พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 25

อารมณ์ของหนานมู่เจ๋อซับซ้อนเล็กน้อย

เขาเกลียดผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด อาจเป็นเพราะผู้หญิงแกล้งทําต่อหน้าเขามากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะหลิ่วเซิงเซิงในจวนอ๋องทําร้ายตัวเองให้เขาดูหลายครั้งเกินไป สรุปแล้วปฏิกิริยาแรกของเขาที่เห็นผู้หญิงร้องไห้คือความรังเกียจ

แต่คราวนี้เขามีอารมณ์ที่แตกต่างออกไป...

"บาดแผลเจ้า ใครเป็นคนทำ"

หลังจากนั้นไม่นาน หนานมู่เจ๋อก็ถามคำถามนี้

หลิ่วเซิงเซิงต้องการกลอกตามาที่เขาแล้วถามเขาว่าเขาไม่รู้เหรอ?

แต่ถ้าถามจริง ๆ เขาจะรู้ตัวตนของตน

จากความเกลียดชังเจ้าของร่างเดิมมากเพียงใด กลัวว่าเขาจะฆ่าตนตายทันทีที่รู้ความจริง...

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็พูดว่า: "มันไม่เกี่ยวอะไรกับท่านอ๋อง"

น้ำเสียงหนานมู่เจ๋อเย็นชา "ชีวิตของเจ้าเป็นของข้า ไม่มีใครแตะต้องเจ้าได้จนกว่าเจ้าจะให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ข้า"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

"ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า เจ้ากลับไปที่จวนกับข้า"

"ไม่ ทำไมข้าต้องกลับไปกับท่าน..."

"เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้บอกเหรอว่าเจ้าเป็นสาวใช้ในจวนอ๋องของข้าเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

หลังจากดิ้นรนมาเป็นเวลานาน ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ถูกหนานมู่เจ๋อดึงออกจากตรอก บนถนนนอกตรอก ต้าเฉียงและคนอื่น ๆ ยังคงรวมตัวกันอยู่ที่เดิม ในที่สุดพิษบนร่างกายก็หาย พวกเขาได้รับการเจ็บปวดมาเนิ่นนานแต่ก็โกรธมาก ต่างมารวมตัวกันสาปแช่งอยู่รอบ ๆ

"ให้ตายเถอะ มันทำให้ข้าเจ็บมาก..."

"ผู้หญิงคนนั้นคือปีศาจ เธอทำได้ยังไง?"

"อย่าให้ข้าเจอเธออีก ข้าโกรธมาก!"

"ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดมากเกินไปเหรอ แค่ลงมือทำตั้งแต่พบเจอเธอ เหตุใดจะมีเรื่องเลวร้ายมากมายเช่นนี้?"

"ก็จริง แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนี้แล้วเหรอ? กลัวว่าเราจะปวดท้องทุกเดือนในอนาคต คงจะแย่มาก..."

"..."

หลายคนสาปแช่งและกำลังจะกลับไป

แต่ทันใดนั้นชายหัวโล้นก็ตะโกนว่า: "นั่นคือสาวน้อยคนนั้น หัวหน้า เธออยู่ตรงนั้น!"

ขณะที่เขาพูด ร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ฉายแววไปทั่วใบหน้าของทุกคน

ต้าเฉียงถึงกับกระซิบ: "วันนี้ปล่อยเธอไปก่อน ข้าหิวแล้วต้องกลับไปกินข้าว"

ใครก็ตามที่มีตาที่เฉียบแหลมจะเห็นว่าเขากำลังให้โอกาสของตัวเอง...

หนานมู่เจ๋อได้ยินเสียงของคนเหล่านั้นโดยธรรมชาติและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง

"เจ้ารู้จักพวกมันเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงมีความคิดและพูดขึ้นทันที: "เป็นพวกเขาที่ทำร้ายข้า เจ้าคิดว่าไง?"

ต้าเฉียงและคนอื่นๆ: "..."

พวกเขาได้ยินอะไร?

พวกเขาทำร้ายเธอเมื่อไหร่?

ถูกวางยาพิษตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่ได้สัมผัสเธอ!

แต่เมื่อมองดูหลิ่วเซิงเซิงที่ดูผิดหวัง หนานมู่เจ๋อก็ดูเหมือนจะเชื่อเช่นนั้น

แววตาสังหารฉายแววในดวงตาของเขา "เสี่ยวเจียง"

"ข้าน้อยอยู่นี่!"

"จัดการ"

"ขอรับ..."

เสี่ยวเจียงหลบและวิ่งไปด้านหน้ากลุ่มคน และโจมตีพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะตอบสนอง

ต้าเฉียงได้รับหมัดอย่างอธิบายไม่ได้ และโกรธมาก "สาวน้อย เจ้ารังแกกันมากไปแล้ว!"

"พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว..."

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะจุดเทียน จากนั้นเธอก็พบว่า เสี่ยวถังนั่งว่างเปล่าอยู่หน้าโต๊ะและถือกล่องข้าวอยู่ในมือ

"เจ้ามาทำอะไรตรงนี้?"

มันเกือบจะสว่างแล้ว เธอไม่นอนเหรอ?

เสี่ยวถังขยี้ตา "ข้าน้อยกลัวว่าจะมีใครมาตามหาพระชายา หรือจะมีใครรู้ พระชายาหนีออกไป ดังนั้นข้าจึงรออยู่ที่นี่เพื่อให้พระชายากลับมา..."

พอผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พูดอีกว่า "วันนี้ป้าหวังมาสองเที่ยว ล้วนมาส่งข้าวให้พวกเรา อาหารอุดมสมบูรณ์มาก มีปลากุ้ง และหมูตุ๋นที่พระชายาชอบที่สุด แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เย็นแล้ว ข้าน้อยจะเอาไปอุ่นให้ท่าน"

ขณะที่เขาพูดสิ่งนี้เสี่ยวถังก็กำลังจะออกไป

หลิ่วเซิงเซิงรีบหยุดเธอ "ไม่ ข้ากินมาแล้ว และข้าก็เอาอาหารอร่อย ๆ มาให้เจ้าด้วย"

ตอนหลิ่วเซิงเซิงออกไป เธอก็นำอาหารทั้งหมดที่เธอซื้อไปที่ห้องเก็บยา มันมืดไปหมด เธอหยิบอาหารออกจากห้องเก็บยาและวางลงบนเตียงโดยแกล้งทำเป็นว่าเธอเพิ่งนำมันกลับมาจากข้างนอก เสี่ยวถังจึงไม่สงสัย

เพียงเห็นเธอถืออาหารมากมายใส่ถุงเล็ก ๆ เสี่ยวถังก็ยังแปลกใจ "พระชายา ท่านออกไปหาอาหารจริง ๆ..."

"มีแต่อาหารอร่อยเท่านั้นที่ไม่สามารถทําให้ผิดหวังได้"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มแล้ววางอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะ

"นี่คือไก่ย่างและเป็ดย่างที่ข้าซื้อไว้ก่อน เจ้าสามารถอุ่นกินได้ในวันพรุ่งนี้ เหล่านี้คือเกี๊ยวเนื้อ ขนมดอกหมื่นลี้ ขนมแป้งแผ่น และทั้งหมดนี้ล้วนเป็นผลไม้..."

"นี่มันมากเกินไปแล้วพระชายา ท่านเอามันกลับมาได้ยังไง?"

"เจ้าไม่ต้องรู้หรอก เก็บเข้าไปไว้ในห้องเถอะ"

เสี่ยวถังพยักหน้า แทบจะน้ำลายไหล

ในเวลานี้หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองกล่องอาหารบนโต๊ะอย่างจริงจัง...

"เจ้าบอกว่าป้าหวังนำอาหารมาให้เราเป็นพิเศษเหรอ?"

เสี่ยวถังพยักหน้าว่า "ใช่ ข้าน้อยก็สงสัย คนในจวนนี้ไม่ชอบเราเลย อย่างป้าหวัง ป้าหลี่ คนใช้ที่ภักดีเหล่านี้ที่อยู่กับท่านอ๋องมาหลายปี ไม่เคยดีกับเรา ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าป้าหวังเป็นอะไรไป คาดไม่ถึงว่าจะส่งปลาตัวใหญ่มาให้เรา..."

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอกล่าวเสริม: "ข้าน้อยเกือบคิดว่าเธอต้องการวางยาพิษพวกเรา..."