พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 217

เหอเชียนชิวพูดอย่างรวดเร็ว "ทําไมเจ้าไม่ให้ข้าฆ่าเขา เขาเห็นข้าแล้ว ถ้าเขาไม่ตาย คนที่ตายในภายหลังก็คือข้า!"

หนานหว่านหนิงยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องห่วง แน่นอนว่าเขาจะตาย แต่ไม่ใช่ตอนนี้อย่างแน่นอน เขายังคงสามารถใช้ประโยชน์ได้มาก"

ในขณะที่เขากำลังพูด ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังเขาก็เดินไปหาหนานลั่วเฉิน แล้วอุ้มเขาออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ชายชุดดำคนหนึ่งเดินไปหาหนานหว่านหนิงด้วยรอยยิ้ม

"นายท่านยังคงฉลาด ตอนที่คุณหนูเหอลงมือก็คิดจะซื้อคนมา และยังเปิดเผยข่าวให้คนโง่คนนี้ฟังด้วย ครั้งนี้เราจะจับพวกเขาให้หมดแน่นอน"

เหอเชียนชิวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกหนาวสั่นที่หลัง หมายถึงอะไร?

พวกเขาเดาไว้นานแล้วหรือว่าตัวเองจะลงมือกับเด็กคนนั้น?

คนของตัวเองลักพาตัวหลิ่วเซียวฝาน พวกเขาก็ซื้อหลิ่วเซียวฝานไปแล้วเหรอ?

ทั้งหมดนี้เป็นกับดักที่พวกเขาสร้างขึ้นใช่ไหม?

เหอเชียนชิวก้าวถอยหลังด้วยความกลัว "องค์ องค์ชายห้า พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

เห็นได้ชัดว่าเธอมาหาพวกเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าตัวเองจะตกเป็นเบี้ยในมือพวกเขามาโดยตลอด...

แม้แต่เรื่องที่ตัวเองจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขา เขาก็คิดไว้แล้ว?

มันคือตั๊กแตนตำข้าวที่สะกดรอยตามจั๊กจั่น โดยมีนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง!

เมื่อเห็นเหอเชียนชิวถอยกลับหลังประตูด้วยความกลัว หนานหว่านหนิงก็โบกมือของเขาและหลิ่วเซียวฝานก็ถูกหามไปด้วย จากนั้นเขาก็ได้ยินเขาพูดว่า "ตื่นตระหนกขนาดนี้ทำอะไร? เจ้าไม่ได้ลงมือก่อนเหรอ? ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเจ้า ทําไมเจ้ายังตื่นตระหนกอยู่ล่ะ?"

เหอเชียนชิวกัดฟัน "ข้าแค่อยากจะลักพาตัวเด็กคนนี้และสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขาเท่านั้น ข้า..."

"หยุดพูดดี ๆ เถอะ เมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าใครจะฆ่าองค์ชายสอง ดูเจ้าสิ ไม่เหมือนแค่อยากให้บทเรียนคนอื่นนิดหน่อย"

หนานหว่านหนิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือโดยไม่ตั้งใจ "ไม่ต้องห่วง เจ้าจะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เจ้าสามารถเป็นคุณหนูได้อย่างสบายใจ เมื่อกลับถึงบ้านก็ดูแลน้องชายตัวเองให้ดี อย่าให้ไฟไหม้หลังบ้าน"

เหอเชียนชิวกลืนน้ำลาย "หนานลั่วเฉินเห็นข้าเมื่อกี้ เขาจะรอดไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเมื่อเขากลายเป็นองค์ชาย ข้า..."

"สามปีมันยาวนานขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีองค์รัชทายาทใหม่หรือไม่ แม้ว่าจะมีฮ่องเต้องค์ใหม่ก็เป็นเรื่องปกติมาก ทุกอย่างมีตัวแปร แม้ว่าอีกสามปีข้างหน้าเขาจะได้เป็นองค์ชายสองจริง ๆ แต่ก็ไม่มีอำนาจใด ๆ มานานแล้ว การมีชีวิตอยู่ก็จะไม่เป็นภัยคุกคามใด ๆ ต่อเจ้า เจ้าจะกลัวเขาทำอะไร?"

"ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่การมีชีวิตอยู่ของเขาเป็นภัยคุกคามเสมอ ยังไงก็เก็บเขาไว้ไม่ได้"

เหอเชียนชิวกัดฟันแล้วพูดว่า "มันดึกแล้ว ข้าต้องกลับไปแล้ว"

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็วิ่งราวกับกำลังวิ่งหนี

หนานหว่านหนิงไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอเลย และพูดเพียงว่า "ดำเนินการตามแผนที่วางไว้ อนุญาตให้ประสบความสำเร็จเท่านั้น ไม่อนุญาตให้มีความล้มเหลว"

"ขอรับ!"

ขณะที่ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังลงมาทีละคน แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงทะเลาะวิวาทกันขึ้นที่ชั้นล่าง

สีหน้าของหนานหว่านหนิงเปลี่ยนไป และก็รีบลงไปอย่างรวดเร็ว

"เรื่องอะไร?"

ชายชุดดำพูดด้วยความตื่นตระหนก "นายท่าน คนของหอฮัวจิ่ง จู่ ๆ ก็โจมตีพวกเรา เกือบจะชิงตัวหนานลั่วเฉินไปจากพวกเราแล้ว!"

"หอฮัวจิ่ง…"

หนานหว่านหนิงหรี่ตาลง "ข้าจะไปพบพวกเขาด้วยตัวเอง! ย้ายพวกเขาทั้งสองไปที่อื่นโดยเร็วที่สุด"

"ขอรับ!"

ระหว่างพูด หนานหว่านหนิงก็วิ่งไปที่ถนนแล้ว เขาปิดหน้าและกระโดดขึ้นไปบนหลังคาด้วยวิชาตัวเบา มองปราดเดียวก็เห็นชายชุดดำสิบกว่าคนกําลังพัวพันกับทหารลับของตัวเอง

บนหลังคาไม่ไกลนัก มีร่างหนึ่งยืนถือพัดอย่างสงบราวกับกำลังดูละคร

ชายคนนั้นสวมหน้ากากและไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือเขาเป็นหัวหน้าของหอฮัวจิ่ง

"ข้าต้องไปที่จวนอำมาตย์"

"..."

หลังจากนั้นไม่นาน

เหอเชียนชิวเกือบหนีกลับไปที่จวนอำมาตย์ ระหว่างทาง เธอมองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราวเพราะกลัวว่าจะมีคนติดตามตัวเอง

ในที่สุดหลังจากกลับมาที่จวนเล็ก ๆ ของตัวเอง ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทันทีที่เธอจุดเทียน เธอก็ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เธอเห็นร่างมืดยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ที่หน้าต่าง เหอเชียนชิวตกใจมากจนเกือบจะกรีดร้องทันที

"อย่าร้องนะ"

เหอเชียนชิวพยักหน้าด้วยหัวใจที่เต้นเร็วมาก และผลักมือของจิ่งฉุนออกไป "ข้าเคยเจอเจ้ามาก่อน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าเข้ามาได้ยังไง? เจ้าต้องการทำอะไรกันแน่?"

จิ่งฉุนเก็บมือ "ข้าขอถามอะไรหน่อยสิ น้องชายเจ้าล่ะ?"

เหอเชียนชิวประหลาดใจ "เจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยหลิ่วเซิงเซิง?"

"เป็นคนฉลาดจริง ๆ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาให้เจ้าจู้จี้จุกจิก สู้เจ้าพูดตรง ๆ ดีกว่า เจ้าซ่อนน้องชายของเจ้าไว้ที่ไหน?"

"น้องชายข้ายังเป็นเด็ก อย่าให้เด็กต้องมีความแค้นระหว่างผู้ใหญ่ ถ้ามีอะไรจะพูดก็บอกมา อย่าไปหาน้องชายข้า..."

"คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้มากที่สุดก็คือเจ้าไม่ใช่เหรอ? เจ้าทำทุกอย่างเองไม่ใช่เหรอ? ข้ามีความอดทนจํากัด รีบส่งคนออกมา"

เหอเชียนชิวเบิกตากว้าง "เจ้ายังเป็นหนี้บุญคุณข้าอยู่ เจ้าลืมไปแล้วเหรอ? ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ครั้งที่แล้ว เจ้าจะช่วยคนอื่นจัดการกับข้าได้อย่างไร?"

จิ่งฉุนขมวดคิ้วและเกือบลืมเหตุการณ์นี้ไป...

"เจ้าเคยช่วยข้า แต่คนอื่นก็เคยช่วยข้า เป็นหนี้บุญคุณเจ้า ข้าคืนเจ้าทีหลัง ไม่ได้ตัดกับเรื่องครั้งนี้ อีกอย่างข้าจะไม่ทําร้ายน้องชายเจ้า ข้าก็ถามเขาสองสามคํา หรือเจ้าพูดเองก็ได้"

จิ่งฉุนนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ และไขว้ขาขึ้นและพูดว่า "เจ้ารู้ไหมว่านักฆ่าเหล่านั้นจะพาคนไปไหน พูดแล้ว ข้าจะปล่อยน้องชายเจ้าไป"