พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 15

นอกจวน

เสี่ยวเจียงดูลำบากใจ: "ท่านอ๋อง พระชายาไม่ยอมไปจวนเย็น ข้าเกรงว่าถ้าวันนี้เธอไม่เจอท่าน เธอจะก่อเรื่องต่อไปเหมือนเมื่อก่อน..."

เมื่อเห็นฝีเท้าหนานมู่เจ๋อเคลื่อนไหวเล็กน้อย เสี่ยวเจียงก็รีบเดินตามไป: "ท่านจะไปพบพระชายาจริง ๆ เหรอ?"

หนานมู่เจ๋อกำหมัดแน่น ก่อเรื่อง เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้ง!

หลิ่วเซิงเซิงผู้หญิงคนนี้ ไม่เพียงแต่ทำร้ายเสด็จแม่เท่านั้น แต่ยังตามตื๊อเขาด้วย ให้กลับมาอยู่จวนของตัวเองก็ไม่ได้สงบสุข ยังก่อเรื่องทั้งวันอีกด้วย

สร้างปัญหาไปปัญหามาก็เพื่อจะเจอเขาไม่ใช่เหรอ? ยิ่งทำแบบนี้ในใจของหนานมู่เจ๋อก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจมากขึ้นเท่านั้น

บอกว่าต้องการหย่า แต่พอเขาเข้าไปไม่รู้ว่ามีกลอุบายอะไรรอตนอยู่!

เขาไม่ยอมให้เธอสมหวัง!

"เจอข้า? เธอคู่ควรเหรอ?"

พูดจบ หนานมู่เจ๋อก็บังคับตัวเองให้ระงับความโกรธ หันหลังกลับและพูดขณะที่เขาเดิน: "ให้เธอไปจวนเย็น ไม่เช่นนั้นเธอจะถูกลงโทษด้วยการโบยสามสิบที!"

เสี่ยวเจียงพยักหน้าเห็นด้วย!

ตอนถูกกักบริเวณก็บุกออกไป รังแกคนใช้ เผาห้องครัว หลังจากนั้นก็ยังด่าท่านอ๋องลับหลังและถึงกับเรียกชื่อเต็มท่านอ๋องด้วยซ้ำ...

แต่ละเรื่องโบยร้อยทีก็ยังถือว่าเบา!

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เสี่ยวเจียงก็เดินกลับไปในจวน เมื่อมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงที่ยังคงรอให้ท่านอ๋อง เข้ามา เสี่ยวเจียงก็พูดอย่างจริงจัง: "พระชายา โปรดตื่นได้แล้วและหยุดคิดที่จะพบท่านอ๋องอีก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหย่าอีก ไม่งั้นจะถูกโบยสามสิบที"

"ทำไมถึงพูดไม่ได้? ข้าจริงจังนะ ข้าแค่อยากจะหย่ากับเขา! เจ้าให้เขาเข้ามา หรือข้าออกไป!"

หลิ่วเซิงเซิงจริงจังมากและบอกว่าจะไปหาหนานมู่เจ๋อ...

"ดื้อรั้น"

เสี่ยวเจียงโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นองครักษ์สองคนก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าหลิ่วเซิงเซิง คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนอยู่ทางขวา

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก "เขาไม่ใช่เกลียดข้าเหรอ แล้วข้าพูดหย่าผิดอะไร?"

ผิดพลาดตรงไหน?

เธอบอกว่าเธอต้องการหย่าเสียงดังและจริงจังทำไมพวกเขาถึงเป็นแบบนี้?

เป็นไปได้ไหมที่หนานมู่เจ๋อไม่ยอมหย่ากับตน?

"โอ๊ย!"

เมื่อโบยแรกลงมา หลิ่วเซิงเซิงก็กัดฟันด้วยความเจ็บปวด เจ็บมาก...

พูดตามตรง หลิ่วเซิงเซิงต้องการขัดขืน

หากเธอขัดขืนจริง ๆ องครักษ์ทั้งสองก็อาจจับเธอไม่อยู่

แต่นี่คือจวนอ๋องและคนของหนานมู่เจ๋อเต็มไปหมด หากเขาต้องการโบยตน ตนคงไม่มีทางหนีรอดไปได้ ดังนั้นจึงทำได้แค่กัดฟันทนเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรหลังจากถูกโบย เสี่ยวถังก็คุกเข่าลงต่อหน้าเสี่ยวเจียงอย่างใจจดใจจ่อ "หัวหน้าเจียง โปรดอย่าโบยพระชายาของข้าอีกเลย ขอร้องล่ะ เธอแค่อยากพบท่านอ๋องเท่านั้น เธอไม่มีเจตนาร้าย..."

"ท่านอ๋องไม่มีทางพบเธอ เจ้าควรบอกเธอให้ยอมแพ้!"

"ได้ได้ ข้าน้อยจะบอกพระชายา อย่าโบยอีกเลย ฮือฮือ พวกท่านโบยข้าน้อยเถอะ อย่าโบยพระชายาอีกเลย เธอแค่อยากพบท่านอ๋อง เธอไม่มีเจตนาร้าย..."

เสี่ยวถังเริ่มคำนับ แต่หลิ่วเซิงเซิงถูกโบยอย่างหนักจนเธออดไม่ได้ที่จะตะโกน

"เจอพ่อแกสิ!"

สมองกลวงไปกันหมดแล้วมั๊ง?

ทําไมแม้แต่เสี่ยวถังก็ยังคิดว่าตนตะโกนหย่าก็เพื่อจะเจอหน้าหนานมู่เจ๋อ?

ทำไมไม่มีใครเชื่อเธอเมื่อเธอบอกว่าเธอต้องการหย่า?

หนานมู่เจ๋อ!

ถ้าข้ารู้แบบนี้ปล่อยให้เขาตายในป่าไปแล้ว

ดังนั้นพวกหนานมู่เจ๋อไม่ตอบสนอง เพียงเพราะคิดว่าตนล้อเล่นอีกแล้วเหรอ?

เธอพูดอะไรได้บ้าง?

เจ้าของร่างเดิมทำทางออกไว้แคบจนไม่มีทางรอดจริง ๆ

"..."

ภายนอกจวนชิงเฟิง

เสี่ยวเจียงก้มศีรษะลงและติดตามหนานมู่เจ๋อ

"พระชายาหมกมุ่นอยู่กับการพบท่าน เราทุกคนรู้ว่านางไม่สามารถหย่ากับท่านได้ และเราก็รู้ด้วยว่าท่านไม่ยอมพบนาง แต่นางก็ยังสร้างปัญหาเช่นนี้ นางสมควรถูกโบยในวันนี้ แม้แต่ห้องเครื่องก็ถูกไฟไหม้ มันบ้ากว่าปีก่อน ๆ มาก แต่หลังจากที่นางถูกโบย นางคงไม่กล้าทำอีก ดังนั้นท่านอย่าโกรธไปเลย"

"โกรธ? เธอไม่คู่ควร"

เสี่ยวเจียงพยักหน้าเบา ๆ "ขอรับ แต่ใบหน้าของพระชายาหายดีแล้วและเธอก็ไม่ได้น่าเกลียดเหมือนเมื่อก่อน บางทีท่านอ๋องหน้าจะลองไปพบเธอ…"

"ไม่ว่าใบหน้าจะสวยแค่ไหน มีจิตใจที่ชั่วร้ายจะมีประโยชน์อะไร?"

"ขอรับ..."

"..."

กลับมาที่ในจวนชิงเฟิง

หลิ่วเซิงเซิงนอนอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเธอดูน่าเกลียดที่สุด

คิดว่าด้วยระดับความเกลียดชังของหนานมู่เจ๋อที่มีต่อตัวเอง จะหย่าทันที เธอไม่เคยฝันเลยว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ ถ้ารู้มาก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ หมากตัวสุดท้ายเธอก็จะไม่ใช้แล้ว

เจ็บมาก

"พระชายา โม่เล่ามาแล้ว!"

เสี่ยวถังวิ่งไปที่ข้างเตียงด้วยความตื่นเต้น ดวงตาสีแดงของเธอเต็มไปด้วยความสุข "ท่านอ๋องเป็นห่วงท่านจริง ๆ เขาคงขอให้โม่เล่ามารักษาบาดแผลของท่าน..."