พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 215

แต่จิ่งฉุนหมดสติไปแล้ว เพื่อถามสิ่งที่มีประโยชน์จากปากของเขา หลิ่วเซิงเซิงจึงรีบรักษาให้เขา

เดิมทีอยากเอาผ้ากอซออกจากอวกาศมาพันแผลให้เขา แต่ที่นี่เป็นปากซอย มีคนเดินผ่านไปมาอยู่ตลอด กลัวจะถูกคนเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจ หลิ่วเซิงเซิงทำได้เพียงเอาผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองใช้ติดตัวออกมาพันแผลให้เขา

พิษในตัวเขาไม่ลึก แต่แก้ยากมาก ไม่มีทางแก้พิษจนหมดได้ในเวลาอันสั้น ได้แต่รักษาชีวิตเขาไว้ชั่วคราว รอให้เขาตื่นขึ้นมาค่อยกำชับเขาให้ใช้กำลังภายในน้อยลงและพักฟื้นให้ดี...

กำลังจะเรียกคนให้แบกเขากลับไปรักษา นอกซอยจู่ ๆ ก็มีร่างสูงใหญ่โผล่ขึ้นมาหลายราย

แสงถูกปิดกั้น หลิ่วเซิงเซิงเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ และเห็นชายร่างกำยำกลุ่มหนึ่งทันที

เธอยืนขึ้นและก้าวออกไปเพื่อหลีกทางให้คนเหล่านั้น

แต่เมื่อคนเหล่านั้นเข้ามาแล้ว กลับล้อมตัวเองไว้ที่มุมกําแพง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้กําลังจะผ่านไป แต่มาหาตัวเอง

แต่รถม้าของตัวเองจอดอยู่บนถนนที่ไม่ไกล ตัวเองออกมาในฐานะพระชายา พาองครักษ์ติดตามมาไม่น้อย ชายร่างใหญ่หลายคนเข้าไปในซอยเดียวกับตัวเอง อีกไม่นานก็จะมีคนมา พวกเขาไม่กลัวเหรอ?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอก็เห็นใครบางคนหยิบถุงดำออกมาและกำลังจะสวมบนหัวของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงยกขาขึ้นและเตะขึ้นไป ชายคนนั้นเจ็บปวดจนหมอบลงกับพื้นทันที

"โอ๊ย เจ็บชิบหาย รีบจับผู้หญิงคนนี้เร็วเข้า! จับเธอก่อนที่คนของเธอจะมา!"

ชายร่างใหญ่หลายคนที่อยู่รอบตัวรีบวิ่งเข้าไปหาหลิ่วเซิงเซิงทันที หลิ่วเซิงเซิงโบกมือและเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งผ่านมาและชายร่างใหญ่เหล่านั้นก็ล้มลงทันที

คนพวกนี้เป็นใคร...

คาดไม่ถึงว่าจะหากลุ่มอันธพาลมาจัดการกับตัวเอง คนที่อยู่เบื้องหลังก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้วมั้ง?

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เธอสงสัยมากกว่าคือนานขนาดนี้ทําไมคนของตัวเองถึงยังไม่มา

เธอออกไปพร้อมกับความสงสัย เธอจึงพบว่าคนที่คุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นข้างรถม้าของตัวเอง

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนยิ้มและพูดคุยกับคนขับรถม้า หลิ่วเซิงเซิงเดินมาด้วยสีหน้าเย็นชา "ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองเหรอ"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

"ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้วเหรอ? พวกเขาบอกว่าท่านไปสุขา ข้าเลยตั้งใจว่าจะรอท่านอยู่ที่นี่"

ไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้วทำอะไร เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้คนพวกนั้นเป็นคนที่เธอหามา

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตา "เรื่องอะไร?"

"ทำไมท่านพี่ถึงเย็นชาขนาดนี้? ก่อนหน้านี้ข้าให้คนนัดท่านไปพบ ท่านก็ไม่พบ ตอนนี้ข้าตั้งใจมาหาท่าน ท่านยัง..."

"ระหว่างพวกเรามีเรื่องบาดหมางกันมากแค่ไหน ไม่ไปเผาผีกันตั้งนานแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีคนนอก เจ้าเสแสร้งทําอะไร?"

หลิ่วเซิงเซิงขัดจังหวะเธออย่างไร้ความปราณี จากนั้นมองไปที่คนขับรถม้าแล้วพูดว่า "ต่อไปนี้ถ้าใครมาคุยกับพวกเอง พวกเองก็อย่าคุยไปหมด ระวังตัวเองตายยังไงก็จะไม่รู้"

คนขับรถม้าก้มศีรษะลงด้วยความกลัว

เดิมทีหลิ่วเซิงเซิง ต้องการให้พวกเขาไปแบกจิ่งฉุนออกมา แต่แล้วเธอก็คิดได้ว่า จิ่งฉุนและหนานมู่เจ๋อเป็นเพื่อนที่ดีกันมาก หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหนานมู่เจ๋อแบบเดียวกันกับจิ่งฉุน งั้นตอนนี้ก็ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่มีความคิดชั่วร้าย

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าตัวเองให้คนแบกชายแปลกหน้าขึ้นรถม้าของตัวเอง ไม่แน่ว่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนอาจจะแต่งเรื่องไม่ดีของตัวเองขึ้นมาอย่างไร ดูเหมือนว่าต้องรออีกหน่อยค่อยว่ากัน

ด้วยเหตุนี้ หลิ่วเซิงเซิงจึงกลับเข้าไปที่รถม้า

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่อยู่นอกรถกำหมัดแน่น คาดไม่ถึงว่าจะไม่ไว้หน้าให้ตัวเองเลย บนถนนก็พูดกับตัวเองแบบนี้ สารเลวหลิ่วเซิงเซิง!

ถ้าเป็นไปได้ อยากจะหั่นเธอเป็นชิ้น ๆ เลยจริง ๆ!

แต่ทำไมเมื่อกี้คนตั้งหลายคนถึงล้มเหลวล่ะ?

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเดินออกไปนอกซอยทีละก้าว แต่แค่มองเข้าไปก็เบิกตากว้างด้วยความกลัว แล้วเร่งเท้าออกจากที่นั่น

ทันใดนั้นรถม้าก็หยุดลง

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยความโกรธ "ไม่ได้ให้พวกเจ้ารีบเหรอ? ทําไมยังหยุดอีก?"

คนขับรถม้าที่เชื่อฟังก็พูดว่า "ตอบพระชายา คุณหนูรองขวางทางข้างหน้าไว้..."

จากนั้นเสียงของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็ดังขึ้น

"ท่านพี่ ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า แต่วันนี้ข้ามาเพื่อขอโทษท่าน ข้ารู้ว่าไม่ว่าข้าจะพูดยังไงท่านก็จะไม่ให้อภัยข้า แต่ตอนนี้ข้ากลายเป็นแบบนี้แล้ว ท่านยังยอมรับข้าไม่ได้อีกเหรอ?"

ขณะที่พูด เธอก็วิ่งออกไปนอกหน้าต่างรถแล้วพูดว่า "ท่านพี่ตั้งใจกลับรถมา จริง ๆ แล้วให้อภัยข้าแล้วใช่ไหม?"

"ไปให้พ้น!"

หลิ่วเซิงเซิงเปิดม่านแล้วพูดว่า "หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เจ้าเชื่อไม่เชื่อข้าจะฆ่าเจ้า?"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนคร่ำครวญว่า "ท่านพี่ หน้าท่านแดงจังเลย? เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ข้าเห็นคนมากมายนอนอยู่ในซอยนั้น แต่ล่ะคนแต่งตัวไม่เรียบร้อย เมื่อกี้ท่านเพิ่งออกมาจากที่นั่น คงไม่ใช่ท่านไปทำอะไรอยู่ในนั้นใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้วและหยิบเข็มเงินออกมาจากอวกาศ เหวี่ยงไปหาหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนในทันที

แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกลับเดินไปที่หน้ารถม้าในเวลานี้แล้วพูดว่า "อาการของพี่สาวผิดปกติมาก พวกเจ้ารีบพาพี่สาวกลับไปเถอะ"

"ไปที่ร้านร้อยปี"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเย็นชา "ไม่ต้องสนใจผู้หญิงบ้าคนนั้น ถ้าเธอกล้าขวางทางอีก ก็ชนไปเลย"

สีหน้าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเปลี่ยนไป "ท่านพี่ ท่านพูดคำที่โหดร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร? ถึงท่านจะไม่ชอบข้า ก็ไม่ควรให้คนมาชนข้าแบบนี้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกบีบให้เป็นบ้า พิษในร่างกายแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นจมูกก็ร้อน ของเหลวอุ่น ๆ ก็ไหลออกมา หลิ่วเซิงเซิงเอื้อมมือไปสัมผัส มันเป็นเลือดกำเดา...

ชักช้าไม่ได้แล้ว ถ้าไม่กินยาแก้พิษ ตัวเองต้องตายแน่นอน!