พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 63

เบียงก้าไม่สามารถทนฟังเรื่องราวได้อีกแล้ว

"ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ" เธอวางแก้วลงแล้วลุกขึ้น

เธอยอมรับ! เธออิจฉา และหึงหวงอย่างมาก

ในช่วงยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่มีความสุขเลยนับตั้งแต่พบว่าแท้จริงชีวิตเป็นอย่างไร เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอมีความสุข สมัยยังเด็ก มื้ออาหารทุกมื้อของเธอช่างเย็นชืดและเธอยังถูกเด็กคนอื่นรังแกอีก และจากนั้นสมัยมัธยมปลาย เธอถูกเพื่อนร่วมชั้นทั้งล้อเลียนและตำหนิต่าง ๆ นานา

เธอรู้ตั้งแต่อายุยังน้อยว่าเธอไม่มีสิ่งที่เด็กคนอื่นเขามีกันตอนที่เกิดมา

นั่นคือแม่

หากเป็นสิ่งที่คนอื่นต้องอ้อนวอนและทำงานหนักเพื่อสิ่งนั้น เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

เหมือนลุค ครอว์ฟอร์ด

ในที่สุด เธอก็กลายเป็นผู้ใหญ่และถึงวัยที่ทุกคนบอกว่าเป็นวัยแห่งอิสระและเสรีภาพ เธอไม่เคยรู้สึกถึงอิสระหรือความสุขจากสิ่งเหล่านั้นเลย ทั้งหมดที่เธอมีก็เป็นเพียงโซ่ตรวนแห่งความจริงอันโหดร้ายเพียงเท่านั้น

‘เบียงก้า ชาติที่แล้ว เธอคงทำบาปทำกรรมเอาไว้หนักหนาพอตัวสินะ

‘นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อไถ่บาปที่ผ่านมาของเธอในชีวิตนี้’

ในคฤหาสน์มีห้องน้ำอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นลานบ้าน ชั้นหนึ่ง หรือชั้นสอง

ที่จริงแล้วเบียงก้าแค่อยากจะล้างมือ

ห้องน้ำในลานบ้านถูกครอบครองโดยเพื่อนร่วมชั้นหญิงสองสามคนที่เธอไม่รู้จัก เมื่อเบียงก้าเดินผ่าน เพื่อนร่วมชั้นก็เอ่ยว่า “เร็วเข้า ถ่ายรูปฉันในห้องน้ำนี้ให้หน่อยสิ มาถ่ายรูปกันอีกสักสองสามภาพแล้วโพสต์บนเวย์ปั๋ว ดาราดังอย่างซินดี้ยังเคยได้กับแฟนหนุ่มที่นี่เลยนะเธอ”

การได้ร่วมห้องน้ำกับดาราหญิงจากภาพยนตร์ระดับแนวหน้าทำให้พวกเธอรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

เบียงก้าไม่ต้องการรบกวนพวกเธอจึงหันหลังกลับ

มีห้องน้ำอยู่ที่ชั้นหนึ่งและชั้นสอง

แม้จะยังมีคนอยู่บนห้องน้ำชั้นหนึ่ง เพื่อนร่วมชั้นหญิงของเธอบางคนกำลังแต่งหน้า เบียงก้าติดต่อพูดคุยกับพวกเธอน้อยมากในช่วงที่เธอเรียนหนังสือ และเธอไม่อยากนึกถึงพวกเขา สิ่งเดียวที่เธอจำได้ก็คือการที่พวกเธอเหล่านั้นทึ้งผมและทุบตีเธอ

วันเวลาทำให้ทุกอย่างเจือจางลงไปและเบียงก้าก็ไม่รู้สึกอยากหวนคิดถึงความเจ็บปวดนั้นอีก

โรงเรียนมัธยมต้น มัธยมปลาย วิทยาลัย และชีวิตการทำงานของพวกเขาโลดโผนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงลืมไปนานแล้วว่าสมัยเรียนอยู่ในโรงเรียนประถมและมัธยมต้น พวกตนเคยกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมชั้นหญิงคนหนึ่งที่ไม่มีแม่ไว้อย่างไรบ้าง

ขณะที่เธอยืนอยู่ในห้องน้ำบนชั้นสอง เบียงก้ามองแก้มที่ซีดเซียวของเธอในกระจกและหลับตาลง

โทรศัพท์ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากพ่อของเธอเอง

“พ่อคะ ทำไมพ่อยังไม่นอนอีกล่ะคะ?” เสียงของเบียงก้าแหบแห้งเล็กน้อย

เควินตั้งใจจะถามเรื่องนัดดูตัว

“พ่อคะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะใช้ชีวิตอยู่กับชาวต่างชาติคนนั้นนะคะ อีกอย่างเขาก็กระเหี้ยนกระหือรือเกินไปด้วย เขาสารภาพกับหนูว่าเขาตกหลุมรักหนูตั้งแต่แรกพบ แถมบอกว่าหลังจากแต่งงานเรียบร้อย ให้หนูไปใช้ชีวิตอยู่กับเขาที่ต่างประเทศอีก" เบียงก้าเอนกายลงพิงอ่างล้างหน้า เธอก้มหน้าลง "น่าเชื่อตายแหละค่ะ"

พ่อที่ปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นกลับมาอีกครั้ง

เควินถอนหายใจ “พ่อผิดเองแหละลูก เพื่อนเก่าพ่อเขาแนะนำผู้ชายคนนั้นเอง พ่อผิดเองที่ไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นให้ดีเสียก่อนก่อนที่จะปล่อยให้เขาเจอกับลูกแบบนี้ หลังจากที่ได้ฟังลูกเล่ามาแบบนั้น พ่อก็คิดว่าคนแบบนั้นก็ไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เจอหน้ากันเฉย ๆ ค่ะ" เธอไม่อยากให้พ่อฝืนตัวเองมากเกินไป

หลังจากที่พ่อลูกวางสาย เควินก็โทรหาอลิสัน

อลิสันกำลังเล่นไพ่นกกระจอกที่บ้าน เมื่อเธอเห็นโทรศัพท์ดังขึ้น หลังจากเห็นหมายเลขโทรศัพท์ปรากฏขึ้นมา ใบหน้าของเธอก็เย็นชาลงทันที

“ฉันต้องรับสายนี้ อีกแป๊บนะ! เล่นกันไปก่อนเลยก็ได้!” อลิสันยืนขึ้นอย่างสง่างามพร้อมสวมผ้าคลุมไหล่หลุยส์วิตตองและเดินออกจากห้องที่ไพ่นกกระจอก

ณ ส่วนท้ายของทางเดินของคฤหาสน์ อลิสันรับสายและถามเสียงอันแผ่วเบาว่า “ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าโทรหาไง อย่าให้ฉันต้องเปลี่ยนเบอร์โทรหนีอีกนะ”

“คุณแนะนำผู้ชายแบบไหนกับลูกสาวของฉันเนี้ย? เขาดันสารภาพรักทันทีที่เจอหน้ากันเลย! แล้วเรื่องแต่งงานและย้ายไปต่างประเทศหลังจากแต่งงานมันเรื่องบ้าอะไร! อลิสัน สติไม่ดีแล้วรึไง?!" มะเร็งปอดของเควินทำให้เขารู้แน่นหน้าอก และเมื่อเขาตวาดใส่เธอ เสียงของเขาก็แหบมากขึ้น

อลิสันถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เธอได้สิ่งยินเขาพูด "เควิน เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วนะ ไม่เช่นนั้น นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้ยินเสียงของฉัน”

…

ณ คฤหาสน์

เบียงก้าเดินออกจากห้องน้ำและชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า มือข้างหนึ่งของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่และยืนพิงประตูราวกับว่าเขากำลังรอใครสักคนอยู่

ลุคสูบบุหรี่ไปเพียงครึ่งมวน เขามองเธอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

เบียงก้ารู้สึกประหม่าเมื่อถูกจับตามองและเอ่ยออกไป "ฉันกำลังจะกลับบ้านแล้ว"

“อย่าเพิ่งไปสิ ผมมีเรื่องจะบอก!” ลุคยื่นมือใหญ่ออกมาคว้าแขนเล็ก ๆ ที่สั่นเทาของเธอไว้

คิ้วของเบียงก้าขมวดเล็กน้อย

ถึงกระนั้น ลุคคว้าตัวเธอไว้ จับเธอหันหลังและผลักประตูห้องหนึ่ง เมื่อประตูปิดลง เขาก็กระแทกลูกบิดประตูอย่างแรงก่อนจะกดล็อก

เมื่อเขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ หน้าอกกว้างของชายผู้นั้นดันเธอเข้าไปมุมหนึ่งของห้อง

แสงไฟในห้องดับลง

ริมฝีปากบางของเขาแนบชิดกับใบหูเธอ ในขณะที่เขาปลดกระดุมออกอีกเม็ดจากนั้นจึงเอ่ย “ผมชอบคุณ ชอบคุณตั้งแต่สมัยเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมของคุณเมืองเล็ก ๆ นั่น ผมเห็นคุณแอบดูผมเล่นบาสเกตบอลด้วย”

เบียงก้ารู้สึกราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ

“ฉัน...” เธอพยายามจะปฏิเสธ แต่เธอเขินอายเกินไป

“ชู่ว ฟังให้จบก่อนสิ” ชายคนนั้นเอานิ้วกดริมฝีปากเธอเอาไว้ “ผมไม่อยากจะบอกเรื่องความรักที่ผู้ใหญ่เขาเป็นคนจัดแจงมาให้กับผู้หญิงที่ผมชอบหรอกนะ เพราะว่าตอนนั้นน่ะผมยังพึ่งพาตัวเองอะไรไม่ได้เลย และวันที่ผมได้เป็นอิสระ ผมแค่ต้องการอยากจะทำทุกอย่างในแบบของผมเอง และเอาอกเอาใจผู้หญิงที่ผมชอบทุก ๆ วัน”

เธอมองไม่เห็นท่าทางที่เย็นชาและเคร่งขรึมของลุคเลย เธอได้ยินเพียงเสียงทุ้มต่ำและลมหายใจอันร้อนระอุของเขาเท่านั้น เขาก้มศีรษะลงและดูดดื่มริมฝีปากของเธอและลงลิ้นราวกับว่าเขากำลังลิ้มรสน้ำผึ้งอยู่