พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 228

คืนนั้นจวนอ๋องไร้ชีวิตชีวา หลังอาหารเย็น หลิ่วเซิงเซิงก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง

ขณะหลับ เธอมักจะรู้สึกเหมือนมีคนอยู่นอกห้องของตัวเอง

แต่เสียงฝีเท้าเบามาก ฟังดีๆ แล้วยังได้ยินเสียงคนพูดอะไรอีก

หลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นจากเตียงอย่างง่วงนอน "เสี่ยวเจียงหรือเปล่า?"

ดูเหมือนเป็นเสียงของเขา...

มันดึกมากแล้วและห้องก็มืดสนิท เธอเดินไปที่ประตูในความมืด แต่ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงของหนานมู่เจ๋อ

"ถ้าไม่ดื่มก็กรอก"

หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงเต้นแรงและก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

ดูเหมือนเธอจะสามารถมองเห็นสีหน้าลำบากใจของเสี่ยวเจียงได้ "ท่านอ๋อง ครั้งที่แล้วพระชายาดื่มแล้วจริง ๆ..."

ทันใดนั้นนอกประตูก็เงียบลง ดูเหมือนว่าหนานมู่เจ๋อจากไปแล้ว

ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะนั่งบนเตียง จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออก จากนั้นเสี่ยวเจียงก็เดินเข้ามาโดยถือชามซุปอย่างไม่แสดงอารมณ์

"พระชายา ท่านดื่มยาเถอะ..."

"ข้าไม่ได้ดื่มไปแล้วเหรอ?"

เสี่ยวเจียงดูเขินอาย "แต่..."

"เจ้าก็บอกท่านอ๋องไปเถอะว่าตอนนี้ข้าท้องไม่ได้แล้วจริง ๆ ข้าไม่ได้โกหกเขาจริง ๆ!"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกขมขื่นในใจ เมื่อเห็นเสี่ยวเจียงเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็โกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "ข้าบอกแล้วว่าข้าดื่มแล้วจริง ๆ!"

"..."

"พระชายา พระชายา..."

ทันใดนั้นก็มีเสียงป้าหวังก็ดังมาในหู หลิ่วเซิงเซิงตกใจ แต่กลับรีบตื่นจากเตียง

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงของหนานมู่เจ๋อและเสี่ยวเจียงคุยกันข้างนอกไม่ใช่เหรอ?

เสี่ยวเจียงไม่ได้บังคับตัวเองให้ดื่มยาอีกเหรอ?

เธอหายใจหอบ นี่จึงพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ข้างเตียงเป็นป้าหวังที่กังวล "พระชายา ในที่สุดท่านก็ตื่น ฝันร้ายเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเหมือนเธอปวดหัวจะแตก นี่คือความฝันจริง ๆ เหรอ?

ความฝันนี้มันเหมือนจริงมาก...

ป้าหวังห่มผ้าห่มให้เธอ "อย่ากลัวเลย ข้าน้อยอยู่นอกประตูตลอดเวลา ช่วงนี้ท่านเครียดเกินไป อย่าคิดมาก รีบพักผ่อนเถอะ"

หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงเต้นเร็ว "เจ้าอยู่ข้างนอกตลอดเหรอ?"

"ใช่แล้วพระชายา"

"เมื่อกี้ไม่มีใครเข้ามาเลยเหรอ?"

ป้าหวังลูบหน้าผากของเธอ "ทำไมเริ่มพูดโง่ ๆ อีกแล้วล่ะ? เมื่อกี้ท่านกลับถึงห้องก็พักผ่อนแล้ว หลังจากนั้นไม่นานก็พูดเพ้อไปเรื่อย ข้าน้อยเป็นห่วงท่าน นี่จึงวิ่งเข้ามาดู ท่านฝันถึงอะไร? ทำไมยังตะโกนไม่ดื่มตลอดเวลา?"

ที่แท้เป็นความฝัน...

หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าตัวเองหลอกคนอื่นจนรู้สึกผิด นี่ถึงฝันแบบนี้

ต้องบอกว่าความฝันนั้นเหมือนจริงมาก เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองตื่นแล้วจริง ๆ และยิ่งคิดว่าเสี่ยวเจียงถือยาเข้ามาแล้วจริง ๆ...

นอนไม่หลับทั้งคืน

หลังจากฝันร้าย หลิ่วเซิงเซิงนอนไม่หลับทั้งคืนและลุกขึ้นก่อนฟ้าสาง

เพียงแค่ผลักประตูห้องออกไป ไม่เห็นป้าหวัง แต่กลับเห็นหนานมู่เจ๋อ

หลิ่วเซิงเซิงอดหยิกแขนตัวเองไม่ได้ เจ็บจัง...

ครั้งนี้มันไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป

หนานมู่เจ๋อยืนเงียบ ๆ ไม่ไกล เมื่อเห็นเธอออกมาดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับลังเล

หลิ่วเซิงเซิงทำเป็นไม่เห็นเขา เดินไปที่ชิงช้าข้างสนามหญ้าแล้วนั่งลง

"ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้?"

หนานมู่เจ๋อเริ่มถามเธอก่อน

เธอถึงกับอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหนานมู่เจ๋อกำลังหาหัวข้อพูดคุย...

"เจ้าก็ไม่ได้ตื่นเช้าเหมือนกันเหรอ?"

"ข้าไม่ได้นอน"

ผู้หญิงที่สวยงามราวกับดอกไม้ได้สูญเสียสิทธิ์ในการเป็นแม่ไปตลอดกาล

ทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดอันเย่อหยิ่งของเขา

เธอกลับบอกว่าไม่เป็นไรจริง ๆ...

หนานมู่เจ๋อกอดเธอแน่น "เจ้าอยากไปจริง ๆ เหรอ?"

หัวใจเต้นของหลิ่วเซิงเซิงเหมือนพลาดไปครึ่งจังหวะ คาดไม่ถึงว่าจะมีเสียงดังออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไม่ไปแล้ว

ไม่หย่าแล้ว

เธอตกใจกับความคิดนี้ของตัวเองและคิดอีกที หนานมู่เจ๋อยังคงคิดเรื่องที่ตัวเองโกหกเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?

ในใจเขาน่าจะมีปมตลอดใช่ไหม?

นับประสาอะไรกับจุดประสงค์แรกของตัวเองคือการเสริมสร้างกำลังของตัวเอง ท่องยุทธภพ จะเปลี่ยนใจกะทันหันในเวลานี้จริง ๆ เหรอ?

ไม่ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตา

หลิ่วเซิงเซิงหลับตาลงช้า ๆ แม้ว่าเธอจะไม่เป็นอะไรจริง ๆ แต่นั่นเป็นเพราะตัวเองเล่นฉลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นตัวเองจะสูญเสียสิทธิ์ในการเป็นแม่ตลอดชีวิต

นึกถึงยาที่เคยดื่มในตอนนั้น ถูกโบย และคำพูดเย็นชาของเขา หลิ่วเซิงเซิงบังคับให้ตัวเองใจโหด "อืม ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"รักษาตัวให้หายแล้วค่อยหย่าเถอะ?"

หนานมู่เจ๋อกำลังถามเธออยู่จริง ๆ...

นี่เป็นการค้นพบมโนธรรมแล้วเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงผลักเขาออกไปเบา ๆ สีหน้าของเธออึดอัดเล็กน้อย "ไม่จำเป็นหรอก? ตัวข้าเองก็เป็นหมอ ข้ารักษาตัวเองได้..."

ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกผิดเล็กน้อย

ไม่งั้นบอกเขาไปตรง ๆ ว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร?

แต่เมื่อเธอคิดถึงความฝันเมื่อวาน หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่กล้าเสี่ยง

"ข้าไม่รู้ว่าทําไมอยู่ดี ๆ ท่านอ๋องถึงขอโทษ แต่ข้าไม่ใช่คนประเภทที่จะมารังควานท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าจริง ๆ แล้วในใจเจ้า ข้าไม่ใช่ข้าคนเดิมอีกแล้ว แต่ดูเหมือนเจ้ายังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริงนี้ ดังนั้น บางทีเราอาจจะใจเย็นกันได้สักพัก เช่นสักวันเจ้าแน่ใจว่าตัวเองยอมรับข้าได้แล้วจริง ๆ แล้วค่อยมาพูดคำเหล่านี้กับข้า"

พูดพลางเธอก็ลุกขึ้นยืน "ที่จริงข้าก็ยังไม่ได้คิดให้ดี ยิ่งเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าก็ยิ่งมองใจตัวเองไม่ออก ข้าไม่ค่อยชอบตัวเองแบบนี้เลย เจ้าทำแบบนี้จะทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้ากําลังให้ทานหรือเห็นใจข้า นั่นไม่ใช่ความชอบ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ความชอบที่บริสุทธิ์"