ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 44

พอได้ยินคำอธิบายของหยูซือม่าน ใบหน้าของเฉียนปินพลันซีดลง เซียวอี้อาจจะเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยก็ได้ ณ ตอนนี้เฉียนปินตระหนักแล้วว่าเซียวอี้เก็บงำประกายแข็งแกร่งเอาไว้

หยูซือม่านยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยว่า "หมอหลี่ เมื่อเช้าฉันเพิ่งเชิญหมอเซียวมาแก้ปัญหาครั้งใหญ่ค่ะ ครั้งนี้คุณก็เชิญหมอเซียวอีก ตอนนี้หมอเซียวแทบจะเป็นแรงงานฟรีในโรงพยาบาลของเราอยู่แล้วนะคะ"

หลี่ฉิงซานโบกมือ แล้วพูดว่า "เซียวอี้ ผมพิจารณาเรื่องนี้ดูแล้ว และได้ปรึกษากับผู้บริหารท่านอื่นของโรงพยาบาลในหลายวันที่ผ่านมา ผมตัดสินใจว่าจ้างคุณเป็นรองคณบดีของโรงพยาบาลเรา นี่คือเรื่องที่สอง"

ด้วยเหตุนี้ หลี่ฉิงซานก็หยิบซองแดงออกมาจากกระเป๋าของตน และส่งให้เซียวอี้ ขณะเอ่ยด้วยความเคารพนับถือ "เซียวอี้ หวังว่าคุณจะตอบตกลง"

“รองคณบดี?” ใบหน้าเฉียนปินพลันเผือดสี เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ เหงื่อเย็นอาบท่วมร่าง เฉียนปินอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดเสีย ตอนแรกเขายังอยากแนะนำเซียวอี้ให้รู้จักกับหมอหลี่อยู่เลย ใครจะไปคิดเล่าว่าเซียวอี้กลับถูกแต่งตั้งโดยหมอหลี่

อย่างไรก็ตามเซียวอี้ไม่สนใจการกระทำของเฉียนปินแม้แต่น้อย หลังได้ยินคำขอของหลี่ฉิงซาน เซียวอี้ก็แย้มยิ้มสุภาพ ก่อนจะตอบว่า "คุณหมอหลี่ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ? ผมช่วยเหลือและรักษาผู้คนที่ไหนก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละครับ!"

“อืม ไม่เหมือนกันสักหน่อย นี่ยังไม่พูดถึงเคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์ของคุณนะ อีกไม่นานคุณต้องดังระเบิดแน่ เพราะคุณเพิ่งรักษาโรคมะเร็งเนื้อเยื่อบ็อกซิกาไปเอง ผมกลัวคนอื่นจะชิงแย่งคุณไปเสียก่อน ดังนั้นเซียวอี้ ผมหวังว่าคุณจะตอบตกลงนะ!" หลี่ฉิงซานยืนกรานเรื่องนี้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ดูเหมือนหมอหลี่จะไม่เลิกราแน่นอน หากเซียวอี้ตอบปฏิเสธ

เซียวอี้ส่ายหัวอย่างจนใจ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบรับคำเชิญ

"ยินดีด้วยค่ะ รองคณบดีเซียว!" หยูซือม่านยิ้มกว้าง และแสดงความยินดีกับเซียวอี้

"ฮ่า ๆ หมอหยูและหมอเฉียน พวกคุณทั้งคู่รู้เรื่องรองคณบดีเซียวเป็นครั้งแรกเลยนะ หมอเฉียน จากนี้ไปคุณควรเรียนรู้จากรองคณบดีเซียวของเราให้มากที่สุด อย่าให้เงินเดือนพิเศษที่เราจ่ายเขาต้องเสียเปล่าล่ะ ฮ่า ๆ ๆ!" หลี่ฉิงซานหัวเราะชอบอกชอบใจ

เฉียนปินรู้สึกเย็นวาบตามแนวกระดูกสันหลังไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนเค้นเสียงออกมา "เซียว รองคณบดีเซียว ยินดีด้วยครับ..."

"ฮ่า ๆ ผู้อำนวยการเฉียน คุณสุภาพเกินไปแล้วครับ อันที่จริงผู้อำนวยการเฉียนก็ใจดีมาก เมื่อครู่เขายังอยากแนะนำผมให้รู้จักกับคุณหมอหลี่อยู่เลย!" เซียวอี้ทิ้งตัวนั่ง พลางเอ่ยกับเฉียนปินด้วยรอยยิ้ม

หยูซือม่านระเบิดเสียงหัวเราะดัง เมื่อได้ยินประโยคเหน็บแนมของเขา

ใบหน้าเฉียนปินกลายเป็นสีแดงก่ำราวตับหมู เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะราวจะเป็นลมล้มพับได้ทุกเมื่อ

"ฮ่า ๆ" เซียวอี้มองเฉียนปินแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาหันไปมองหลี่ฉิงซาน แล้วถามขึ้นมาว่า "คุณหมอหลี่ คนไข้คนนั้นคือใครกันครับ?"

หลี่ฉิงซานรีบตอบ "พวกเขาคือคนจากตระกูลเซียวแห่งเมืองไห่ ทั้งครอบครัวต่างเดือดร้อนกันไปหมดด้วยโรคร้ายนี้"

เซียวอี้เม้มปาก ก่อนจะรำพึงเสียงเบา "ใช่เธอจริง ๆ ด้วย!"

“อะไรนะ? เซียวอี้ คุณรู้จักพวกเขาเหรอ?” หลี่ฉิงซานตกใจจนอุทานถาม

"ใช่ครับ!" เซียวอี้พยักหน้า และพูดต่อ "แต่ผมไม่อยากยุ่งกับตระกูลพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ป่วยหญิงที่ชื่อเซียวน่า ผมจะไม่รักษาเธอ ต้องโทษตัวเธอเอง ปล่อยให้เธอทุกข์ทรมานไปเถอะ”

"หา?"

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่หลี่ฉิงซานเท่านั้นที่ประหลาดใจ แม้แต่เฉียนปินซึ่งรูปร่างหน้าตาโง่งมเหมือนนกกระจอกเทศก็ยังอดเงยหน้ามองเซียวอี้ไม่ได้ เขาคิดว่าเซียวอี้กำลังแสร้งเล่นตัว ตระกูลเซียวคือหนึ่งในตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างยิ่งในเมืองไห่ ผู้คนจำนวนมากต่างอยากผูกมิตรกับพวกเขา ทว่าเซียวอี้กลับบอกปัดทันที

หลังเกิดความน่าประหลาดใจ หลี่ฉิงซานก็ตบไหล่เซียวอี้เบา ๆ แล้วเอ่ยว่า "เซียวอี้ คุณคงมีเหตุผลเป็นของตัวเอง บอกตามตรงว่าผู้ป่วยหญิงที่ชื่อว่าเซียวน่าเอาแต่ใจตัวยิ่งนัก และเธอก็แพร่เชื้อให้เด็กสาวอีกคนที่มาโรงพยาบาลกับเธอด้วย”

หัวใจของเซียวอี้สะดุดจังหวะทันทีเมื่อได้ยิน เขาขมวดคิ้วมุ่น แล้วถามว่า "เด็กสาวคนนั้นชื่ออะไรครับ? อิงรั่วรึเปล่า?"

"ใช่แล้ว! เซียวน่าจงใจบีบเนื้องอกใส่เธอ และแพร่เชื้อให้เด็กสาวที่ชื่ออิงรั่ว คุณรู้จักเธอด้วยรึ?" หลี่ฉิงซานถามด้วยความแปลกใจอีกครั้ง

เมื่อได้ยินคำตอบแล้ว คิ้วหนาของเซียวอี้ก็เลิกสูง รังสีแห่งโทสะรุนแรงระเบิดทั่วร่างทันใด

ต้องเป็นเพราะเซียวน่าเคืองที่อิงรั่วได้รับครีมผิวหยกแน่นอน เธอจึงจงใจทรมานอิงรั่วให้หนักขึ้น หนำซ้ำยังแพร่เชื้อโรคร้ายให้แก่อิงรั่วด้วย

เซียวน่า สตรีชั่วร้ายเอาแต่ใจผู้นี้สมควรตายไปเสีย! ทว่าเซียวอี้ไม่อาจละลเลยอิงรั่วได้

หลังครุ่นคิดเรื่องนี้ เซียวอี้ก็กล่าวกับหลี่ฉิงซาน "คุณหมอหลี่ ผมจะไปกับคุณครับ ผมไม่อาจทนนั่งอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรได้!"

"เอาล่ะ งั้นไปกันเถอะ!" พอหลี่ฉิงซานได้ยินคำตอบของเซียวอี้ เขาก็ดีใจมาก

เซียวอี้เดินตามหลังหลี่ฉิงซานไปหาพวกเขาด้วยความเย็นชา

ขณะนี้เมื่อเซียวเทียนเซี่ยง และเหยาจิงเห็นหลี่ฉิงซาน พวกเขาก็รีบรุดเดินเข้ามาทักทายหลี่ฉิงซาน น้ำเสียงของเหยาจิงแหลมบาดหู เธอเริ่มต้นเอ่ยขึ้นมา “คุณหมอหลี่ คุณบอกว่าจะไปเชิญผู้เชี่ยวชาญมารักษาน่าน่าของพวกเรา แล้วไหนล่ะคะผู้เชี่ยวชาญ?”

เหยาจิงเป็นสตรีในวัยสี่สิบกว่า เธอดูแลตัวเองเป็นอย่างดี และดูอ่อนกว่าวัย อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเปิดปากพูดเมื่อใด ความเย่อหยิ่งจองหองก็จะถูกเปิดเผยจนหมดเปลือก น้ำเสียงที่แหลมสูงและแข็งกร้าว รวมถึงใบหน้าที่บรรจงตกแต่งอย่างดีของเธอล้วนทำให้ผู้คนชังน้ำหน้าเธอยิ่งนัก

หลี่ฉิงซานดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่เขาไม่ได้ใส่เธอนัก เขาก้าวถอยหลังมายืนเคียงข้างเซียวอี้ มือชี้ไปที่เซียวอี้ และประกาศก้องว่า "นี่คือผู้เชี่ยวชาญที่ผมเชิญมา! ในเมืองไห่ และแม้แต่กระทั่งทั่วประเทศ นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรักษาโรคมะเร็งเนื้อเยื่อบ็อกซิกาได้อีก"

เป็นเวลานั้นเองที่เซียวเทียนเซี่ยง และเหยาจิงเห็นร่างของเซียวอี้ ทันใดนั้นพวกเขาก็อ้าปากค้าง ถึงบุตรชายของพวกเขา เซียวเผิงโปจะเคยพบเซียวอี้ก่อนหน้านี้ และจงใจส่งผู้คุ้มกันมือดี 2 คนไปจัดการเซียวอี้ ทว่าผู้คุ้มกันกลับถูกเซียวอี้ซัดจนหมอบราบคาบ ทว่าเซียวเผิงโปไม่กล้าพูดเรื่องน่าอับอายเช่นนี้กับบุพการีของตน ดังนั้นสำหรับเซียวเทียนเซี่ยง และเหยาจิงแล้ว นี่จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบเซียวอี้ นับตั้งแต่จากที่เซียวอี้หนีออกจากบ้านมา

“แกนี่เอง ไอ้เด็กนอกคอก!” สีหน้าโกรธเกรี้ยวปรากฏบนใบหน้าเหยาจิง เธอชี้หน้าหลี่ฉิงซาน และตวาดอย่างเอาเรื่อง "คุณหมอหลี่ คุณทำบ้าอะไรของคุณ? นี่คือผู้เชี่ยวชาญที่คุณเชิญมาอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นแค่ไอ้เด็กนรกเนรคุณที่ตระกูลเซียวชุบเลี้ยงไว้ ฉันนึกว่ามันจะตายอยู่ข้างถนนสักที่ แล้วโดนสัตว์ฉีกกระชากกินซากไปแล้ว หึ มันดันถ่อมาถึงที่นี่ แล้วแสร้งทำเป็นผู้เชี่ยวชาญ... "

“เพี๊ยะ!” เซียวอี้เงื้อฝ่ามือตบหน้าเหยาจิงทันทีโดยไม่มีการเตือนใด ๆ นี่คือฝ่ามือเดียวกันที่ตบหน้าเซียวน่าในวันนั้น

“แกกล้าตบฉันเรอะ?” การด่ากราดไม่จบไม่สิ้นของเหยาจิงพลันถูกขัดจังหวะด้วยแรงตบนี้ เธอยกมือที่ทาเล็บสีแดงสดกุมแก้มของตัวเอง แล้วกรีดร้องออกมาอย่างไม่เชื่อ ดวงตาเบิกกว้างปูดโปนจนแทบถลน

"ไอ้เด็กเลือดชั่ว เซียวอี้ แกกล้าตบเธอได้อย่างไร? แกมันบ้าไปแล้ว!" เซียวเทียนเซี่ยงโกรธจนแทบกระอักเลือด

"ฉันจะนอกคอกหรือเลือดชั่ว ก็ไม่เกี่ยวกับพวกแกสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าลูกพวกแกสองคนจะเป็นลูกนอกคอก หรือมีเลือดชั่วผสมรึเปล่า?" เซียวอี้จ้องเหยาจิง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"แก..." เหยาจิงโกรธมากจนควันแทบออกปาก เซียวเทียนเซี่ยงเองก็เดือดดาลเสียจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสลับขาว

“ลูกสาวแกมันร่านสวาท ก็เลยติดเชื้อบ็อกซิกามา แกคือแม่มัน ฉันว่าแกก็ไม่ได้ดีกว่าลูกสาวตัวเองเท่าไรหรอก!” เซียวอี้ไม่แสดงความเมตตาใด ๆ ทั้งสิ้น เขาฉีกหน้าเหยาอย่างแรง

"แก ไอ้เด็กสารเลว! ฉันโกรธแล้วนะ!" เหยาจิงพุ่งตัวใส่เซียวอี้เหมือนคนบ้า

ทว่าเธอกลับถูกหยุดโดยหลี่ฉิงซาน