พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 84

ไม่ต้องให้เสี่ยวเจียงไปส่ง หลิ่วเซิงเซิงก็หันหลังและเดินออกไปเอง

เมื่อเห็นทั้งคู่ทะเลาะกันแข็งทื่อขนาดนี้ เสี่ยวเจียงก็มองหนานมู่เจ๋ออย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย "ท่านอ๋อง นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านพาผู้หญิงกลับมา เป็นเรื่องปกติที่พระชายาจะไม่พอใจ อย่างไรเสียพระชายาก็ชอบท่านมาหลายปี..."

"ข้าไม่เคยชอบเธอ"

เสี่ยวเจียงสะดุ้ง "งั้น เซินเอ๋อคนนั้น…"

"รอเธอฟื้นแล้ว ข้าจะแต่งงานกับเธอ"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็ตกใจมาก "ท่านอ๋อง ไม่ได้เด็ดขาด! ไม่ใช่ข้าน้อยเข้าข้างพระชายา แต่รู้จักตัวตนของผู้หญิงคนนี้เลย ท่านลืมไปแล้วหรือว่าตอนเจอเธอครั้งแรกเธอยัง..."

"ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องให้เองมาสั่งสอน"

หนานมู่เจ๋อพูดอย่างหนักแน่นว่า "ตั้งแต่ข้าฟื้นขึ้นมา ข้าไม่ได้อยู่ดูแลเธอเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ข้าคงจะอยู่เคียงข้างเธอ..."

เสี่ยวเจียงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงสองวันที่ผ่านมา แต่เมื่อมองดูสภาพของท่านอ๋อง ก็เห็นได้ชัดว่าจริงใจ

ท่านอ๋องไร้ความปราณีต่อพระชายา ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไป ชีวิตของพระชายาจะยิ่งลําบากมากขึ้น

ทันทีที่เขาออกจากจวนชิงหยุน เสี่ยวถังก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"พระชายา ท่านอย่าโกรธเลย ตอนนี้ท่านอ๋องกําลังเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นอยู่ เลยพูดจาไม่น่าฟังไปหน่อย แม้ว่าทุกคนจะบอกว่าท่านอ๋องชอบผู้หญิงคนนั้นแล้ว แต่ไม่ว่าจะชอบแค่ไหน ต่อไปเธอก็ไม่สามารถแทนที่ตำแหน่งพระชายาของท่านได้ ท่าน..."

"จะชอบมากแค่ไหน?"

หลิ่วเซิงเซิงดูถูก หากชอบจริง ๆ หนานมู่เจ๋อก็คงจำคนผิดไม่ได้

คิดดูแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ตื่น เธออาจจะไม่สามารถเลียนแบบนิสัย น้ำเสียง ทักษะทางการแพทย์ ฯลฯ ของเธอได้ เธออยากเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นจะปลอมตัวเป็นตัวเองอย่างไรหลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา

ขณะที่คิดเรื่องนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ไล่เสี่ยวถังออกไปและออกจากจวนอ๋องเพียงลำพัง

คราวนี้เธอสวมเสื้อคลุมสีดำ หมวกใบใหญ่ไม่เพียงแต่ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอเท่านั้น แต่ยังคลุมร่างของเธอไว้อย่างสมบูรณ์อีกด้วย

เธอไม่สวมหน้ากากใด ๆ อีกต่อไป ใบหน้าครึ่งบนของเธอถูกคลุมด้วยเสื้อคลุม และครึ่งล่างของใบหน้าของเธอถูกคลุมด้วยผ้าสีดำ เธอสวมเสื้อผ้าสีดำและเดินเข้าที่หอชมดอกไม้อย่างเงียบ ๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกหงุดหงิดมากและอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

แน่นอนว่าเธอยังหวังที่จะพบกับมู่เหยียนซีหรือมู่ชิงชิง เธอมีความสงสัยในใจมากมาย...

ขณะเดียวกัน จวนเสนาบดี

"ไม่คิดว่าอ๋องชางจะให้ความสำคัญกับสาวน้อยขนาดนั้น ครั้งนี้ประมาทจริง ๆ"

ในห้องโถง ท่านเสนาบดีถอนหายใจอย่างจริงจัง

มู่เหยียนซียืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง "ท่านพ่อไม่ต้องกังวล อ๋องชางเป็นคนที่รู้กตัญญูกตเวที เขาไม่มีโกรธท่าน"

ท่านเสนาบดีจิบชาเข้มข้นอย่างหนัก ๆ และวางแก้วลงเบา ๆ

"ยังไงฝ่าบาทก็เติบโตมากับการเฝ้าดูของท่านพ่อ ถึงจะโกรธ แต่ก็คงไม่โกรธท่านพ่อนานเกินไป สิ่งที่ทําให้พ่อรําคาญจริง ๆ ยังคงเป็นสาวน้อยคนนั้น และไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นไงมาไง โผล่ออกมาจากไหน เข้าใกล้ฝ่าบาทด้วยจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า..."

"หากท่านพ่อต้องการ ลูกจะไปตรวจสอบอย่างละเอียด"

"ก็ได้ งั้นก็ฝากเจ้าแล้ว"

"ขอรับ..."

มู่เหยียนซีก้มศีรษะลงและถอยกลับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแผนการ

ทันทีที่เขาออกไป มู่ชิงชิงก็ก้มหัวแล้วเดินไปหา "พี่รอง ใกล้ถึงวันเกิดของพี่แล้ว ข้าได้เตรียมของขวัญไว้ให้พี่ พี่ดูสิว่าชอบไหม?"

มู่เหยียนซีมองดาบในมือของเธออย่างอ่อนโยน "ขอบคุณน้องสาม"

ขณะพูด เขาก็หยิบดาบขึ้นมาและเตรียมที่จะออกไป

มู่ชิงชิงรีบตามไป "เอ่อ พี่รอง จริง ๆ แล้วข้า..."

"น้องสาวมีอะไรจะพูดเหรอ?"

นอกจวน

ทันทีที่มู่เหยียนซีเดินออกไป มู่หงก็ดึงไปที่มุม "เธอคงได้ยินทุกอย่างแล้ว เธอกำลังคุกคามเจ้า เราต้องหาทางจัดการเธอ!"

มู่เหยียนซีขมวดคิ้ว "เธอคือน้องสาม"

"น้องสาวของข้าจะไม่พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับข้าลับหลัง เจ้าก็ฟังออกแล้วไม่ใช่เหรอ? เธออิจฉาข้าชัด ๆ!"

มู่หงกัดฟันแล้วพูดว่า: "อีกอย่างเธอโอ้อวดความยุติธรรมมาตลอด ทั้งวันดูเหมือนตัวเองเป็นคนดี โง่จะตาย ไม่แน่เธออาจจะพูดเรื่องนี้ออกไปแล้วก็ได้..."

"เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย"

"นั่นเป็นเพียงเพราะไม่มีใครหลอกถาม ถ้าคนที่มีใจเจอคนโง่อย่างเธอ พูดสักนิดก็จะหลอกถามได้หมดแล้ว พวกเรายังไม่ได้แตะต้องหลิ่วเซิงเซิงเลย เธอก็เป็นแบบนี้ วันไหนถ้าเราลงมือกับหลิ่วเซิงเซิงจริง ๆ เธอจะไม่ไปฟ้องทันทีเหรอ? เหยียนซี เราต้อง..."

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากังวลอะไรอยู่ ไม่หรอก ถ้าเธอออกไปพูดจริง ๆ ไม่ต้องพูดข้าก็จะลงมือ"

หลังจากได้ยินคำพูดของมู่เหยียนซีแล้ว มู่หงก็รู้สึกโล่งใจ เมื่อเธอเห็นมู่ชิงชิงเดินออกไป เธอก็รีบดึงมู่เหยียนซีและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ รอจนกระทั่งมู่ชิงชิงไปไกลก่อนที่จะออกมาในที่สุด

"น่ารำคาญจริง ๆ มีเรื่องมากขึ้นเรื่อย ๆ…"

มู่เหยียนซีแค่มองเธออย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

มาดูที่หอชมดอกไม้อีกครั้ง

หลิ่วเซิงเซิงนั่งคนเดียวที่มุมชั้นสองเป็นเวลานานแล้ว ดื่มชาไปกาใหญ่และเธอก็คิดได้มากมาย

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างแยกจากมู่เหยียนซีไม่ได้ ดูเหมือนว่าเธอต้องหาโอกาสไปพบเขา...

หลังจากทิ้งเงินไว้เพิ่งวางแผนที่จะจากไป กลับบังเอิญเห็นมู่ชิงชิงที่กำลังขึ้นมา

มู่ชิงชิงยังคงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าผู้ชาย ทันทีที่เห็นเธอ หลิ่วเซิงเซิงก็เดินไป

"อาชิง"