พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 219

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าหัวเดียวต้องใหญ่เป็นสองหัวแล้ว แบกคนสองคนกลับไปด้วยกันคงเป็นไปไม่ได้ แค่กระดูกตัวเล็ก ๆ ของตัวเอง พยุงอาสิงขึ้นมาที่นี่ก็หมดแรงแล้ว

เธอจับชีพจรให้ทั้งสองคน อาสิงอวัยวะภายในให้เสียหายอย่างหนัก ถ้าไม่รีบนํากลับไปรักษาด้วยการฝังเข็ม กลัวว่าต่อไปจะรอดชีวิตไม่ได้ ศิลปะการต่อสู้ก็จะหมดไป

สําหรับพวกเขา การเสียศิลปะการต่อสู้ก็หมายความว่ากลายเป็นขยะ...

สำหรับจิ่งฉุนแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บภายใน แต่อาการบาดเจ็บก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก สาเหตุที่เขาสลบก็เพราะพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกาย ตอนนี้ตัวเองได้แก้พิษตกค้างให้เขาแล้ว อีกไม่นานก็จะตื่นขึ้นมา...

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ตัดสินใจทิ้งจิ่งฉุนไว้ก่อน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็จะตื่นขึ้นมา ถ้าเขาไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร ตัวเองกลับไปแล้วจะเรียกคนมารับเขาทันที

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงพยายามช่วยจิ่งฉุนไปที่มุมถนน ให้เขานั่งบนเสาข้างถนน จากนั้นจึงถอดเสื้อคลุมของเธอออกแล้วสวมให้เขา

"เจ้าอย่าเกลียดข้าเลย ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว อาสิงบาดเจ็บหนักกว่านิดหน่อย ข้าต้องพาเขากลับไปก่อน ถ้าเจ้าตื่นแล้วอย่าลืมไปหาข้าทันที ถ้าไม่ตื่น พอข้ากลับไปข้าจะเรียกคนมารับเจ้า"

เที่ยงคืนแล้ว บนถนนไม่มีใครอยู่ น่าจะไม่มีอะไร?

ในท้ายที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็แบกอาสิงกลับไปก่อน

อีกด้าน

ในจวนอำมาตย์

"คุณหนู ข้าน้อยคิดไปคิดมา ก็ยังรู้สึกว่าคุณชายคนนั้นเก็บไว้ไม่ได้ ท่านคิดดูสิ วัยรุ่นที่สง่างามแบบนั้น ถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนถนน ทำอะไรก็ทําให้เกิดเรื่องตลกทั้งเมือง ถ้าเขาเป็นคนรักหน้าตา เขาจะต้องเกลียดท่านด้วยเหตุนี้แน่ ๆ ก็จะได้ไม่คุ้มเสีย"

สาวใช้มองเหอเชียนชิวด้วยใบหน้าที่จริงจัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล "นอกจากนี้ เขายังเป็นเพื่อนของอ๋องชาง และตอนนี้เขารู้แล้วว่าท่านลักพาตัวเด็กน้อยคนนั้น หากเรื่องนี้ไปถึงหูอ๋องชาง ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ…"

สีหน้าของเหอเชียนชิวน่าเกลียดมาก เมื่อฟัง หัวใจของเธอก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย

"สิ่งที่เจ้าพูดก็สมเหตุสมผล ฆ่าเขาเถอะ…"

เสี่ยวสุ่ยพยักหน้า "ตอนนี้เขาอยู่ไม่ไกลจากที่นอกจวนอำมาตย์ บนถนนไม่มีใครเลย เราแอบออกไป ฆ่าเขาแล้วกลับมา ไม่มีใครพบแน่นอน"

ดังนั้นในไม่ช้า พวกเธอก็แอบย่องออกจากจวนอำมาตย์

เหอเชียนชิวโยนมีดให้เสี่ยวสุ่ย "เจ้าลงมือ"

พวกเธอมาถึงจิ่งฉุน แล้วและเห็นเขานั่งอยู่ริมถนนเสี่ยวสุ่ยตกใจมากจึงรีบซ่อนมีดไว้

"คุณหนู เขาตื่นแล้วใช่ไหม? ข้าน้อยเพิ่งทิ้งเขาไว้บนถนน ไม่ได้พิงเลย..."

เหอเชียนชิวก้าวไปข้างหน้าทีก้าว "เมื่อกี้เจ้าได้คลุมผ้าให้เขาหรือเปล่า?"

เสี่ยวสุ่ยส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่ แค่โยนลงถนนมา..."

"เขายังไม่ตื่นเลย แล้วเสื้อผ้าของใครล่ะ?"

เหอเชียนชิวหยิบชุดนั้นขึ้นมาดู แต่ก็จำไม่ได้สักพักหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าจิ่งฉุนยังไม่ตื่น เธอจึงพูดว่า "เสี่ยวสุ่ย ลงมือเลย"

เสี่ยวสุ่ยหยิบมีดออกมาอย่างสั่นเทาและกำลังจะลงมือทันทีทันใดนั้นก็เห็นเปลือกตาของจิ่งฉุนขยับ เธอเก็บมีดออกไปด้วยความกลัว "ตื่น ตื่นแล้ว..."

เหอเชียนชิวสะดุ้งและรีบซ่อนเสื้อผ้าไว้ด้านหลัง เมื่อมองดี ๆ จิ่งฉุนก็ลืมตาขึ้นมาจริง ๆ

เขามีอาการปวดหัวแทบแตกและดวงตาของเขาพร่ามัวเล็กน้อย

เสี่ยวสุ่ยกลัวมากจนรีบถอยออกไป แต่เหอเชียนชิวแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า "ในเมื่อเจ้าตื่นแล้ว จงออกไปจากที่นี่โดยเร็ว"

จิ่งฉุนยื่นมือออกมาลูบหัว เมื่อเห็นตัวเองนั่งอยู่บนถนน เขาก็อดสงสัยไม่ได้ "เจ้าพาข้าออกมาเหรอ?"

แต่มันง่ายกว่ามากที่นำกลับไปจวนอ๋อง โม่เล่ารู้เรื่องยา และการฝังเข็มทั้งหมดทำโดยโม่เล่า ตัวเองแค่นั่งพัก และให้คำแนะนำบางอย่าง

แต่ป้าหวังก็วิ่งกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน

"พระชายา ไม่พบคุณชายที่ท่านพูดถึงเลย ค้นหาไปทั่วถนนแล้ว ไม่เห็นมีใครนอนอยู่บนถนนเลยจริง ๆ …"

หลิ่วเซิงเซิงเอนหลังบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย "ข้ารักษาให้เขาแล้ว ข้าคิดว่าตอนนี้เขาคงจะตื่นแล้ว เขาน่าจะกลับไปเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องตามหาเขาแล้ว"

"เจ้าค่ะ ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว ข้าน้อยจะเอาอาหารมาให้ท่าน"

ขณะที่ป้าหวังถอยกลับ โม่เล่าก็เดินไปข้าง ๆ เธอด้วยเหงื่อบนใบหน้า

"โชคดีที่ฉันปิดผนึกจุดฝังเข็มของเขาไว้ล่วงหน้า ตอนนี้ข้าก็สามารถรักษาความแข็งแกร่งภายในของเขาไว้ได้ แค่พักผ่อนอย่างดีเพียงไม่กี่วันก็ฟื้นตัว"

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงเดินออกไปอย่างอ่อนแอ เหนื่อยมากจริง ๆ ดังนั้นทันทีที่กลับถึงห้อง เธอก็นอนบนเตียง

เมื่อป้าหวังกลับมาพร้อมขนม เธอก็ผล็อยหลับไปแล้ว

ป้าหวังคลุมเธอด้วยผ้าห่มอย่างสงสาร "พระชายาผู้น่าสงสาร ช่วงนี้ท่านเหนื่อยแย่แล้ว..."

ขณะที่กำลังถอนหายใจ จู่ ๆ ก็มีลูกดอกพุ่งเข้ามาจากหน้าต่างและกระแทกไปที่มุมโต๊ะ

ป้าหวังสะดุ้ง กรีดร้องและนั่งลงที่ขอบเตียง

"โอ้ มีนักฆ่า! เร็วเข้า มีนักฆ่า..."