พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 220

ไร้สาระ ไร้เหตุผล เอาเปรียบคนอื่น!

หลิ่วเซิงเซิงกลั้นคำพูดไว้เป็นเวลานาน แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก ก็ถูกจูบกลืนหายไปทั้งหมด

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อกี้เธอยังอยู่บนถนนไม่ใช่เหรอ?

ใช่แล้ว ถนน หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนวางแผนบนถนน และจากนั้น...

หนานมู่เจ๋อเป็นคนพาตัวเองกลับมาเหรอ?

และก็เป็นคนที่ช่วยล้างพิษให้ตัวเองเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงต้องการหลบหนี แต่ก่อนที่จะคลานไปที่ขอบเตียงได้ ก็ถูกดึงกลับไปก่อน

ทันใดนั้น การเคลื่อนไหวของหนานมู่เจ๋อก็นุ่มนวลขึ้นมาก และมืออันหยาบกร้านของเขาก็แตะแผ่นหลังของเธอ เมื่อมองดูรอยแผลเป็นบนหลังของเธอ หนานมู่เจ๋อไม่รู้ทำไมก็รู้สึกอึดอัดมาก

คิดถึงการร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันก่อนหน้านี้ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นนับครั้งไม่ถ้วน และนับครั้งไม่ถ้วนที่เธอรักษาตัวเอง...

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสมากกว่าตัวเอง

ผู้หญิงมีรอยแผลเป็นมากมายบนร่างกาย แต่เธอก็ไม่เคยพูดเลย...

เธอต้องทนกับความคับข้องใจมากแค่ไหน?

หนานมู่เจ๋อรู้สึกปวดตุบ ๆ ในใจ ในขณะนั้น ดูเหมือนเขาจะลืมอดีตไปจนหมดสิ้น

บางทีตัวเองอาจจะกำลังดื้นดันอยู่จริง ๆ เรื่องราวในอดีตได้ผ่านไปนานแล้ว เธอไม่รังเกียจที่ตัวเองที่ทำร้ายเธอในตอนแรก ตัวเองมีคุณสมบัติอะไรที่จะใส่ใจ?

"..."

ครู่หนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน ดูเหมือนเธอจะมีสติมาก แต่ดูเหมือนยังคงงุนงงอยู่

หนานมู่เจ๋อกอดเธออย่างอ่อนโยน ฉากนี้เป็นสิ่งที่เธอจินตนาการไม่ถึง

มันคงเป็นความฝันใช่ไหม?

บางทีอาจจะเหนื่อยเกินไป ดังนั้นหลิ่วเซิงเซิงจึงหลับไปอีกครั้งในไม่ช้า...

เมื่อตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สว่างจ้า แสงแดดส่องผ่านช่องหน้าต่างส่องมาที่หน้าเตียง หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเพียงว่ากระดูกทั้งตัวของเธอแตกกระจายแล้ว เธอปวดหัวมากและอยากขยี้หัวตัวเอง แค่ขยับก็พบว่ามือของตัวเองถูกจับไว้แน่นมาก

หลิ่วเซิงเซิงตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก ทันทีที่ลืมตา ใบหน้าที่สวยงามก็ปรากฏให้เห็น...

มันไม่ใช่ความฝันจริง ๆ!

เธอจับหนานมู่เจ๋อนอนจริง ๆ...

หลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นค่อย ๆ ผลักมือของหนานมู่เจ๋อออกไป

จบแล้ว ตัวเองต้องหมดสติหลังจากโดนพิษแน่นอน เลยมารังควานหนานมู่เจ๋อ แต่หนานมู่เจ๋อไม่ได้โดนพิษนี่ เขาสามารถปฏิเสธตัวเองได้นี่!

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แม้ว่าจะไม่มีอะไรกับสามีของตัวเอง แต่พวกเขาสองคนกำลังจะหย่ากัน ตอนนี้มันก็น่าอายเกินไป...

หลิ่วเซิงเซิงรีบสวมเสื้อผ้าของเธอ มองไปที่หนานมู่เจ๋อที่ยังคงหลับอยู่ สวมรองเท้าแล้วย่องออกไป

ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างมาก ดูเหมือนจะเป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว เธอนอนที่หอพักของหนานมู่เจ๋อหนึ่งคืน!

แต่ตัวเองกลับมาได้อย่างไรกันแน่?

ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?

"พระชายา ท่านตื่นแล้วเหรอ? ข้าน้อยจะเอาอาหารเช้ามาให้ท่าน"

เสียงของป้าหวังดังมาที่หู หลิ่วเซิงเซิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และไม่รู้ว่าเธอมีความสุขอะไร

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหดหู่ใจมาก "ข้ากลับมาได้ยังไง? ข้า... นอนที่นี่มานานแล้วเหรอ?"

ป้าหวังมีความสุขมากจนยิ้มไม่หุบ "พระชายาถูกวางยา ดังนั้นเป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ โม่เล่าบอกแล้วว่า ตราบใดที่ยาพิษได้รับการล้างพิษจนหมด สถานการณ์ของท่านจะไม่มีอะไรร้ายแรง เมื่อวานเหนื่อยมาทั้งคืน วันนี้รีบไปบำรุงหน่อยเถิด"

เมื่อเห็นป้าหวังส่ายหัว หลิ่วเซิงเซิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

"พระชายาทรงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? เมื่อวานท่านอ๋องไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายและไม่มีใครวางยาท่านอ๋อง ท่านอ๋องทรงมีสติดีที่ช่วยท่าน..."

"แคกแคก ข้ารู้แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงขัดจังหวะเธออย่างเขินอาย

ป้าหวังปิดปากและยิ้ม คนหนุ่มสาวเหล่านี้หน้าบาง แต่งงานมาตั้งนานแล้วยังหน้าแดงเพื่อสิ่งนี้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ป้าหวังก็กล่าวเสริมว่า "แต่เมื่อวานคุณหนูใหญ่ของจวนอำมาตย์คนนั้นมาครั้งหนึ่ง ตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว เธอยังพูดอย่างใจร้อนว่าอยากให้ท่านอ๋องให้ความเป็นธรรมกับเธอ พูดเสมอว่าท่านตบน้องชายของเธอ แน่นอนว่าทุกคนไม่เชื่อเธอ ท่านอ๋องยิ่งไม่ได้เจอเธอและไล่เธอกลับไปแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า ไม่คิดจริง ๆ ว่าเหอเชียนชิวจะยังไม่ยอมแพ้

ป้าหวังกล่าวเสริมว่า "พระชายาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเธอเลย เรื่องคุณหนูใหญ่จวนอำมาตย์นั้น ข้าน้อยรู้ พระชายาต้องเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเธอบ้าง เมื่อหลายปีก่อนก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าวลือออกไปข้างนอกว่าท่านอ๋องของเราเคยชอบเธอ"

"อันที่จริงก็ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ข้าน้อยเลี้ยงดูท่านอ๋องมาตั้งแต่เด็ก ท่านอ๋องไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนเลย ท่านสามารถวางใจได้และเป็นพระชายาของท่านอย่างมั่นคง ใช้ชีวิตที่ดีกับท่านอ๋อง"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ข้ากลับไม่เคยได้ยินข่าวลือนี้มาก่อน"

ป้าหวังรีบตบปากตัวเองแล้วพูดว่า "ดูข้าสิ พูดมากไปแล้ว ฮิฮิ ยังไงพระชายาอย่าเอาใครไปอยู่ในสายตาก็พอ ตอนนี้มีท่านอ๋องตามใจท่าน ใครท่านก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว"

"ข้าเหนื่อยนิดหน่อย เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าหัวตึบตึบไปหมด คนยังไม่ฟื้นเต็มที่ ก็จะถูกป้าหวังทําให้มึนแล้ว

ป้าหวังรู้ว่าเธอเหนื่อย จึงไม่พูดอะไรอีก เก็บจานแล้วเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม

ในอีกด้านหนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งจากไปหนานมู่เจ๋อก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เสี่ยวเจียงยืนเฝ้าประตูด้วยความเคารพเมื่อเห็นเขาออกมาเขาก็รีบไปทักทายเขา

"ท่านอ๋อง ท่าน...สบายดีไหม?"