พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 125

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็หันหลังจะจากไป แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินหลิ่วเซียวฝานพูดว่า "ไว้พบกันใหม่ พี่สาว"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ไว้พบกันใหม่"

หลังจากเดินไปไกล เธอได้ยินเสียงหลิ่วเซียวฝานกระซิบอีกครั้งว่า "ท่านแม่ พี่สาวคนนี้ดูเหมือนนางฟ้า ดูเหมือนเธอจะเป็นคนดี…"

หลิ่วชูเพียงยิ้มเขินอายเล็กน้อย

ท้ายที่สุดฉันยังไม่สามารถไว้วางใจผู้คนที่นี่ได้

"..."

ทันทีที่หลิ่วเซิงเซิงก้าวไปข้างหน้า เสียงกรีดร้องของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็ดังมาจากด้านหลัง

"อ๊าย ๆ..."

"หน้าฉัน! ทำไมหน้าฉันถึงคันขนาดนี้! อ๊าย ๆ! ให้ตายเถอะ เองวางยาผิดถ้วยหรืเปล่า?"

เห็นแต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่เพิ่งกินเสร็จกระโดดขึ้นลงในห้องอย่างตื่นเต้น ชิ่งฟางที่อยู่ข้าง ๆ เธอตกใจมาก

"ทำอะไร? ทำอะไร?"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเองอย่างตื่นเต้น "ท่านแม่ จู่ ๆ ใบหน้าของข้าก็รู้สึกคันมาก!"

ชิ่งฟางตกใจ "โอ้พระเจ้า ทำไมเจ้าถึงมีสิวเยอะขนาดนี้ รีบไปหาหมอเถอะ..."

ทันใดนั้นใบหน้าของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็เต็มไปด้วยจุดสีแดงหนาแน่น เธอใช้มือเกามันอย่างตื่นเต้น แต่ทุกครั้งที่เธอเกา เธอก็จะทำให้ชั้นผิวหนังแตก

แต่เพียงไม่กี่นาที ใบหน้าของเธอก็แดงบวมและมีเลือด ดูน่ากลัวมาก

ชิ่งฟางรีบจับมือเธอแล้วพูดว่า "อย่าเกาเลย เกาอีกใบหน้าก็พังหมดแล้ว!"

"ฮือฮือฮือ พวกเธอวางยาผิดแน่ ๆ จะทํายังไงดีท่านแม่? ข้าไม่อยากขี้เหร่ ฮือฮือ..."

"ให้ตายเถอะ ต้องเป็นนังสารเลวนั่นแน่ ๆ เราต้องไม่ปล่อยเธอไว้!"

"..."

หลังจากออกจากจวนแม่ทัพ หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้กลับไปทันที แต่เธอกลับให้องครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอกลับไปก่อน แล้วแอบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาที่ท่านมาอีกแล้วอีกครั้ง

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็เห็นงูคลานออกมาจากข้อมือของหลิ่วเซิงเซิง เขาสะดุ้งและถอยกลับไปหลายก้าว

"ตกใจหมดเลย นังนี่เลี้ยงงูด้วยเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มเยาะ "ใช่แล้ว ถ้าเจ้าไม่ออกไปตอนนี้ ข้าจะปล่อยให้งูกัดเจ้า"

เมื่อมองดูผู้หญิงที่ดุร้ายตรงหน้าเขา แม้ว่าชายคนนั้นจะโกรธ แต่เขาก็ยังกลัวงูในมือของเธอ

หลังจากจ้องมองเธอแล้วเขาก็สาปแช่งและจากไป

หลังจากไล่เขาไปแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็เดินเข้าไปในประตู

ทันทีที่เข้าไปก็เห็นร่างที่คุ้นเคยสองคน

"เฮ้ สาวน้อย ทำไมเป็นเจ้าล่ะ"

กลายเป็นหนานลั่วเฉินและองค์รัชทายาท...

ทำไมสองคนนี้แต่งชุดลำลองออกมา?