พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 116

ชั่วขณะหนึ่ง การแสดงออกของหนานซินนั้นยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ

เธองงอยู่เป็นเวลาหลายวินาที หลังจากตอบสนองได้ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็โกรธจนแดงก่ำ

"เจ้าเป็นแค่ผู้หญิงป่าเถื่อน เจ้าจะเปิดโรงเตี๊ยมแบบนั้นได้ยังไง?"

"ขออภัย ก็เปิดกับเพื่อนของข้า ถ้าองค์หญิงชอบอาหารที่นั่น ครั้งหน้าไปก็เอ่ยชื่อข้าได้ ข้าจะลดราคาให้องค์หญิง"

หลังจากพูดอย่างนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไป

ทันทีที่เดินออกไปหนานมู่เจ๋อก็เดินเข้ามาหา "เหนื่อยไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว "นิดหน่อย"

หนานมู่เจ๋อจับมือของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ครั้งต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เจ้าทำแค่ทำได้"

"ถ้าไม่มั่นใจ ข้าก็จะไม่เข้าไปยุ่ง"

หนานมู่เจ๋อยิ้มด้วยความรัก "งั้นก็ดี"

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้มให้กับตัวเองแบบนี้ ตอนหลิ่วเซิงเซิงอยู่ที่จวนอ๋องชางไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนและรักขนาดนี้มาก่อน

นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาอยู่ข้างนอกจะเป็นแบบนี้ ทำไมกลับไปที่จวนอ๋องถึงหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา

หนานกงเฉิงได้เข้าไปเยี่ยมสนมโหรวนานแล้ว และหนานซินก็เดินออกไปอย่างหดหู่

เมื่อมองดูคนสองคนคุยกันด้วยความรักที่ประตู เธอก็ดูอึดอัดเล็กน้อย "เอ่อ เห็นแก่ที่เจ้าช่วยเสด็จแม่ไว้ ข้าชื่นชมเจ้า เจ้าเปิดโรงเตี๊ยมจริง ๆ เหรอ?"

ดวงตาเล็ก ๆ ที่น่าสงสัยจ้องมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง ซึ่งทำให้หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเขินอาย

"จะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพื่อนฉันที่ดูแลอยู่"

หนานซินหัวเราะเยาะ "ก็ว่าอยู่ ดูเจ้าแต่งตัวไม่เหมือนคนมีเงิน ไม่งั้นเจ้าก็คงไม่ประจบสอพลอเสด็จอาของข้าหรอก"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

"เป็นผู้หญิงควรทำตัวดีบ้าง อยากบินขึ้นไปบนกิ่งไม้เป็นนกฟีนิกซ์ไม่ใช่เรื่องง่าย เสด็จอาของข้าไม่ชอบคนอย่างเจ้าหรอก อย่างมากเขาก็แค่ชื่นชมเจ้าเท่านั้น เขามีพระชายาอยู่แล้ว เห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าดีถ้าเจ้าปัดเป่าความคิดที่ไม่ดีเหล่านั้นออก ข้าก็สามารถแนะนำงานจริงจังให้เจ้าได้"

พูดพลางเธอพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "หมอเทวดาที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงก็คือหลิวเล่า ข้ารู้จักเขา ได้ยินว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาเปิดร้านร้อยปี เจ้าต้องรู้เรื่อง ข้าสามารถแนะนำให้เจ้าไปทำงานที่นั่นได้"

"อ๋อ"

หลิ่วเซิงเซิงขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเธออีกต่อไป เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงนิสัยเสียและเธอก็หยิ่งผยองมากทั้งภายในและภายนอกคำพูดของเธอ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่หนานมู่เจ๋อไม่คิดจะคุยกับเธอ

แต่ก็ได้ยินหนานซินโกรธพูดว่า "แค่อ๋อเองเหรอ? เจ้าจะไม่พูดขอบคุณเลยเหรอ? เจ้ารู้ไหมว่ามีคนแค่ไหนที่อยากไปประจบสอพลอหลิวเล่า ข้ากําลังช่วยเจ้าอยู่นะ ไม่งั้นอย่างเจ้า เป็นแค่สนมให้เสด็จอาก็ยังไม่คู่ควร"

หนานมู่เจ๋อลูบหัวด้วยอาการปวดหัว พูดพร้อมเตือน "หนานซิน"

"เสด็จอา เมื่อก่อนท่านไม่ได้เคยรักข้ามากที่สุดเหรอ? ข้าพูดจริงนะ เธอแค่ชอบตัวตนของท่านก็เลย..."

"ไม่ต้องรบกวนองค์หญิงหรอก ข้าไม่ได้คิดจะไปช่วยคนอื่นดูร้าน และไม่เหมาะที่จะเป็นหมอด้วย"

"เฮ้ เสแสร้งทำอะไร? บางทีเจ้าอาจแอบขอให้เสด็จอาของข้าช่วยเจ้าลับหลัง"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ร้านร้อยปีข้าก็เป็นคนเปิดกับหลิวเล่า เขาจะอยู่ร้านในวันธรรมดา ข้าไปที่นั่นเป็นครั้งคราวเท่านั้น ดังนั้นข้าจะไม่รบกวนองค์หญิง"

ขณะที่เธอพูด เธอก็ผลักมือของหนานมู่เจ๋อออกไป "ส่วนเสด็จอาของเจ้า ข้าก็ไม่ได้ประจบเขาเลย"

หนานมู่เจ๋อพูดว่า "เป็นข้าที่ต้องการแต่งงานกับเธอ ดังนั้นเจ้าหยุดพูดเถอะ"

พูดจบเขาก็จับมือของหลิ่วเซิงเซิงอีกครั้งแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หนานซินยังคงตกตะลึงอยู่ที่เดิม

จนกระทั่งร่างทั้งสองหายไปในที่สุดเธอก็ตอบสนอง "เธอพูดอะไรนะ? เธอทำได้ยังไง…"

เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญต่ำต้อย จะประสบความสำเร็จมากมายตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร?

เธอคงจะหลอกเสด็จอาและขอให้เสด็จอาช่วยเธอใช่ไหม?

เห็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนยืนอย่างอ่อนแอและดูน่าเกลียดมาก

ข้าง ๆ เธอหนานเทียนดูสงบ "เธอได้รับความนิยมค่อนข้างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ ดูเหมือนว่าเธอจะดังกว่าหลิ่วเซิงเซิงในตอนนั้น"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกไม่พอใจมากเมื่อได้ยินชื่อของหลิ่วเซิงเซิง

"องค์รัชทายาทไม่ใช่ข้าอยากจะว่าพี่สาวจริง ๆ แต่พี่สาวทำเกินไปจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอทำสิ่งเลวร้ายมากมาย แต่สุดท้ายกลับโทษข้าทั้งหมด ทำให้ข้าถูกท่านพี่เจ๋อโบยจนได้รับบาดเจ็บสาหัส พักฟื้นมาหลายวันแล้ว จึงสามารถออกไปข้างนอกได้ จนถึงตอนนี้ข้ายังได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่หาย รอถึงวันเกิดของฮองเฮา ข้าก็คงไม่สามารถเต้นรำได้แล้ว"

หนานเทียนขมวดคิ้ว "ดังนั้นเจ้าจึงเป็นคนโง่ ถูกวางแผนแล้ว ก็ไม่รู้จักวางแผนกลับไป"

"องค์รัชทายาทรู้จักข้าดี ข้าไม่มีเล่เหลี่ยมอะไรเลย"

หนานเทียนพูดด้วยความกังวล "ในเมื่ออาการบาดเจ็บยังไม่ดีขึ้น ทำไมยังเข้าเอาอาหารมาส่งให้ข้า"

"หมอบอกว่าข้านอนตลอดไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงทำขนออกกำลังกาย องค์รัชทายาทชอบกินขนมหวานที่ข้าทําไม่ใช่เหรอ?"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกระพริบตาแล้วมองดูเขา ดูไร้เดียงสาและน่ารัก

น้ำเสียงหนานเทียนอ่อนโยน "ข้าชอบ แต่เจ้าต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ส่วนหลิ่วเซิงเซิง ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนประทับใจมากจนน้ำตาไหลออกมา "ฮือฮือ องค์รัชทายาทใจดีกับข้ามาก ไม่มีใครเชื่อข้า ตอนนี้ทุกคนในเมืองต่างหัวเราะเยาะข้า มีเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้นที่ช่วยข้าได้"

ขณะที่กำลังพูดจู่ ๆ ฝนก็เริ่มตกเบาๆ

หนานเทียนมองไม่ไกลแล้วพูดว่า "ฝนตก รีบกลับไปที่รถม้าเร็วเข้า"

"อ๊ะ? สาวใช้ของข้าป่วยอย่างกะทันหัน ข้าจึงให้เธอนั่งรถม้ากลับไปหาหมอแล้ว ดูเหมือนว่าข้าต้องเดินกลับไปแล้ว..."

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนดูน่าสงสาร

หนานเทียนกล่าวว่า "เจ้าใจดีเกินไป แบบนี้ เจ้าจะถูกรังแกได้ง่าย ๆ ไปกันเถอะ ข้าจะให้คนจัดคันใหม่ให้เจ้า"

ขณะพูด ทั้งสองก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังประตูพระราชวัง

แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดอย่างระมัดระวัง "น่าเสียดายที่ท่านพี่เจ๋อได้เตรียมรถม้านั้นไว้ให้กับผู้หญิงคนนั้น ไม่เช่นนั้นเราก็อาจขึ้นรถม้าเพื่อหลบฝนได้..."