พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 39

"เองไม่จำเป็นต้องรู้มากนัก เองแค่ต้องร่วมมือกับข้า และช่วยข้าเก็บเป็นความลับ"

หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ต่อหน้าป้าหวัง "ไม่ว่าเองจะเห็นอะไร เองก็ไม่ต้องกลัว และอย่าออกไปพูดข้างนอก ถ้าเองรับประกันได้ ข้าก็สามารถช่วยชีวิตลูกชายเองได้"

แม้ว่าป้าหวังจะไม่เข้าใจคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง แต่ป้าหวังก็ยังคงตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินว่าเธอสามารถช่วยลูกชายของตนได้

"ตราบใดที่พระชายาสามารถช่วยลูกชายของข้าน้อยได้ ไม่ว่าจะเห็นอะไรก็ตาม ข้าน้อยจะถือว่าไม่เคยเห็น พระชายาก็คิดซะว่าข้าน้อยตาบอด!"

นี่เป็นปฏิกิริยาที่แท้จริงของการเป็นแม่!

หลิ่วเซิงเซิงถือเครื่องมือขนาดเล็กและแทงข้อมือของป้าหวังด้วยเข็มบนตัวเครื่อง หลังจากดูเสร็จแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืน

"กรุ๊ปเลือดของเองก็ได้ ไม่มีโรคเลือดอะไร ถ้าเองบริจาคเลือดด้วย ลูกชายของเองคาดว่าจะตื่นขึ้นมาในวันมะรืน"

"บริ บริจาคเลือดอะไร..."

"ข้าพูดแบบนี้ไม่รู้ว่าเองจะเข้าใจไหม สรุปก็คือลูกชายเองเสียเลือดมากและจะตายในไม่ช้า สถานการณ์ตอนนี้ก็สายเกินไปที่จะค่อย ๆ บำรุงเลือดให้เขา ทางที่ดีควรมีคนใช้เลือดของตัวเองให้เขาบ้าง ข้าตรวจแล้ว ของข้าและของเองก็ใช้ได้หมด ถ้าเองยอมและยอมรับได้..."

"ข้าน้อยทำได้!"

ป้าหวังลุกขึ้นจากพื้นอย่างโซเซ มองหลิ่วเซิงเซิงอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า: "จะให้อาหลินดื่มเลือดของข้าน้อยใช่ไหม? พระชายาง ข้าไม่กลัวหรอก! ถ้าช่วยลูกข้าข้อยได้ ถึงท่านจะบอกให้เขากินข้าน้อย เขาถึงจะรอดชีวิตได้ ข้าก็เต็มใจ!"

ด้วยไม่เคยเป็นแม่ หลิ่วเซิงเซิงไม่เข้าใจความยิ่งใหญ่ของความรักของแม่ แต่ดูป้าหวังที่ตื่นเต้นขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าจริงจัง

หลังจากสับสนอยู่นาน หลิ่วเซิงเซิงก็ดึงป้าหวังเข้ามาในห้อง จากนั้นหยิบอุปกรณ์ออกจากอวกาศและเริ่มเจาะเลือดให้ป้าหวัง

เมื่อมองตรงหน้าที่เหมือนฉากลึกลับ ป้าหวังก็ตกใจมาก แต่ก็ไม่มีอาการตกใจใดเทียบได้กับความปรารถนาของเธอที่จะช่วยลูกชายของเธอ

แม้ว่าเธอจะกลัวมาก แต่เธอก็ไม่เคยถอยกลับ

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้เจาะเลือดมากนัก ในที่สุดเธอก็เจาะเลือดได้เพียงสี่ร้อยมิลลิลิตรตามสภาพร่างกายของป้าหวัง แม้ว่านี่จะน้อยมากสําหรับร่างกายอาหลิน แต่สถานการณ์ปัจจุบันก็ยังดีกว่าไม่มี

ป้าหวังตัวสั่นไปทั้งตัว ดึกมาก เธอถึงกับรู้สึกว่าเธอกําลังฝันอยู่

เธอเห็นหลิ่วเซิงเซิงฉีดยาให้อาหลิน จากนั้นเลือดของเธอก็เข้าสู่ร่างกายของอาหลินตามท่อเล็ก ๆ ทีละน้อย

เธออ้าปากกว้างด้วยความตกใจและไม่มีเสียงใดหลุดออกมา

แล้วก็เห็นหลิ่วเซิงเซิงเปลี่ยนถุงและเข็มอีกครั้ง แล้วก็เอาเลือดของตัวเองออกมาด้วย...

ป้าหวังตกใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้นทันที "พระชายา ทำแบบนั้นไม่ได้ พระองค์ทรงมีค่าราวกับทองคำพันชิ้น! ท่าน…"

"อย่าเสียงดังเกินไป ดึงดูดคนมาจะไม่ดี"

ป้าหวังปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความขอบคุณ เธอมองดูหลิ่วเซิงเซิงอย่างเห็นใจ

ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองกลั่นแกล้งมาหลายปี สุดท้ายยอมสละเลือดเพื่อตัวเอง

เมื่อนึกถึงว่าตนเองไม่เคารพเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา ป้าหวังก็อยากจะตบตัวเองสักสองสามครั้ง

แต่หลิ่วเซิงเซิงพูดถูก เรื่องแบบนี้มันลึกลับเกินไป ถ้าให้คนนอกเห็น มันจะไม่ดีต่อพระชายาและอาหลิน

เธอต้องระวังหน่อย

ป้าหวังจึงริเริ่มนั่งเฝ้าประตู แม้ว่าหลิ่วเซิงเซิงจะขอให้เธอพักผ่อนให้มากขึ้น เธอแค่ห่อผ้าห่มให้ตัวเอง แล้วพิงประตูอย่างเงียบ ๆ

หลิ่วเซิงเซิงให้เลือดอาหลินถุงหนึ่งก่อน ระหว่างนั้นยังเปลี่ยนยาให้บาดแผลของเขาด้วย แน่นอนว่าแก้อักเสบเป็นสิ่งสําคัญที่สุด

ด้วยความงุนงง อาหลินขยับนิ้วของเขาบนเตียง หลิ่วเซิงเซิงเห็นแล้วรู้สึกมีความสุข

ดูเหมือนว่าความพยายามของตนก็ยังได้ผล

เธอยิ้มและพูดว่า: "ที่แท้ก็ป้าหวัง ท่าน... "

"เจ้าเป็นใคร? ข้ารู้จักเจ้าเหรอ?"

น้ำเสียงป้าหวังไร้ความกรุณา

เสี่ยวเยี่ยนรู้สึกสับสน เธอเคยได้ยินชื่อป้าหวังมานานแล้ว ในฐานะแม่นมของ อ๋องชาง เธอก็ดูแลจวนอ๋องด้วย สำหรับคนภายนอกสถานะของเธอในจวนอ๋องชางนั้นสูงกว่าพระชายามาก

เพราะเธอเป็นคนรับใช้เพียงคนเดียวในเมืองหลวงทั้งหมดที่สามารถพาลูกมาอยู่ด้วยได้

นี่แสดงให้เห็นว่า ท่านอ๋องตามใจเธอแค่ไหน...

เสี่ยวเยี่ยนประจบสอพลอทันที "ป้าหวัง ข้ามาจากจวนแม่ทัพ เจ้านายของข้าคือคุณหนูรองหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน ท่านน่าจะเคยได้ยินพวกเรา..."

"อ๋อ ก็คือคนที่วางยาพิษพระชายาใช่ไหม? เคยได้ยินจริง ๆ"

ใบหน้าของเสี่ยวเยี่ยนเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที "ท่านพูดแบบนี้ได้ยังไง? คุณหนูของข้าไม่ได้วางยาพิษพระชายา พระชายาขี้เหร่เองก็ยังโทษคนอื่นอีก ไม่มีเหตุผลเลย!"

"น่าขำมาก หลักฐานก็เห็นกันอยู่ เจ้ายังแกล้งโง่อยู่อีก? เจ้ามีหน้าอะไรมาเชิญพระชายา รบกวนพระชายา? ข้าจําได้ว่าคุณหนูของเจ้าบอกว่า คนใกล้ตัวเธอวางยาพิษพระชายา ตามทัศนคติของเจ้า คนที่วางยาพิษคือเจ้าเหรอ?"

เสี่ยวเยี่ยนพูดไม่ออก "ท่านพูดมั่ว ข้าได้รับคําสั่งจากคุณหนูให้เชิญพระชายาไปงานเลี้ยงดอกท้อที่เธออยากไปมาตลอด..."

ป้าหวังวางของไว้ในมือเสี่ยวถัง อย่างสงบ จากนั้นหันหลังแล้วเดินไปหาเสี่ยวเยี่ยน

เสี่ยวเยี่ยนตกตะลึงด้วยการตบ "เพี๊ยะ" ที่หน้า!

"เจ้า เจ้ากล้าตบข้า…"

ป้าหวังปรบมืออย่างเหยียดหยาม "ในจวนอ๋องแห่งนี้ ยกเว้นเจ้านายทั้งสอง ไม่มีใครที่ข้าตบไม่ได้! เจ้าเสแสร้งและหยิ่งผยอง แสดงสีหน้าสูงส่งให้ใครดู? ในเมื่อมาเชิญพระชายา จงแสดงท่าทีของเจ้าออกมา กล้าทําหน้าต่อหน้าข้าอีก เชื่อไหมว่าข้าจะตบเจ้าให้ตาย?"