พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 71

ตอนที่71 ได้ตัวนาง

“แต่ นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย ก่อนงานอภิเษกสมรสครั้งใหญ่ พวกเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีมากมาตลอด ไม่มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น ก่อนเกิดเรื่องนี้ไม่มีการเตือนล่วงหน้าใด ๆ ทำไมจู่ ๆ นางก็ทำเรื่องนี้ออกมาน่ะ?” ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มักต้องหาเหตุผล แต่เรื่องนี้ จางยวี่โหร่วกลับไม่พบเหตุผลใด ๆ

เป่ยจื่อห้าวก็ยังไม่เข้าใจเป็นธรรมดา แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ผลที่ได้คือจางยวี่โหร่วทรยศเขา เขาจะไม่ปล่อยนางไปเด็ดขาด

จ้าวซินซินเดินไปข้างกายเขา ช่วยนวดไหล่ให้เขาอย่างแนบใจ ตอนนี้เขาต้องเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อจางยวี่โหร่วแล้ว ถ้างั้นนี่เป็นโอกาสที่นางจะหยิบยืมอย่างดีที่นางได้รับความรักทรงโปรดปรานแล้ว

“องค์ชายสาม ตามที่จ้าวเอ๋อร์ดูน่ะ นี่อาจจะยังเป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง จางยวี่โหร่วยิ่งคิดจะปิดบังเรา แต่กลับถูกเราค้นพบแล้ว ตอนนี้เราก็สามารถเปลี่ยนจากฝ่ายรับเป็นฝ่ายรุก ถ้าหากนางเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา (สตรีที่ไร้ซึ่งเกียรติยศและความงดงามแห่งวัย) ถ้างั้นท่านอภิเษกสมรสกับนาง ไยมิใช่ลดคุณค่าท่านเองลง ตอนนี้ได้รู้ว่านางยังเป็นร่างหยกอันสมบูรณ์แบบ มิว่ากล่าวอย่างไร ท่านก็ไม่เสียเปรียบด้วยเพคะ”

ดูเหมือนว่า...มีความจริงเช่นนั้นบางส่วน

แต่ถ้าสิ่งที่จางยวี่โหร่วทำทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพื่อให้หลุดพ้นจากเขาแล้ว ไม่คิดอภิเษกสมรสกับเขา เขาก็มิอาจทำเรื่องที่บีบคั้นบังคับออกมาอย่างเห็นได้ชัดอีก เรื่องนี้ยังยากที่จะจัดการได้จริง

ถ้านี่เป็นความหมายของจางยวี่โหร่วจริง ๆ แล้ว ถ้างั้นมีความเป็นไปได้ยิ่งที่ยังเป็นการแทนความหมายของตระกูลจางด้วยแล้ว

เขามีใจคิดปรารถนาตลอดที่จะได้รับการสนับสนุนจากตระกูลจาง ตอนนี้ไยมิใช่ล้มเหลวเนื่องจากขาดความพยายามครั้งสุดท้ายไปแล้วหรือ?

ในใจเป่ยจื่อห้าวเต็มไปด้วยความโกรธเคืองทั้งหมด แต่กลับไม่รู้จะระบายออกไปได้อย่างไรอีก ข่าวนี้ของจ้าวซินซิน เห็นได้ชัดว่าขัดจังหวะแผนการโดยรวมทั้งกระดานของเขาไปหมดแล้ว

ตอนนี้มองดูทุก ๆ เรื่องไม่ราบรื่น เขาก็ระบายความโกรธไปบนร่างของจ้าวซินซินทั้งหมดแล้ว

“เจ้าเข้าใจอะไร? นี่ไม่ใช่เจ้าทำการไร้ประโยชน์ สิ่งที่กล่าวอะไรก่อนหน้านี้ว่าได้ประสบความสำเร็จในการแยกความรักระหว่างจางยวี่โหร่วและหลิงจือแล้ว และจางยวี่โหร่วยังได้ทำไม้ตีเป็ดแมนดาริน(แยกคู่รักให้จากกัน) เรื่องที่ได้แยกคู่รักหลิงจือและพระเชษฐาที่สองออกจากกัน แต่ผลที่ได้น่ะ? ตอนนี้เฉินซูเสียนเพิ่งเกิดเรื่องขึ้น พระเชษฐาที่สองก็รีบทูลขอพระราชโองการจากฮองเต้อภิเษกสมรสกับหลิงจือเป็นภรรยาทันที ใครจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้าของพวกเขาก่อนหรือไม่?”

ทุกสิ่งทุกอย่างรวมเพิ่มกันขึ้นมา เป่ยจื่อห้าวยิ่งคิดยิ่งผิดปกติ คิดอย่างไรว่าตัวเองตกอยู่ในกับดักของคนอื่นแล้ว มิฉะนั้นทำไมทุกอย่างล้วนเกินความคาดหมายของเขาไปทั้งสิ้นน่ะ?

“นี่...” เมื่อจ้าวซินซินคิดขึ้นมาก็รู้สึกตกใจมาก ว่าไปแล้ว ขณะนั้นวาจาเหล่านั้นที่จางยวี่โหร่วได้กล่าวกับนาง ไยมิใช่ล้วนเป็นเท็จหรอกหรือ?

เวลานั้นนางยังกล่าวอะไรว่าถือนางเป็นน้องสาวด้วยใจจริง เวลานั้นนางยังเชื่อในสิ่งที่นางพูด ตอนนี้คิดดูแล้ว นั่นล้วนเป็นการวางแผนของนาง

คิดถึงตรงนี้ ในใจของจ้าวซินซินก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ไม่คิดว่าจางยวี่โหร่วกลับวางแผนลึกซึ้งขนาดนี้ กระทั่งหล่อนยังถูกนางหลอกเอาได้

เฉินซูเสียน ความขัดแย้ง ก่อความวุ่นวายยิ่งใหญ่ ตำหนักเฉินกั๋วกงและเฉินซูเสียน พร้อมกับองค์ชายสองและหลิงจือ เรื่องทุกอย่างผสมผสานเข้าด้วยกัน ช่างเป็นแผนกลยุทธ์ส่งเสียงบูรพา ตีฝ่าประจิมที่ดีแผนหนึ่ง

จ้าวซินซินตกใจมาก รีบคุกเข่าลงเพื่อทูลขอพระราชทานอภัยโทษทันที “องค์ชายสาม เรื่องนี้ซินเอ๋อร์ไม่รู้ความจริง ๆ เวลานั้นนางได้เชื่อในวาจาของหม่อมฉัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้เพคะ”

ต่อให้หล่อนไม่ได้รู้สึกมีชีวิตที่ดีต่อไป หล่อนก็ไม่ปล่อยให้จางยวี่โหร่วมีชีวิตที่ดีต่อไปเด็ดขาด

ลูกตาของหล่อนกลอกไปมา ในก้นบึ้งดวงตามีประกายที่เหี้ยมโหดสุดขีดกระแสหนึ่งแวบผ่านไป

ในด้านเป็นกันเองสู่เบื้องสูง จ้าวซินซินมิอาจช่วยอะไรเป่ยจื่อห้าวได้มาก ในที่สุดหล่อนเป็นแค่ชนชั้นอิสตรีคนหนึ่งเท่านั้น เพียงรู้จักหึงหวงแย่งชิงต่อสู้ทั้งในที่แจ้งและในที่ลับท่ามกลางผู้หญิงเท่านั้น ไหนเลยจะเหมือนเป่ยจื่อห้าวที่ได้รู้สึกถูกกระทำเหมือนกันเช่นนี้

แต่ว่ามีประโยคหนึ่งที่เรียกว่า โหดร้ายสุดคือหัวใจของผู้หญิง อย่าดูถูกผู้หญิงเล็ก ๆ คนนี้ ถ้าคิดจะหาวิธีไปใส่ร้ายคนสักคนแล้ว ถ้างั้นวิธีของหล่อนก็มิอาจให้ผู้คนจินตนาการออกมาได้แน่นอน

เพื่อให้ตนเองสามารถประสบความสำเร็จในการอภิเษกสมรสเข้าพระตำหนักองค์ชายสาม จ้าวซินซินดึงแขนพระฉลองของเป่ยจื่อห้าวไว้แน่น หลังจากนั้นกราบทูลว่า “ถ้า...หม่อมฉันมีวิธีทำให้จางยวี่โหร่วเป็นผู้หญิงของพระองค์ท่านได้ล่ะเพคะ?”

เป่ยจื่อห้าวมองหล่อนอย่างดูถูกดูแคลน “พอแล้ว อย่าได้คิดประวิงเวลาอีกต่อไป เปิ่นหวังได้ให้โอกาสแก่เจ้ามากพอแล้ว ความอดทนของเปิ่นหวังมีจำกัด”

“ไม่ ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง ยังไง ๆ ก็พระองค์ท่านเพียงทรงคิดจะได้จางยวี่โหร่วคนนี้ ทรงคิดต้องการอำนาจของตระกูลที่อยู่เบื้องหลังนาง ถ้างั้นหัวใจของจางยวี่โหร่วที่แท้อยู่กับใครก็ไม่สำคัญ เพียงต้องได้ตัวนางเท่านั้น ทุกอย่างไม่ใช่น้ำมาคลองก็เกิด(เงื่อนไขต่าง ๆ สุกงอม เรื่องต่างๆ ก็บรรลุผล)หรอกหรือเพคะ?”

ได้รับ...ตัวนาง?

ได้ยินวาจาประโยคนี้ เป่ยจื่อห้าวคิ้วขยับเล็กน้อย ดูเหมือนสร้างแรงบันดาลใจ ให้เขาไม่น้อย