พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 250

ผู้คนรอบข้างต่างสาปแช่งชี้ไปที่เหอเชียนชิวและพูดว่าเธอน่าสงสารแค่ไหน

อำมาตย์เหอยังตื่นเต้นบอกให้เธอปล่อยคน องครักษ์นับไม่ถ้วนเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย ราวกับว่าทุกคนรอบตัวกลายเป็นเสือและจ้องมองเธออย่างกระหยิ่ม

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จิ่งฉุนรู้สึกสงสารเล็กน้อย

เจ็บที่หัวใจแป๊ปแป๊ป

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดซ้ำว่า "ดังนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ตลอด..."

น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ

เหอเชียนชิวมองจิ่งฉุนอย่างตื่นเต้น "รีบช่วยข้า! เจ้าไม่ได้สัญญากับข้าว่าจะช่วยข้าครั้งหนึ่งเหรอ? ข้าช่วยเจ้าสองครั้งแล้ว เจ้าเป็นหนี้ชีวิตข้าอยู่!"

หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ หลับตา "ที่แท้คือเรื่องนี้เอง"

คิดไปคิดมา ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ลืมคนรอบข้างไปเลย

เดาได้ว่าจะถูกซุ่มโจมตี เดาได้ว่าเหอเชียนชิวจะฉวยโอกาสโจมตี เดาได้ว่าการหลบหนีไม่ใช่เรื่องง่าย

"เห็นได้ชัดว่าเดาได้ทุกอย่างแล้ว ทำไมยังแพ้อย่างน่าสังเวชขนาดนี้ล่ะ?"

เธอยิ้มอย่างขมขื่น

ไม่ได้เดาว่าเหอเชียนชิวจะมาแบบนี้ ไม่ได้เดาว่าพ่อของตัวเองเชื่อแม้แต่คำโกหกที่เงอะงะขนาดนั้น แต่กลับไม่เชื่อตัวเอง

ไม่ได้เดาหลิ่วชูที่ตนเคยช่วยจะคุกเข่าขอร้องตัวเองให้ปล่อยตัวไป

ยิ่งไม่ได้เดาจิ่งฉุน...

นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิดจริง ๆ

ขณะเสียสมาธิ เหอเชียนชิวก็กลิ้งตัวและหนีจากการควบคุมของหลิ่วเซิงเซิง

ทันใดนั้นองครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ก็รุมไปข้างหน้าและจับกุมหลิ่วเซิงเซิงทันที

เหอเชียนชิวน้ำตาไหล "ท่านพ่อ ข้าเจ็บมาก! ข้ากลัวมากจริง ๆ ฮือฮือฮือ รีบฆ่าเธอเร็วเข้า! เธอมีโทษมหัน..."

อำมาตย์เหอโกรธจัดแล้ว วิ่งเข้าไปตบอย่างแรง

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วศีรษะ และเธอก็หมดสติหลังจากนั้น...

อำมาตย์เหอกำหมัดแน่นและกำลังจะโจมตี แต่จิ่งฉุนทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงขึ้นไปคว้าข้อมือของเขา

"เป็นถึงพระชายาอ๋องชาง ถึงจะลงโทษก็ต้องให้อ๋องชาง..."

"เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เธอเกือบจะฆ่าลูกสาวข้า ข้าตบเธอสักทีไม่ได้เหรอ?"

อำมาตย์เหอผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ

"ใครกล้าแตะต้องเธอ!"

มีเสียงคำรามจากภายนอกฝูงชน และหลังจากนั้นก็มีร่างหนึ่งรีบเข้ามาเตะอำมาตย์เหอลอยออกไป!

อำมาตย์เหอตกตะลึงในที่เกิดเหตุ เมื่อเขาโต้ตอบ ร่างของเขาก็ถูกเตะลงพื้น และทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาก็คุกเข่าลงในขณะนี้

"ถวายบังคมท่านอ๋อง!"

"คารวะท่านอ๋องชาง..."

"..."

อ๋องชางมาแล้ว!

อำมาตย์เหอตกใจมากจนตัวสั่นรีบลุกขึ้นและคุกเข่าลงบนพื้น "อ๋องชาง!"

ทันทีที่เหอเชียนชิวเห็นหนานมู่เจ๋อปรากฏตัว ก็คลานไปที่เท้าของเขาทันที "ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย! ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว! เมื่อกี้ข้าเกือบถูกฆ่าแล้ว..."

"ใครก็ได้ จับทุกคนของจวนอำมาตย์!"

เสียงของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยความโกรธ และก่อนที่ เหอเชียนชิวจะพูดอะไร เสี่ยวเจียงและคนอื่น ๆ ก็จับกุมพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เหอเชียนชิวรู้สึกตื่นเต้นมาก "ท่านอ๋อง พระชายานี่แหละที่ลักพาตัวคุณชายน้อยจวนแม่ทัพ ทั้งเป็นเธอ..."

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" เสี่ยวเจียงตบหน้าเธอ

"พระชายาเป็นยังไง มันไม่ใช่ตาเจ้ามาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่!"

อำมาตย์เหอพูดด้วยความโกรธ "อ๋องชาง ทุกคนที่นี่เห็นกันหมด... "

"เมื่อกี้เจ้าใช้มือตบ?"

"พวกเจ้าฟังคนเหล่านี้ คำคนอื่นไม่กี่คำก็ตัดสินว่าพระชายาของข้าเป็นคนผิด ถ้าตอนนี้คนเหล่านั้นบอกว่าพวกเจ้าเป็นฆาตกร ข้าก็สามารถตัดสินได้ว่าพวกเจ้าเป็นฆาตกรใช่ไหม?"

หลิ่วหย่งไม่กล้าตอบ

หนานมู่เจ๋อกล่าวเสริม "ใครก็ได้ ไปเชิญหมอหลวงออกมาให้ข้า หากพระชายาไม่สามารถรักษาได้ ทุกคนที่เฝ้าดูจะถูกฝังร่วมกับพระชายา!"

โดยรอบเงียบสงัด

เสี่ยวเจียงพูดด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด "ท่านอ๋อง แล้วท่านอำมาตย์..."

"ก็ให้เขานอนอยู่ที่ถนนนี้จนตื่น! แล้วก็ ถ้าเหอเชียนชิวตื่น ก็ให้เธอตัดมือซะ มิฉะนั้นข้าจะกัดเธอทั้งบ้าน"

"ขอรับ!"

ทุกคนคุกเข่าลงบนพื้นอย่างสั่นเทา แต่หนานมู่เจ๋ออุ้มหลิ่วเซิงเซิงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

เขาเพิ่งจากไปนานแค่ไหน?

ก็เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น...

บ้าเอ๊ย ทำไมไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้นะ?

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิงเต็มไปด้วยเลือด เขาก็ทุกข์ใจมากจนหายใจไม่ออก...

ความโกรธอันท่วมท้นไม่สามารถระงับได้ในขณะนี้ ดังนั้นเขาจึงอุ้มหลิ่วเซิงเซิงไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเขาจากไป ผู้คนที่คุกเข่าอยู่รอบ ๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก...

ผู้คนเริ่มพูดด้วยเสียงต่ำอีกครั้ง และพวกเขาทั้งหมดบอกว่าอ๋องชางเข้าข้างพระชายา

จนกระทั่งมีคนใช้คนหนึ่งรีบวิ่งไปหาหลิ่วหย่ง

"ท่านแม่ทัพ! คุณชายน้อยตื่นแล้ว!"

หลิ่วหย่งดีใจมาก "เขาเป็นอะไรไหม?"

"คุณชายน้อยสบายดีทุกอย่าง แค่ตื่นขึ้นมาก็ตะโกนขอพบพระชายา และบอกว่าพระชายาสละชีวิตเพื่อช่วยเขา เขาถึงจะปลอดภัย คนที่จับเขาไปคือคุณหนูเหอ พวกเราทุกคนถูกคุณหนูเหอหลอกแล้ว!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึง!