พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 187

เมื่อผิวของเธอถูกปกคลุมไปด้วยลมหายใจร้อนระอุของชายคนนั้น เธอเกือบจะล้มลงเพราะเข่าของเธออ่อนแรงไปหมด ใบหน้าของเธอยังแดงระเรื่ออีกด้วย

เบียงก้าคิดไปเองว่าลุคกำลังจะจูบเธออีกหน

เพราะมันมักเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นเสมอ

อย่างไรเสีย ผู้ชายคนนี้ก็มักคิดจะทำสิ่งนั้น

แต่คราวนี้ชายตรงหน้าไม่ได้ทำเช่นนั้น ริมฝีปากบางสัมผัสแก้มเรียบของเธอขณะที่เขาหลับตา เขาหอมแก้มเธอเป็นเวลานาน

เขาจุมพิตเนิ่นนานกว่าจะถอยห่างออกไปหลังจากที่เธอกลั้นใจ เขากล่าว “อย่าทำให้ผมเป็นห่วง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าเก็บทุกอย่างไว้ในใจคนเดียวสิ”

เบียงก้าก้มศีรษะลง เธอไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

“ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราจะเข้าเมืองไปด้วยกัน” นิ้วเรียวยาวได้รูปของลุคที่เคยเชยคางของเธอไว้หดกลับไปแล้ว การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าและดูไม่เต็มใจนัก

หลังจากทำกิจกรรมกลางแจ้งมาทั้งวัน เบียงก้าทั้งหมดแรงและปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธออยากจะนอนหลับฝันดี แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็สงสัยว่าเขากำลังจะไปไหน?

เมื่อเห็นว่าลุคเปิดประตูออกไป เบียงก้าได้แต่สับสนอยู่ในใจ

เมื่อคืนนี้ลุคหายไปทั้งคืน

หลังมื้อเย็น เขาทิ้งลูกไว้กับเธอและจากไป กว่าเขากลับมาก็เช้าแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าเขาหายไปไหนในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงนี้?

บางทีเรื่องนี้อาจไม่มีใครรู้เช่นกัน

ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จอย่างเขาย่อมสามารถรักษาความเป็นส่วนตัวของตนเองได้

ถ้าเขาไปที่บ้านของอีวอนน์เข้าจริง ๆ สิ่งที่เขาทำในบ่ายวันนี้คงเป็นแค่การแสดงเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เขายังดูหมิ่นอีวอนน์เป็นอย่างมากอีกด้วย

ในความสัมพันธ์เช่นนี้ อีวอนน์เป็นเบี้ยล่างที่ต้อยต่ำที่สุดที่ต้องอดทนกับเรื่องพวกนี้อย่างเงียบ ๆ

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กสาวเจ้าอารมณ์อายุเพียง 19 ปีซึ่งไม่ได้เข้าใจในชีวิตอย่างถ่องแท้จะพอใจและดื่มด่ำไปกับโลกของผู้ชายที่โตกว่า

แต่เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงสมมติฐานที่หามูลไม่ได้ อันที่จริงแล้วเบียงก้าไม่อยากคาดเดาพฤติกรรมของลุคไปในทิศทางนี้เลย และถึงแม้ว่าผู้ชายที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่จะมีข่าวคราวเช่นนี้มากมาย แต่เบียงก้าก็เลือกที่จะเชื่อลุคอย่างไม่มีเงื่อนไข

เหตุผลก็เพราะเขาเป็นคนพิเศษ ทั้งยังเป็นพ่อของลานี่และเรนนี่อีกด้วย

ไม่ว่าเมื่อคืนเขาจะอยู่ที่ไหน เบียงก้าก็ได้แต่ส่ายศีรษะและบอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องนี้เสีย

แต่เรื่องของหัวใจเกี่ยวกับอะไรกับเหตุผล?

ในตอนที่เบียงก้าอยู่ในห้องอาบน้ำ เธอยังคงคิดไปต่าง ๆ นานา ลุคกลับไปนอนที่บ้านรึยังนะ? เขากลับไปที่คฤหาสน์หรือกลับไปที่อพาร์ตเมนต์รึเปล่า?

แต่ในเมื่อลูกทั้งสองอยู่กับเธอ คนเป็นพ่อแบบเขาจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องนอนที่อื่นกันล่ะ?

ยิ่งกว่านั้น ลุคไม่ใช่พระไม่ใช่เณรที่เคร่งในเรื่องศีลที่ห้ามไม่ให้หญิงชายแตะต้องมือเมื่อให้หรือรับสิ่งของต่อกันเสียหน่อย

ตลอดเวลาที่เธออยู่ในห้องอาบน้ำ หรือจนกระทั่งตอนที่เธอเข้านอน เบียงก้าเอาแต่คิดเป็นตุเป็นตะไปไกล เธอกำผ้าห่มแน่นก่อนจะผล็อยหลับไป

เบียงก้าหลับลึกไปแล้วในตอนที่เธอรู้สึกว่าที่นอนของเธอจมลง

เตียงของบ้านที่เธอเช่าอยู่นั้น เทียบไม่ได้กับเตียงหรูหราที่ใช้อยู่ในคฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด มันอาจจะมีสภาพแย่กว่าเตียงคุณภาพดีในตลาดมือสองด้วยซ้ำไป

เตียงนี้ทำมาจากโครงเหล็กซึ่งมีแผ่นไม้ที่หนาไม่เสมอกัน

หากเป็นผู้หญิงและเด็กที่นอนบนเตียงนี้ พวกเขาจะนอนตรงส่วนไหนของเตียงก็ได้ หากแต่ถ้ามีผู้ชายขึ้นมานอนบนเตียงนี้มันก็จะจมลงเพราะรับน้ำหนักของชายคนนั้นไม่ไหว!

เบียงก้ายังคงง่วงงุนอยู่ ต้องขอบคุณกิจกรรมกลางแจ้งเมื่อเช้านี้เพราะมันทำให้เธอผล็อยหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวได้อย่างรวดเร็ว

แต่ทำไมเธอถึงร้อนนักล่ะ?

ตอนนี้ไม่ฤดูใบไม้ร่วงเหรอ? ทำไมถึงร้อนอย่างกับอยู่ในฤดูร้อนล่ะ?

มันร้อนจนเธอหายใจไม่ออกทีเดียว

เธอครางออกมาเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น เธอมองเห็นชายคนหนึ่งซึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำ เขาคร่อมทับตัวเธอขณะที่กำลังดูดดุนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา

“อ๊ะ… คุณ…” จนในที่สุดเบียงก้าก็ตื่นขึ้น

หากนี่เป็นเพียงแค่ความฝัน ก็คงเป็นฝันที่เหมือนจริงมาก

เบียงก้าพยายามหายใจอย่างยากลำบาก

มือแข็งแรงของชายหนุ่มพลิกร่างผอมบางของเธอ เธอหันหลังให้เขา ในขณะที่ใบหน้าฝังอยู่ในหมอน

ก่อนที่ร่างกายของเธอจะถูกน้ำหนักของชายคนนั้นกดทับลงมา

ชุดนอนส่วนล่างของเธอถูกชายคนนั้นดึงออกไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“มีใครอยู่ไหม? เบียงก้าอยู่รึเปล่า?”

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก เป็นเสียงของอลิสันที่ดังขึ้นมา

อลิสันยืนอยู่นอกประตู และกดกริ่งประตู แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่มีใครเปิดประตู

เพื่อนบ้านของเบียงก้าที่เพิ่งกลับมาจากตลาดใจดีบอกกับอลิสัน “กริ่งประตูมันเสียมานานแล้วล่ะจ๊ะ เจ้าของบ้านยังไม่ได้ซ่อมเลย”

ตอนนั้นเองที่อลิสันรู้ว่ากริ่งประตูมันเสีย

แล้วเธอจะทำอย่างไร?

เธอได้แต่เคาะประตูเพื่อขอให้คนข้างในบ้านมาเปิดให้

ก่อนที่จะมาที่นี่ อลิสันโทรหาเบียงก้าก่อนแล้ว แต่เบียงก้าปิดโทรศัพท์ไปเสียก่อน

ขณะที่เธอกำลังเคาะประตู อลิสันก้มหน้าอ่านข้อความที่อีวอนน์ส่งมา

ข้อความของอีวอนน์ส่งมาว่า ‘คุณป้าคะ หนูไม่ได้อยากรบกวนคุณป้าแต่เช้าแบบนี้เลย แต่หนูไม่มีทางเลือก แต่ถ้าชักช้ากลัวว่าจะไม่ทันการน่ะค่ะ ลุคจะพาเบียงก้าไปที่เมืองบ้านนอก ๆที่ไหนสักที่ หนูกลัวว่าพวกเขาจะทำเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล ถ้ามีคนพูดเรื่องพวกนี้ออกไปจะต้องแย่แน่เลยค่ะ’

แวบแรกอลิสันรู้สึกรำคาญไม่น้อย เพราะอีวอนน์ไม่เคยคิดจะแก้ปัญหาอะไรด้วยตัวเองเลย เธอเอาแต่ร้องไห้และขอความช่วยเหลือคนอื่นเสมอ

“เรื่องไหนล่ะจ๊ะที่จะมาทำลายชื่อเสียงของตระกูลป้าได้? ลุครู้อยู่แล้วล่ะจ้ะว่าอะไรควรไม่ควร” อลิสันเชื่อใจลูกชายตัวเอง

“แต่ที่นั่นเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่แสนเงียบสงบ ชายหนุ่มและหญิงสาวที่เปล่าเปลี่ยว... คงไม่พ้นถูกความปรารถนาแผดเผาแน่...” อีวอนน์พึมพำออกมา