พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 162

หนานมู่เจ๋อพูดทีละคำ แล้วพูดอีกว่า "ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และชาตินี้ข้าก็อยากแต่งงานกับเธอเท่านั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักเจ้าจนถึงตอนนี้ ข้าไม่เคยมีใจ ใจของเจ้าที่มีต่อข้า ข้าทราบดี แต่ความรู้สึกที่ปรารถนาฝ่ายเดียวไม่มีผล เจ้าไม่ควรเสียเวลาบนตัวข้า ถ้าเจ้ายอม ข้าจะไม่ให้เจ้าเสียศักดิ์ศรี"

น้ำเสียงของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยความจริงจัง เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างไม่กล้าพูดเลยในขณะนี้ เขารู้จัก หนานมู่เจ๋อดีมากและคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างแน่นอน...

ด้วยเหตุผลบางอย่างหลิ่วเซิงเซิงไม่มีความสุขเลยในขณะนี้

แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทำไมตัวเองถึงรู้สึกไม่สบายใจล่ะ?

ปรากฎว่าทุกอย่างมีร่องรอยให้ติดตาม สองวันนี้หนานมู่เจ๋อช่วยตัวเองพูดและช่วยตัวเองออกหน้า ที่แท้คือมีความคิดที่หย่า...

เขารู้สึกผิดเหรอ?

ต้องการรักษาศักดิ์ศรีให้ตัวเองก่อนที่จะหย่า?

แต่นี่ไม่ใช่การแต่งงานที่ฮ่องเต้ประทานให้เหรอ? จู่ ๆ เขาถึงทำไม...

เป็นเพราะสิ่งที่ "ตัวเอง" พูดก่อนหน้านี้หรือเปล่า?

ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดกับเขาตอนที่อยู่ในถ้ำของโจร

ชั่วขณะหนึ่งหัวใจรู้สึกหนักอึ้ง

สถานการณ์เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ และมาถึงจุดนี้ ถ้า หนานมู่เจ๋อรู้ตัวตนของตัวเองในที่สุด ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน...

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเธอตื่นตระหนกเกินไปหรืออย่างอื่น หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในท้องของเธอ และเธอก็อยากอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง

ทันทีที่เธออาเจียนออกมา หลิ่วเซิงเซิงก็รีบหมอบข้างเตียง อาการปวดท้องอย่างรุนแรงเกิดขึ้นทีหลัง หลิ่วเซิงเซิงไม่สามารถควบคุมได้เลยจึงอาเจียนอีกครั้ง

"พระชายา! ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

เสี่ยวเจียงรีบไปที่ข้างเตียงแล้วพูดด้วยความตื่นตระหนก "รีบเรียกโม่เล่ามาเร็ว พระชายาอาเจียนเป็นเลือด!"

เลือด?

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกวิงเวียนและปวดท้อง เธอมองดูพื้นสีแดงสด และจึงพบว่าสิ่งที่ตัวเองอาเจียนออกมาคือเลือด...

เกิดอะไรขึ้น?

หลิ่วเซิงเซิงต้องการตรวจชีพจรของตัวเองโดยอัตโนมัติ แต่ความเจ็บปวดในท้องของเธอทำให้เธออาเจียนเป็นเลือดเต็มปากอีกครั้ง...

?โม่เล่ารีบมาทันที "เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงอาเจียนเป็นเลือดเยอะขนาดนี้?"

เสี่ยวเจียงกังวล "เมื่อกี้ท่านอ๋องบอกว่าเขาต้องการที่หย่า แล้วพระชายาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด บางทีอาจโกรธโจมตีหัวใจ ท่านรีบดูให้พระชายาหน่อยเถอะ"

โกรธโจมตีหัวใจบ้าอะไร!

หลิ่วเซิงเซิงใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าอกของเธอและอดทนต่อความเจ็บปวดสาหัสพร้อมพูดว่า "เรียกป้าหวังมา ตรงนี้ ยังมีอีกเข็ม..."

หลังจากพูดจบเธอก็สลบไปอย่างสมบูรณ์

คราวนี้ดูเหมือนเธอจะหลับไปนานมาก

ด้วยความงุนงง มีคนถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วคลำหาอะไรบางอย่างที่หน้าอกของเธอ

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปทั้งตัว ในตอนแรกแค่ปวดท้อง แต่ต่อมาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

เสียงในหูของเธอดังเกินไปจนเธอไม่ได้ยินเลย ใช้เวลานานกว่าเธอจะได้ยินเสียงชัดเจนในที่สุด

"เสด็จอา ท่ายบ้าไปแล้ว ท่านไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเสด็จอาหญิงจริง ๆ เหรอ? ถ้าหย่าแบบนี้ ท่านจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!"

หนานลั่วเฉินเป็นคนพูด

เสียงอยู่ไกลแต่ก็ดูเหมือนใกล้มาก...

"องค์ชายสอง ท่านจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับท่านอ๋องได้ยังไง?"

ด้านนอกห้องพัก เสี่ยวเจียงมองไปที่หนานลั่วเฉินอย่างจริงจัง "นี่คือการตัดสินใจของท่านอ๋อง ท่านไม่สามารถมายุ่งได้"

แต่เสี่ยวเจียงพูดด้วยใบหน้าเศร้า "องค์ชายสอง ไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงโกรธมาก แต่ในฐานะองค์ชาย ท่านยังต้องระวังสิ่งที่ท่านพูด คำพูดแบบนี้ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงท่านกับพระชายาเท่านั้น แต่..."

"กังวลขนาดนี้ทำไม? ข้าแค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเสด็จอาเท่านั้น"

หนานลั่วเฉินขัดจังหวะเขาอย่างไม่อดทน

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คำพูดของเขาเมื่อกี้ทำให้ตัวเองกลัวแทบตาย...

แต่เขาก็ยังสงสัยอยู่ในใจว่าองค์ชายสองใกล้ชิดกับพระชายาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

หลายปีที่ผ่านมา ก็ไม่เห็นเขามีปฏิสัมพันธ์ใด ๆ กับพระชายาเลย...

กลับยังโกรธเพื่อพระชายาขนาดนี้ ก็เหลือเชื่อมาก

"พระชายา ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!"

เสียงป้าหวังดีใจดังมาจากห้องพัก

หนานลั่วเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่มองไปที่เสี่ยวเจียงแล้วพูดว่า "เองไม่เข้าไปดูหน่อยเหรอ?"

เสี่ยวเจียงกล่าวว่า "พระชายาคงไม่อยากเห็นข้าน้อยในตอนนี้ ข้าน้อยขอตัวดีกว่า"

หนานลั่วเฉินอยากเข้าไปดูจริง ๆ แต่เมื่อมองดูสาวใช้รอบตัวเขามองตัวเอง ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ คำพูดของเขาตอนนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนคิด ถ้าเขาเข้าไปพบหลิ่วเซิงเซิงอีกในเวลานี้ เกรงว่าจะมีคำพูดบ้า ๆ อะไรที่สามารถแพร่กระจายได้จริง ๆ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หนานลั่วเฉินก็เขินอายเกินกว่าจะเข้าไปอีกครั้ง ทำได้แค่หันหลังกลับและจากไป

หลิ่วเซิงเซิงได้ยินเสียงข้างนอกโดยธรรมชาติ แต่เธอยังคงอ่อนแอมากหลังจากฟื้นขึ้นมา และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังได้ยินเสียงประสาทหลอน

ป้าหวังมองเธอทั้งน้ำตา "พระชายา ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว เมื่อกี้เพิ่งดึงเข็มยาวออกมาจากท้องของท่าน ข้าน้อยคิดว่าท่านจะไม่ฟื้นอีกแล้ว โทษข้าน้อยที่ตาไม่ดี ถ้าเจอเข็มนั้นเร็วกว่านี้ท่านจะไม่เจ็บปวดขนาดนั้น..."

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว "ไม่โทษเจ้า อย่าโทษตัวเอง"

ป้าหวังกลับยังคงหลั่งน้ำตาคลอเบ้า "คำพูดของท่านอ๋อง ข้าน้อยได้ยินหมดแล้ว หลายปีมานี้ ไม่ว่าท่านจะทรมานท่านอ๋องอย่างไรก็ไม่สะทกสะท้าน ตอนแรกท่านแย่ขนาดนั้น เขาก็ไม่ได้ขอหย่า ตอนนี้ท่านกลายเป็นคนใจดีขนาดนี้ ตามหลักแล้ว เขาควรเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อท่าน เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดถึงการหย่า..."

"ข้าน้อยรู้สึกว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ต้องมีคนพูดอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ ดังนั้นจู่ ๆ ท่านอ๋องจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนที่ชื่อเซินเอ๋ออยู่เบื้องหลังก็ได้ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าน้อยจะไม่ยอมรับเธอเป็นพระชายาแน่นอน ถ้าเธอเป็นสาเหตุจริง ๆ ข้าน้อยถึงจะสละชีวิตนี้ ก็ต้องฆ่าเธอแทนท่าน"