พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 314

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น หย่งซวนก็สูญเสียความสงบ

ล้อเล่นอะไร?

สาวใช้ขี้เหร่เช่นนี้สามารถครอบครองของล้ำค่าเช่นนี้ได้อย่างไร?

เธอยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "อย่าล้อเลียนแม่นางเลย เธอไม่อยากถูกมองว่าสวมของปลอม ถ้าทำเช่นนี้เธอจะอับอาย"

"ของปลอมหรือเปล่าฮูหยินน้อยหน้าจะดูออก"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม

และเมื่อทุกคนมองดูท่าทางเขินอายของหรงหรง พวกเขาก็รู้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่อยู่ในมือหลิ่วเซิงเซิงนั้นมีค่าเพียงใด และสักพักหนึ่งก็ไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยเธอที่ยากจนอีกเลย...

ถ้าบอกว่าเธอมาที่นี่เพื่อรับรางวัลเพื่อเงินก็ถือว่าไม่สมเหตุสมผลเลยในตอนนี้

คนรอบข้างต่างพากันเขินอาย หรงหรงยิ้มแล้วพูดว่า "ในเมื่อมีกำไลอยู่แล้ว งั้นข้าจะเก็บมันไว้ การใส่ร้ายคนอื่นไม่ใช่เรื่องดี ทุกวันนี้บ้านเมืองยุ่งวุ่นวาย ในฐานะฮูหยินน้อย ก็ไม่มีเวลาเสียที่นี่ ถ้าแม่นางไม่อยากไปจริง ๆ ก็อยู่ที่นี่เถอะ หย่งซวนหย่งซวน เราเข้าไปกันเถอะ"

หย่งซวนพยักหน้าและแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปข้างใน

แต่ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง

"รอก่อน!"

มันเป็นเสียงของอี้โจว!

ทันใดนั้น หย่งซวนก็รู้สึกแย่ในใจ เมื่อเธอหันหลังกลับ ก็เห็นเด็กกลุ่มใหญ่วิ่งมาทางนี้

หรงหรงขมวดคิ้วสับสนเล็กน้อย

ในทางตรงกันข้าม ผู้คนที่รวมตัวกันข้างนอกก็วิ่งไปอย่างตื่นเต้น

"ลูกรัก ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่? กลับบ้านมาไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่ไม่ให้พวกเจ้าออกจากบ้านเหรอ?"

"เด็กดีของแม่ พวกเจ้าออกมาทำไม?"

"โอ๊ย ใครให้พวกเจ้าออกมา? บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้อยู่บ้านพักผ่อนดี ๆ"

"..."

พ่อแม่พาลูก ๆ ตัวเองไปทีละคน ขณะที่ชาวบ้านที่มามุงดูคึกคักก็มองหน้ากันอย่างคึกคัก

"เกิดอะไรขึ้น? ผู้ชายคนนั้นพาเด็กพวกนี้ออกมาหรือเปล่า?"

"ชายคนนั้นมีประวัติความเป็นมาอย่างไร? ถึงพาเด็กพวกนี้ออกมาหมดได้…"

"หาเด็กกลุ่มนั้นมันไม่ง่ายเลยเหรอ? แค่พบสองสามคนก็รู้จักกันแล้ว ถ้าถามเฉย ๆ ก็รวบรวมได้ แค่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร..."

"..."

เมื่อการปรากฏตัวของกลุ่มเด็ก ๆ บนถนนที่ยิ่งใหญ่ก็เต็มไปด้วยผู้คน ผู้คนนับไม่ถ้วนได้ยินเสียงและฝูงชนไปรอบ ๆ เพื่อดูความตื่นเต้น

ใบหน้าของหย่งซวนเริ่มน่าเกลียดมากขึ้น "ฮูหยินน้อย ท่านไม่ได้อยากเข้าไปให้รางวัลข้าเหรอ? เราเข้าไปกันเถอะ!"

หรงหรงพยักหน้าและกำลังจะเดินเข้าไป จู่ ๆ เด็กคนโตก็ตะโกนว่า "เธอไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตของเรา! ไม่ใช่เธอช่วยเรา! เธอเป็นคนโกหก!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึง!

พ่อแม่ของเด็กคนโตพูดด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด "เจ้าเด็กโง่ เจ้ากำลังพูดอะไร? ทุกคนเห็นว่าเป็นแม่นางหย่งซวนที่พาเจ้ากลับมา"

แต่กลับได้ยินเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดเสียงดังว่า "เปล่า เรากลับมาเอง! เรารู้ทางเอง! เธอตามเรามาถึงเจอเมือง!"

ทันทีที่เธอพูด เด็กโตอีกหลายคนก็เริ่มพูด

"ใช่ เธอไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตของเรา ไม่เพียงแต่เธอหาทางกลับมาไม่ได้แล้ว เธอยังปล้นอาหารแห้งเพียงอย่างเดียวที่เรามีและทำให้พวกเราทุกคนกลับมาหิวโหย เธอเกือบจะฆ่าน้องสาวตัวน้อยที่เพิ่งอายุสองขวบให้หิวตายด้วยซ้ำ"

ได้ยินแต่เสียงเพี๊ยะเพี๊ยะ ไข่ทั้งสองฟองก็ทุบหัวของหย่งซวน ใบหน้าที่เดิมทียังถือว่าสดใสเต็มไปด้วยไข่เหลวในขณะนี้ มุมริมฝีปากของเธอกระตุก "ยาย ท่านจะเชื่อคําพูดด้านเดียวของเด็ก ๆ ได้อย่างไร? ข้าเป็นคนพาพวกเขากลับมานะ!"

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" ไข่อีกฟองก็โดนเธอ แต่คราวนี้เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วางมือบนสะโพกแล้วพูดด้วยความโกรธ

"เจ้าคนเลวที่น่ารังเกียจและไร้ยางอาย พี่สาวคนนั้นช่วยเจ้าไว้ เพื่อให้พวกเราทุกคนสามารถหลบหนีได้ เธอยังขวางคนเลวเหล่านั้นด้วย และเจ้ากลัวว่าตัวเองจะวิ่งไม่ได้ ไม่เพียงแต่ปล้นอาหารเพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่ของเรา แต่ยังปลอมแปลงผู้ช่วยชีวิตของเราด้วย เจ้าน่าไม่อาย"

เมื่อเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เป็นผู้นำ เด็กคนอื่น ๆ ก็ชี้ไปที่เธอและด่าเช่นกัน

"คนเลว! ไร้ยางอาย!"

"แย่งความดีความชอบคนอื่น เจ้าอายบ้างไหม?"

"โกหกไม่หน้าแดง ดื่มน้ำสำลักจนตาย ถุย!"

"..."

เด็กไร้เดียงสาสาปแช่งคำพูดที่เลวร้ายที่สุดด้วยน้ำเสียงแบบเด็ก ๆ เมื่อเห็นว่าเด็ก ๆ โกรธแค่ไหน พ่อแม่ของเด็ก ๆ ก็อารมณ์เสียไปทีละคน

"ถูกน้ำมันหมูปิดหัวใจจริง ๆ คาดไม่ถึงว่าพวกเราจะเชื่อคำพูดของผู้หญิงอย่างเจ้า แม้แต่เด็ก ๆ เจ้าก็รังแก เจ้ายังเป็นคนอยู่ไหม!"

"แม่งเอ๊ย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของข้าเกือบจะอดตาย ลูกชายของข้าน่าสงสารมาก เจ้ายังแย่งอาหารเขาไปกิน ดูข้าจะไม่ตีเจ้าให้ตาย!"

"..."

ผู้ปกครองยิ่งด่ายิ่งตื่นเต้น หลายคนกระโจนเข้าหาหย่งซวน แม้แต่หรงหรงที่ยืนอยู่ข้างหย่งซวนก็ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจ คนหนึ่งถูกผลักลงบนพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

"โอ๊ย หยุดตี! หยุดตีได้แล้ว! ครั้งนี้ต้องมีเรื่องเข้าใจผิด ทุกคนโปรดใจเย็น…"

"..."