พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 23

"เซินเอ๋อ หัวโล้นนั่นดูคุ้นเคย ดูเหมือนว่าจะเป็นคนช่วงบ่ายนั่น"

มู่ชิงชิงยังจำกลุ่มคนที่ต้องการฉุดหญิงสาวได้ แต่ได้รับบทเรียนจากพวกเขา...

หลิ่วเซิงเซิงตบหน้าผากของเธอแล้วพูดว่า "ศัตรูมักจะพบกันบนถนนแคบ ๆ"

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน กลุ่มชายร่างใหญ่ก็เดินมาทางนี้อย่างดุเดือดแล้ว ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้ ต้าเฉียงที่เป็นหัวหน้าดูเหมือนจะจำทั้งสองคนได้

เป็นชายหัวโล้นที่ตอบสนองก่อน "หัวหน้า ดูเหมือนสองคนนั้นจะ..."

"ต้องเตือนข้ามั้ย? ข้าเห็นแล้ว"

ต้าเฉียงกัดฟัน "ตอนบ่ายถูกหญิงสาววางยาพิษ จนกระทั่งเมื่อกี้ท้องจึงไม่เจ็บในที่สุด กําลังกังวลว่าจะหาเธอไม่เจอ!"

ชายหัวล้านเยาะเย้ย "หัวหน้าพูดถูก ตอนนี้พวกเราพาคนมาตั้งเยอะ ต้องแก้แค้นคืนให้ได้!"

ในขณะที่พูด มีคนกลุ่มหนึ่งเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงด้วยท่าทีผยอง

"เจอกันอีกแล้วสาวน้อย มาดูกันว่าคราวนี้เจ้าจะหนีไปทางไหนได้"

มู่ชิงชิงจับมือหลิ่วเซิงเซิงอย่างประหม่า "เซินเอ๋อ พวกมันมีจำนวนมากกว่า เราหนีกันเถอะ"

"คนที่จะต้องหนีก็ต้องเป็นพวกมัน"

หลิ่วเซิงเซิงสงบและมองไปที่หัวล้านอีกครั้งแล้วพูดว่า "เจ้าลืมความรู้สึกปวดท้องไปแล้วใช่ไหม? หรือข้าลืมบอกเจ้าว่าพิษที่เจ้าได้รับยังไม่หายขาด"

"หยุดทำตัวผยองที่นี่ได้แล้ว ข้าใช้ชีวิตมาหลายปีแล้ว จะถูกสาวน้อยอย่างเจ้าหลอกได้ยังไง?"

ชายหัวโล้นพูดอย่างข่มขู่แล้วกล่าวเสริมว่า: "นอกจากนี้ เราไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการชีวิตของเจ้าในตอนนี้ เจ้าก็เห็นแล้วมีคนจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้เราสอนบทเรียนให้เจ้า ถ้าไม่อยากตาย ทางที่ดีเจ้าควรจะคุกเข่าลง เอาใจพวกเรา จะไม่ให้พวกเจ้าตายแบบศพไม่สวย"

ใบหน้าของมู่ชิงชิงมืดมน "ผู้หญิงเหล่านั้นขี้อิจฉาเกินไปแล้ว? เราไม่สนใจพวกเขา แต่พวกเขากลับโหดร้ายกับเรา เราควรทำอย่างไรดี?"

มีคนอยู่ตรงข้ามพวกเขาอย่างน้อยหลายสิบคน ทั้งหมดเป็นชายวัยกลางคน หลิ่วเซิงเซิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "จะทำอย่างไร? สู้"

มู่ชิงชิง: "สู้?"

พวกเขาเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอสองคน พวกเขาจะต่อสู้กับกลุ่มผู้ชายได้อย่างไร?

หลิ่วเซิงเซิงมองไปรอบ ๆ จากนั้นเดินจากไป ก้มลงหยิบหินขึ้นมาแล้วโยนมันข้ามไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ต้าเฉียงตกใจและรีบซ่อนตัว "สาวน้อยก็คือสาวน้อย ยังขว้างก้อนหินใส่ผู้คน มันน่าขำจริง ๆ!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า หัวหน้า ให้ข้าจับสาวน้อยคนนั้นแล้วให้เธอปรนนิบัติท่านในคืนนี้"

ชายที่อยู่ข้างหลังหัวเราะและเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงขณะที่หัวเราะ

มู่ชิงชิงดึงหลิ่วเซิงเซิง ไปข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว "เจ้าหนีไปก่อน แล้วข้าจะใช้วิชาตัวเบาวิ่งตาม"

"คนที่จะต้องหนีก็ต้องเป็นพวกมัน"

หลิ่วเซิงเซิงไม่กลัวเลย เธอถือเข็มเงินไว้ในมือมาเป็นเวลานาน...

ขณะที่กลุ่มคนค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เข็มเงินก็พุ่งเข้ามา

ทุกคนคิดว่าเธอกำลังจะขว้างก้อนหินอีกครั้ง แต่พวกเขาไม่ได้พยายามซ่อนด้วยซ้ำ แต่พวกเขาเห็นเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วน...

คราวนี้มีเข็มเงินจำนวนมาก และผู้คนเหล่านั้นยังดูเข็มเงินแทงทะลุผิวหนังของพวกเขาด้วยตาของตัวเอง จากนั้นก็มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในบริเวณที่ถูกแทง

ต้าเฉียงโต้ตอบทันที

"ให้ตายเถอะ นั่นเป็นวิธีที่เธอวางยาพิษพวกเรา!"

"เจ้าบ้า เจ้าลอบโจมตีอีกแล้ว!"

ชายหัวโล้นที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็ตกใจเช่นกัน

คนอื่นยังไม่ตระหนักถึงปัญหา และพวกเขายังคงดูดุร้าย

"ขว้างก้อนหินและเข็มอีกครั้ง สาวน้อยก็คือสาวน้อย มีความสามารถแค่หนี"

"หัวหน้า ไม่ต้องตกใจ ข้าจะจับพวกเขาทั้งสองคนเดี๋ยวนี้!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า รีบเอายาแก้พิษมาเร็ว ๆ หัวเราะหนักมากจนปวดท้อง…"

"..."

จนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างไกล เสียงที่อยู่ข้างหลังเขาก็ค่อย ๆ เบาลง และมู่ชิงชิงก็กลับมาที่บริเวณใกล้เคียงของจวนเสนาบดี

หลังจากกล่าวคำอำลามู่ชิงชิงแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็เดินช้า ๆ ไปยังจวนอ๋องชาง ตอนนี้ก็มืดแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นหากเธอแอบกลับมา

ขณะที่เธอกำลังคิด จู่ ๆ ร่างมืดก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง และเมื่อเธอเห็นว่าเป็นเสี่ยวเจียง เธอก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป

โชคไม่ดี!

ทำไมฉันถึงไปเจอเขาขณะเดินบนถนนได้?

เสี่ยวเจียงจริงจังมาก "แม่นางทำไมถึงทำเช่นนี้? เจ้าก็รู้ว่าเจ้าหนีไม่พ้น"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ฟังเขาเลย แต่รีบวิ่งเข้าไปในตรอกข้างถนน เธอไม่เชื่อว่าจะกำจัดเขาไม่ได้!

การข้ามตรอกก็เป็นอีกถนนหนึ่ง ท้ายที่สุดก็คือเมืองหลวง ถนนมีความซับซ้อน มีตรอกซอกซอยเล็ก ๆ มากมายอยู่ข้าง ๆ แต่ละถนน ผ่านตรอกเล็ก ๆ เหล่านั้นสามารถไปยังถนนที่แตกต่างกันได้ หลิ่วเซิงเซิงวิ่งกลับมาอีกครั้งขณะวิ่งไปยังสถานที่นั้นเมื่อสักครู่นี้

นี่คือที่ที่คนกลุ่มหัวล้านได้รับบทเรียน

มันมืดสนิท ต้าเฉียงและกลุ่มของเขายังคงบ่นเรื่องอาการปวดท้อง แต่ใบหน้าของพวกเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก...

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้วิ่งไปที่ถนน แต่ยืนอยู่ในตรอกข้างถนนอย่างหอบ

หลังจากวิ่งมาไกลขนาดนี้ เสี่ยวเจียงก็ไม่น่าจะตามตนทันใช่ไหม?

"เจ้ากลัวที่จะเจอข้าขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของหนานมู่เจ๋อ หลิ่วเซิงเซิงก็สะดุ้ง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น หนานมู่เจ๋อก็ยืนอยู่บนหลังคาข้างตรอก

ตรงข้ามเธอ!