พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 122

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงพูดจบ เสี่ยวเหลียนก็วิ่งไปไกลพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งไปพลางตะโกนไปหาหมอไปพลาง ทําท่าทางเหมือนตัวเองกําลังจะตาย

เจ้านายหนีไปแล้วพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่กล้าอยู่ สักพักพวกเขาก็แยกย้ายกันไป

หลิ่วเซิงเซิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดงูที่ขาของเธอ แต่งูก็ขดตัวรอบแขนของเธออีกครั้งและซ่อนตัวในแขนเสื้อของเธอ

เธอทำอะไรไม่ถูก "ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้าก็ไม่อยากข้าเจ้าจริง ๆ..."

เมื่อกลับถึงจวนอ๋องชางก็มืดสนิท

เสี่ยวถังคุ้นเคยกับการที่เธอไปเช้ากลับค่ำแล้ว ดังนั้นจึงไม่ถามคำถามใด ๆ หลังจากที่รอเธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เตรียมอาหารเย็นให้เธออย่างเชื่อฟัง

ในขณะที่กำลังกินข้าว จู่ ๆ เสี่ยวถังก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านอ๋องมาแล้ว! ท่านอ๋องมาพบท่านแล้ว!"

ดูการตื่นเต้นของเธอไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหน

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมหนานมู่เจ๋อถึงมาหาตัวเอง?

เขาเกลียดตัวเองขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมาดูตัวเองได้ คงไม่ได้พบอะไรใช่ไหม?

ขณะที่รู้สึกผิด หนานมู่เจ๋อก็เดินเข้าไปในลานจวนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์และถามเธอจากระยะไกล

"วันนั้นตอนมู่เหยียนซีตาย บนตัวเขามีเสวี่ยหลิงหลงไหม?"

ปรากฏว่ามาที่นี่เพื่อถามอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้พบอะไรเลย...

หลิ่วเซิงเซิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะถามว่า "เสวี่ยหลิงหลงคืออะไร?"

"อัญมณีที่เหมือนหยก"

หนานมู่เจ๋อยืนอยู่ไม่ไกล ไม่อยากเข้าใกล้ ด้วยแสงจันทร์และตะเกียงด้านข้าง เขามองเห็นเพียงเงาดำเท่านั้น

หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจที่จะมองเขาและกินต่อไป "ข้าไม่ได้สังเกตุ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูด หนานมู่เจ๋อก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ถามคำถามใด ๆ อีก

เมื่อเทียบกับความสงบของพวกเขาทั้งสอง เสี่ยวถังและเสี่ยวเจียงดูประหลาดใจเล็กน้อย

พระชายาสงบมากขนาดนี้เลย?

ทันทีที่หนานมู่เจ๋อจากไป เสี่ยวถังก็พูดอย่างตื่นเต้น "พระชายา ท่านสงบขนาดนี้ได้ยังไง? วันนี้ท่านอ๋องถึงกลับได้ริเริ่มที่จะมาพบท่าน!"

ถ้านี่เปลี่ยนเป็นปกติ เธอไม่ควรตื่นเต้นไปนานแล้วเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ "หรือว่าต้องไปกระโจนใส่เขาเหรอ? เขาคงตบข้าข้ากระเด็น?"

เสี่ยวถังพูดอย่างเชื่องช้า "ไม่ใช่ต้องกระโจน แต่ข้าน้อยรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ท่านไม่ควรตอบสนองเช่นนี้... "

หลิ่วเซิงเซิงวางชามและตะเกียบลง "แล้วข้าควรจะตอบสนองอย่างไร? พวกเองทุกคนบอกข้าว่าเขาเกลียดข้ามากแค่ไหน แม้ว่าข้าจะไม่ฟัง แต่ทัศนคติของท่านอ๋องที่มีต่อข้านั้นแย่มาก เองเห็นไหมว่าข้าไม่สนใจเขา เขาก็จะไม่ลงโทษข้า นี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ?"

เสี่ยวถังเงียบ "ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ข้าน้อยมักจะรู้สึกว่าท่านไม่ชอบท่านอ๋องอีกต่อไปแล้ว... "

"ไม่ใช่เองรู้สึก นี่คือความจริง เพียงแต่เองไม่เชื่อมาตลอดเท่านั้น"

หลังจากพูดอย่างนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้อง "ยังไงก็ตามที่ข้าบอกว่าข้าต้องการหย่าก็ไม่มีใครเชื่อข้า ข้าทำได้เพียงรอต่อไป รอวันไหนพวกเองทุกคนเชื่อแล้ว ข้าก็จะจากไปจริง ๆ"

เมื่อฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง เสี่ยวถังก็รู้สึกงุนงงไปหมด

"เอ่อ คุณหนู จริง ๆ แล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่ง…"

หลิ่วเซิงเซิงหยุดและพูดว่า "ว่ามา"

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอจึงพบว่างูตัวนั้นยังอยู่จริง ๆ มองงูที่หดตัวอยู่ใต้โต๊ะ เธอถอนหายใจว่า "ขนาดนี้ยังไม่หนี..."

ขณะที่เธอพูดแบบนั้น เธอนั่งยอง ๆ ลงที่โต๊ะและเอื้อมมือไปแตะมัน "เจ้าจะไปไหม? ถ้าเจ้าไม่ไป พรุ่งนี้เจ้าเสี่ยงที่จะถูกกิน"

แต่ทันทีที่มือของเธอสัมผัสงู งูก็ขดตัวรอบแขนของเธอ

นี่มัน... มีมนุษยธรรมเกินไป

"คุณหนูคนอื่น ๆ มีแมวและสุนัขเป็นสัตว์เลี้ยง นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนเลี้ยงงู สาวปากร้าย เจ้าพิเศษมาก"

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงของจิ่งฉุน เมื่อเธอมองขึ้นไป เธอก็พบว่าจิ่งฉุนกำลังนั่งอยู่ที่หน้าต่างของตัวเองโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืนคว้าถ้วยแล้วโยนลงไป "เจ้าเป็นบ้าเหรอ?"

จิ่งฉุนรีบรับถ้วยใบนั้น "ทําไมถึงดุขนาดนี้นะ ผมใจดีมาคุยเป็นเพื่อนเจ้า..."

"คุยบ้าอะไรล่ะ! แอบเข้าไปในห้องส่วนตัวของผู้หญิงกลางดึก บ้าไปแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่าชายหญิงแตกจ่างกันเหรอ? ข้าเป็นถึงพระชายา เจ้าแบบนี้ถึงกับโทษประหาร!"

หลิ่วเซิงเซิงโกรธมาก จวนชิงเฟิงไม่มีทหารลับทำให้ตัวเองออกไปข้างนอกได้ง่ายขึ้น แต่ยังช่วยให้ชายคนนี้เข้ามาได้ง่ายขึ้นอีกด้วย เงียบมากจนตัวเองเกือบจะตกใจตาย

จิ่งฉุนพูดว่า "สาวปากร้ายเจ้าใจร้ายเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้ยังให้ข้าช่วยนัดพี่เจ๋อ กลับไม่รู้จักกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงตบหน้าอกของเธอ ชี้ไปที่หน้าต่างแล้วพูดว่า "ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ และอย่ามาที่นี่อีก!"

ทันทีที่เธอพูดจบ งูที่เดิมทีขดตัวอยู่บนแขนของเธอก็โผล่ออกมา

จากนั้นเขาก็กัดต้นขาของจิ่งฉุน

"ฉึก…"