พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 202

ชายหนุ่มยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า "พวกเขาฆ่ากันเอง เกี่ยวอะไรกับข้า?"

ผู้ติดตามที่ติดตามเขายิ้มและพูดว่า "ฝ่าบาทกำลังพูดถึง ..."

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงวังอันห่างไกล ทันทีที่เข้าไปในลานบ้าน ชายชุดดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็คุกเข่าลงทีละคน ชายชุดดำเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อย เมื่อเห็นชายหนุ่มกลับมา ทุกคนก็ก้มศีรษะ ด้วยความเคารพ

ผู้นำในชุดดำกล่าวว่า "ฝ่าบาท เราลอบสังหารองค์รัชทายาทได้สำเร็จและโยนความผิดให้กับองค์ชายสอง แล้วเงินที่พระองค์ทรงสัญญาไว้จะชำระเมื่อใด?"

"พี่รองตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่เหรอ? นี่ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว?"

หนานหว่านหนิงยิ้มและพูดว่า "ไม่เพียงแต่เขาสบายดี แต่ขันทีหลินก็ถูกค้นพบและเสียชีวิตอย่างน่าสังเวช"

คนชุดดำก้มหน้าลงทีละคน สีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

หนานหว่านหนิงปรบมืออีกครั้ง และทันใดนั้นนักธนูหลายสิบคนก็ปรากฏตัวบนหลังคาใกล้เคียง เล็งไปที่ชายชุดดำและยิงธนู

คนชุดผิวดำไม่คิดว่าจะถูกโจมตีด้วยการลอบโจมตีนี้ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาทั้งหมดก็ถูกลูกธนูฟาดล้มลง ทุกคนเบิกตากว้าง และตายตาไม่หลับ

หนานหว่านหนิงเพียงแค่ตบเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความรังเกียจแล้วพูดว่า "ทำความสะอาดซะ"

"ขอรับ"

คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาให้คนช่วยแบกชายชุดดำออกไปทันที และองครักษ์บนหลังคาก็กระโดดลงมาทีละคนพร้อมข้อความแสดงความเคารพปรากฏทั่วใบหน้า

หนานหว่านหนิงหลีกเลี่ยงเลือดบนพื้นและเดินไปยังตำหนักทีละก้าว

"เรื่องนี้ทุกคนจะเก็บเป็นความรับใช่ไหม?"

ทันใดนั้นทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาก็คุกเข่าลงบนพื้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ หนานหว่านหนิงก็ยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ

เมื่อเปิดประตูตำหนักจะพบแผนที่ขนาดใหญ่

นั่นคือแผนที่พระราชวังซึ่งวางราบเรียบอยู่บนโต๊ะใหญ่ หนานหว่านหนิงเดินไปที่แผนที่ทีละก้าว

"ดูเหมือนว่า ข้าคือผู้ที่หัวเราะที่หลัง"

น่าเสียดายที่เสียมือขวาไป

"หนานมู่เจ๋อ บัญชีนี้ข้าได้จดจำเอาไว้แล้ว"

"..."

หนานมู่เจ๋อไม่ได้มาหาหลิ่วเซิงเซิงเป็นเวลาหลายวัน

หลิ่วเซิงเซิงมีเพียงป้าหวังที่คอยดูแลตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมา บางทีเพราะรู้สึกผิดเธอจึงไม่กล้าถามอะไรเกี่ยวกับหนานมู่เจ๋อ และป้าหวังก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่เธอแค่พยายามดูแลเธออย่างเต็มที่

แต่เสี่ยวเจียงมาสองสามครั้ง

ได้ยินจากเสี่ยวเจียงว่าหนานมู่เจ๋อโดนโบยแทนเธอถึงห้าสิบครั้งและดูเหมือนว่าช่วงนี้กำลังรักษา

แน่นอนว่าหลิ่วเซิงเซิงรู้ดีว่าเขาคงไม่ต้องการเจอตัวเอง

เนื่องจากผ่านมาห้าหรือหกวันแล้ว และยังสามารถลุกจากเตียงและเดินไปรอบ ๆ ได้ไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม

เมื่อร่างกายฟื้นตัวเต็มที่ ก็ผ่านไปสิบวันแล้ว

ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็ค้นพบว่ามีทหารลับอยู่ในจวนชิงเฟิงของเธอ ในตอนแรกเธอไม่รู้ วันนั้น เธอต้องการนั่งบนชิงช้าใต้กำแพงลานบ้าน แต่ทันทีที่เธอเข้าใกล้ลานบ้าน ผนังมีร่างมืดยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้วพูดว่าไม่ว่ายังไงเธอก็ห้ามออกไป แบบนี้เธอถึงได้รู้

ไม่มีเสี่ยวถังแล้ว และก็ไม่มีอิสระอีกแล้ว นอกจากนี้ยังรู้สึกผิดในใจ หลิ่วเซิงเซิงกังวลมาเป็นเวลานาน

เธอนั่งเงียบ ๆ บนชิงช้ากลางแดด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหนานมู่เจ๋อถึงไม่พูดอะไรสักคำ

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว

"แล้วเขามาพบเจ้าหรือเปล่า?"

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวอีกครั้ง

หนานลั่วเฉินเฉินถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

หลิ่วเซิงเซิงเพียงยิ้ม "จริง ๆ แล้ว ข้าคิดว่าข้าตายแน่ แต่ไม่คิดว่าเขาจะพาข้ากลับมาจริง ๆ ไม่เพียงแต่เขาไม่ลงโทษข้าเท่านั้น เขายังรับโทษแทนข้าด้วย"

"จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ได้มีท่าทางโกรธ แต่ถ้าบอกว่าเขาไม่ได้โกรธ เขาก็ไม่เคยมาหาข้าแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อก่อนเขาเย็นชา พูดประโยคแทงใจดำ ตอนนี้เขาไม่พูดอะไรสักคํา กลับทําให้ผมรู้สึกเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม สรุปก็คือข้ามีบางอย่างผิดปกติ หรือเขาผิดปกติ?"

หนานลั่วเฉินตบโต๊ะ "นั่นคือเขาไม่รู้คุณษค่าของเจ้า เจ้าดีขนาดนี้ ต่อให้โกหกเขายังไง โกหกเขาก็เพราะชอบเขานะ อย่างข้า ข้าโกรธปกติ แต่เขาไม่ควรโกรธนะ เจ้าทุ่มเทเพื่อเขามากขนาดนั้น เขามีสิทธิ์โกรธอะไร?"

"พูดแบบนั้นไม่ได้ หลอกก็คือหลอก ใช้ความชอบเป็นข้อแก้ตัวไม่ได้"

หลิ่วเซิงเซิงยังคงมีเหตุผลมาก เธอพูดว่า "อีกอย่างตอนแรกข้าหลอกเขา แค่เพื่อรักษาชีวิตเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับชอบไม่ชอบ"

ไม่คิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะพูดแบบนี้ หนานลั่วเฉินเม้มริมฝีปากแล้วพึมพำ "ทำไมข้าไม่พบผู้หญิงที่มีเหตุผลเช่นเจ้านะ... "

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตามองเขา "เจ้าจริงจังกว่านี้ได้ไหม?"

"ข้าไม่เคยเป็นคนจริงจัง"

หนานลั่วเฉินพูดอย่างไม่สบายใจ "แต่จากนี้ไปข้าจะเป็นคนจริงจัง"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

ผู้ชายคนนี้ดูเป็นคนจริงจังซะที่ไหน?

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน จู่ ๆ ก็มีเสียงของโม่เล่าดังมาจากข้างนอก "พระชายา ท่านอ๋องหมดสติไปแล้ว ท่านรีบไปดูหน่อยเถอะ!"