พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 322

เมื่อเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดอะไร อี้โจวกล่าวต่อว่า "ผู้หญิงคนนั้นมีเจตนาจะฆ่าท่าน คิดว่าเก็บไว้ไม่ได้แล้ว ไม่งั้นให้ข้าไป แอบจัดการแบบไม่มีใครรู้ดีไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงเงียบไปครู่หนึ่ง "นั่นคงดีเกินไปสำหรับเธอ"

"หมายความว่าอย่างไร?"

"เธอกับเจ้าเมืองน้อยรักกันมาก โดยเฉพาะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงร้อนแรง เจ้าไปจัดการเธอในเวลานี้ ตลอดชีวิตข้างหน้าเจ้าเมืองน้อยจะจดจำเธอไว้ คิดถึงเธอ และแม้กระทั่งจะตามหาสาเหตุการตายของเธอ ถ้าหามาถึงเจ้าและข้า ยิ่งได้ไม่คุ้มกันใหญ่"

"งั้นควรจะทำยังไง?"

"เจ้าต้องเข้าใจว่าความตายไม่ใช่การลงโทษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับคน"

หลิ่วเซิงเซิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ครั้งหนึ่งเธอเคยทำร้ายเพื่อนสนิทของข้า ข้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเธออยู่แล้ว ต่อมาสิ่งที่เธอทำก็ทำให้ข้ารังเกียจ ตอนนี้ยิ่งต้องการจะฆ่าข้า งั้นก็คงปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก แค่ข้าก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเล่นกับเธอยังไง และป้องกันเธอก่อน คอยดูเธอไว้ รอข้าคิดออกแล้วค่อยเล่นกับเธอให้ตาย"

"ขอรับ!"

ขณะที่กำลังพูด ชายชุดดำก็ปีนข้ามกำแพงเข้ามาแล้ว หลิ่วเซิงเซิงตกใจแทบตาย อี้โจวรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า "นี่คือลูกน้องของเราที่อยู่ที่สาขาเจียงเฉิง แม่นางไม่ต้องกลัว"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า จากนั้นมองไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดว่า "มีเรื่องอะไรรีบร้อนขนาดนี้?"

ต้องรู้ว่าเพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ พวกเขาจึงแทบไม่ได้จัดใครไว้ข้างตัวเลย จู่ ๆ บุคคลนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น เห็นได้ชัดว่ามีบางเรื่องสำคัญ

"นายท่าน มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่หอหลิ่วฟาง และต้องการซื้อชีวิตของท่านในราคาหนึ่งพันตำลึง"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก "คราวนี้เป็นใครอีก?"

"ชื่อหย่งซวน"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

"ทำไมผู้หญิงเหล่านี้ถึงน่ากลัวกันขนาดนี้"

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็กลับเข้าไปในห้องและเริ่มเขียน เธอเขียนบทกวีโบราณมากกว่ายี่สิบบทติดต่อกัน ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นบทกวีที่ได้รับการเผยแพร่อย่างกว้างขวางที่สุด แน่นอนว่า เธอยังเขียนบทกวีสองสามบทที่หย่งซวนท่องในโรงน้ำชาด้วย ผู้เขียนต้นฉบับก็ถูกบันทึกไว้เช่นกันและจากนั้นก็ส่งมอบให้กับทหารลับคนนั้น

หลังจากที่ทหารลับจากไป หลิ่วเซิงเซิงก็ลูบแขนตัวเองแล้วพูดว่า "เมืองใหญ่ช่างคึกคักจจริง ๆ ดึกมากแล้วและยังมีผู้คนเดินไปมาข้างนอก"

อี้โจวยืนอยู่ข้าง ๆ และกล่าวว่า "ได้ยินว่าอ๋องชางนำกองทัพหนึ่งแสนนายมา วันสองวันนี้จะมาถึงแล้ว ตอนนี้ก็ดีใจกันไปทั้งเมือง เมื่อถึงเวลานั้นจริง ๆ มีแต่จะคึกคักมากขึ้น"

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง "อ๋องชางจะมาเหรอ?"

"แม่นางไม่รู้เหรอ?"

"เจ้าไม่เคยพูดถึงเลย"

อี้โจวกล่าวว่า "กองทัพหยุนตูกำลังเข้าใกล้เมือง ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาจะโจมตีประตูเมืองตอนไหน เมืองหลวงมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก แน่นอนว่ามีอ๋องชางออกหน้าเพื่อรับประกันความปลอดภัย แต่ก็ไม่รู้ว่าอ๋องชางจะมาถึงทันเวลาหรือไม่ กลัวว่าเขาจะยังไม่มาถึง หยุนตูก็เริ่มโจมตีแล้ว..."

จู่ ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย หลังจากไล่อี้โจวไปแล้ว ก็ไม่มีอาการง่วงนอนเลย