พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 37

เสี่ยวถังถอนหายใจอุทานว่า "อาหลินเป็นคนดีมาก เขามักจะไม่ยอมให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ นี่ถึงทําให้ตัวเองบาดเจ็บอยู่เสมอ..."

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า: "แล้วไงต่อ? เขาได้รับบาดเจ็บเพราะเพื่อปกป้องท่านอ๋อง และเขาก็ขวางมีดให้เสี่ยวเจียง ท่านอ๋องได้ส่งคนมาดูแลเขาอย่างดีหรือเปล่า?"

"เป็นเช่นนั้นจริง แต่อาหลินได้รับบาดเจ็บหนักเกินไป ตอนแรกเขายังสามารถกินอะไรได้บ้าง บางครั้งก็จะมีสติ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขากลับไม่ดีขึ้นเรื่อย ๆ บาดแผลบนร่างกายก็ไม่หาย กลับมีอาการอักเสบและเน่าเปื่อย ทั้ง ๆ ที่เราดูแลอย่างระมัดระวังแล้ว ข้าน้อยกลัวว่าเขาจะถูกวางยาพิษ ท่านอ๋องก็ส่งโม่เล่ามาให้เขา แต่ แต่..."

เมื่อมาถึงจุดนี้ ป้าหวังก็น้ำตาไหล "แต่โม่เล่าพูดในวันนี้ว่า อาการบาดเจ็บของอาหลินไม่ดีแล้ว เขาให้เราเตรียมงานศพให้อาหลิน..."

น้ำตาของป้าหวังไหลรินทีละหยด ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

เสี่ยวถังพูดด้วยความเห็นใจว่า: "น่าสงสารมาก แต่เรื่องที่โม่เล่ายังไม่มีวิธี พระชายาของข้าก็อาจจะไม่มีวิธี..."

ป้าหวังพูดทั้งน้ำตา: "ข้ารู้ว่าพระชายา รู้ทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง โม่เล่า บอกเราแล้วว่า พระชายาเป็นคนแก้พิษงูไม่ใช่เขา พระชายาไม่ใช่คนใจร้าย ตอนแรกเป็นข้าน้อยที่มีตาหามีแววไม่ ทําสิ่งเลวร้ายมากมาย ข้าน้อยขอประธานอภัยพระชายาด้วย หวังว่าพระชายาจะให้อภัยข้าน้อย..."

พูดจบเธอก็โค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วพูดว่า: "ข้าน้อยก็ไม่มีทางแล้ว หมอที่เชิญได้ก็เชิญมาแล้ว แม้แต่โม่เล่าก็เชิญมาแล้ว ด้วยสถานะของอาหลินของเรา ถ้าไม่ใช่อาการบาดเจ็บที่เขาเพิ่งได้รับเพื่อปกป้องท่านอ๋อง โม่เล่าก็คงไม่มาดูเขา ตอนนี้โม่เล่าพูดแบบนี้ ก็เท่ากับประกาศข่าวการเสียชีวิตของอาหลิน..."

"ทั้ง ๆ ที่เขายังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้เขายังหายใจอยู่ ข้าน้อยทําไม่ได้จริง ๆ ที่จะเห็นเขาจากโลกนี้ไป ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าทําไมข้าน้อยต้องมาหาพระชายา อาจเพราะพระชายาสามารถช่วยได้? ข้าน้อยได้แต่มาหาพระชายาเท่านั้น อาหลินของข้าน้อยเป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่ง ฐานะต่ำต้อย หมอหลวงในวังอะไรก็เชิญมาไม่ได้แน่นอน..."

"ข้าน้อยไม่อยากปล่อยโอกาสใด ๆ ที่จะช่วยอาหลินไว้ พระชายา ท่านช่วยไปดูอาหลินสักหน่อยได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า: "หยุดร้องไห้ ไปดูด้วยกันตอนนี้เลย"

"ได้เลย! ได้เลย!"

ป้าหวังพยักหน้าอย่างรวดเร็วขณะจับมือของหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น

"ขอบพระทัยพระชายาเพคะ!"

"ไม่ต้องขอบคุณ ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์เลย? ดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

หลิ่วเซิงเซิงติดตามป้าหวังออกจากจวนชิงเฟิง เสี่ยวถังอยากจะรีบตามไป แต่ หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า:

"เองไม่ต้องไปหรอก ข้าไปดูแป๊บเดียวก็กลับมา ตอนนี้ท้องข้าหิวเล็กน้อย เองเตรียมอาหารไว้ รอข้ากลับมากิน"

หลังจากนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็ติดตามป้าหวังไป

ในไม่ช้าเธอก็มาถึงบ้านที่ห่างไกลซึ่งเป็นที่พักของป้าหวัง

เธอเป็นแม่นมของหนานมู่เจ๋อ ลูก ๆ หลายคนก็ทํางานอยู่กับหนานมู่เจ๋อ หลังจากสามีเสียชีวิต แม้แต่ลูกสองคนเล็กก็พามาอยู่ด้วย หนานมู่เจ๋อก็มองข้ามไปและแม้กระทั่งให้คนสร้างบ้านให้ครอบครัวของเขาในจวน

อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาเป็นคนรับใช้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในจวนอ๋อง และแน่นอนว่าพวกเขายังภักดีที่สุดอีกด้วย เพราะไม่ว่าครอบครัวจะใหญ่หรือเล็กก็ตามครอบครัวของพวกเขาก็ทํางานเพื่อจวนอ๋องมาตลอดชีวิต

อาหลินอาศัยอยู่ในห้องด้านข้างของบ้าน

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงเข้ามา อาหลินก็นอนเงียบ ๆ บนใบหน้าของเขามองไม่เห็นสีเลือดแม้แต่น้อย รอยคล้ำขนาดใหญ่สองรอยบนดวงตาและริมฝีปากซีด มองแวบแรกเหมือนคนกําลังจะตาย...

ทันทีที่ป้าหวังเข้ามา เธอก็นั่งข้างเตียงและจับมือของอาหลินไว้แน่น

"ลูก พระชายามาดูลูก เป็นบุญของลูกจริง ๆ โม่เล่าก็มาดูลูกแล้ว หัวหน้าเจียงก็มาหลายครั้งแล้ว แม้แต่ท่านอ๋องก็อาจจะมาดูลูก ลูกดูสิ ตอนนี้ลูกมีเกียติแค่ไหน ลูกต้องรีบลุกขึ้นมาดูพวกเขาเถอะ..."

ป้าหวังถอดเสื้อของอาหลินออกอย่างระมัดระวัง "ข้าได้ไล่คนรับใช้ทั้งหมดออกไปข้างนอกแล้ว ข้ารู้ว่าชายและหญิงไม่ใกล้ชิดกันไม่ดี หากคนอื่นเห็นก็อาจส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของพระชายาได้ ถ้าไม่ใช่อาหลินที่ใกล้ไม่ไหวแล้ว ข้าก็คงไม่รบกวนพระชายาหรอก..."

ในฐานะหมอ หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเรื่องนี้เลย แต่สิ่งที่ป้าหวังพูดก็สมเหตุสมผล เธอสามารถช่วยผู้คนอย่างลับ ๆ ได้

แต่เมื่อเธอเห็นบาดแผลถูกฟันทั้งสองที่ หลิ่วเซิงเซิงก็ยังคงตกใจ

"ทําไมแผลอักเสบ? หลายวันมานี้พวกเองดูแลเขายังไง?"

ป้าหวังพูดทั้งน้ำมูกและน้ำตาไหล: "ใส่ยาให้ทุกวัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..."

พอหยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดต่อว่า: "ใช่แล้ว สองวันนี้ไม่รู้ว่าแพ้ยาหรือเปล่า เขาอาเจียนเป็นเลือดไปหลายครั้ง ก็เพราะอาเจียนเป็นเลือดมากเกินไป หลังจากนั้นจึงหมดสติไป และทุกครั้งที่เปลี่ยนยา บาดแผลของเขาก็ไม่หายเลย เราก็ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรให้เขาสบายขึ้น เป็นแบบนี้ตลอด เขาทรมานมากจริง ๆ"

หลิ่วเซิงเซิงสังเกตอย่างระมัดระวังอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า: "ยาของเองไม่ได้ใช้อย่างถูกต้อง นอกจากนี้เห็นได้ชัดว่าเขาเสียเลือดมากเกินไป ช่วงนี้พวกเองทำกันยังไง..."

เมื่อเห็นใบหน้าป้าหวังที่เต็มไปด้วยน้ำตา หลิ่วเซิงเซิงก็รู้ว่าการพูดต่อไปไม่มีประโยชน์ ประการแรกหญิงชราไม่เข้าใจ และประการที่สองแม้ว่าเธอจะเข้าใจ เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็รีบหาปากกาและหมึกมา เขียนใบสั่งยาลงไปแผ่นหนึ่ง แล้วพูดว่า: "ไปเอายาในนี้มา พวกนี้ใช้ภายนอก ใช้ทาบนแผลเป็นหลัก ทายาก่อนสองสามวัน ที่สําคัญคือบํารุงเลือด สภาพของเขาตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเสียเลือดมาก เลยหมดสติไป"

โม่เล่าก็เก่ง ในสถานการณ์แบบนี้ยังสามารถช่ายเขาไว้ได้ ถ้าเป็นคนอื่นกลัวว่าจะตายไปนานแล้ว...

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดคำที่เหลือ เพราะกลัวว่าจะทำให้ป้าหวังที่อยู่ตรงหน้ากังวล

แม้ว่าปกติเธอจะโอ้อวดและดุร้าย แต่ในเวลานี้เธอก็เป็นแค่แม่คนหนึ่ง...