พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 11

หากเป็นคนอื่นหลิ่วเซิงเซิงก็สามารถดูต่อไปได้ แต่หญิงชราคนนี้อายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว เธอเกลียดที่จะเห็นหญิงชราและลูก ๆ ต้องทนทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิตของเธอ เธอจะดูหญิงชราถูกทุบตีจนตายได้อย่างไร?

แต่ผู้หญิงที่ตีคนกลับไม่พอใจ "เจ้าเป็นใคร? เจ้ากล้ายุ่งเรื่องคนอื่น? รู้ไหมว่าเราเป็นใคร?"

"ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าท่านเป็นใคร แต่คนบนถนนบอกว่าคุณหนูใจดี ข้าเดาว่าคนที่มีจิตใจดีจริง ๆ คงไม่สนใจคนแก่มากนักใช่ไหม?"

"เธอขโมยของมีเหตุผลด้วยเหรอ?"

"ถ้าเธอขโมยของของท่านจริง ๆ เธอก็ไม่มีเหตุผลจริง ๆ แต่โทษนั้นไม่ถึงตายไหม? ของคุณหนูท่านมีค่ามากเหรอ? แค่แตะ ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต?"

หลังจากฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง ใบหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ

หญิงชราที่อยู่บนพื้นค่อย ๆ ลุกขึ้น "ข้าไม่ได้ขโมยอะไรจริง ๆ มันเป็นความเข้าใจผิด..."

"เจ้ามีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ? เธอหัวขโมย!"

ผู้หญิงคนนั้นดุร้าย

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กดังมาจากฝูงชน "หญิงชราไม่ได้ขโมยอะไรเลย ข้าเห็น เธอหยิบมันขึ้นมาจากพื้นดิน…"

เป็นเด็กหญิงอายุเจ็ดหรือแปดขวบ ทันทีที่เธออ้าปาก ฝูงชนก็ระเบิด

"จริงเหรอ มันเป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ เหรอ?"

"คำพูดเด็กน้อย พูดจริงพูดเท็จก็ไม่รู้?"

"เด็กจะโกหกได้ยังไง? นี่คงเป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ..."

"เฮ้ ตีจนเลือดกำเดาไหล แล้วจะมาบอกว่าเข้าใจผิดตอนนี้?"

"..."

เสียงต่าง ๆ แพร่กระจายจากฝูงชน

ข้างรถม้าที่อยู่ไม่ไกลนัก คนใช้คนหนึ่งชี้ไปทางหลิ่วเซิงเซิง แล้วพูดว่า: "คุณชาย นั่นหน้ากากของท่านไม่ใช่เหรอ?"

มู่เหยียนซีซึ่งอยู่บนรถม้าค่อย ๆ เปิดม่าน ใบหน้าของเขาได้สวมหน้ากากใหม่แล้ว "ไปดูสิ"

"..."

เมื่อเห็นคนดูมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงที่ตีคนก็ทนความอับอายไม่ได้

"เด็กน้อยพูดจาน่าเชื่อถือขนาดไหน หญิงชราคนนี้เป็นหัวขโมย!"

"เสี่ยวหรู เจ้าทำไมโทษคนแก่แบบนี้?"

ทันใดนั้นก็มีเสียงอ่อนโยนดังมาจากฝูงชน และหลังจากนั้นไม่นาน มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินมาจากไม่ไกล

"ข้าเคยบอกอยู่ตลอดว่าให้เคารพผู้สูงอายุไม่ใช่เหรอ? ถึงคนนั้นจะเป็นขโมยจริง ๆ ก็ไม่ควรทำ ทำไมไม่รีบขอโทษผู้สูงอายุล่ะ"

หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่ผู้หญิงที่พูดเงียบ ๆ โดยในความทรงจำรู้จักบุคคลนี้จริง ๆ

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนน้องสาวต่างแม่ของเจ้าของร่างเดิม คุณหนูรองของเมียรองในจวนแม่ทัพ แม้ว่าจะเป็นลูกเมียรอง แต่ก็มีฉายาว่าความงามอันดับหนึ่งของอาณาจักรเฟิงชิง เธอเป็นที่รู้จักในฐานะบุคคลที่รู้จักหนังสือและมีอัธยาศัยดี

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือในหมู่ผู้คนว่าเธอเป็นคนรักของอ๋องชาง...

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลิ่วเซิงเซิงมองดูเธออีกสองสามครั้ง

ในเวลาเดียวกัน หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็มองเธอเช่นกัน แต่ไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย เธอดุเสี่ยวหรูแล้วเดินจากไป

เสี่ยวหรูติดตามเธออย่างเสียใจ

"คุณหนู อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของฮองเฮาแล้ว ข้าน้อยอยากจะซื้อเครื่องประดับและแต่งตัวให้คุณหนูเพิ่ม ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหญิงชราที่ทำให้ข้าน้อย ล่าช้า..."

"ระวังภาพลักษณ์บนถนนด้วย ลืมที่ข้าพูดไปแล้วเหรอ?"

"รับทราบ…"

"..."

"สองท่าน รอก่อน"

เมื่อเห็นว่านายและคนรับใช้กำลังจะจากไป หลิ่วเซิงเซิงก็ตะโกนเรียกพวกเขา

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนค่อย ๆ หันกลับมา "แม่นางต้องการอะไรอีก?"

หลิ่วเซิงเซิงคุกเข่าลง หยิบถุงเงินที่พื้นขึ้นมาแล้วโยนมันเข้าไปในอ้อมแขนของเธอต่อหน้าทุกคน

"ของของเจ้าหายอีกแล้ว"

มุมปากของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกระตุก และก่อนที่เธอจะพูดได้หลิ่วเซิงเซิงก็กล่าวต่อ: "ครั้งนี้มีคนเห็นมากมาย นี่น่าจะพิสูจน์ว่าข้าไม่ใช่ขโมยใช่ไหม?"

เมื่อมองดูถุงเงินในมือของเธอ แล้วเมื่อเห็นผู้คนกระซิบรอบตัวเธอ ใบหน้าเล็ก ๆ ของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็เปลี่ยนเป็นมืดมน...

หญิงชรายิ่งเสียใจมากขึ้นและพูดว่า: "ใช่ ใช่ เมื่อกี้มันก็เหมือนกัน ผู้หญิงคนนี้ใส่ถุงเงินไม่ถูกต้อง และมันก็หลุดออกจากแขนเสื้อของเธอในตอนนั้น ข้าหยิบมันขึ้นมาให้พวกเธอจริง ๆ..."

มีความเศร้าอยู่รอบตัว

นี่เป็นโอกาสอันดี!

ขณะที่รถม้าจอดอยู่ข้างถนน หลิ่วเซิงเซิงแอบซ่อนตัวอยู่ในรถม้าและซ่อนตัวอยู่หลังกล่องขนาดใหญ่

เมื่อรถม้ากลับมาที่จวนอ๋อง ขณะที่สาว ๆ กำลังคุยกัน เธอก็แอบย่องออกจากรถม้าอย่างเงียบ ๆ และวิ่งกลับไปที่จวนเย็น

"อื้อหือ การเดินทางครั้งนี้ราบรื่นมาก…"

หลิ่วเซิงเซิงหายใจไม่ออกและมองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราว

เป็นเพราะหนานมู่เจ๋อพาคนออกไปหมดเหรอ?

หรือไม่มีใครอยู่ระหว่างทางจากห้องครัวไปจวนเย็น?

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอแอบเข้ามาได้แบบนั้น!

ขี้เกียจเกินกว่าจะคิดอีกต่อไป หลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งกลับไปจวนเย็นทันทีที่เธอกลับไปที่จวนอ๋อง ปีนข้ามกำแพงจวนวิ่งกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และซ่อนหน้ากากไว้ใต้หมอน...

"พระชายา ท่านออกไปข้างนอกมาเหรอ?"

จู่ ๆเสียงของเสี่ยวถัง ก็ดังมาจากด้านหลัง หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง เมื่อเธอหันกลับมาเธอก็เห็นเสี่ยวถังยืนอยู่ที่ประตูด้วยความงุนงง

"เจ้ามาตอนไหน? เดินมาโดยไม่ส่งเสียง?"

เสี่ยวถังพูดอย่างเชื่องช้า: "ข้าน้อยนั่งอยู่ที่ประตูตลอด มองดูท่านปีนข้ามกำแพงแล้วเข้ามา..."

มุมปากของเธอกระตุกแล้วเธอก็ถามอีกครั้ง: "ท่านออกไปตอนไหน? ปีนข้ามกำแพงออกไปเหมือนกัน..."

"ข้าแอบออกไปหาอะไรกิน เจ้าทำเป็นว่าไม่เห็นข้าและอย่าบอกใคร เข้าใจไหม?"

เสี่ยวถังพยักหน้า แล้วส่ายหัว "ไม่ได้พระชายา ท่านแอบออกไปไม่ได้ ถ้า ท่านอ๋องรู้เข้า…"

"เจ้าไม่พูดเขาไม่มีทางรู้"

เสี่ยวถังกล่าวว่า: "แต่ท่านอ๋องเพิ่งกลับมา และทุกคนก็ออกไปต้อนรับเขา เขายังส่งหัวหน้าเจียงมา หัวหน้าเจียงรออยู่ข้างนอกจวนมานานแล้ว และข้าน้อยก็โกหกเขาว่าท่านกำลังอาบน้ำ..."

"อะไรนะ?"

เสี่ยวเจียงกำลังรออยู่นอกจวนเหรอ?

โชคดีที่ฉันม่ได้เข้าจวนเย็นผ่านทางเข้าหลัก ไม่เช่นนั้นข้าจะถูกจับได้...

เปลือกตาหลิ่วเซิงเซิงกระตุกอย่างรุนแรง "ทำไมเจ้าไม่บอกให้เร็วกว่านี้?"