พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 283

"ข้าคิดว่าศิลปะการต่อสู้ของคุณตกต่ำไปแล้ว เงียบขนาดนี้ยังไม่ได้ยินที่พวกเธอพูดอีกเหรอ?"

จิ่งฉุนพูดอย่างเย็นชา

เสี่ยวอู่ก้มหน้าด้วยความลำบากใจ เขาไม่ได้ยินเลยจริง ๆ...

แต่ชายหญิงอยู่กันตามลำพังจะคุยอะไรกันได้?

ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำบอกรักระหว่างกันและกัน

เขาไม่สนใจ

ทันใดนั้นเห็นเขาหยิบลูกดอกออกมาและสะบัดใส่คนบนถนน

จิ่งฉุนตกใจมากจึงรีบคว้าข้อมือของเขาไว้

"เจ้าทำอะไร?"

อย่างไรก็ตามลูกดอกถูกยิงไปแล้ว และได้ยินเสียงกรีดร้องจากถนน และมู่ชิงชิงก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

หลิ่วเซิงเซิงตะโกนว่า "ใคร!"

จิ่งฉุนรีบดึงเสี่ยวอู่ให้หมอบลง เมื่อมองดูคนสองคนที่ยุ่งอยู่บนถนน เขาก็อดไม่ได้ที่จะบีบคอของเสี่ยวอู่

"ใครอนุญาตให้เจ้าตัดสินใจเอง?"

เสี่ยวอู่สำลักและหายใจลำบาก "นาย นายท่าน เป็นเพียงคนที่ไม่สําคัญ ข้าน้อยแค่ ไม่ชอบ..."

"เธอเป็นผู้หญิง เจ้ามีอะไรไม่ชอบ?"

กลัวจะถูกคนบนถนนได้ยินเสียงเคลื่อนไหว จิ่งฉุนจึงต้องอดทนต่อแรงกระตุ้นที่จะบีบคอเขาและปล่อยมือออกมา

เสี่ยวอู่หายใจหอบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ "ผู้หญิง ผู้หญิงเหรอ?"

จิ่งฉุนไม่ได้พูดอะไร

เสี่ยวอู่กัดฟัน "ถึงอย่างนั้นแล้วยังไง? ลูกดอกนั้นเมื่อกี้น่าจะเอาชีวิตหลิ่วเซิงเซิงไปแล้ว ตั้งแต่เธอเปลี่ยนแปลง อ๋องชางก็เหมือนเป็นคนละคนเลย ไม่มีกะจิตกะใจที่จะหาเสวี่ยหลิงหลงแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป แผนการของเราจะเสร็จเมื่อไหร่? จะหาเสวี่ยหลิงหลงเจอเมื่อไหร่?"

"หลิ่วเซิงเซิงไม่ตาย อ๋องชางก็ไม่สามารถหยุดใจได้ ถ้าอ๋องชางไม่ตามหาเสวี่ยหลิงหลงกับพวกเรา แค่พวกเราหาก็ไม่เจอหรอก นายท่าน ทุกอย่างต้องให้ความสําคัญกับสถานการณ์โดยรวมนะ!"

ขณะที่พูด เสี่ยวอู่ก็อดไอไม่ได้

หลิ่วเซิงเซิงรีบแบกมู่ชิงชิงกลับไปที่ท่านมาอีกแล้ว มองซ้ายมองขวา ไม่มีที่ใดเหมาะสําหรับการรักษา...

โชคดีที่มีห้องรับแขกอยู่ที่นี่ หลิ่วเซิงเซิงจึงพามู่ชิงชิงกลับขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องรับแขก จากนั้นก็รีบวางมู่ชิงชิงไว้บนเตียง จุดเทียนแล้ววางไว้ข้าง ๆ จากนั้นจึงรักษาบาดแผลมู่ชิงชิง

ใบหน้าของมู่ชิงชิงค่อย ๆ ซีดลง "เซินเอ๋อ เจ้าจะลำบากทำไม? ถ้าเจ้าจริงจังกับพวกเรามากเกินไป คนอื่นก็สามารถจับจุดอ่อนของเจ้าได้ เจ้าไม่ควรสนใจข้า ไม่ควรแคกแคก ไม่ควรมาแคกแคก..."

"หุบปาก!"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวอย่างเย็นชา

มู่ชิงชิงรู้สึกขมขื่นในใจ คงเป็นเพราะตัวเองไม่แข็งแกร่งพอจึงเป็นตัวถ่วงของหลิ่วเซิงเซิง

เธอไม่มีประโยชน์เลย

เวลาใส่เสื้อผ้าผู้หญิงก็ไม่มีประโยชน์ ต่อให้เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชายก็ไม่มีประโยชน์เหมือนกัน...

ขณะรู้สึกขมขื่น ทันใดนั้นก็เห็นแสงไฟนอกหน้าต่างพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ม่านตาของมู่ชิงชิงค่อย ๆ ขยายออก "เซินเอ๋อ ข้างนอก มีไฟไหม้หรือเปล่า..."