พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 90

ตอนที่90เขาคือสัตว์ร้าย

ชายผู้นี้เหตุใดจึงไร้ยางได้เพียงนี้เห็นได้ชัดว่าท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจแต่ก็ยังบอกว่าตัวเองเสียหายอีก

จางอวี่โหร่วโมโหจนหัวเราะออกมา:“ข้าไม่ได้เชิญให้เจ้ามาช่วยข้าแม้ว่าข้าจะทำอะไรลงไปในระหว่างที่ไม่ได้สติข้าก็ไม่ได้มีสติรู้ชัดแต่เจ้าเองก็ไม่ได้สติหรือ?เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคิดเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้นหลังจากนั้นเจ้าก็เดินไปตามทางประกายแสงของเจ้าและข้าก็จะเดินไปยังเส้นทางสิ้นแสงของข้าไม่มีใครรู้จักกันจากลากันเพียงแค่นี้”

เธอนำเสื้อผ้าที่ถูกฉีกออกขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายหลังจากนั้นก็ลงจากเตียงไป

แต่เพียงเท้าของเธอสัมผัสลงกับพื้นขาของเธอก็อ่อนทรุดลงไปที่พื้น

โชคดีที่บนพื้นปูพรมหนาเอาไว้ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแต่ว่าเสื้อผ้าบนกายของเธอกลับร่วงหล่นลงมาเรือนร่างขาวสะอาดของเธอสะท้อนอยู่ท่ามกลางพื้นสีแดงมันช่างงดงามเกินสิ่งใด

เดิมชายหนุ่มก็ถูกคำพูดของเธอทำให้รู้สึกโมโหครุกรุ่นอยู่แล้วแต่ตอนนี้เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ดวงตาของเขาก็มืดมนลง

เขาสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างดูดีไม่นานก็เปลี่ยนจาก“คนชั่ว”ในสายตาของจางอวี่โหร่วเป็นคุณชายหล่อเหลางดงามในชุดสีขาวเบาบางแม้ว่าในใจจะเกลียดชังเพียงใดแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธรูปลักษณ์ที่แสนงดงามของเขาได้

จางอวี่โหร่วขมวดคิ้วเข้าหากันที่เธอทรุดลงมาในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงร่างกายของเธออ่อนแรงไร้กำลังแต่เป็นเพราะเท้าที่พลิกในตอนที่เธอพยายามหนีเป่ยจื่อห้าวออกมา

ครั้งนี้เธอ“บาดเจ็บซ้ำเข้าไป”อีก

ในตอนนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ข้างกายของเธอริมฝีปากบางของเขายกขึ้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แวบผ่านใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

“จากลากันตรงนี้?เจ้าแน่ใจว่า......ตัวเองมีแรงเคลื่อนไหวหรือ?เจ้าดูถูกกำลังของข้าเกินไปแล้ว”

จางอวี่โหร่วขบริมฝีปากแน่นเจ้าคนชั่วสมควรตายนี่ไม่เพียงเอาเปรียบเธอแต่ตอนนี้ยังกล้ามาทำให้เธออับอายอีกนี่มันเกินไปแล้วจริงๆ

อยู่ๆเธอก็รู้สึกร่างของตัวเองลอยขึ้นมาในอากาศที่แท้เธอก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง

จางอวี่โหร่วตื่นตกใจขึ้นมาทันทีเธอพยายามทุบตีเข้าไปที่หน้าอกของเขาอย่างสุดชีวิต:“เจ้าจะทำอันใด?ปล่อยข้าปล่อยข้า!”

จนกระทั่งร่างกายสัมผัสกับเตียงนุ่มร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอถูกผ้าห่มเบาบางห่อหุ้มเอาไว้จางอวี่โหร่วถึงรู้สึกตัวขึ้นมาดูเหมือนว่าเธอจะ.......มองจิตใจของสัตบุรุษด้วยมุมมองของคนชั้นต่ำไปเสียแล้ว?

แต่ว่าเมื่อคิดไปถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอก่อนหน้านี้จางอวี่โหร่วจะวางใจไม่ระแวงได้อย่างไรเธอรีบร้อนกอดเข้าที่ผ้าห่มและหลบเข้าไปที่มุมในสุดของเตียงจากนั้นก็มองไปที่เขาด้วยความหวาดระแวง

“ข้า.......ข้าขอเตือนเจ้าหากเจ้าทำอะไรมั่วๆแม้ข้าจะต้องตายข้าก็ไม่มีวันปล่อยให้เจ้าทำได้ตามต้องการ”

ใครจะรู้ว่ายิ่งเธอทำท่าทีราวกับกระต่ายขาวตัวน้อยที่ตื่นตกใจจะยิ่งทำให้คนอยากจจะ“รังแก”เธออย่างรุนแรง

“เมื่อคืนทำไปติดต่อกันเจ็ดครั้งแม้เจ้าจะอยากทำอีกข้าก็ไร้เรี่ยวแรงแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะยังไม่พึงพอใจดูเหมือนว่าข้าจะมองความสามารถในกันรองรับของเจ้าผิดไป”เมื่อคิดไปถึงว่าเรือนร่างใต้ผ้านั้นงดงามเพียงใด ภายในใจของเขาก็สั่นไหวไปเล็กๆ

เมื่อคืนเธอถูกฤทธิ์ครอบคลุมร่างทำเพียงครั้งเดียวหรือสองครั้งไม่อาจจะแก้ขจัดออกไปได้แต่ว่าหลังจากครั้งที่สามเธอก็ดีขึ้นมามากแล้ว

เป็นตัวเขาเองที่เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติที่งดงามของร่างกายเธอแล้วไม่รู้จักพอจึงกระทำรุนแรงกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าอีกทั้งในใจยังเต็มไปด้วยความสุขอย่างเต็มอิ่มถ้าหากไม่คำนึงถึงว่าเป็นครั้งแรกของเธอและเหนื่อยสะสมมามากแล้วเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร?

อะ......อะไรนะ?เจ็ดครั้ง!

เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนเลวแต่เป็นสัตว์ร้ายต่างหาก!

ถ้าหากเธออยู่ที่นี่มา1วัน1คืนแล้วตอนนี้ข้างนอกจะไม่วุ่นวายจนแทบบ้าแล้วหรือ?

หากหลินจื่อเห็นว่าเธอไม่ได้กลับออกไปก็จะต้องพาคนเข้ามาช่วยเธอแน่เมื่อตระกูลจางรู้เรื่องนี้ก็จะต้องร้อนใจมาก

เธอไม่กล้าจินตนาการเลยว่าถ้าหากคนในตระกูลรู้สิ่งที่เธอไปพบเจอมาพวกเขาจะกังวลใจแค่ไหน

และคนที่ทำให้เธอรู้สึกผิดมากที่สุดก็คือหันยี่ฉี

เขาช่วยเหลือเธอมามากมายเธอเองก็สัญญากับเขาไปแล้วว่าจะใช้ตัวเองในการทดแทนแต่ว่าตอนนี้เธอตกหลุมพรางของเป่ยจื่อห้าวหลังจากนั้นก็เสียตัวไป ถ้าหากเขากลับมาคงจะต้องโมโหมากทีเดียว

ถ้าเขารู้ว่าครั้งนี้เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไปจริงเขาคงจะขยาดเธอจนไม่อยากแม้แต่หันมามอง

เมื่อนึกไปถึงภาพสถานการณ์แบบนั้นภายในใจของจางอวี่โหร่วก็เกิดความโศกเศร้าขึ้นมาน้ำตาของเธอไหลรินออกมาไม่หยุดจนผ้าห่มเปียกชุ่ม

อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกดัง“ครืด”สาวรับใช้ในชุดขาว2คนเดินเข้ามาคนหนึ่งถือเสื้อผ้าและอีกคนถือถังน้ำที่บรรจุน้ำร้อนอยู่เต็มเข้ามาเห็นได้ชัดว่าพวกเธอเข้ามาช่วยอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อสาวรับใช้ทั้งสองเห็นว่าจางอวี่โหร่วร้องไห้จนดูไม่ได้ภายในสายตาก็ปรากฏความไม่เข้าใจขึ้น

เมื่อคืนเธอได้รับความรักความเอ็นดูจากองค์ประมุขมันเป็นเรื่องที่หญิงสาวมากมายร้องขอแต่ไม่อาจได้รับแต่เธอกลับร้องไห้อยู่ที่ดีเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่?

สำหรับพวกเธอแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรไปจาก“โชคหล่นทับ”แต่ว่าจางอวี่โหร่วกลับร้องไห้จะเป็นจะตายเช่นนี้หญิงสาวผู้นี้ไม่ได้รู้อะไรเอาเสียเลย

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเธอก็ถูกองค์ประมุขสั่งให้มารับใช้หญิงสาวผู้นี้พวกเธอจึงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเพื่อจะไม่ได้ถูกว่ากล่าว