พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 168

หลิ่วเซิงเซิงหายใจออก "เจ้าไม่ได้รู้อยู่แก่ใจเหรอ?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด หัวใจของหนานลั่วเฉินยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย "เจ้าสองคนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง... "

"หยุดสงสัยเรื่องนี้ก่อนได้ไหม? เจ้าไม่ต้องคิดว่าข้าเป็นเซินเอ๋อหรือไม่ คำพูดของข้าเมื่อกี้ เจ้าฟังเข้าใจหรือยัง?"

หลิ่วเซิงเซิงอดทนต่อความรู้สึกเจ็บปวดและพูดอย่างจริงจังต่อไปว่า

"คนที่วางยาเจ้าน่าจะเป็นองค์รัชทายาท เขายังมีซองอยู่บนตัว ดังนั้นตราบใดที่เจ้าอยู่กับเขานาน ๆ เจ้าก็จะยังได้รับพิษ ข้าเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถล้างพิษเจ้าได้ ดังนั้นเจ้าต้องหาทางพาข้าออกไป"

"ทำไมข้าต้องเชื่อสิ่งที่เจ้าพูดด้วย แม้ว่าองค์รัชทายาทกับข้าจะไม่ได้เกิดจากเสด็จแม่คนเดียวกัน แต่เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กและสนิทสนมกันมากกว่าพี่น้อง เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายข้าเลย แต่เป็นเจ้า เจ้าไม่สามารถอธิบายตัวตนของเจ้าได้ ทำไมข้าจะต้องฟังคำพูดข้างเดียวของเจ้าด้วย?"

"ในพระราชวังยังมีพี่น้องแท้ ๆ อยู่ไหม? ฮ่าฮ่า องค์ชายสองไร้เดียงสาจริง ๆ เหรอ? ถึงแม้จะเป็นพี่น้องแท้ ๆ ก็สามารถฆ่ากันเองเพื่อบัลลังก์ได้ นับประสาอะไรกับพวกเจ้า..."

"พอแล้ว! ข้าไม่อยากได้ยินว่าเจ้ายุแยงตะแคงรั่ว ตอนนี้ข้าแค่อยากรู้ว่าเซินเอ๋ออยู่ที่ไหน!"

หนานลั่วเฉินมองดูเธออย่างเฉยเมย "ทุกคนรู้ดีว่าเสด็จอาชอบเซินเอ๋อนั่น เจ้าต้องรู้เรื่องนี้ด้วย เจ้าต้องอิจฉาเธอมากแน่ ๆ ดังนั้นเจ้าจึงแอบโจมตีเธอใช่ไหม? เจ้าคิดว่าเธอสวมชุด หน้ากาก เจ้าก็แกล้งเป็นเธอได้ใช่ไหม? เจ้าเป็นคนแบบไหน ข้ารู้จักมาหลายปีแล้ว เซินเอ๋อและเจ้าไม่ใช่คนประเภทเดียวกันอย่างสิ้นเชิง เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงทำอะไรไม่ถูก

"ดังนั้นข้าจึงถามคำถามนั้นกับเจ้าไง คนที่ถูกทุกคนรังเกียจมาหลายปี แม้ว่าต่อมาจะดีขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนมุมมองของคนอื่นได้..."

คำพูดที่ลึกซึ้งเหล่านี้ทำให้หนานลั่วเฉินพูดไม่ออกครู่หนึ่ง

เธอยังรู้เรื่องนี้อีกด้วย...

เป็นไปได้ไหมว่าเธอคือเซินเอ๋อจริง ๆ?

ที่พวกเขาคุยกันในวันนั้นมีเพียงสองคนเท่านั้น...

หนานลั่วเฉินตกใจมาก "จะเป็นเจ้าได้ยังไง? จริง ๆ แล้วเป็นเจ้า..."

เขาตบหน้าอกของเขา แทบจะหายใจไม่ออกด้วยความตื่นเต้น

"ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าต้องสวมหน้ากากตลอดเวลา ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ากลัวที่จะถูกเราเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้า ที่แท้ ที่แท้..."

เขาหายใจออกและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงอย่างตกตะลึง "ตั้งแต่แรกเจ้าปกปิดตัวตนของเจ้าเพียงเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเสด็จอา และได้รับความโปรดปรานจากเสด็จอาอีกครั้งใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟันแล้วพูดว่า "ข้ากำลังบอกเจ้าเกี่ยวกับพิษของเจ้า..."

"ข้าไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น ตอนนี้ข้าอยากรู้ว่าที่เจ้าทำอะไรไปบ้าง? ดังนั้นเจ้าก็รู้ตัวตนของข้าตั้งแต่แรก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจ้ารักษาให้ข้า จนถึงการพบกันหลายครั้งในภายหลัง เจ้ารู้ทุกอย่าง ไม่น่าแปลกใจที่ข้าพบเจ้าตอนล่าสัตว์ก่อนหน้านี้ เจ้าไม่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวตนของข้าเลย ที่แท้เจ้ารู้มานานแล้ว..."

หนานลั่วเฉินลูบขมับของเขา "เจ้าซ่อนมันไว้อย่างดีเพราะคุณรู้ว่าเสด็จอาเกลียดเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงต้องการเปลี่ยนตัวตนของเจ้าเพื่อทำให้เขาชอบ เจ้าทำสำเร็จแล้ว! หลิ่วเซิงเซิง วิธีการของเจ้าฉลาดมาก..."

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหลิ่วเซิงเซิงซีดมาก เธอหลับตาลงและไม่มีแรงจะคุยกับเขา

หัวของหนานลั่วเฉินยุ่งเหยิง ตอนนี้เขาควรจะโกรธ แต่เมื่อมองดูคนอ่อนแอที่อยู่ตรงหน้าเขากลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างยิ่ง

แม้จะสงสารนิดหน่อย...

เขาส่ายหัวอย่างรวดเร็ว เขาบ้าไปแล้ว เขาจะรู้สึกสงสารกับคนโกหกแบบนี้ได้อย่างไร?

"ในเมื่อเจ้ารักเสด็จอามาก ทำไมเจ้าถึงเข้าไปพัวพันกับหน้าหล่อนั่น? หลิ่วเซิงเซิง ทำไมข้าถึงมองทะลุเจ้าไหม่ได้?"

ในขณะนั้นหลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก

หนานลั่วเฉินถือว่าตัวเองเป็นเพื่อน แต่เมื่อค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ก็ตื่นเต้นมากและเสียใจมาก

ถ้าวันหนึ่งหนานมู่เจ๋อรู้เรื่องนี้ เขาคงจะฆ่าตัวเองตายเลยใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ยิ้มอย่างขมขื่น

หากรู้ก่อนหน้านี้คงจะต่อต้านมากกว่านี้ หนีออกจากเมืองและใช้ชีวิตภายใต้ตัวตนใหม่

"..."

นอกคุก

หนานลั่วเฉินเดินออกจากคุกโดยไม่หันกลับมามอง แต่ทันทีที่เขาเดินออกไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุด

"ดูแลพระชายาให้ดี หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ข้าจะเอาเรื่องเจ้า!"

"ขอรับ..."

ผู้คุมหลายคนที่เฝ้าประตูพยักหน้า

ตรงกันข้ามเสียงไม่เร่งรีบของหนานเทียนดังมาจากไม่ไกล

"น้องสอง ข้ารู้ว่าเจ้าชอบคนสวย แต่หลิ่วเซิงเซิงคนนี้เป็นเสด็จอาหญิงของเรา ไม่ว่าเธอจะสวยแค่ไหน เจ้าก็ไม่มีโอกาสได้สัมผัสเธอ แล้วทำไมเจ้าถึงต้องเข้าไปยุ่งด้วย?"