ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 27

ตอนที่ 25 ถงหยางจง

จวนท่านอ๋อง ยามเช้า

ฟางหรงหรือเสี่ยวชิง นางเดินตัวตรงสง่างาม การก้าวย่างและท่วงท่านั้นดูอรชรอ้อนแอ้นยิ่งนัก มือเรียวของนางถือถาดสี่เหลี่ยมพร้อมด้วยโจ๊กลูกบัวและน้ำชาที่ผสมด้วยน้ำผึ้งและมะนาว เป็นสูตรที่นางคิดขึ้นมา ใบหน้าของนางนั้นแย้มยิ้มให้กับบ่าวไพร่ในเรือน เป็นเรื่องปกติเช่นนี้ทุกวันที่เห็นนางเดินมาตอนเช้าพร้อมถาดสำรับอาหารให้ท่านอ๋อง ผู้สง่างามและน่าเกรงขาม คู่หมั้นสุดหล่อของฟางหรง

“นายหญิงเชิญขอรับ ท่านอ๋องตื่นแล้ว” พ่อบ้านฉางที่ใต้ตานั้นหมองคล้ำ ใบหน้าดูอิดโรยยิ่ง เมื่อคืนพ่อบ้านไปทำอันใดมา นางมิได้เอ่ยถามเพราะไม่เกี่ยวข้องกับนาง แต่หารู้ไม่ว่า ตอนที่ทั้งคู่นั้นกลับมาที่จวนแล้ว พ่อบ้านฉางต้องรีบเร้นกายภายใต้เงามืดมุ่งหน้าสมทบกับเหล่าเงาอีกห้าคน ที่ยืนอยู่บนหลังคาจวนของใต้เท้าเหอ ว่าแต่พวกเขาไปทำสิ่งใดกันแน่

“แล้วท่านอ๋อง อาบน้ำหรือยังเจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม นางกลัวว่าหากท่านอ๋องไม่อาบน้ำ ก็เกรงว่านางจะถูกกลั่นแกล้งอีกเช่นเคย เขามักชอบเปิดเผยเนื้อหนังส่วนบนให้นางได้เห็น ช่างหน้าหนายิ่งนัก แล้วนางก็ชอบมองเขายิ่ง แผงหน้าอกหนาแกร่ง กล้ามที่ท้องเป็นลอนสวยงาม อีกทั้งมัดกล้ามที่แขนกำยำยิ่งนัก เขาเป็นบุรุษสมบูรณ์แบบยิ่ง ไม่เล็ก ไม่อ้วน ช่างสง่างามยั่วยวนสตรีเช่นนางเหลือเกิน

“นายหญิงเข้าไปดูเองเถิดขอรับ ข้าน้อยขอตัวก่อน”

“เชิญ ท่านลุงตามสบายเจ้าค่ะ” สองเท้าก้าวเข้าไปในเรือนนอน ด้านหน้าห้องที่เป็นห้องโถงสำหรับรับอาหาร ด้านข้าง ๆ นั้นมีดอกไม้หลากหลายสีสันที่ปักอยู่ในแจกัน ลวดลายประณีต

“มาแล้วหรือ พี่คิดถึงยิ่งนัก ขอหอมสักฟอดได้หรือไม่” ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจของเขานั้นร้อนรนยิ่งนัก เขาอยากจะกอด อยากจะหอมแก้มขาว ๆ ของนางเหลือเกิน เมื่อได้กอด ได้หอมทำเขามีแรงทำงานขึ้นเป็นกอง

“อีกแล้วหรือ ใบหน้าข้าจะบวมช้ำเพราะท่านอ๋องเสียมากกว่า มาทานโจ๊กร้อนเถิดเจ้าคะ เดี๋ยวจะไม่อร่อย” นางว่า พลางวางถาดอาหารลงบนโต๊ะตัวกลม ๆ เขาไม่อาบน้ำอีกแล้ว หวังยั่วยวนนางเหมือนเช่นเคย แต่กระนั้นฟางหรงก็ทำเป็นเมินเฉยไม่เอียงอายเหมือนครั้งก่อน ๆ นางชักจะชินตากับความยั่วยวนของบุรุษผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ล่อลวงของเขาแล้ว

“หรงเอ๋อ ป้อนพี่หน่อย พี่เจ็บมือไปหมด” คำเอ่ยที่ออดอ้อน นั่นทำให้ฟางหรงถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางสงสัย ‘มือเจ็บเป็นอันใดหรือ เมื่อคืนก็เห็นอยู่ดี ๆ นี่นา’ นางครุ่นคิดอยู่มิได้เอ่ยถามกับเขา เกรงว่าคำตอบนั่นจะมีเล่ห์เหลี่ยมจนนางหาทางออกไม่ได้

“ก็ดูแล้ว มือไม้ไม่เป็นอันใด ก็ทานเองสิเจ้าคะ งอแงเป็นเด็ก ประเดี๋ยวจะไปประชุมสายนะเจ้าคะ” นางว่าง พลางหย่อนก้นของตนเองนั่งลงที่เก้าอี้ หยิบจับถ้วยโจ๊ก ออกจากถาด พร้อมด้วยกาน้ำชาที่มีกลิ่นหอมละมุน

“นะนะ ป้อนพี่หน่อย พี่ขาดความอบอุ่น” น่าน ท่านอ๋องเอาอีกแล้ว คำหวานหยอดให้นางอีกจนได้ ใบหน้ากรุ้มกริ่ม พลางยกยิ้มจนใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นลูกแมวน้อยที่ออดอ้อน น่ารักน่าชัง จนฟางหรงต้องป้อนโจ๊กให้เขาตามคำขอร้องที่เอ่ย ท่านอ๋องปีศาจที่ทุกคนในเมืองหลวงต่างหวาดกลัว เป็นพยัคฆ์ร้ายแห่งราชสำนัก กลับเป็นแมวน้อยช่างออดอ้อนกับคนรัก หากผู้อื่นร่วงรู้คงหัวเราะขบขันเป็นแน่ มุมที่อ่อนโยนและอบอุ่นนั่นเขาทำกับคนที่เขารักเท่านั้น ผู้อื่นเขามิใส่ใจสักนิด

เหมือนใต้เท้าเหอ ที่ตอนนี้คงจะวุ่นวายน่าดูเพราะไฟไหม้จวนวอดวายไปเกือบทั้งหลัง อีกทั้งเงินทองที่เขานั้นเก็บภาษีส่วนต่างอย่างเอารัดเอาเปรียบชาวบ้าน หรือร้านรวงต่าง ๆ ก็มลายหายไปสิ้น บัดนี้จวนของเขามิต่างจากขอทานดี ๆ นี่เอง เขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง หากรู้ว่าเป็นท่านอ๋องแล้ว เขากล้าที่จะมาเอาคืนหรือ ย่อมไม่กล้าเพราะว่าคราวหน้านั้นหากมาวุ่นวายกับคนรักของเขาอีกละก็ ไม่เพียงจวนที่วอดวาย จะเป็นคนในจวนที่ต้องหายสาบสูญชั่วข้ามคืนเสียมากกว่า

“อร่อยมาก หอมมากด้วย แต่อยากรู้ว่าโจ๊ก กับแก้มนุ่ม ๆ อันใดจะหอมหวานอร่อยกว่ากัน” เขาเอาอีกแล้ว เอ่ยเกี้ยวนางไม่หยุดหย่อน จนฟาหรงวางช้อนไม้ลงบนถ้วยโจ๊ก พลางบึ้งตึง สายตาเขียวเข้มส่งให้เขาเชิงตำหนิ มิได้เอ่ยออกมา

“พี่ขอโทษ ก็เพียงอยากกอด อีกไม่กี่วัน หรงเอ๋อของพี่ก็ต้องไปอยู่ที่จวนของ เจ้าบ้านั่น พี่คิดถึงน่าดู และอาจจะช้ำใจตายไม่ได้เห็นหน้าเจ้า” อีกสองวัน ฟาหรงต้องไปพักที่จวนของท่านแม่ทัพซึ่งเป็นน้องเขย เพราะน้องสาวอย่างเสี่ยวชุนนั้นเดินทางกลับมาอยู่ที่เมืองหลวง นางจึงอยากจะขอพักอยู่กับน้องสาว ซึ่งเขาก็เอ่ยอนุญาต นางขอสิ่งใดเขามิเคยขัด ห้ามเพียงอย่างเดียว ห้ามเอ่ยว่าจะกลับไปจวนตระกูลถง เช่นนั้นแล้วเขามิยินยอม แล้วจะไม่ยอมด้วย

“เกินไปเจ้าคะ ห่างกันไม่กี่ลี้ ควบม้าไปก็ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เอ่ยเกินจริงอยู่เรื่อย ไปเจ้าคะ อาบน้ำแต่งตัวไปประชุมเดี๋ยวจะสายเอาได้” นางว่า พลางลุกขึ้นยืน “ว๊าย” เขาคว้าข้อมือเรียวเล็กของนาง จนนางนั้นร้องเสียงหลงเพราะตกใจที่เขาดึงร่างของนางให้มานั่งลงที่ตักหนาแกร่งของเขา นางดิ้น ไปมา หวังจะลุกขึ้น แต่แล้วเขากับโอบกอดที่เอวคอดกิ่วของนางไว้ แล้วซบที่ไหล่มนของนางอีกเช่นเคย

“นั่งนิ่งๆ สักประเดี๋ยว” เขาว่า พลางหลับตาพริ้ม ผู้ที่ถูกโอบกอดก็ทำตามอย่างว่าง่าย นางนั่งนิ่ง ๆ เขาหลับตาพริ้ม แต่ไม่รู้ว่าเขามีเรื่องกลุ้มใจอันใดหรือไม่ เขาจึงได้เป็นเช่นนี้ หรือว่านางจะทำเรื่องให้เขานั้นเดือดร้อนหรือ

“อะ แห่ม ๆ” เสียงกระแอมไอ ของพ่อบ้างฉางที่ดังขึ้นหน้าประตู เมื่อเขาเห็นเจ้านายกำลังอ้อน นายหญิงเขามิกล้าเดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า กลัวว่าเจ้านายของเขานั้นจะขุ่นเคืองเอาได้ เพียงแต่ต้องทำเสียงกระแอมไอเท่านั้น

มือเรียวของฟางหรงตีเข้าที่มือของเขาที่ไม่ยอมปล่อย ขนาดพ่อบ้านยืนนิ่ง ๆ อยู่หน้าประตู เขาเพียงเงยหน้ามองแล้วก็ซบลงที่เดิมอีกครั้ง “มีอะไร หากไร้สาระ ละก็โดนดีแน่” เขาว่า

“เรียน นายท่าน คุณชายถงหยาจงมาขอพบนายหญิงขอรับ” พ่อบ้านฉางก้มหน้าหลุบต่ำลง มิได้กล้าเงยหน้ามองเจ้านาย ที่ทำตัวเหมือน แมวน้อย มากกว่าปีศาจร้ายที่ทุกคนขนานนาม

“ถงหยางจงหรือ” เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พลางปล่อยมือจากการโอบกอดเอวของฟางหรง หากแต่ว่าถงหยางจง นั้นมาที่นี่ทำไมกัน หรือว่ามาทวงฟางหรง กลับไปที่จวนของเขากันแน่ ใบหน้าที่นิ่งเรียบเมื่อครู่นั้น ก็ดูท่าว่าจะครุ่นคิดถึง ทางหนีทีไล่ เขามิต้องการให้ฟางหรงนั้นกลับไปหาสามีเก่าของนาง และเขาก็มิอาจจะยินยอมคืนนางให้กับเขาผู้นั้นได้อย่างแน่นอน

“ขอรับนายท่าน” พ่อบ้านฉางเอ่ย อย่างนอบน้อม จิตใจของเขาก็กระวนกระวายไม่แพ้เจ้านายของเขาสักนิด ครั้นจะเอ่ยปากไล่คุณชายผู้นั้นไปเกรงว่า เจ้านายของเขาจะมิพอใจเอาได้

“ตามสบายเถิด มีอันใดรีบพูดมา เปิ่นหวางมิมีเวลามากพอ” เขาว่า พลางประคองฟางหรง นั่งที่เก้าอี้ว่าง ข้าง ๆ เขา ฟางหรงหรือเสี่ยวชิง นั้นนั่งลง ตามที่ท่านอ๋องจัดให้นางนั่ง มือของนางก็ยังถูกมือของเขาจับไม่ปล่อย นางก็มิได้ขัดอันใด เขาอยากจับนางก็ปล่อยให้เขาจับ

“ท่านอ๋อง ปล่อยมือจากภรรยากระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เขาว่า พลางมองที่มือของท่านอ๋องที่ไม่ปล่อยมือของภรรยาเขาเสียที

“ใครภรรยาของเจ้า ฟางหรงนางคือคู่หมั้นของเปิ่นหวาง มิใช่ภรรยาของเจ้าเสียหน่อย” เขาไม่ปล่อยมือนาง แถมยังเอามือนางมาวางที่ตักให้ถงหยางจงเห็นชัด ๆ เสียเลย

“แต่นางคือ ภรรยาของกระหม่อม จริง ๆ นางตกหน้าผา หายสาบสูญ กระหม่อมคิดว่านางตายแล้ว ก็จัดงานศพให้นาง แต่ผ่านมาได้ ห้าเดือนกระหม่อมเห็นนางเดินที่ตลาด กระทั่งเมื่อคืน กระหม่อมแน่ใจนางคือ ภรรยาของกระหม่อม” เขายังไม่ลดละ ล้มเลิก เขาจะนำตัวภรรยากลับจวนให้ได้

“สามหาวยิ่งนัก ฟางหรงนางคือคู่หมั้นของเปิ่นหวาง มิใช่ภรรยาของเจ้าที่ตายไปแล้ว” ใบหน้าบึ้งตึง กลิ่นอายน่าเกรงขามชวนอึดอัด พ่อบ้านฉางยืนด้านนอกดูเหตุการณ์เงียบๆ ฟางหรงมิได้กล่าวอันใด นางเพียงมองใบหน้าของถงหยางจง ที่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะโกรธเคืองท่านอ๋องมากมายนัก นางมองสลับไปมาระหว่าง ท่านอ๋องและถงหยางจง และนางจะทำเช่นไรดี จะตัดความสัมพันธ์กับถงหยางจง ที่ยืนยันหนักแน่นอย่างไร

“นางใช่” ถงหยางจงสวนกลับ อย่างไม่ลดละ

“จะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ทั้งนั้น เพราะเมื่อ เสี่ยวชิงได้ตายจากท่านไปแล้ว ส่วนฟางหรงคือคนรักของท่านอ๋อง มิใช่เสี่ยวชิงอย่างที่ท่านเอ่ยอ้าง หากว่าท่านแน่ใจว่าข้าคือเสี่ยวชิงที่ยังไม่ตาย เหตุใดกัน ท่านมิได้ออกตามหาข้าอย่างถี่ถ้วนเล่า แต่...แล้วรีบแต่งงานมีภรรยาใหม่ อีกทั้งนางยังตั้งครรภ์

ข้าถามท่านจริง ๆ เถิดว่า ท่านรักเสี่ยวชิงด้วยใจจริง หรือเพียงแค่นางนั้นมีหน้าตาที่งดงามกัน ท่านรองตรองดูให้ดีเถิด” ฟางหรงเหลืออดกับทั้งคู่ที่โต้เถียงกันไปมา นางปวดหัวจึงได้เอ่ยขัดกลางปล้องขึ้นมา เพื่อดับโทสะของท่านอ๋องที่มีอยู่ให้เบาบางลงไป หาไม่แล้วถงหยางจงผู้นี้คงจะกระอักเลือดเป็นแน่ และอีกอย่างฟางหรงอยากให้ท่านอ๋องเชื่อใจว่านางจะมิคิดปันใจกลับไปหาสามีเช่นถงหยางจง

“ตัวข้าคือฟางหรง หมั้นหมายกับท่านอ๋อง ตอนที่เพิ่งฟื้นจากความเป็นความตาย ท่านอ๋องผู้นี้ ดูแลข้ามิห่างกาย กระทั่งข้าพิการเดินไม่ได้ ท่านอ๋องก็มิได้รังเกียจเดียดฉันท์ กลับยืนยันจะหมั้นและแต่งงานกับข้าให้ได้ ดูแลข้ามาตลอด บัดนี้ข้าหายดีแล้วสมบูรณ์อย่างที่ท่านเห็น แล้วจะมาเรียกร้องขอคืน ช่างไม่ละอาย

อีกอย่างข้าจะบอกท่านให้นะ ถึงแม่ว่าข้าจะเป็นเสี่ยวชิงตามที่ท่านตามหา แต่ขอบอกท่านเลยว่า ความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับถงหยางจงนั้นไม่มีเลยสักนิด หากว่าข้ามีความทรงจำหลงเหลือ คงกลับไปหาท่านตั้งนานแล้ว มิคงอยู่กับท่านอ๋องอย่างนี้

ถงหยางจง ท่านจงล้มเลิกจะพาตัวข้ากลับไปเสีย เพราะข้านั้นรักท่านอ๋อง มิใช่ท่านอีกต่อไป ข้ามีทางให้เดินคู่ไปกับท่านอ๋อง ส่วนท่านก็เดินคู่กับภรรยาของท่านที่นางตั้งครรภ์ลูกของท่านอยู่ เส้นทางทั้งสองนี้ถูกแบ่งชัดเจนมิบรรจบแล้ว และหากว่าภรรยาของท่านรู้เข้านางจะเสียใจแค่ไหน หากไม่อันใดแล้ว เชิญท่านกลับไปเถิด แล้วอย่ามาที่นี่อีกเลย”