พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 326

"เจ้าดูสิว่ามีคนอยู่บนถนนสายนี้กี่คน! ฝูงชนหนาแน่นเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนของเจียงเฉิง เจ้าเป็นถึงฮูหยิน ไม่อยากให้พวกเขาไปก่อน แต่กลับขอให้พวกเขาหลีกทางให้เจ้า เจ้าเป็นคนหรือเปล่า?"

ด้วยเสียง "เพียะ" หรงหรงตบหน้าเธอ

นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง!

แม้แต่หลิ่วเซิงเซิงเองก็คาดไม่ถึงมาก่อนว่าเธอจะตบคนต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

ดูเหมือนว่าเจียงเฉิงจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ

เธอไม่แม้แต่จะเสแสร้งแล้ว

"ข้าคือฮูหยินน้อย ข้าบอกแล้วว่าจะไปหาทหารมาช่วย นั่นก็คือไปหาทหารมาช่วย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้า?"

ด้วยเสียง "เพียะ" หลิ่วเซิงเซิงตบเธอด้วยแบ็คแฮนด์ ทำให้เธอตกตะลึง

"เจ้า เจ้ากล้าตบข้าเหรอ?"

"เพียะเพียะ" ตบอีกสองครั้ง หลังจากตบเสร็จ หลิ่วเซิงเซิงก็เตะเธออย่างไร้ความปราณีทำให้เธอล้มลงกับพื้น!

"โอ๊ย……"

ฉากนี้ทำให้ทุกคนตกใจ เมื่อผู้ติดตามของหรงหรงเห็นเช่นนี้ ก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อขัดขวาง แต่ถูกอี้โจวที่อยู่ข้าง ๆ โค่นล้มลงกับพื้นในทันที!

ชาวบ้านเฝ้าดูทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างสั่นเทา แต่ หลิ่วเซิงเซิงก็ปลดเชือกออกจากรถม้าและมัดหรงหรงโดยตรง

หรงหรงโกรธจนด่าเสียงดัง

"กล้าดีมาก! พวกเจ้ากล้าดีมาก! ข้าเป็นถึงฮูหยินน้อย! พวกเจ้าทำแบบนี้ สามีของข้าจะไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไป!"

"หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าซะ!" อี้โจวตะโกนด่า

จากนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็เพิ่มระดับเสียง

"พ่อแม่พี่น้องชาวเจียงเฉิงทั้งหลาย! เชื่อว่าคุณทุกคนรู้แล้วว่าอ๋องชางมาแล้ว! เพื่อนร่วมชาติของเราหนึ่งแสนนายกำลังจะมาในเร็ว ๆ นี้! เจียงเฉิงจะไม่สูญเสีย เราจะไม่ล้มเหลว ทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องหนี!"

"พวกเรามีชาวบ้านหลายหมื่นคน แต่นอกประตูเมืองมีศัตรูเป็นแสนคน พวกเราบางคนเป็นคนเฝ้าเมือง พวกเราไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง คนที่จะหนีจริง ๆ คือพวกที่ต้องการโจมตีเรานอกเมือง ไม่ใช่พวกเรา!"

"..."

ฝูงชนค่อย ๆ เงียบลง จนกระทั่งลุงคนหนึ่งทำลายความเงียบ "สิ่งที่เจ้าพูดนั้นง่าย ถ้าโรคระบาดเข้ามาในเมือง เจ้าจะช่วยทุกคนได้ไหม?"

"ข้าไม่กล้ารับประกันว่าจะทำได้! แต่ถ้าโรคระบาดเข้ามาในเมือง ข้าจะไม่มีทางเอาตัวรอดคนเดียว!"

ดวงตาหลิ่วเซิงเซิงแน่วแน่

อีกคนพูดว่า "คนอื่นมีทหารเป็นแสนนาย เจ้าเป็นแค่ผู้หญิงจะเข้าใจอะไร ฮูหยินน้อยพูดถูก เจ้าก็ไม่ควรขวางทางทุกคน!"