ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 88

แน่นอนว่าหลี่จิ่นซูผู้ที่เกิดใหม่รู้ว่า หลี่อี๋เหนียงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ อีกทั้งปกปิดมันได้อย่างดี

ชาติปางก่อน หลินฮูหยินใหญ่ตายในกำมือของหลี่อี๋เหนียง!

ความเป็นความตายของหลินฮูหยินใหญ่นั้นหลี่จิ่นซูไม่สนใจหรอก แต่เขาอยากได้หลินเมิ่งหวัน แน่นอนว่าจะทำเรื่องที่หลินเมิ่งหวันถูกใจพอใจ

วันนี้หลี่จิ่นซูบอกเรื่องหลี่อี๋เหนียงมีความรู้ด้านการแพทย์กับหลินเมิ่งหวัน เพราะเขาอยากได้รับความพึงพอใจปลื้มใจจากหลินเมิ่งหวัน

แต่หลี่จิ่นซูคาดไม่ถึงเลยว่า หลินเมิ่งหวันจะเมินใส่เขา แล้วไปให้ฉู่โม่หยวนตรวจสอบเรื่องนี้

ฉู่โม่หยวนมาปรากฎตัวต่อหน้าเขา ให้เขาเป็นพยานบุคคลตอนนั้น หลี่จิ่นซูทั้งโมโหทั้งร้อนใจ

เขาโมโหหลินเมิ่งหวันที่ไม่ให้ความสำคัญเขา และโมโหหลินเมิ่งหวันที่เชื่อใจกับพึ่งพาอาศัยฉู่โม่หยวน

แต่สิ่งที่เขายิ่งร้อนใจ

เพราะหลี่จิ่นซูรู้ดี หากหลี่เฉิงเซี่ยงรู้เรื่องที่เขาขายความลับหลี่อี๋เหนียงเข้า เขาจะต้องไม่มีจุดยืนที่ดีอย่างแน่นอน

แต่ฉู่โม่หยวนเป็นองค์ชาย ฮ่องเต้พระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นจิ่นอ๋องเตี้ยนเซี่ยให้ และเขาเป็นเพียงลูกเมียน้อยที่จวนเฉิงเซี่ยงไม่โปรดปราน ไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธคำสั่งของฉู่โม่หยวนได้ และยิ่งไม่สามารถขัดแย้งกับฉู่โม่หยวนได้

ภายใต้ความสิ้นหวังจนปัญญา หลี่จิ่นซูทำได้เพียงแกล้งสิ้นสติ

แต่หลี่จิ่นซูคิดไม่ถึงอีก ว่าฉู่โม่หยวนจะถือโอกาสนี้ประกาศว่าเขามีโรคแปลกประหลาด!

เสียงดัง“ปึก”ดังขึ้น นั่นคือเสียงหลี่จิ่นซูโมโหทุบเตียง

หากเรื่องเขามีโรคประหลาดแพร่สะพัดออกไป ชาตินี้ทั้งชาติของเขาก็สูญสิ้นแล้ว ฉู่โม่หยวนจงใจเป็นแน่!

หลี่จิ่นซูกัดฟันกรอด เขาคิดอยู่ภายในใจร้อยพันจบ

ฉู่โม่หยวนคิดละเอียดรอบคอบ มีความแค้นเล็กน้อยเขาก็จัดการสะสาง แต่ทว่ากลับทุ่มเทความรักให้หลินเมิ่งหวันมาตลอด

หลินเมิ่งหวันชอบเขามาโดยตลอด เกรงว่าฉู่โม่หยวนนั้นไม่ชอบเขามาตั้งนานแล้ว

ชาตินี้เขาอยากจะครอบครองหลินเมิ่งหวัน และเขาก็จะต้องพยายามกดฉู่โม่หยวนลงไป ไม่อย่างนั้น คนที่ถูกกดลงไปต้องเป็นเขาแล้ว

นึกถึงสิ่งเหล่านี้ นัยน์ตาของหลี่จิ่นซูจึงเปล่งประกายความน่าสยดสยองเย็นชาออกมา

มีบางเรื่องที่เขาไม่ได้อยากทำโดยเร็ว แต่ในเมื่อฉู่โม่หยวนรนหาที่ตายเอง เช่นนั้นมันมิสู้เขาผลักดันเรื่องราวสักหน่อย เพื่อทำให้ฉู่โม่หยวน“ตาย”เร็วขึ้นมาบ้างแล้ว

หลินเมิ่งหวันนอนหลับสบายทั้งคืน ตอนที่ตื่นขึ้นมารู้สึกว่าสดชื่นมาก

แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเจินจูกับเฝ่ยชุ่ย นัยน์ตาหลินเมิ่งหวันเปล่งประกายเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เช้าตรู่เช่นนี้เจินจูกับเฝ่ยชุ่ยก็สีหน้าอมทุกข์ สีหน้ามีความไม่พอใจแล้ว จะต้องมีคนทำพวกนางไม่พอใจเป็นแน่

เจินจูเป็นคนตรงไปตรงมา หลินเมิ่งหวันถาม นางก็เอ่ยปากบอกกล่าวว่า“คุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ วันนี้ฟ้าเพิ่งจะสางก็มาคุกเข้าอยู่สวนแสงอรุณแล้ว บอกว่าอยากให้คุณหนูรองไว้ชีวิตหลี่อี๋เหนียงเจ้าค่ะ พวกบ่าวขอให้นางลุกขึ้นก่อน นางก็พูดว่าหากท่านไม่รับปาก นางจะคุกเข่าอยู่อย่างนั้นไม่ลุกขึ้นเจ้าค่ะ”

“คุณหนูรอง ท่านว่าคุณหนูใหญ่เจตนาอะไรยังไงกันเจ้าคะ? นางก่อความวุ่นวายเช่นนี้ ยังทำให้คนคิดว่าท่านจะทำอะไรหลี่อี๋เหนียง! หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ต่อไปท่านจะทำอย่างไรเจ้าคะ”

เจินจูขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้ากลมเล็กเต็มไปด้วยความไม่พอใจและเป็นกังวลใจ

ลูกภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายบีบบังคับเมียน้อย นี่ไม่ใช่เรื่องมีเกียรติยศอะไรเลย ไม่ว่าอย่างไรหลินเป้ยเหยาก็มีความคิดชั่วร้ายแน่!

หลินเมิ่งหวันหัวเราะอย่างเย็นชา กล่าวว่า“นางอยากจะคุกเข่าก็ให้นางทำ ช่วยข้าแต่งตัวเถิด ข้าจะไปกินข้าวกับท่านย่าที่สวนสน”

หลินเมิ่งหวันทาแป้งบางเบา ใบหน้าขาวนวล ริมฝีปากชมพูระเรื่อราวดอกซากุระ งดงามราวกับจิ่วเทียนเสวียนนี่ เทวนารีตกลงมาสู่โลกมนุษย์

หลินเป้ยเหยามองจนเซ่อทันที

เพื่อที่จะทำให้น่าสงสาร วันนี้หลินเป้ยเหยาเลยไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องมา บวกกับวันนี้นางคุกเข่าราวครึ่งชั่วยามแล้ว ผมเผ้ายุ่งเหยิง แก้มทั้งสองข้างชโลมไปด้วยเหงื่อ กระโปรงแปดเปื้อนไปด้วยฝุ่น ดูตกที่นั่งลำบากอย่างที่สุด

เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันที่สง่างาม หลินเป้ยเหยาแทบอยากจะหาซอกดินมุดเข้าไป

ช่วงที่หลินเป้ยเหยาจิตใจว้าวุ่น หลินเมิ่งหวันได้เดินมาตรงหน้านางแล้ว

หลินเมิ่งหวันกระพริบตาปริบๆด้วยความแปลกใจ เสมือนเพิ่งจะรู้ว่าหลินเป้ยเหยาอยู่ตรงนี้ จงใจกล่าวขึ้นว่า“อ้าว พี่หญิงเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ? นี่ท่านมาเพื่อหลี่อี๋เหนียงโดยการออกตัวยอมรับความผิดก่อนแล้วใช่หรือไม่?”

หลินเป้ยเหยาใจสั่นสะท้าน เงยหน้าขึ้นด้วยความตกตะลึง จนได้มองเห็นสายตาเย้ยหยันกับหยอกล้อของหลินเมิ่งหวันได้อย่างชัดเจน

หลินเมิ่งหวันจงใจเป็นแน่!

หลินเป้ยเหยากัดฟันกรอด แต่ทว่ากลับรีบทำท่าทางน่าสงสาร กล่าวว่า“น้องเมิ่งหวัน ข้ามารับผิดจริงๆ ท่านแม่ข้าไม่ได้ตั้งใจ ขอเจ้าโปรดปล่อยท่านแม่ข้าไปเถิดนะ ข้า……”

“พี่หญิงพูดอะไรกัน?ข้าไม่ปล่อยหลี่อี๋เหนียงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”หลินเมิ่งหวันมองหลินเป้ยเหยาด้วยความสงสัย

“หลี่อี๋เหนียงทำให้ท่านย่าได้รับพิษ ข้านั้นโกรธเป็นอย่างมาก แต่เพราะใกล้งานแต่งท่านพี่อวิ้นอี๋แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ใช่ว่าข้าให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยปล่อยหลี่อี๋เหนียงกลับมาแล้วหรือ พี่หญิงรู้ว่าผิดแล้วเป็นเรื่องดี แต่ท่านอยากมายอมรับผิดไม่ควรจะมาที่นี่ แต่ควรที่จะไปยอมรับผิดกับท่านย่าโน่น”

หลินเมิ่งหวันจงใจพูดเสียงดัง ทำให้บ่าวรับใช้บริเวณโดยรอบที่ซุ่มแอบฟังได้ยินอย่างแจ่มแจ้ง

หลินเป้ยเหยาได้ยินประโยคนี้ กระสับกระส่ายทันที สีหน้ายิ่งซีดเผือดไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย