พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 171

ผู้หญิงที่ถูกจับดิ้นรนเป็นครั้งคราวและไม่มีใครสงสัย

ดูเหมือนว่าหนานลั่วเฉินจะคิดจริง ๆ ว่าคนที่ถูกจับได้คือหลิ่วเซิงเซิง และเขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากในขณะนี้ "เจ้าอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นที่นี่! ข้าแค่ให้เจ้าเปิดเผยหน้าของนักฆ่า ก็ถือว่าเป็นพวกเดียวกันกับนักฆ่าเหรอ? งั้นพวกเดียวกับนักฆ่าก็เยอะมาก!"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา หนานเทียนก็จ่อมีดไปที่คอของผู้หญิงคนนั้นโดยตรง

"ถ้าเจ้าไม่ใช่พวกเดียวกัน ทำไมตอนนี้เจ้าถึงตื่นเต้นขนาดนี้?"

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะลงมือ หนานลั่วเฉินก็รีบวิ่งเข้าไป แต่ถูกองครักษ์ด้านข้างจับไว้อย่างแน่นหนา!

เขาผลักองครักษ์ทั้งสองออกไปด้วยความโกรธ และพูดอย่างโกรธ ๆ "หยุด!"

หนานเทียนหัวเราะเยาะ "ทำไม? เจ้าอยากจะขอร้องให้นักฆ่าเหรอ?"

"ข้าไม่อยากให้เจ้าฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ! เจ้าบอกว่าเธอเป็นนักฆ่า ก่อนอื่นเจ้าต้องแสดงหลักฐานใช่ไหม? อย่างที่สอง แม้ว่าเธอจะเป็นนักฆ่าจริง ๆ ก็ต้องมอบให้เสด็จพ่อเป็นคนจัดการ จะสามาถ..."

"เสด็จพ่อยังอยู่ในศาล เขาจะมีเวลาจัดการกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างไร? ข้าว่าน้องสองเจ้าแสดงให้เห็นชัดเจนเกินไปแล้ว ทำไมไม่ยอมรับโดยตรงล่ะ ด้วยวิธีนี้ข้าอาจจะเห็นแก่หน้าเจ้าและไว้ชีวิตเธอ"

ในขณะที่เขาพูด มือของหนานเทียนที่ถือดาบก็ออกแรงอย่างลับ ๆ และรอยเลือดก็ปรากฏขึ้นบนคอของหญิงสาวทันที

หนานลั่วเฉินกังวลมากจนเขากำมือแน่น หลิ่วเซิงเซิงอยู่ไม่ไกลก็กังวลไม่แพ้กัน

ทำไมคนงี่เง่าคนนี้ถึงจำตัวเองไม่ได้?

เธอควรเตือนเขาอย่างไรว่าตัวเองไม่ได้ถูกจับกุมเลย?

ฝั่งตรงข้ามมีองครักษ์อยู่เต็มไปหมด และไม่มีสาวใช้ประจำวัง ตัวเองสวมชุดสาวใช้ในวัง หากรีบรุดไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน จะต้องถูกค้นพบอย่างแน่นอน...

จะทำอย่างไร?

ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังวิตกกังวล ทันใดนั้นชายชุดดำกลุ่มหนึ่งก็รีบเข้ามาจากด้านนอกพระราชวัง จำนวนนั้นมากจนองครักษ์ที่ทางเข้าพระราชวังถูกครอบงำในไม่ช้า

การลอบโจมตีดังกล่าวทำให้หนานเทียนไม่ทันระวัง และใบหน้าของเขาก็จมลง "มาอีกแล้ว! ข้าอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำสิ่งนี้!"

ขณะที่เขาพูด เขาก็มองออกไปข้างนอกแล้วพูดว่า "รีบบุกเข้าข้างหน้า พยายามจับเป็น"

"ขอรับ!"

ขณะที่เขาพูด องครักษ์กลุ่มใหญ่ก็รุมเข้าหากลุ่มชายชุดดำทันที แต่มีจำนวนมากเกินไป และทุกคนล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ในไม่ช้าก็มีชายชุดดำหลายคนวิ่งมาในทิศทางนี้

โชคดีที่หนานเทียนพาคนมาจำนวนมาก และเนื่องจากนี่เป็นพื้นที่สำคัญของพระราชวัง ในไม่ช้ากำลังเสริมก็มาจากทุกทิศทุกทาง

ในความสับสนอลหม่าน หนานลั่วเฉินรีบพุ่งเข้าหาผู้หญิงคนนั้น ในขณะที่เขากำลังจะจับมือผู้หญิงคนนั้น หนานเทียนก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาทันที

"น้องสอง ตอนนี้เจ้ามีอะไรจะพูดอีก? หาคนมาช่วยคนมากมายขนาดนี้ ดูเหมือนว่านักฆ่าคนนี้จะสําคัญกับเจ้ามาก"

หนานลั่วเฉินกำหมัดแน่น "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร!"

"ยังแกล้งทำเป็นโง่อยู่อีกเหรอ? ในเมื่อนี่ไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้า งั้นข้าจะฆ่าเธอเดี๋ยวนี้!"

หลังจากพูดเช่นนี้ เขาก็แทงไหล่ของผู้หญิงคนนั้นด้วยดาบของเขา

"ไม่!"

หนานลั่วเฉินรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

หนานเทียนดึงดาบของเขาออกมาอย่างมีชัย "เจ้ายังจะไม่ยอมรับมันอีกเหรอ? ดูเหมือนว่าครั้งต่อไปจะฆ่าเธอ…"

หนานลั่วเฉินโกรธมากจนกัดฟัน ทุกคนรอบตัวเขาตกอยู่ในการต่อสู้ระยะประชิด ทันใดนั้นชายชุดดำก็รีบวิ่งไปหาหนานเทียน หนานเทียนตกใจและรีบสกัดกั้นเขาด้วยดาบ

สุดท้ายหนานเทียนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าร่วมการต่อสู้ เขาโกรธมาก "กล้าดีมาก กล้าที่จะบุกพระราชวังในเวลากลางวันแสก ๆ วันนี้ไม่มีใครสามารถออกไปได้!"

ในระหว่างการต่อสู้ระยะประชิด หนานลั่วเฉินรีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น ก่อนที่เขาจะช่วยผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนพื้น จู่ ๆ มือเล็ก ๆ ก็คว้าเขาไว้และดึงเขาออกจากฝูงชนโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หนานลั่วเฉินตกใจและเหลือบมองคนที่จับตัวเองไว้ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง "เซิงเซิง? ทำไมเจ้า..."

องครักษ์หลายร้อย ไล่ตามไปตามถนน และหลายคนก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาด้วยวิชาตัวเบา และไล่ไปข้างหน้าทีละขั้น!

หลังจากนั้นไม่นาน หนานเทียนก็ถูกทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียว

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการคำนวณ "มาดูกันว่าคราวนี้พวกเจ้าจะหลบหนีได้อย่างไร!"

ทันใดนั้น ชายชุดดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏตัวขึ้นจากทั่วทุกมุม ราวกับว่าพวกเขาซุ่มซ่อนมาเป็นเวลานาน เมื่อพวกเขาเห็นหนานเทียนอยู่เพียงลำพัง พวกเขาก็รีบรุดไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ...

"..."

ในเวลากลางวันแสกๆ ชายชุดดำบุกเข้าไปในพระราชวัง เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความตื่นตระหนกอย่างรวดเร็ว หนานกงเฉิงรีบออกคำสั่งหลังจากศาลตอนเช้า แม้แต่ฮองเฮาก็อดไม่ได้ที่จะลงมือเป็นการส่วนตัว

เลวมาก!

เลวมากจริง ๆ!

ทหารองครักษ์มากกว่าครึ่งหนึ่งถูกส่งออกไป และในไม่ช้าเมืองหลวงทั้งหมดก็ถูกปิดผนึก

หนานลั่วเฉินซึ่งอุ้มหลิ่วเซิงเซิงไม่สามารถวิ่งหนีได้อย่างรวดเร็วอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีด และในที่สุดเขาก็วางหลิ่วเซิงเซิงลงบนหลังคา

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกถึงชีพจรของเขาอย่างรวดเร็ว "เจ้าไม่สามารถใช้กำลังภายในได้อีกต่อไป พิษในร่างกายของเจ้ายังไม่ได้รับการล้างพิษ หากเจ้าไม่กินยาอย่างถูกต้อง หากใช้กำลังภายในต่อไป พิษก็จะโจมตีอีกครั้ง..."

หนานลั่วเฉินนั่งยอง ๆ และหายใจหอบ "ไม่ต้องห่วงข้า เจ้ากลับไปก่อน!"

"เจ้าโง่เหรอ? ตอนนี้เจ้าตกเป็นเป้าของคนทั้งเมืองแล้ว ถ้าข้าจากไปเจ้าจะทำอย่างไร? ไปด้วยกัน!"

ขณะพูด หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะพยุงเขา แต่เขากลับผลักมือของหลิ่วเซิงเซิงออกไปโดยตรง

"ถูกตามล่าทั้งเมืองแล้วจะยังไงล่ะ? ยังไงข้าก็เป็นเป็น องค์ชายสอง พวกเขาจะฆ่าข้าเลยเหรอ? แต่เจ้าไม่เหมือนกัน! เจ้า..."

"ข้าไม่เหมือนตรงไหน? ข้าเป็นถึงพระชายาอ๋องชาง!"