พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 252

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว "ถ้าเจ้าไม่พูดข้าก็เกือบลืมไปแล้ว"

"รีบเอาให้เขาโดยเร็วที่สุดดีกว่า ไม่ว่าอันนั้นจะจริงหรือปลอม เอาไว้ที่มือเขาก็ปลอดภัยที่สุด ถือโอกาสคุยกับเขาเรื่องของข้าด้วย เพื่อเขา..."

"เขาจะรับสนมแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงขัดจังหวะคำพูดของมู่ชิงชิงด้วยสีหน้าสงบ

มู่ชิงชิงตกใจ "เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เขาไม่ได้ชอบเจ้ามากเหรอ? อยู่ดี ๆ ทำไมเขาถึง..."

"มันไม่ใช่ประสงค์ของเขา ฮ่องเต้พระราชทานแต่งงาน"

มู่ชิงชิงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่พักหนึ่ง "เป็นฮ่องเต้เหรอ? งั้นก็จัดการยากหน่อย อย่างไรเสียก็เป็นพระประสงค์ของฮ่องเต้ ไม่ว่าอ๋องชางจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถไม่ไว้หน้าฮ่องเต้ได้ เห้อ..."

บางทีอาจจะเห็นความอึดอัดของหลิ่วเซิงเซิง มู่ชิงชิงก็พูดต่อว่า "เจ้าก็อย่าเสียใจไปเลย ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่พระประสงค์ของฮ่องเต้ไม่ใช่เหรอ? นี่แสดงให้เห็นว่าท่านอ๋องของเจ้าเป็นคนที่ถูกบังคับให้แต่งงาน และไม่ได้สมัครใจ ไม่ว่ายังไงต่อไปเขาก็เอาใจเจ้าเท่านั้น ไม่แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะเฝ้าห้องว่างคนเดียวทุกวันก็ได้?"

มุมปากของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก "พูดไร้สาระอะไร? ข้ามีอะไรต้องเสียใจ"

มู่ชิงชิงระเบิดหัวเราะออกมา "ยังบอกว่าไม่เสียใจ เสียใจสองคำถูกเขียนบนใบหน้าแล้ว เอาล่ะ เอาเงินกลับไปเถอะ ฝั่งข้าก็ใกล้จะปิดร้านแล้ว"

"..."

หลิ่วเซิงเซิงกลับไปที่จวนอ๋องชางด้วยสีหน้าหดหู่ ทันทีที่เธอมาถึงห้อง เธอก็แอบซ่อนเงินไว้ในอวกาศ แล้วจึงให้ป้าหวังนำอาหารมา

ระหว่างกิน ป้าหวังก็ยังจู้จี้อยู่ข้าง ๆ ไม่หยุด

"พระชายา ดูเหมือนท่านอ๋องจะยอมรับพระราชโองการแล้วจริง ๆ เขาจะแต่งงานกับลูกสาวของราชครูแล้วจริง ๆ…"

มือของหลิ่วเซิงเซิงที่จับตะเกียบหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า "รับพระราชโองการแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"โอ๊ย ไม่เหมือนกันเลย ตอนแรกท่านอ๋องได้รับพระราชโองการ ก็คืออยากเอาให้ท่านดู เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของท่าน นี่ไม่ใช่ว่าท่านไม่ให้ปฏิกิริยาต่อเขาเลยเหรอ? เขาจึงตัดสินใจแต่งงานกับคนอื่นอย่างเป็นทางการ รับพระราชโองการจากก้นบึ้งของหัวใจ"

ขณะที่ป้าหวังพูดก็คอยสังเกตปฏิกิริยาของหลิ่วเซิงเซิงต่อไป แล้วพูดว่า

"จริง ๆ แล้วท่านอ๋องชอบท่านมากที่สุด ตราบใดที่ท่านไปทำตัวน่ารักกับท่านอ๋อง และบอกเขาว่าอย่าแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ท่านอ๋องก็จะฟังท่านอย่างแน่นอน ถึงแม้จะขัดพระราชโองการไม่ดีก็ตาม แต่ท่านอ๋องของเราเป็นใคร? นั่นคืออ๋องชาง! น้องชายแท้ ๆ ของฮ่องเต้คนปัจจุบัน เป็นไปไม่ได้ที่ฮ่องเต้จะลงโทษท่านอ๋องจริง ๆ..."

หลิ่วเซิงเซิงหายใจเข้าลึก ๆ "ทำไมตอนนี้เจ้าถึงพูดมากขนาดนี้? เกือบจะตามเสี่ยวเจียงทันแล้ว"

ป้าหวังพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า "พระชายา ข้าเป็นห่วงท่านไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ทุกคนในจวนชอบเจ้านายอย่างท่านมาก นี่ถึงทำทุกอย่างเพื่อท่าน จริง ๆ แล้วฮ่องเต้ประทานการแต่งงาน ทั้งหมดเป็นเพราะหลายปีมานี้พวกท่านไม่มีทายาท บางทีพวกท่านอาจจะพยายามมีลูก ฮ่องเต้ก็ยกเลิกพระราชโองการ..."

หลิ่วเซิงเซิงวางตะเกียบลงเบา ๆ

"ถ้าตัวเขาเองอยากแต่งงาน ไม่ว่าใครก็ขวางไม่ได้ ถ้าตัวเขาเองไม่อยากแต่งงาน แม้แต่พระราชโองการเขาก็จะไม่ฟัง เจ้าก็บอกว่าเขามีสถานะที่มีเกียรติ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าคงไม่สามารถควบคุมการตัดสินใจของเขาได้ไม่ใช่เหรอ?"

"ท่านประเมินสถานะของท่านในหัวใจของท่านอ๋องต่ำเกินไป..."

"ทำไมข้าถึงคิดว่าพวกเจ้าประเมินสถานะของข้าในใจเขาสูงเกินไป"

ป้าหวังเริ่มทำอะไรไม่ถูกมากขึ้น "พระชายา ท่านปากแข็ง ชอบแล้วยังไม่รุกหน่อย ไม่ช้าก็เร็วจะถูกคนอื่นแย่งไป"

"ถ้าคนอื่นแย่งไป ก็แสดงว่าเขาไม่ใช่ของข้าตั้งแต่แรก"

ป้าหวัง "..."

ทำไมถึงพูดไม่ได้เลย?

"พระชายา ตอนนี้ท่านอ๋องได้ตัดสินใจแต่งงานกับลูกสาวราชครูแล้ว หากท่านไม่หยุดยั้ง ถึงตอนนั้นจวนนี้ก็จะมีนายหญิงสองคนแล้ว ท่านไม่แย่งไม่ชิงแบบนี้ วันข้างหน้าจะขมขื่นสักเพียงใด ท่านทำไมถึงไม่เข้าใจเลย?"

หลิ่วเซิงเซิงไม่พูดอะไร รู้สึกฉุนเฉียวมาก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

ป้าหวังรีบตามไปอย่างรวดเร็ว

"พระชายา นี่ท่านจะไปไหน?"

หรือนี่คือความหมายของหนานมู่เจ๋อ?

หนานมู่เจ๋อไม่อยากพบตัวเอง?

มันเป็นไปได้

เนื่องจากตัวเองแสดงออกอย่างเฉยเมย เขาจะไม่พบตัวเองก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อคิดเช่นนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ถามคำถามใด ๆ อีก

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่หดหู่ของเธอ ป้าหวังก็ถอนหายใจ "เจ้าดูสิ ตอนนี้พระชายาผิดหวังมากใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่าเธอสนใจท่านอ๋อง เฉพาะในการผิดหวังเท่านั้นที่เธอจะตระหนักถึงความชอบของตัวเองที่มีต่อท่านอ๋อง"

เสี่ยวเจียงขมวดคิ้ว "ท่านอ๋องจะรู้เรื่องนี้"

"ไม่ต้องกลัว แค่โยนความผิดให้ข้าก็พอ ข้าก็แค่คนแก่คนหนึ่ง อีกไม่นานก็ต้องนอนอยู่ในโลงศพแล้ว ไม่ว่าท่านอ๋องจะเป็นอย่างไรก็ไม่เอาชีวิตข้าไปแล้ว ขอแค่ทําให้พระชายารับรู้ใจตัวเองได้ แม้ว่าข้าจะถูกโบยหลายสิบทีแล้วจะทำไม?"

เสี่ยวเจียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ทำไมท่านไม่ให้พระชายาไปพบท่านอ๋อง?"

"กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับเข้าใจไหม? เมื่อก่อนท่านอ๋องเชื่อฟังพระชายาทุกอย่าง ตอนนี้ให้ท่านอ๋องไม่สนใจพระชายาหลายวัน พระชายาจะต้องตระหนักถึงความห่วงใยของตัวเองที่มีต่อเขาแน่นอน เมื่อก่อนข้ากับคนบ้านข้าก็เป็นแบบนี้ ถึงไม่รู้ว่าจะมีประโยชน์ไหม แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่น ได้แต่ลองแล้วใช่ไหม?"

ป้าหวังเป็นห่วงพูดว่า "แต่ก็ล่าช้าไม่ได้ ข้ากลัวว่าจะยิ่งยุ่งยากไปอีก"

เสี่ยวเจียงพยักหน้า "ข้าเข้าใจความหมายของท่าน พระชายาหยิ่งผยองขนาดนี้ ถ้าเธอยอมก้มหัวก็ย่อมดีที่สุด"

จวนชิงเฟิง

ตั้งแต่กลับมา หลิ่วเซิงเซิงก็นั่งอยู่ในสนามและเล่นชิงช้า

อาสิงนั่งบนหลังคาด้วยสีหน้าหนักใจ "พระชายา ท่านเคยคิดไหมว่าป้าหวังอาจจะพูดถูก? บางทีท่านแค่ต้องพูดอะไรสักประโยค ท่านอ๋องก็จะขัดพระราชโองการเพื่อท่าน"