พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 330

สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"

คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่ว

เฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็ว

เขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิง

เห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไป

ในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน"

"ได้ ขอรับ..."

"..."

จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลองชัยชนะ

ชาวบ้านเกือบทุกคนต่างพูดถึงเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นเมื่อกี้ และชื่นชมความกล้าหาญของหลิ่วเซิงเซิง

ทันใดนั้นชาวบ้านบนถนนก็ถอยกลับไปทั้งสองข้าง จึงเห็นชายหนุ่มรูปงามขี่ม้ากลับมาอย่างมีชัย

"อ๋องชาง ท่านนั้นคืออ๋องชาง!"

"หล่อมาก สมแล้วที่เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดของเมืองหลวง …"

"เหม่ออะไรอยู่? ยังไม่รีบคุกเข่าทำความเคารพอีก!"

"คุกเข่าบ้านแกสิ! อ๋องชางออกคำสั่งมานานแล้วว่าชาวบ้านในเมืองไม่ต้องคุกเข่า ข้าว่าอ๋องชางช่างมีน้ำใจจริง ๆ"

"ผู้ชายที่หล่อเหลาและยอดเยี่ยมเช่นนี้ แค่ได้เห็นแวบเดียวก็ทำให้ข้าภูมิใจแล้ว และไม่รู้ว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะคู่ควรกับเขา..."

"..."

ชาวบ้านบนท้องถนนพูดคุยกันไม่หยุดและสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่หนานมู่เจ๋อ ดวงตาของผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนเบิกกว้างด้วยความชื่นชม

ท่ามกลางฝูงชน ชายและหญิงคนหนึ่งกำลังโต้เถียงกันไม่หยุด

"แม่นางหย่งซวน บทกวีที่เจ้าเขียนนั้นขโมยมาจากคนอื่นหมดเลยใช่ไหม? เจ้าทำไมถึงทำแบบนี้? เมื่อก่อนมีชาวบ้านบอกว่าเจ้าปลอมเป็นคนที่ช่วยเด็ก ๆ ข้าก็ยังไม่เชื่อ แต่วันนี้เจ้าก็ใช้บทกวีของคนอื่นอีกแล้ว เจ้าทำเกินไปแล้ว!"

ชายหนุ่มรูปงามมองหย่งซวนด้วยความโกรธ "ของขวัญที่ข้าให้เจ้าก่อนหน้านี้ไม่จําเป็นต้องคืนแล้ว หลังจากนี้เจ้าอย่ามายุ่งกับข้าอีก ข้ากับเจ้าจบสิ้นกันแล้ว!"

ใบหน้าของหย่งซวนเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ "เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? บทกวีเหล่านั้นข้าเป็นคนเขียน!"

"เจ้ายังคงสร้างเรื่องไร้สาระอยู่! บทกวีที่เจ้าท่องในวันนี้เขียนโดยหลี่ไป๋อย่างชัดเจน!"

เมื่อได้ยินคำว่าหลี่ไป๋ หย่งซวนก็ตกตะลึง "เจ้า เจ้ารู้ได้ยังไง?"

ชายหนุ่มเยาะเย้ย "ว่าแล้ว มันเขียนโดยหลี่ไป๋จริง ๆ"

"เจ้ารู้จักหลี่ไป๋ได้อย่างไร? เจ้าเป็นใคร? หรือว่าเจ้าก็เดินทางข้ามเวลามาเหมือนกัน?"

ชายหนุ่มไม่เข้าใจคำพูดของเธอเลย เขาจึงผลักเธอออกไปด้วยความรังเกียจ

"แม่นางหย่งซวน ต่อไปเจ้าอย่ามาที่งานบทกวีอีกเลย ทุกคนที่สามารถไปที่นั่นได้เต็มไปด้วยความรู้ เจ้าเป็นคนที่ลอกเลียนแบบคนอื่นมาปลอมตัวเป็นคนอื่น ไม่มีสิทธิ์ปรากฏตัวที่นั่นเลย ตอนนี้ทุกคนรู้ความจริงแล้ว ถ้าเจ้าไปอีก เจ้าจะทำตัวเองขายหน้าเท่านั้น!"

ดวงตาของหย่งซวนฉายแววด้วยความตื่นตระหนก "เจ้าพูดให้รู้เรื่อง ทำไมเจ้าถึงรู้จักหลี่ไป๋? ไม่มีใครในโลกนี้รู้จักเขา พวกเจ้าได้ยินมาจากไหน?"

"ไร้สาระ เธอเป็นสาวสวยระดับประเทศ เจ้าเห็นไหมว่าเธอจากไปนานขนาดนั้นแล้ว อ๋องชางยังไม่ได้แต่งงานจนถึงตอนนี้ ได้ยินมาว่าฮ่องเต้พระราชทานแต่งงานก็ถูกเขาปฏิเสธหมดเลย..."

"เขาเป็นคนเดียวที่กล้าปฏิเสธฮ่องเต้ ตั้งแต่สมัยโบราณ วีรบุรุษถูกจับคู่กับสาวงาม น่าเสียดายที่สาวงามผู้ยิ่งใหญ่เสียชีวิตตั้งแต่ยังเยาว์วัย"

"..."

เมื่อร่างของหนานมู่เจ๋อค่อย ๆ จางหายไป ชาวบ้านบนท้องถนนก็พูดคุยกันดังขึ้น ผู้คนถอนหายใจ แต่ส่วนใหญ่พูดคุยเกี่ยวกับสงครามวันนี้

หย่งซวนถอนตัวออกจากฝูงชนอย่างเงียบ ๆ เธอจ้องมองอย่างตั้งใจไปยังทิศทางที่หนานมู่เจ๋อกำลังจะจากไป และก็มีแผนในใจอีกครั้ง

ภรรยาเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ชายหนุ่มยังมีความคิดที่จะไม่แต่งงานตลอดชีวิต แถมยังเป็นท่านอ๋องที่อยู่เหนือคนอื่น และเป็นคนที่หล่อเหลาและกล้าหาญอย่างไม่ธรรมดา คนแบบนี้ก็เป็นผู้ชายที่เธอใฝ่ฝันไม่ใช่เหรอ?

น่าเสียดายที่ตัวเองไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เขา หากมีโอกาส ตัวเองจะสามารถจับเขาได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน!

ไม่ว่าเขาจะเก่งแค่ไหน เขาก็ยังเป็นคนโบราณ...

จวนเจ้าเมือง

ทันทีที่หนานมู่เจ๋อปรากฏตัว ทุกคนในจวนก็ออกไปต้อนรับเขา เมื่องานเลี้ยงเริ่มต้น โต๊ะและเก้าอี้ก็เต็มจากห้องโถงไปยังลานด้านนอกห้องโถง และหนานมู่เจ๋อก็ถูกพาไปที่ที่นั่งหลักในห้องโถง

เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ หลิ่วเซิงเซิงจงใจนั่งที่มุมนอกสนาม กินข้าวไปสองสามคำแล้ววางแผนจะหนีไป

คิดไม่ถึงว่าหรงหรงจะมาอยู่หน้าเธอในขณะนี้

"แม่นาง ที่แท้ท่านก็คือหมอเทวดาหลิ่ว เมื่อก่อนเคยล่วงเกิน ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ"

เดิมหลิ่วเซิงเซิงไม่อยากจะสนใจเธอ พอเห็นเฉินโย่วก็เดินมาข้าง ๆ หรงหรง

"แม่นาง เรื่องบนถนนข้าตรวจสอบถามชัดเจนแล้ว จริง ๆ แล้วตอนนั้นหรงหรงไม่ได้คิดจะหนี แค่อยากออกไปหากองกำลังเสริม ตอนนั้นฉุกเฉิน ชาวบ้านเข้าใจเธอผิด ท่านก็เข้าใจเธอผิด พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด หรงหรงจะไม่มีทางโกรธเกลียดท่าน และหวังว่าท่านจะไม่เก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ พวกท่านทุกคนทำเพื่อเมืองเจียงเฉิงเพื่อชาวบ้านจะได้มีความสุขและความเป็นอยู่ที่ดี ไม่งั้นมาดื่มกันสักแก้ว เพื่อขจัดความเข้าใจผิด"