พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 77

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงและพูดว่า: "คุณชายรองคงไม่อยากบอกตัวตนที่แท้จริงของข้ากับท่านอ๋องใช่ไหม?"

"ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น รู้ว่าพระชายาไม่สะดวก ดังนั้นเรื่องแบบนี้ถ้าจะต้องพูด ก็จะเป็นแค่ท่านพูดเอง ข้าจะไม่มีทางพูด"

รอยยิ้มของมู่เหยียนซีอ่อนโยนมาก "แต่หน้ากากของแม่นางนั้นแตกแล้ว ออกไปอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ จะสะดุดตามาก"

สิ่งที่เขาพูดก็สมเหตุสมผล...

ผู้คนจากแก๊งอู่ชิวยังคงไล่ล่าตัวเองอยู่ ตอนนี้ตนเปลี่ยนชุดแล้ว ทางที่ดีควรเปลี่ยนหน้ากากด้วย และทรงผมนี้ด้วย แบบนี้เท่านั้นจึงจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย

ดังนั้น หลิ่วเซิงเซิงจึงแอบทิ้งหน้ากากบนใบหน้า แล้วทําให้หน้าสกปรกเป็นพิเศษ หลังจากเปลี่ยนทรงผมแล้ว ในที่สุดก็ออกจากจวนเสนาบดี

หลังจากออกจากจวนเสนาบดี และเดินอยู่ข้างนอกอยู่นาน ก็พบว่าไม่มีใครติดตามตัวเอง จากนั้นเธอก็กลับไปที่จวนชิงเฟิงอย่างเงียบ ๆ

วันนี้จวนอ๋องชางเงียบผิดปกติ คิดว่าคนในจวนหน้าจะไปรับหนานมู่เจ๋อกันหมดแล้ว

"พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว สองวันที่ผ่านมาท่านไปอยู่ที่ไหนมา!"

หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งก้าวเข้าประตูห้องนอน ก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกของเสี่ยวถัง

ก็เห็นเสี่ยวถังจับมือเธออย่างกระวนกระวาย "ท่านไม่ได้ยินหรือว่าท่านอ๋องหายตัวไปในสองวันนี้ คนทั้งเมืองหลวงกําลังตามหาท่านอ๋องอยู่ แต่ท่านเพิ่งกลับมาตอนนี้ ท่านไปทําอะไรไปมา..."

"หยุดโวยวายได้แล้ว เข้ามา แล้วปิดประตูด้วย"

หลิ่วเซิงเซิงนั่งอย่างอ่อนแอข้างเตียง และขอให้เสี่ยวถังปิดหน้าต่าง

เมื่อเหลือเพียงพวกเขาสองคนอยู่ในห้อง หลิ่วเซิงเซิงก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วพูดว่า "เจ้ามาทายาให้ข้า เร็วเข้า"

บาดแผลที่เปื้อนเลือดปรากฏขึ้น เสี่ยวถังมองแล้วร้องไห้ทันที เธอสั่นทั้งตัวและพูดพร้อมกับเสียงร้องไห้ว่า: "พระชายา เกิดอะไรขึ้น? ท่านทำไมถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? นี่ นี่..."

"หยุดร้องไห้ เร็วเข้า"

เสี่ยวถังเดินไปอย่างลำบากใจ และไม่สนใจว่าหลิ่วเซิงเซิงเอายามาจากไหน จึงทาแผลให้เธออย่างระมัดระวัง

ทุกครั้งที่ทาแผลฉีกขาด หลิ่วเซิงเซิงจะเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ

เสี่ยวถังน้ำตาไหลไม่หยุด"พระชายา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม สิ่งที่เองควรรู้ ต่อไปเองจะรู้เอง"

มือของเสี่ยวถังยังคงสั่น "ได้ยินว่าท่านอ๋องถูกลอบสังหาร ตอนหลังก็ถูกท่านเสนาบดีหาเจอ ข้าน้อยคิดว่าแค่เกิดเรื่องกับท่านอ๋องเท่านนั้น ทําไมท่านก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? ท่านคงไม่ได้อยู่กับท่านอ๋องใช่ไหม?"

"ไม่ใช่"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง: "อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้ไหม?"

"แต่จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง..."

"ซื่อ เบามือหน่อย..."

หลิ่วเซิงเซิงเหงื่อออกมากจากความเจ็บปวด เหงื่อไหลไปยังบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ และความเจ็บปวดทำให้เธอมีสีหน้าบูดบึ้ง

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่หนานมู่เจ๋อรักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ ตอนนั้นตัวเองยังกัดมือของเขาด้วย

แต่ตอนนี้

หลิ่วเซิงเซิงทำได้เพียงกัดข้อมือของตัวเองเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ข้อมือเพียงพอที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

เธอคงเป็นบ้าไปแล้ว ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมยังคิดถึงท่านอ๋องสารเลวนั่นอีกล่ะ?

ยังไงเขาก็ไม่มีทางเป็นอะไรแล้ว...

นอกจากนี้ในตอนนั้นเขาจะช่วยตัวเอง ทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่รู้ตัวตนของตัวเอง

ถ้าเขารู้ เขาคงอดใจรอไม่ไหวที่จะฆ่าตัวเอง...

"เห้อ พระชายาพูดมีเหตุผล ดูเหมือนว่าบางครั้งการคาดเดาของข้าไม่ถูกต้อง ช่างเถอะ กลับไปนอนก่อนดีกว่า"

จิ่งฉุนยื่นตัวบิดขี้เกียจ "แต่จะว่าไปแล้ว พระชายาก็หน้าตาดีขนาดนี้ วันไหนถ้าท่านอ๋องของท่านไม่ต้องการท่านแล้ว สามารถมาหาได้ตลอดเวลา..."

"ไปให้พ้น!"

คนนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ!

ภรรยาของเพื่อนไม่ควรรังแก แม้ว่าหนานมู่เจ๋อจะไม่ชอบตัวเอง แต่เขาก็ไม่สามารถพูดจาเหลวไหลแบบนี้ได้!

เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเซิงเซิงโกรธ แต่จิ่งฉุนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่า อย่าโกรธขนาดนี้เลย ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ จะไปเดี๋ยวนี้"

พูดจบ ปลายเท้าของเขาก็กระโดดขึ้นไปบนกำแพงจวนอีกครั้ง

ตอนแรกคิดว่าเขาจะจากไปแบบนี้ ใครจะรู้ว่าเท้าของเขาลื่นและตกลงมาจากกําแพงจวน...

"โอ๊ย!"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

ทำไมรู้สึกว่าคนนี้ตั้งใจ?

เธอมองไปในทิศทางนั้นอย่างเย็นชา "ต้องการให้ข้าเรียกคนมาช่วยพาเจ้าออกไปไหม?"

"พระชายา ท่านไม่เห็นว่าข้าล้มเหรอ? ข้าลุกขึ้นไม่ได้จริง ๆ…"

เชื่อเขาคงแปลก!

หลิ่วเซิงเซิงเดินเข้ามาด้วยความโกรธ เธอต้องการบอกให้เขาออกไปเร็ว ๆ แต่หลังจากมองดูอย่างจริงจัง ก็มีเลือดไหลออกมาจากน่องของเขาจริง ๆ

เขา บาดเจ็บจริง ๆ...