พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 164

เพียงประโยคนั้น ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เสี่ยวถังถึงกับตบหน้าอกของเธอ ฟื้นก็ดีแล้ว ถ้าองค์หญิงไม่ฟื้น เธอก็ตกใจตายแน่!

แม้แต่หยูเหวินซื่อที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเดินตามฮ่องเต้เข้าไปในห้องนอน

ในขณะนี้หนานซินกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าอ่อนแอ หลิ่วเซิงเซิงข้างเตียงจับมือเธอไว้แน่นและดูเหมือนว่าทั้งสองจะพูดความลับกัน

เมื่อเห็นทุกคนเข้ามา หลิ่วเซิงเซิงก็ก้าวออกไป

ก่อนที่หนานกงเฉิงจะเปิดปาก หยูเหวินซื่อก็รีบวิ่งไปที่เตียงแล้วพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการโทษตนเอง

"องค์หญิง! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ทันทีที่ท่านจากไป ข้าอยากจะไล่ท่านออกไปและขอโทษท่าน แต่ทำไมท่านถึงโง่ขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตามท่านไม่ควรทำร้ายตัวเอง ทำร้ายเด็กไร้เดียงสาคนนั้น…"

หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างกลอกตา ต่อหน้าฮ่องเต้ พระราชบุตรเขยคนนี้เก่งในการแสดงจริง ๆ

เมื่อกี้ตอนชี้หน้าด่าองค์หญิงมันไม่ใช่แบบนี้

เห็นแต่หยูเหวินซื่อจับมือหนานซินอย่างอ่อนโยน "องค์หญิง อย่าไม่พูดกับข้า อย่าไม่สนใจข้า ข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริง ๆ ข้าโง่เกินไป เชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เป็นข้าทั้งหมด..."

"หย่ากันเถอะ"

หนานซินดึงมือออกอย่างเย็นชา "เจ้าไม่ได้บอกว่าทําไมคนที่แท้งไม่ใช่ข้าเหรอ? ในเมื่อในใจของเจ้า ลูกของหรงหรงสำคัญมากกว่าลูกของข้า แล้วตอนนี้เจ้าจะมาเสียใจทำไมล่ะ?"

สีหน้าของหนานกงเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก "พระราชบุตรเขย นี่เจ้าทำอะไรไปบ้าง?"

หยูเหวินซื่อพูดอย่างเจ็บปวด "ไม่ใช่แบบนั้นองค์หญิง ข้าถูกหลอก! ทุกอย่างเป็นเหมือนที่ท่านพูด ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชอบข้าอย่างจริงใจเลย เธอแค่ต้องการจะแย่งข้าไป จึง..."

"ตอนนี้พูดแบบนี้จะมีความหมายอะไร? ลูกของเจ้าข้าไม่ต้องการแล้ว เจ้า ข้าก็ไม่เอาแล้ว"

"หยูเหวินซื่อพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว "องค์หญิงอย่าทำแบบนี้ ท่านชอบข้าไม่ใช่เหรอ? ท่านจะอยู่กับข้าไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? ข้ารู้แล้วว่าข้าผิด ข้าจะเปลี่ยนแปลง และอีกอย่างข้าก็ถูกหลอกด้วย..."

"ใครก็ได้ มาจับพระราชบุตรเขยไปให้ข้า!"

หนานกงเฉิงที่อยู่ด้านข้างตะโกนด้วยความโกรธ และองครักษ์สองคนก็รีบเข้ามาจับหยูเหวินซื่อทันที

หยูเหวินซื่อตกใจมากจนร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า หนานกงเฉิงพูดด้วยความโกรธว่า

"ที่แท้เป็นเจ้าที่คิดเป็นอื่น เจ้ายังมีหน้ามาคุกเข่าอยู่ที่นี่ ลูกสาวของข้าสามารถแต่งงานกับเจ้าได้ นับเป็นบุญกับเจ้าแค่ไหนแล้ว แต่เจ้ากล้า กล้าไปมีผู้หญิงอื่นและถึงกลับข่มเหงเธอแบบนี้ เจ้าสมควรตาย! ใครก็ได้ มาลากพระราชบุตรเขยไปโบยให้ตาย!"

หยูเหวินซื่อหวาดกลัวมากจนร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่เคยคิดเลยว่าหนานซินจะพูดแบบนี้ต่อหน้าฮ่องเต้

ต้องรู้ว่า ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกัน องค์หญิงก็มักจะตามใจเขาตลอด เอาใจเขา และพูดแต่สิ่งดี ๆ เกี่ยวกับตัวเองต่อหน้าฮ่องเต้ เธอรักตัวเองมาก ทำไมวันนี้ถึงได้...

เป็นไปได้ไหมว่าจะตัดใจแล้วจริง ๆ?

พอคิดแบบนี้ หยูเหวินซื่อก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น "ฮ่องเต้ไว้ชีวิตข้าด้วย! องค์หญิงไว้ชีวิตข้าด้วย! องค์หญิง ข้าชอบท่านจริง ๆ ในใจของข้ามีเพียงท่านคนเดียวมาตลอด ข้าหลงผิดไปจริง ๆ..."

หนานซินได้แต่นอนเฉย "เสด็จพ่อ ไว้ชีวิตเขาเถอะ"

"เขาคิดเป็นอื่นแล้ว เจ้ายังจะขอร้องแทนเขาอีกเหรอ?"

หนานซินหลับตา "เสด็จอาได้บอกกับข้าแล้วว่า ตอนนี้เขามีชีวิตอยู่ทรมานยิ่งกว่าตายอีก ตายแล้วจะทำอะไรได้? เขาตายแล้ว ลูกก็กลับมาไม่ได้ ความรู้สึกของเราก็กลับไปเหมือนเดิมไม่ได้ ให้เขามีชีวิตอยู่ดีกว่า ยังไงลูกสาวก็ไม่มีวันรักเขาอีกแล้ว"

หลังจากได้ยินสิ่งที่หนานซินพูด แม้ว่าหนานกงเฉิงจะยังโกรธอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของเธอ

"โชคดีที่ไม่เป็นไร หากมีอะไรเกิดขึ้นก็สายไปแล้ว!"

"ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำอะไรที่ข้าไม่แน่ใจ"

เสี่ยวถังเม้มริมฝีปาก "ต่อไปพระชายาอย่าหุนหันพลันแล่นแบบนี้อีกนะเพคะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ทำอีกแล้ว ข้าแค่คิดว่าองค์หญิงเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอ นอกจากนี้ข้าช่วยชีวิตเธอไว้ในวันนี้ สักวันหนึ่งในอนาคตถ้าข้าเกิดเรื่องอะไร เธอก็จะมาช่วยข้า ร่วมด้วยช่วยกันไม่ใช่เหรอ?"

"ถีงแม้จะพูดแบบนั้น แต่..."

"โอ๊ย น้ำใจเข้าใจไหม? องค์หญิงเป็นหนี้บุญคุณข้าครั้งหนึ่ง ถ้าไม่ได้ก็ย่อมดีที่สุด ถ้าอนาคตมีที่ต้องใช้ล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างใจเย็นแล้วกล่าวเสริมว่า "ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ฮองเฮาถึงเรียกพบข้า ตอนนี้เธออาจจะรอข้าอยู่ เรารีบไปที่นั่นกันเถอะ อย่าให้ฮองเฮาต้องรอนาน"

เสี่ยวถังพยักหน้าอย่างแรง จึงเดินไปยังตำหนักอันหนิงอีกครั้ง

เพิ่งมาถึงทางเข้าตำหนักอันหนิง ทันใดนั้นองครักษ์กลุ่มใหญ่ก็ล้อมพวกเธอไว้

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก และลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็แล่นเข้ามาในหัวใจ

ขณะกำลังสงสัย ก็เห็นหนานเทียนเดินออกมาจากกลุ่มคน

"หลิ่วเซิงเซิง เจ้ากล้าดีมาก!"

หลิ่วเซิงเซิงสงบ "ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทกำลังทำอะไร? ฮองเฮายังคงรอฉันอยู่ข้างใน ท่านขวางข้าไว้ที่นี่คงไม่ดีหรอก?"

"รอเจ้าเหรอ? เสด็จแม่รอเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่? หลังจากเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดเธอก็กลับไปนอนที่ตำหนักแล้ว เจ้ากลับดีบุกเข้าไปในตำหนักอันหนิง หลังจากขโมยของเสร็จก็ออกไปทันที ข้ากำลังวางแผนที่จะไปจับเจ้าอยู่ เจ้ายังกล้ามามอบตัวเอง ใครทำให้เจ้ากล้าดีได้ขนาดนี้?"