พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 238

ดวงตาของหนานหว่านหนิงแดงก่ำด้วยความโกรธ และเขาก็รีบวิ่งไปหาหลิ่วเซิงเซิง แต่ก่อนที่เขาจะแตะต้องหลิ่วเซิงเซิง ได้ เขาก็ถูกหนานมู่เจ๋อเตะลงกับพื้น

หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่หนานหว่านหนิงอย่างไร้เดียงสา "องค์ชายห้า ดีชั่วมีกรรมของมัน เจ้าทำผิดมามากมาย สมควรชดใช้ แค่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เจ้าก็ลงมือกับข้า เจ้ากําเริบเสิบสานเกินไปจริง ๆ..."

"ดี ดีมาก! หลิ่วเซิงเซิง ข้าจะเอาชีวิตเจ้าแน่!"

หนานหว่านหนิงพูดด้วยความโกรธ และในขณะที่เขากำลังพูด องครักษ์หลายคนก็รีบ เข้ามาหาเขา

เดิมทีหลิ่วเซิงเซิงต้องการดูความตื่นเต้นมาสักระยะหนึ่ง แต่หนานมู่เจ๋อที่อุ้มเธอไว้กลับใจร้อนและพาเธอออกจากงานประมูลโดยไม่หันกลับมามอง...

เธอไอสองครั้งแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง ยังจับคนไม่ได้เลย เจ้ามีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ถ้าท่านลงมือ ต้องจับเขาได้แน่ ๆ..."

"หุบปาก!"

หนานมู่เจ๋ออุ้มเธอกลับไปที่รถม้า "กลับจวน เรียกโม่เล่า!"

หลิ่วเซิงเซิงกระพริบตาอย่างน่าสงสาร มองไปที่หนานมู่เจ๋อที่โกรธแค้น เธอกลืนน้ำลายลงไป "เอ่อ จริง ๆ แล้วข้าไม่ได้เห็นองค์ชายห้าฆ่าองค์รัชทายาท ข้าเพิ่งแต่งเรื่องขึ้นมามั่ว ๆ ข้าแค่ทดสอบเขา เจ้าดูท่าทางที่เขาโกรธสิ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่ายอมรับโดยปริยายแล้ว..."

"ดังนั้นเจ้าจึงเอาความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองมาทดสอบเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อระงับความโกรธและถามเธอทีละคำ "ถ้าเขาลงมือจริง ๆ เจ้ารู้ไหมว่ามันจะคร่าชีวิตเจ้า เจ้าใช้มีดแทงตัวเองที่ท้อง โง่หรือเปล่า?"

เมื่อมองไปที่หนานมู่เจ๋อที่โกรธมากตรงหน้า หลิ่วเซิงเซิงก็รีบปลดเข็มขัดตัวเองออก

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "จะทำอะไร?"

"ข้าจะให้เจ้าดู..."

หนานมู่เจ๋อจับข้อมือของเธอลงแล้วพูดว่า "ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์ เจ้าค่อยอธิบายหลังจากที่หายจากอาการบาดเจ็บแล้ว!"

หลิ่วเซิงเซิงผลักมือของเขาออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูก แก้ผ้าตัวเองแล้วหยิบถุงเลือดออกมาจากเสื้อ

"ข้าไม่ได้บาดเจ็บ เมื่อกี้องค์ชายห้าหันหลังให้พวกเจ้าทุกคน ข้าถือโอกาสที่เขาถือเสวี่ยหลิงหลง ยัดมีดเข้าไปในมืออีกข้างของเขา ข้าแทงตัวเองจริง ๆ แต่ข้าไม่ได้แทงที่ท้อง ข้าเตรียมตัวมานานแล้ว นี่คือเลือดไก่ เลือดทั้งหมดบนร่างกายของข้าเป็นเลือดไก่..."

หนานมู่เจ๋อ "..."

หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจ "หรือว่าในสายตาของท่านอ๋องข้าโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? โง่พอที่จะแทงตัวเองได้เลยเหรอ?"

เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อไม่พูด หลิ่วเซิงเซิงก็พูดต่อว่า "ข้าไม่ได้วางแผนที่จะประมูลเสวี่ยหลิงหลงตั้งแต่แรก เพราะข้าไม่มีสิ่งนั้นเลย"

หนานมู่เจ๋อ "..."

"เจ้ารู้อยู่แล้ว ข้าเคยเห็นเสวี่ยหลิงหลง และข้ายังเกือบจะเสียชีวิตเพราะเสวี่ยหลิงหลง ข้าอยากหาคนที่อยู่เบื้องหลังมาตลอด เลยแอบหาคนมาสร้างชิ้นที่คล้ายคลึงกัน ข้ารู้ว่าเสวี่ยหลิงหลงจะดึงดูดคนมากมาย และรู้ว่าเจ้าต้องมาแน่นอน และยิ่งรู้ว่ามีเสวี่ยหลิงหลงปลอมมากมายในโลก ดังนั้นข้าจึงรู้ตั้งแต่แรกว่าจะมีคนโวยวายให้ตรวจสอบความจริงเท็จ ข้าไม่ได้เตรียมที่จะเริ่มประมูลเลย เพราะข้ารอให้องค์ชายห้าติดกับ รอให้เขาขึ้นมาทดสอบความจริงเท็จ"

"เจ้าเคยคิดไหมว่าถ้าเขาไม่ขึ้นไป?"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "เคยคิดแน่นอน ถ้าเขาไม่ขึ้นมา ข้าก็หาวิธีให้เขาซื้อเสวี่ยหลิงหลงได้ ยังไงแผนการของข้าก็คือให้เขาทำร้ายข้าต่อหน้าสาธารณชน แบบนี้ข้าก็สามารถจับเขาได้อย่างเปิดเผยแล้ว ตราบใดที่เขาตกอยู่ในมือข้า ข้าจะยังกังวลว่าจะทําอะไรเขาไม่ได้อีกเหรอ?"

ขณะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างภาคภูมิใจ

"นี่เรียกว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง เขาชอบใส่ร้ายคนอื่นไม่ใช่เหรอ? งั้นวันนี้ข้าจะให้เขาลิ้มรสชาติของการถูกใส่ร้าย"

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ฉลาดตรงหน้า หนานมู่เจ๋อก็ลูบหัวเธออย่างหลงรัก "ต่อไปห้ามทำอีก"

"ข้าไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ? นอกจากนี้ อุ๊บ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ จู่ ๆ ก็มีจูบที่ริมฝีปากของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงตกใจและผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว "เจ้าทำอะไร? ข้า..."

หลิ่วเซิงเซิงพลิกตัวไปมาแต่ก็นอนไม่หลับ เธอจึงลุกขึ้นไปนั่งบนชิงช้าในสนาม

อาสิงคิดว่าเธอกำลังจะปีนข้ามกำแพงอีกครั้ง เขาจึงรีบมาปรากฏตัวข้าง ๆ เธอ

"พระชายา คืนนี้อากาศหนาว ท่านรีบไปพักผ่อนเถอะ"

"องค์ชายห้าถูกจับได้หรือยัง?"

อาสิงเงียบไป

หลิ่วเซิงเซิงหายใจเข้าลึก ๆ "คนมากมายขนาดนั้น ทำไมแม้แต่องค์ชายห้าก็จับไม่ได้? เขาหนีไปหรืออะไร? ไม่มีทางเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว เขาจะกลับไปวังอีกนะ?"

"วางใจเถอะพระชายา เขาจะไม่กลับไปวัง เขาทําร้ายท่านภายใต้สายตาของทุกคน ฮ่องเต้ได้มอบเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องจัดการเรียบร้อยแล้ว ยังไงเรื่องของท่านก็เป็นเรื่องของท่านอ๋อง ฮ่องเต้เคารพท่านอ๋องของเราเสมอมา ส่วนใหญ่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ และองค์ชายห้าก็ไม่กล้ากลับวัง ตั้งแต่แรกก็ไม่กล้ามาหาท่านอ๋อง ถ้าเขากล้ามาจริง ๆ จะต้องตกอยู่ในสภาพที่อนาจอย่างแน่นอน"

ขณะพูด อาสิงก็พูดอีกว่า "แต่ฮ่องเต้ได้ยินว่าท่านได้รับบาดเจ็บ ยังอยากส่งหมอหลวงมาดูให้ท่านอีกสักสองสามคน ท่านอ๋องรู้ว่าอาการบาดเจ็บของท่านเป็นของปลอม ไม่กล้าให้หมอหลวงมา จึงปฏิเสธโดยอ้างว่าท่านบาดเจ็บไม่สาหัส และไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะสงสัยท่านหรือไม่..."

"สงสัยก็คงสงสัย แต่คำพูดของข้าจะทำให้ฮ่องเต้สงสัยองค์ชายห้าด้วยเหมือนกัน"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวอย่างเมินเฉย

"ในฐานะฮ่องเต้ ต้องมีนิสัยขี้ระแวง ข้ายังบอกอีกว่าข้าเห็นองค์ชายห้าฆ่าองค์รัชทายาทตายด้วยตาตัวเอง เรื่องนี้จะจริงหรือเท็จใครจะสนใจ อย่างไรก็ตาม หลังจากคําพูดออกจากปากข้า ก็จะแพร่กระจายไปทั่วยุทธภพทันที อย่างวันนี้ข้าได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าจะเป็นตัวเองแทงตัวเอง หรือเขาทำร้ายข้า ในสายตาของผู้คนตราบใดที่มีดอยู่ในมือของเขา คนที่ผิดก็คือเขา"

หลักการนี้สอนโดยเหอเชียนชิว ตอนนั้นตัวเองหวังดีที่จะช่วยรักษาฝานฝาน แต่เขาแค่ชักดาบออกมาเพื่อห้ามเลือด กลับถูกทุกคนมองว่าเป็นฆาตกรโดยตรง

จะเห็นได้ว่าคนในโลกนี้ตาบอด

ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นจริงหรือเท็จ

ทุกคนคิดแค่ว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นเป็นความจริง