พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 176

"โอ้ ไร้สาระเหรอ? เสด็จอาไม่กล้ายอมรับเรื่องนี้ใช่ไหม? เนื่องจากชีวิตของเธอถูกแขวนไว้ด้วยเส้นด้ายเพื่อท่าน และชีวิตของเธอถูกแขวนไว้ด้วยเส้นด้ายนับครั้งไม่ถ้วน!"

หนานลั่วเฉินมองดูหนานมู่เจ๋อโดยไม่กลัว

"บอกตามตรงเลยนะ นับตั้งแต่ข้าได้พบกับเซินเอ๋อ ตั้งแต่ข้ารู้ว่าเธอเป็นที่รักของท่าน ข้าถึงกับส่งคนไปสอบสวนเธอ เดิมทีข้าคิดว่าข้าจะค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง เช่นอำนาจอะไรที่เธอสมรู้ร่วมคิด เธอจะตั้งใจยั่วยวนท่านหรือทำร้ายท่านหรือเปล่า สุดท้ายท่านเดาสิว่าข้าเจออะไร?"

"ครั้งหนึ่งพวกท่านถูกแก๊งอู่ชิวตามล่า เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสและแบกท่านไปที่บ้านของหญิงชาวนาทีละก้าวเพื่อรับการรักษา ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหายาให้ท่านตอนกลางดึก ต่อมาเมื่อพวกท่านกลับมา เธอก็ปรากฏตัวขึ้นบนถนน เมื่อไปจวนเสนาบดียังถูกเยาะเย้ยถากถางอีกด้วย!"

"เห็นได้ชัดว่าเธอสามารถเปิดเผยตัวตนของเธอในตอนนั้นได้ อย่างน้อยเธอก็ช่วยชีวิตท่านไว้ และอย่างน้อยท่านก็จะไม่ฆ่าเธออีก แต่เธอก็แอบหนีไปด้วยอาการบาดเจ็บทั่วร่างกาย ท่านคิดว่าเธอทำเพื่ออะไร?"

"ยั่วยวนท่านเหรอ? กลัวแค่ว่าตอนนั้นเธอจะตายอย่างเงียบ ๆ ท่านก็จะไม่รู้เลย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การยั่วยวนมาจากไหน? เธอแค่กลัวท่าน จนถึงตอนนี้เธอก็กลัวท่าน กลัวว่าท่านจะรู้ความจริง ปาดคอเธอ! สามารถจินตนาการได้ว่าท่านทำเธอแย่แค่ไหน!"

"ใช่แล้ว ดูเหมือนมีคนแกล้งทำเป็นเธอในภายหลังใช่ไหม? ตอนนี้ข้าคิดดูแล้ว ตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บและใช้ประโยชน์จากสถานะของเธอในฐานะพระชายาเพื่อมองดูท่าน แต่ท่านอาจจะ ไล่เธอออกไป ข้าคิดว่าช่วงนี้ท่านเปลี่ยนทัศนคติต่อเธอแล้ว เพราะในที่สุดท่านก็รู้ว่าเธอเก่งแค่ไหน แต่ท่านยังเสนอที่จะหย่ากับเธอ เห้อ"

"เสด็จอาเสด็จอาท่านทำผิดต่อเธอ!"

มองไปที่หนานมู่เจ๋อที่หน้าตาน่าเกลียด หนานลั่วเฉินก็พูดอีกครั้ง

"ท่านไม่จำเป็นต้องช่วยข้า แต่ท่านต้องช่วยเธอ! ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตเธอเท่านั้น แต่ยังช่วยชื่อของเธออีกด้วย ด้วยการช่วยเธอให้พ้นจากอันตรายเท่านั้นที่จะทำให้ท่านคู่ควรกับความเสียสละของเธอ!"

"องค์ชายสอง กรุณาหยุดพูดเสียที นี่เป็นเพียงการเดาเท่านั้น ท่าน..."

"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วพวกเจ้าขังแกล้งโง่อยู่อีกเหรอ?"

หนานลั่วเฉินจ้องมองที่เสี่ยวเจียง "ทำไมหลิ่วเซิงเซิงต้องไปช่วยคนคนเดียวพวกท่านรู้ดี เธอกลัวว่าจะทำให้พวกท่านเดือดร้อน ดังนั้นบอกก็ไม่กล้าบอกพวกท่าน! ทุกคนในจวนอ๋องของพวกท่านทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง แม้ว่าเธอจะทำสิ่งที่ไม่ดีมากมายมาก่อน แต่ตอนหลังล่ะ? เธอทําร้ายใคร?"

"จนถึงตอนนี้ พวกท่านยังคงบอกว่าหลิ่วเซิงเซิงสู้เซินเอ๋อไม่ได้ ถามหน่อยว่าเธอสู้ไม่ได้ตรงไหน? คนเดียวกัน พวกท่านจะใช้สองทัศนคติได้ยังไง?"

หนานลั่วเฉินหายใจออก "เรื่องที่ข้ามาที่นี่เธอไม่รู้ เธอเหนื่อยมาก ข้าแอบออกมาในขณะที่เธอหลับอยู่ ข้ารู้ว่าถ้าข้าไม่พูด ชีวิตนี้จะไม่มีใครบอกคำพูดเหล่านี้กับพวกท่าน แต่เธอลำบากมาก ข้าก็ไม่อยากให้เธอลำบากอีกต่อไป ครั้งนี้ก็อยากเห็นปฏิกิริยาของเสด็จอา ตอนนี้ข้ารู้แล้ว"

ขณะพูด หนานลั่วเฉินก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างไม่มั่นคง

"เสด็จอาไม่สะทกสะท้านขนาดนี้ โกรธที่เธอหลอกท่านใช่ไหม ถ้าท่านไม่ยอมช่วยเธอ สู้ปล่อยเธอไปดีกว่า พวกเราไม่ได้ฆ่าองค์รัชทายาท แต่ถ้าต้องมีคนรับโทษนี้เธอถึงจะปลอดภัย ข้าจะช่วยเธอแก้ไขเรื่องนี้ แต่ตัวเธอเหลือแค่ข้อหาปล้นคุก ข้าเชื่อว่าเสด็จอาจะแก้ไขให้เธอได้"

"เหตุใดองค์ชายสองจึงพูดมากเช่นนี้?"

ในที่สุดเสี่ยวเจียงก็พูดออกมา

อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว

หนานลั่วเฉินหายใจเข้าลึก ๆ ลดตาลงแล้วพูดว่า "ก็ไม่รู้ว่าทำไม รุ้สึกสงสารมาก"

ขณะพูดเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า

"เดิมทีตอนที่ข้ารู้ตัวตนของเธอข้าก็โกรธมาก แต่ยิ่งคิด ยิ่งมีบางอย่างผิดปกติ ทำไมต้องโกรธด้วย? เป็นเพราะเธอหลอกลวงข้าเหรอ? แต่นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ ต่อมาข้าก็คิดว่า ความอาฆาตพยาบาทต่อเธอในโลกนี้มีมากพอแล้ว ถ้าข้ายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอและกล่าวหาเธอและจัดการกับเธอ เธอจะน่าสงสารแค่ไหน ดังนั้นข้าจึงใจร้อน ใจร้อนจริง ๆ"

"ยิ่งข้าตรวจสอบเธอก็ยิ่งรู้สึกตกใจ ตอนนี้ยิ่งคิดถึงเธอก็ยิ่งรู้สึกเศร้ามากขึ้น"

เขาหายใจออก "พูดแค่นี้ ขอลาแล้ว"

"..."

จนกระทั่งหนานลั่วเฉินจากไปเป็นเวลานาน ในห้องหนังสือก็ยังเงียบอยู่

ใบหน้าของเสี่ยวเจียงเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เขาลังเลที่จะพูดหลายครั้งและเจ็บปวดหลายครั้ง

"เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ? คนอื่นเห็นหน้าเจ้าแล้ว บางทีตอนนี้อาจมีคนมากมายรอจับกุมเจ้าในจวนอ๋องชาง!"

"ยังดีกว่าตกไปอยู่ในมือของฮองเฮาใช่ไหม? ชิงชิง ถ้า ท่านอ๋องพบข้า ข้ายังมีโอกาสรอด"

หลังจากพูดคำเหล่านี้ หลิ่วเซิงเซิงก็จากไปอย่างเงียบ ๆ

แน่นอนก่อนออกเดินทางเธอจงใจเปลี่ยนเสื้อผ้ารวมทั้งทรงผมด้วยตอนนี้ไม่จำเป็นต้องสวมหน้ากากแต่เพื่อไม่ให้เป็นที่รู้จักเธอยังคงเปื้อนสิ่งสกปรกมากมายบนใบหน้า

ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเธอก็กลับไปที่จวนชิงเฟิง เช่นเดียวกับที่เธอคาดไว้ จวนชิงเฟิงนั้นเงียบสงบ เคยมี เสี่ยวถังเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้เสี่ยวถังไม่อยู่ที่นั่น มันดึกแล้วและไม่มีแม้แต่แสงที่สามารถจะมองเห็น

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้อยู่นอกจวน หลิ่วเซิงเซิงเดินเข้ามาหาอย่างเงียบ ๆ และถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของป้าหวัง

ตอนนี้มืดสนิทแล้ว และป้าหวังเป็นคนเดียวที่อยู่นอกประตูที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่บนพื้น เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ซ่อนตัว แต่พิงประตูแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้ "คุณร้องไห้ทำไม?"

ป้าหวังสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของหลิ่วเซิงเซิง เธอลุกขึ้นจากพื้นทันทีและพุ่งเข้าหาหลิ่วเซิงเซิง

"พระชายาของข้า ท่านกลับมาแล้ว ท่านทำให้ข้าน้อยกลับแทบตาย หลังจากเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น ข้าน้อยคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว!"

ป้าหวังหลั่งน้ำตา "ท่านกำลังทำอะไรอยู่? แค่เสี่ยวถังคนเดียวก่อความวุ่นวายขนาดนี้ และฆ่าองค์รัชทายาทด้วย ท่านกำลังทำอะไรอยู่? ท่านจะทำให้เรากังวลตาย!"

หลิ่วเซิงเซิงตบหลังเธอ "ตอนนี้ข้าก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ? หยุดร้องไห้ได้แล้ว"

"ตอนนี้ท่านไม่เป็นอะไร แต่ในอนาคตท่านจะทำยังไง? พระชายา ทําไมท่านถึงไม่รู้เรื่องแบบนี้ล่ะ? ท่านว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ ทำไปทำไม? ท่านอยากให้ข้าน้อยร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหรอ!"

ป้าหวังร้องไห้อย่างขมขื่นขณะกอดหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น "ดีที่ท่านกลับมาแล้ว ถ้าท่านไม่กลับมา ข้าคงจะฆ่าเสี่ยวถังไปแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงตกใจเล็กน้อย "เจ้าเจอเสี่ยวถังแล้ว?"