พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 263

ฝนตกยาวนานกว่าครึ่งเดือน

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ หนานมู่เจ๋อก็เริ่มพูดจาเพ้อเจ้อขึ้นมา บางครั้งก็ส่งคนไปค้นหารอบ ๆ ซากปรักหักพัง เขาบอกว่าเขาฝันถึงหลิ่วเซิงเซิง แล้วบอกว่าเธอยังไม่ตาย

เขากลายเป็นคนใจเย็นผิดปกติ ไม่ได้ติดเหล้าและไม่ได้ใจลอย แต่ทุ่มเททั้งกายและใจให้กับงาน ไล่ล่าพรรคพวกของหนานหว่านหนิงที่เหลือไปพลาง จัดการเรื่องการเมืองไปพลาง

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงการตายของหลิ่วเซิงเซิงต่อหน้าเขา แม้ว่าทุกคนจะรู้ความจริง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหนานมู่เจ๋อ ก็กล้าพูดเพียงว่าหลิ่วเซิงเซิงหายตัวไป

และคนที่หายตัวไปพร้อมกันยังมีจิ่งฉุน

หนานซินขังตัวเองอยู่ในจวนและกินข้าวต้มเป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกัน ซึ่งทำให้สนมโหรวเป็นห่วงมาก

แต่เมื่อสนมโหรวมาหา เธอก็นอนอยู่บนเตียงแล้วหันหลังให้

"ลูกเอ๋ย คนตายแล้วไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ แม่รู้ว่าลูกเสียใจ แต่..."

"ท่านไม่อยากให้ข้าออกไปไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ข้าไม่ออกไปแล้ว ต่อไปก็จะปลอดภัยดี ไม่สมใจท่านเหรอ?"

"ซินเอ๋อ การตายของพระชายาอ๋องชางไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องเสียใจขนาดนี้?"

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า! แต่มันเกี่ยวกับท่าน! คนอื่นเป็นผู้ช่วยชีวิตของท่าน ท่านพูดแบบนั้นกับคนอื่นได้อย่างไร? และยังพูดหลายครั้งด้วย! คนอื่นเห็นแก่หน้าข้าเลยไม่เถียงกลับ ไม่งั้นท่านจะปลอดภัยเหรอ?"

หนานซินลุกขึ้นนั่งและจ้องมองสนมโหรวด้วยดวงตาสีแดง

"เธอไม่สมควรตาย! เธอสามารถไปที่จวนแม่ทัพเพื่อขอความช่วยเหลือได้ ทำไมเธอไม่ไปล่ะ? ไม่ใช่เพราะคนใน จวนแม่ทัพปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น เธอมีศักดิ์ศรี! ดังนั้นเมื่อเธอเจออันตรายก็ไปเอง! แล้วทำไมเธอถึงไม่มาหาข้า ทั้ง ๆ ที่เธอสามารถไปช่วยคนได้กับข้าได้ แต่แล้วไงล่ะ? เพียงเพราะคำพูดเหล่านั้นของท่าน เธอไม่กล้ามาหาข้า! เป็นเพราะท่าน ท่านทำให้เธอตายทางอ้อม!"

สนมโหรวตะลึงกับคำตำหนิ เธอต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่น้ำตาไหลของหนานซิน เธอก็รู้สึกเสียใจ

หนานซินกอดหัวแล้วร้องไห้

"ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอข้าก่อนตาย กลับถูกแม่ข้าด่า เธอต้องเสียใจแค่ไหน..."

"ท่านรู้ไหมว่าเธอน่าสงสารแค่ไหน? อาชิงคนนั้นเป็นผู้หญิง! คำพูดบ้า ๆ ของคนทั่วเมืองหลวงบอกว่าเธอมีชู้ แต่ชู้เป็นผู้หญิง ไม่น่าขำเหรอ เพียงเพราะสัญญากับผู้หญิงคนนั้นจะไม่พูดออกไป ดังนั้นแม้ว่าทุกคนจะเข้าใจผิดเธอก็ไม่พูด! เธอเป็นคนที่คู่ควรกับการคบค้าสมาคมแค่ไหน แต่ท่านกลับให้ข้าอยู่ห่างจากเธอ ดวงตาของท่านถูกบดบังด้วยน้ำมันหมูเหรอ?"

"ตอนที่เธออยู่ พวกท่านทุกคนไม่ชอบเธอ ตอนนี้เธอจากไปแล้ว ทุกคนก็รู้ว่าเธอดีแค่ไหน มันน่าขำไหม? เสด็จแม่ ของข้า ท่านไม่ใช่คนเลว ท่านไม่มีเจตนาไม่ดี แต่ท่านไม่รู้ว่าท่านผิดเหรอ?"

"เธอถูกเผาตายทั้งเป็น! ต้องเจ็บปวดขนาดไหน! ทำไมพวกท่านถึงไม่สงสารเธอ ทำไม..."

ดวงตาสนมโหรวเป็นสีแดง "ซินเอ๋อ ถ้าแม่บอกว่าแม่ผิดไปแล้ว ในใจเจ้าจะรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?"

"ไม่! ตอนนี้ข้าไม่อยากเจอใครทั้งนั้น! ท่านไม่ได้ชอบให้ข้าออกไปเหรอ? ต่อไปข้าจะไม่ออกไปอีก ท่านไปให้พ้น ข้าเกลียดท่านจะตายอยู่แล้ว!"

หมอนโยนไป กลับโดนสนมโหรวจนออกห้องไป

ข้างนอกฝนตก

สุดท้ายสนมโหรวก็รู้สึกเสียใจมาก แต่ก็สายเกินไป

"..."

ลมเดือนธันวาคมหนาวมาก พริบตาเดียวก็สิ้นปีแล้ว

โรงเตี๊ยมหลายแห่งที่มีธุรกิจที่ดีของเมืองหลวงถูกปิดทีละแห่งและร้านอาหารเหล่านั้นทั้งหมดเป็นของมู่ชิงชิง หลังจากปิดโรงเตี๊ยม มู่ชิงชิงก็เปลี่ยนกลับไปสวมเสื้อผ้าผู้หญิงอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน

มีการนำโคมไฟมาติดไว้ตามต้นไม้สองข้างทาง ทยอยเปล่งประกายด้วยความปลื้มปีติอย่างต่อเนื่อง เมืองหลวงล้วนมีแต่เรื่องเล่าของหลิ่วเซิงเซิง

ก่อนที่ข่าวการเสียชีวิตของเธอจะแพร่กระจาย ผู้คนไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอได้เปิดร้านมากมายในเมืองหลวง

หมอเทวดาที่ใคร ๆ ก็ชื่นชมได้เปิดร้านขายยาร่วมกับเธอ และคุณหนูของจวนเสนาบดีก็ปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อจะอยู่เคียงข้างเธอ ภายในไม่กี่เดือน เธอก็เปิด โรงเตี๊ยมหลายแห่ง และทุกร้านก็มีธุรกิจที่ดี

ไม่ต้องพูดถึงว่าอ๋องชางที่เดิมทีเคยเกลียดเธอไม่มีความสุขเพราะเธอ องค์หญิงที่สูงส่งทะเลาะกับสนมโหรวเพื่อเธอ ราวกับว่าคนครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงกำลังเสียใจเพื่อเธอ

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว อี้เฉินก็กระโดดลงมาจากหลังคา "อยู่นี่ ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มโจรปล้นหมู่บ้านหลายแห่งภายในครึ่งเดือน ข่มขืนผู้หญิงจำนวนมาก และสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ไปหลายคน เมื่อวานนี้ฆ่ามาถึงหมู่บ้านข้าง ๆ แล้ว ข้าคิดว่าคืนนี้พวกเขาอาจจะปรากฏตัว เลยตรวจดูรอบ ๆ"

อี้โจวถอนหายใจลึก "โจรจะปรากฏตัวหรือไม่เกี่ยวอะไรกับเรา? แม่นางเคยบอกว่า เราต้องถ่อมตัว เจ้าลืมไปแล้วเหรอ?"

ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างค่อย ๆ วางกระจกทองแดงในมือลง และสิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

เห็นแต่รอยไหม้ขนาดใหญ่บนผิวหนังที่ขาวและอ่อนโยนซึ่งดูน่ากลัวมาก

แม้ว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกับมันแล้ว แต่สองพี่น้องอี้โจวก็ยังคงมองไปทางอื่นอย่างไม่สบายใจ

หลิ่วเซิงเซิงไม่อารมณ์เสีย เธอแค่ทาครีมบนใบหน้าแล้วพูดอย่างใจเย็น "ตรุษจีนกำลังจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ เมื่อเราไปถึงเจียงเฉิง มาซื้อของปีใหม่กันเถอะ และขอให้ปีใหม่เต็มไปด้วยความสุข"

อี้โจวพูดอย่างลังเล "แม่นาง ท่านทายาทุกวัน แต่บาดแผลนี้ดูจะแดงขึ้นเรื่อย ๆ เป็นไปได้ไหมว่ายานั้นไม่ได้ผล?"

"ยาของข้าแตกต่างจากยาที่พวกเจ้าเคยเห็นตามปกติ แม้ว่าจะดูแดงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ข้างในกำลังรักษา วางใจได้ อย่างมากหนึ่งเดือน จะไม่มีร่องรอยเลย"

เสียงของหลิ่วเซิงเซิงสงบและอ่อนโยน และเธอก็พูดอีกครั้ง "เรื่องที่ให้พวกเจ้าทำเรียบร้อยหรือยัง?"

อี้โจวพยักหน้า "หอหลิ่วฟางก่อตั้งขึ้นเรียบร้อยแล้ว แม้ว่ากองกำลังจะกระจายอยู่ทั่วประเทศ แต่เนื่องจากมีสาขามากมาย ตอนนี้มีอย่างน้อยสองพันคน ได้เริ่มรับธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนแก๊งอู่ชิวในตอนแรก แต่ตอนนี้ชื่อเสียงไม่ใหญ่มาก ไม่สามารถรับงานใหญ่ได้ แต่สามารถรักษาไว้ได้"

อี้เฉินที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดว่า "แม้ว่าแก๊งจะไม่มั่นคง แต่ร้านขายยาทุกร้านก็มั่นคงแล้ว ตอนนี้เมืองที่ใหญ่กว่าตอนนี้จะมีสาขาของเราหนึ่งหรือสองสาขา แก๊งของเราซ่อนอยู่ในร้านขายยา ตอนนี้ยังไม่มีใครค้นพบ ประกอบกับผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์และความงามที่ท่านศึกษานั้นขายดีมาก แม้ว่าธุรกิจในแก๊งจะมีไม่มาก แต่ธุรกิจของร้านขายยาเพียงอย่างเดียวก็ไม่ทำให้คนอดตาย"

"แล้วโรงเตี๊ยมล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงถามอีกครั้ง "ข้าให้พวกเจ้าเปิดโรงเตี๊ยมชื่อ หอหลิ่วฟางเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ตามรูปแบบของท่านมาอีกแล้ว เปิดได้ประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่ทำไมเราต้องตั้งชื่อด้วยชื่อแก๊ง? นี่ก็มีชื่อเสียงเกินไปไหม?"

อี้เฉินอดไม่ได้ที่จะถามเธอ