พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 207

หนานมู่เจ๋อมองย้อนกลับไปที่ห้องรู้สึกสับสนในใจ

"พูดความจริงหลังเมา"

เสี่ยวเจียงพูดอย่างรวดเร็ว "แต่หลังเทาก็พูดจาโมโหได้ ถ้าพระชายาอยากจากท่านจริง ๆ ตัวเธอเองก็สามารถเตรียมหนังสือหย่าได้ไม่ใช่เหรอ? เห็นได้ชัดว่าเธอกําลังโกรธอยู่"

"ตอนนี้ข้าไม่สามารถเอาเธอสองคนมารวมไว้ด้วยกันได้"

หนานมู่เจ๋อเดินจากไปทีละก้าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

เสี่ยวเจียงถอนหายใจ "ข้าน้อยก็ไม่ต่างอะไรหรอก? เมื่อก่อนพระชายามีนิสัยอ่อนแอ พูดจาอ่อนน้อมเสมอ แต่ภายใต้รูปลักษณ์ที่อ่อนแอก็มีหัวใจที่ชั่วร้ายซ่อนอยู่ มักจะทําสิ่งที่เข้าใจยาก ทุก ๆ สามวันห้าห้าก็มีความสุขกับการรังแกคนอื่น แต่เซินเอ๋อที่ปรากฏตัวในภายหลังนั้นกลับกล้าหาญ เต็มไปด้วยความรู้และศิลปะการต่อสู้และมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเชื่อมโยงเธอกับพระชายาได้"

ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เสี่ยวเจียงก็พึมพำอีกครั้ง "แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้า พวกเธอเป็นคนคนเดียวกันจริง ๆ คำอธิบายเดียวก็คือตอนนี้พระชายาเปลี่ยนไปมากแล้ว เธอพยายามจะเป็นอย่างที่ท่านชอบจริง ๆ แม้ว่าวิธีการจะน่าอับอาย..."

เมื่อเห็นว่าหนานมู่เจ๋อไม่ได้พูด เสี่ยวเจียงก็พูดต่อ

"ข้าน้อยเข้าใจความสับสนของท่าน อันที่จริงข้าน้อยไม่กล้าเชื่อเลย พูดตามตรง ข้าน้อยอยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่แกล้งทำเป็นเซินเอ๋อก่อนหน้านี้คือเซินเอ๋อตัวจริงมากกว่าที่เซินเอ๋อจะเป็นพระชายา แต่ความจริงก็คือไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้"

"ข้าน้อยรู้ว่าตอนนี้ท่านทั้งรักและเกลียดพระชายามาก ท่านไม่อยากสนใจพระชายา แต่ท่านก็อดไม่ได้ ข้าน้อยพูดความจริง บางทีในใจของท่านอาจยอมรับพระชายามานานแล้ว เหตุผลที่สับสนแบบนี้ก็เพราะท่านชอบเธอมาก..."

หนานมู่เจ๋อหยุดและเอื้อมมือไปจับหน้าอกตัวเอง ไม่รู้จะพูดอะไร

เสี่ยวเจียงตีเหล็กในขณะที่ยังร้อนอยู่ "จะเห็นได้ว่าพระชายาชอบท่านมาก ดังนั้นเธอจึงใช้ตัวตนอื่นเพื่อเข้าหาท่าน สิ่งที่เธอทำคือทำให้ท่านเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเธอ... "

"ไม่ถูก"

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว "เธอไม่ชอบข้าอีกต่อไปแล้ว"

เขารู้สึกได้

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากพูดแบบนี้ เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก...

"ท่านอ่อง ท่านไม่ต้องคิดมากแล้ว ข้าน้อยรู้ว่าตอนนี้ท่านไม่สามารถมองเห็นหัวใจตัวเองได้ชัดเจน ท่านเกลียดพระชายามาก แต่ท่านก็ชอบเซินเอ๋อมากด้วย ทันใดนั้นก็บอกท่านว่าพวกเธอเป็นคนคนเดียวกัน เป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกสับสนและรู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอก"

เมื่อพูดเช่นนี้ เสี่ยวเจียงยังคงพูดอย่างจริงจังต่อไป

"แต่ท่านมีอารมณ์แบบนี้ ก็เพราะท่านชอบพระชายามาก แน่นอนว่าพระชายาก็ชอบท่าน ไม่งั้นคงไม่ไปกินเหล้าเพื่อท่านหรอก ท่านก็อย่าโกรธพระชายาอีกเลย..."

หนานมู่เจ๋อเงียบไปนานและพูดว่า "เธอโทษตัวเองมากขนาดนี้ ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ"

เสี่ยวเจียงตกใจ "ท่านไม่ได้โกรธเหรอ? แล้วทำไมท่านถึง..."

ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ เสี่ยวเจียงก็พูดต่อ "เป็นเพราะ ชายที่ชื่ออาชิงหรือเปล่า? วันนี้พระชายาไปหาเขาอีกแล้ว ดังนั้นท่าน..."

การแสดงออกของหนานมู่เจ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"สิ่งที่เธอโหยหาคืออิสรภาพ ปล่อยเธอไปเถอะ"

เสี่ยวเจียงรีบพูดว่า "เด็กหนุ่มหน้าตาอ่อนแอจะเทียบกับท่านได้อย่างไร? ท่านอ๋อง พระชายาชอบท่าน เธอคงถูกชายคนนั้นหลอก ข้าได้ยินมาว่าอาชิงมีชื่อเสียงเมื่อเร็ว ๆ นี้และเปิดโรงเตี๊ยมสามแห่งติดต่อกัน เดาว่าเขาทำเงินได้มากมาย ประกอบกับใบหน้าที่สวยงามของเขา เขาดึงดูดพระชายาให้ตามหาเขาตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นข้าน้อย..."

"เจ้าพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ"

เสี่ยวเจียงรีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว "ข้าน้อยแค่อยากแบ่งปันความกังวลของท่าน"

ชิ่งฟางเยาะเย้ย "จัดการกับผู้หญิงไม่ง่ายเหรอ? เจ้าทำตามที่ข้าพูด และข้ารับประกันว่าเธอจะต้องพินาศ!"

"..."

ในจวนอ๋องชาง

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงตื่นขึ้น เธอรู้สึกเพียงปวดศีรษะราวกับดื่มเหล้าปลอม และก็ใช้วิชาตัวเบาไม่ได้เลย

ป้าหวังนำซุปแก้เมามาและป้อนเธอทีละช้อน

เธอลูบหัวตัวเองแล้วพูดว่า "ป้าหวัง เจ้ารู้ไหมว่าข้ากลับมาได้อย่างไร?"

ป้าหวังปิดปากแล้วหัวเราะเยาะ "พระชายาดื่มเหล้าไปมากแค่ไหน? ถึงลืมเรื่องสำคัญแบบนั้นไปได้?"

หลิ่วเซิงเซิงสับสนอย่างสิ้นเชิง เธอจำได้ว่าตัวเองดื่มเหล้าไปเยอะ และความทรงจำหลังจากนั้นก็พร่ามัวมาก "เรื่องสำคัญอะไร?"

ป้าหวังยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น "แน่นอนว่าเป็นท่านอ๋องพาท่านกลับมาด้วยตัวเอง อ้ายหยา ตอนนั้นท่านเอามือแตะหน้าท่านอ๋องอยู่เรื่อย ๆ และท่านยังหน้าแดงและแสดงท่าทีอ้อนท่านอ๋อง ท่านไม่รู้ว่าท่านอ๋องตามใจท่านมากแค่ไหน ไม่เพียงแต่เขาไม่ตำหนิท่านเท่านั้น แต่ยังอุ้มท่านไปที่เตียงด้วยตัวเขาเอง และแม้กระทั่งถอดรองเท้าของท่านไว้ข้างเตียงอย่างเรียบร้อย เขาก็ไม่โกรธด้วย"

หลิ่วเซิงเซิงไม่สงบหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด อะไรวะ?

อ้อน?

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถทำได้!

เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าป้าหวังกำลังเกลี้ยกล่อมเธอ...