พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 234

ในเวลาเดียวกัน ชายชุดดำสองคนที่กำลังรบขวางอาสิงก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...

อาสิงต้องการไล่ตาม แต่ก็กลัวว่าหลิ่วเซิงเซิงจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นจึงทำได้แค่วิ่งไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะพูด ก็มีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้นนอกประตูอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันรีบวิ่งลงไปชั้นล่างแล้ววิ่งออกไป

ทันทีที่พวกเขาออกไป พวกเขาพบว่าชายชุดดำทั้งหมดถูกจัดการจนนอนอยู่ที่พื้น และมีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่บนถนนด้านนอกประตูอย่างเงียบ ๆ

หนานมู่เจ๋อยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เมื่ออาสิงเห็นดังนั้น ก็รีบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง!"

หนานมู่เจ๋อไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นเสี่ยวเจียงที่โกรธ "พระชายา ทำไมพวกท่านถึงออกมาอีกแล้ว นักฆ่าเหล่านี้มาที่นี่เพราะะพวกท่านใช่ไหม? ทำไมพวกท่าน..."

"ท่านอ๋องขอประทานอภัย! องค์หญิงเป็นคนเชิญพระชายาออกมา องค์หญิงแสร้งทำเป็นขอคืนดี นักฆ่าเหล่านี้ต้องถูกองค์หญิงส่งมาแน่ ๆ!"

อาสิงกล่าวอย่างไม่อดทน

หลิ่วเซิงเซิงกำหมัดแน่น "ทำไมพวกเจ้าถึงฆ่านักฆ่าเหล่านี้จนหมด?"

เสี่ยวเจียงยังคงต้องการพูด แต่หนานมู่เจ๋อจับมือเธออย่างเศร้าโศกแล้วดึงเธอขึ้นรถม้าโดยตรง

เสี่ยวเจียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตั้งคำถามกับอาสิง

อาสิงก้มหน้าลง "ดูเหมือนว่าเสี่ยวเอ้อในหอชมดอกไม้ จะถูกติดสินบน มีบางอย่างผิดปกติกับชาที่พวกเขาเอามาให้ พระชายาผล็อยหลับไปหลังจากดื่มมัน โชคดีที่เธอตื่นทันเวลาจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น..."

"เจ้ารู้อยู่แล้วว่าองค์หญิงมีแค้นต้องชำระ ทำไมไม่ห้ามพระชายาไว้?"

เสี่ยวเจียงมองเขาด้วยความผิดหวัง แต่ท่านอ๋องไม่ได้พูดอะไร เขาก็อายที่จะพูดต่อไป จ้องมองอาสิงแล้วก็กลับไปที่ข้างรถม้า

กลับมาที่บนรถม้า หลิ่วเซิงเซิงไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายตรงไหน หนานมู่เจ๋อจับมือเธอไว้แน่น "บอกมาสิ เจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่?"

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง เขาเดาได้แล้ว?

ในที่สุด หนานมู่เจ๋อก็ปล่อยมือของเธอออก "ข้ารู้ว่าเจ้ามีความคิดของเจ้า แต่การลงมือคนเดียวนั้นอันตรายเกินไป เจ้าไม่ควรทำแบบนี้"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟัน "คนที่วางแผนต่อต้านองค์รัชทายาทและข้าในครั้งที่แล้วคือองค์ชายห้า! และก่อนหน้านี้คนที่ลักพาฝานฝาน คนที่ต้องการแย่งเสวี่ยหลิงหลงไปก็คือเขา เหตุผลที่ข้าลงมือคนเดียวก็เพื่อทดสอบเขา เรื่องที่ข้ามาหอชมดอกไม้ในวันนี้มีเพียงองค์หญิงและองค์ชายห้าเท่านั้นที่รู้ นอกจากเขาไม่มีคนอื่นแล้ว"

ดวงตาหนานมู่เจ๋อเย็นชา "เจ้าแน่ใจได้อย่างไร?"

"หลังจากที่ข้าทะเลาะกับองค์หญิง องค์หญิงก็อยู่กับเขาพอดี เรื่องที่องค์หญิงนัดข้าออกมาสั่งสอนข้าก็มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ แต่ตอนนี้องค์หญิงยังไม่มาเลย คนของเขาก็มาถึงก่อน และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการหาอะไรบนตัวข้า พวกเขาคิดว่าเสวี่ยหลิงหลงอยู่กับข้า สิ่งเหล่านี้เป็นข่าวปลอมที่ข้าปล่อยออกมาเพื่อล่อลวงองค์ชายห้าให้ติดเบ็ด"

หลิ่วเซิงเซิงอธิบายทีละคำ "ข้าทะเลาะกับองค์หญิงเป็นเรื่องปลอม แต่เราไม่ได้บอกใคร แม้แต่ป้าหวังข้าก็หลอก และองค์หญิงก็ไม่เคยพูดแม้แต่กับคนสนิทของตัวเอง เรียกได้ว่าทุกคนคิดว่าเราสองคนทะเลาะกันจริง ๆ"

"ข้าให้องค์หญิงแอบบอกองค์ชายห้าว่าเสวี่ยหลิงหลงอยู่ในมือข้า เพิ่งครึ่งวันเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง!"

"แล้วเจ้าก็เลยใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ?"

เสียงของหนานมู่เจ๋อไม่มีความอบอุ่น

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาโผล่หัวออกมา ตอนนี้หนานลั่วเฉินถูกขับออกจากพระราชวัง องค์รัชทายาทก็สิ้นพระชนม์ คนที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุดก็คือองค์ชายห้า ข้าสงสัยเขาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่มีหลักฐานจริง ๆ เลยทำได้แค่ใช้วิธีนี้เท่านั้น"

ขณะพูด เธอกระซิบว่า "เมื่อกี้พอเข้าไปในหอชมดอกไม้ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว ข้ารู้ว่าชาของข้ามีปัญหา ข้าไม่ได้ดื่มมากตั้งแต่แรก ข้าแกล้งทำเป็นสลบ..."

"ทำไมพี่สามถึงโกรธขนาดนี้?"

เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือหนานหว่านหนิง หนานซินจึงวางแจกันในมือกลับไปที่เดิมแล้วถามว่า "เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มาหัวเราะเยาะข้า?"

หนานหว่านหนิงเดินเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส "ที่ไหนกัน แค่ได้ยินว่าพี่สามถูกกักบริเวณ กลัวพี่สาวจะเบื่อ เลย..."

"ดังนั้นชายชุดดำพวกนั้นเจ้าเป็นคนส่งไปใช่ไหม? ข้าเคยเล่าเรื่องจะแก้แค้นหลิ่วเซิงเซิงให้เจ้าฟัง สุดท้ายคนของข้าก็ไม่ได้ลงมือ คนอีกกลุ่มหนึ่งก็ออกมา เจ้าสารภาพมาตรง ๆ ทําไมเจ้าถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?"

เมื่อมองดูหนานซินที่โกรธแค้นตรงหน้า หนานหว่านหนิงก็หรี่ตาลงด้วยนัยน์ตาที่สื่อความหมายว่า "พี่สามคำพูดนี้ไม่ถูกต้องแล้ว ข้าใจดีมาปลอบใจท่าน ท่านจะใส่ร้ายข้าแบบนี้ได้ยังไง?"

หนานซินโบกมือของเธอ และคนรับใช้ในตำหนักก็ถอยกลับไปทีละคน

เธอมองหนานหว่านหนิงด้วยความโกรธ "ไม่ใช่เจ้าดีที่สุด"

หนานหว่านหนิงเลิกคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?"

"จะเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ? แผนล้มเหลวน่ะสิ"

หนานซินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "เดิมทีข้าตั้งใจจะสั่งสอนหลิ่วเซิงเซิงให้สักหน่อย ด้วยเหตุนี้ข้าจึงตั้งใจซื้อหอชมดอกไม้ ให้คนวางยาในชาของเธอ เดิมทีตั้งใจว่าพอเธอหมดสติจะทิ้งเธอออกจากเมืองหรือขายไปโดยไม่มีใครรู้ ใครจะคิดว่าจู่ ๆ จะมีคนอีกกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมา อยู่ดี ๆ ก็สู้กับเธอ สุดท้ายยังดึงดูดเสด็จอาออกมาด้วย"

"โอ้? เสด็จอาก็ไปหอชมดอกไม้ด้วยเหรอ?"

"ใช่ พูดถึงเรื่องนี้ข้าก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ทั้ง ๆ ที่ข้าให้หลิ่วเซิงเซิงไปคนเดียว แต่เธอแอบพาเสด็จอาไปด้วย แสดงให้เห็นว่าเธอไม่เคยเชื่อใจข้าตั้งแต่แรก ตอนนี้เป็นไง พวกเขาทุกคนต้องคิดว่าข้าเป็นคนหานักฆ่ามา เจ้าว่าจะทำยังไงดีล่ะ?"

เมื่อมองไปที่หนานซินที่มีสีหน้าเคร่งเครียดตรงหน้า หนานหว่านหนิงก็ยิ้ม "ไม่คิดจริง ๆ ว่าหลิ่วเซิงเซิงจะเป็นเลวทรามขนาดนี้ คิดดูแล้ว ถ้าเธอเล่นเองแสดงเองแบบนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง