พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 สาบสูญไร้ร่องรอย

เมื่อได้ยินวาจานี้ ในใจซูเฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจบ้าง นางรีบลุกขึ้นทันที เดินไปมารอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อร้อนใจ

“ตอนนี้ควรทำอย่างไร? จือเอ๋ออย่าได้เกิดเหตุเด็ดขาดจึงดี”

จางยวี่โหร่วก็เป็นกังวลมาก ตอนนี้เหลือเพียงความหวังที่โชคดีมีสุขสักนิด ก็คือที่องค์ชายสองที่นั่น หวังว่าเขาสามารถมาบอกพวกเขาว่าแท้จริงหลิงจืออยู่ด้วยกับเขา ทุกอย่างล้วนเป็นเพียงการแสร้งตกใจฉากหนึ่งเท่านั้น

เวลานี้ จู่ ๆ ข้างนอกมีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งระลอกหนึ่งดังขึ้น เป่ยจื่อหัวไม่อาจรอรายงานแจ้งให้ทราบล่วงหน้าก็บุกเข้ามาโดยตรง

“พระมารดา จือเอ๋ออยู่ไหมเพค่ะ?”

รอจนเขาเข้ามาจึงได้พบว่ามีเพียงจางยวี่โหร่วอยู่ที่นี่ ไม่เห็นร่องรอยหลิงจืออย่างสิ้นเชิง สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาวไปทั่วทันที

พวกเขาไม่กี่คนล้วนไม่มีข่าวของหลิงจือกันทั้งหมด นี่เห็นได้ชัดก็คือเกิดเรื่องแล้ว

จางยวี่โหร่วยืนยันอีกครั้งว่า “ปิงเอ๋อ เจ้าแน่ใจนะว่าคุณหนูของเจ้าไม่ได้ออกจากพระราชวังน่ะ?”

“ใช่ บ่าวรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน คุณหนูไม่ได้ออกมาสักที ยังไปถามที่ประตูพระราชวังอื่นๆ ล้วนบอกว่าไม่เคยเห็นคุณหนู” ปิงเอ๋อรีบตอบทันที

นี่ให้เห็นว่าตอนนี้ คนยังอยู่ในพระราชวัง นางต้องถูกคนจับไปแล้วแน่ ๆ

ซูเฟยตบโต๊ะทันที กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ทหารรีบส่งไปหาแม่นางซิม ต้องหานางกลับมาให้จงได้”

“ข้าไปด้วย!” เป่ยจือหัวก็นั่งไม่ติดโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาได้ยินข่าวว่าหลิงจือหายตัวไปไร้ร่องรอย แทบกระวนกระวายใจดั่งไฟเผา รีบเร่งเข้าไปในพระราชวัง แต่กลับไม่เห็นนาง ยิ่งสังหรณ์ใจอย่างลึก ๆ รู้สึกว่านางเจออันตราย หัวใจของเขาก็มิอาจสงบลงมาได้

จือเอ่อ เจ้าต้องไม่เกิดเหตุเด็ดขาด!

เจ้าเป็นหญิงคนแรกที่เปิ่นหวังรู้จักว่าสิ่งใดเรียกว่ารักแรกพบ เปิ่นหวังรักชอบคุณเจ้าขนาดนั้น ยังไม่ทันได้อภิเษกสมรสเจ้ากลับมาเป็นพระชายาของข้า

เจ้ารับปากว่าภายภาคหน้าเราต้องได้อยู่ด้วยกัน เจ้ามิอาจผิดคำพูด ต้องจำสัญญาของเจ้าไว้จงได้

คนมากมายเช่นนี้ล้วนถูกส่งออกไปแล้ว หลิงจือคนตัวโตขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรไม่มีข่าวสักนิดน่ะ?

คนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ากลับมารายงานว่าพวกเขาต่างไม่เห็นนาง นี่เป็นไปได้อย่างไรน่ะ? ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นชัดว่าในเรื่องนี้มีแยบยล

พระราชวังทุกหนทุกแห่งต่างมีองครักษ์เฝ้าดูแลอยู่ นางกำนัลขันทียิ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน เส้นทางที่หลิงจือเดินออกมาจากห้องบรรทมของซูเฟยมาถึงประตูพระราชวังนี้ก็ไม่มีสถานที่ห่างไกลเปล่าเปลี่ยวอย่างสิ้นเชิง นางจะถูกจับไปอย่างเงียบๆเป็นไปได้อย่างไร?

ขณะที่พวกเขาแทบมิอาจยืนหยัดรอต่อไปได้อีก ทันใดนางกำนัลคนหนึ่งมารายงาน

“พระนางซูเฟย คุณหนูหลินถูกองค์รัชทายาทจับไปแล้วเพค่ะ”

“เจ้าพูดอะไร เจ้าแน่ใจหรือ?”

ถึงแม้ว่าในใจพวกเขามีข้อสงสัยเช่นนี้จริง ๆ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้าจริง ในใจก็ยังตกใจทันที

นางกำนัลคนนั้นดูไปแล้วกลัวมาก ทั่วร่างสั่นเทิ้มไปหมด เสียงพูดจาแฝงเสียงสะอื้นไห้

ซูเฟยที่ได้อยู่วังหลังมานานไม่แน่ว่าจะไม่เข้าใจเหตุผลนี้ เพียงแต่นางอาจจะไม่คิดว่าเป่ยจื่อเฉินจะทำเกินไปเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหลิงจือเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของนาง เขายังทำเช่นนี้ การเคลื่อนไหวของเขาเช่นนี้ ก็เป็นการตบใส่หน้าพวกเขาอย่างแรงโดยสิ้นเชิง

“ขวัญกล้าบังอาจนัก ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องนี้มานาน ทำไมไม่พูดออกมาก่อน!” เป่ยจื่อหัวกล่าวอย่างโกรธกริ้ว มิฉะนั้นเขาก็ไม่ถึงกับเพิ่งมารู้ข่าวนี้ในตอนนี้แล้ว”

พอคิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นกับจือเอ๋อในช่วงเวลานี้ ในใจเขาก็อัดแน่นเต็มไปด้วยไฟโกรธ แทบมิอาจควบคุมตัวเองได้แล้ว

“พระนางซูเฟยไว้ชีวิต องค์ชายสองไว้ชีวิต ไม่ใช่บ่าวไม่คิดอยากพูด แต่เป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท ถ้าใครกล้าเปิดโปงความลับนี้ ก็หมายเอาศีรษะใครคนนั้น บ่าวไม่อยากตาย แต่เห็นพวกท่านเป็นกังวลเพื่อคุณหนูหลินขนาดนั้น บ่าวยังคงขวัญกล้าที่จะรายงานเรื่องนี้”

กล่าวโดยสัตย์จริง นางกำนัลคนนี้ พวกเขายังไม่พบอะไรผิดปกติในนางจริง ๆ

ในพระราชวังนี้ นางเพียงแค่คิดปกป้องตัวเองเท่านั้นเอง แต่ในที่สุดนางก็พูดความจริงออกมาแล้ว แม้ว่าจะสายไปแล้วบ้าง แต่ถ้านางไม่พูด ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ควรจะทำยังไงดีน่ะ

เพียงแต่เป่ยจื่อเฉินบ้าคลั่งสุดขีดจริง ๆ แม้ว่าเขาเป็นองค์รัชทายาท ก็ไม่อาจกำเริบสืบสานขนาดนี้เถอะ

ก่อนหน้านี้เพียงคิดว่าเขาเป็นคนธรรมดาไร้ความสามารถ ยากที่จะทำการใหญ่ แต่ตอนนี้เขาได้ตกกลายเป็นเครื่องมือที่ถูกผู้อื่นใช้ ถ้าเช่นนั้นก็เป็นการข่มขู่ที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่งจริง ๆ สำหรับพวกเขา

เป่ยจื่อหัวไม่อาจนั่งได้ติดอีกต่อไปแล้ว เขาสลัดแขนเสื้อคราหนึ่งหันหลังเตรียมจากไป

“เปิ่นหวังตอนนี้ก็จะไปตำหนักดองกงขอคนจากพระเชษฐา จือเอ๋อเป็นพระชายาในอนาคตของเปิ่นหวัง เปิ่นหวังต้องไม่ให้นางรับความไม่เป็นธรรมเด็ดขาด จือเอ่อใจดีอ่อนโยนเข้าใจเหตุผล ทำไมเป็นไปได้ว่าทำผิดพลาดอะไร ต้องเป็นพวกเขาจงใจหาเรื่องทำให้นางลำบากใจ แม้ว่าจะก่อเหตุวุ่นวายไปถึงเสด็จพ่อที่นั่น เปิ่นหวังก็ต้องทวงความยุติธรรมคืนให้นางแน่นอน”

“หยุดเดี๋ยวนี้!” จางยวี่โหร่วกล่าวเสียงดังว่า “ถ้าเจ้าไม่คิดทำร้ายนางตาย ทางที่ดีก็อย่าทำแบบนี้”

เขามิใช่คิดดูตัวเองใหญ่มากเกินไปแล้ว ถ้าก่อเหตุวุ่นวายไปถึงฮ่องเต้ด้านนั้น ไม่เพียงแต่มิอาจช่วยหลิงจือ ตำแหน่งของเขาเองก็จะถูกคุกคามไปด้วย