ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 34

หลังประชุมเสร็จ สโรชาหายออกมาจากห้องประชุมตั้งแต่ตอนที่เธอขอเข้าห้องน้ำ พอหลังประชุมหญิงสาวก็เข้าไปเอาเอกสารที่วางทิ้งไว้ในห้องนั้น

ชายหนุ่มที่กำลังมัวคุยงานต่อกับผู้จัดการอยู่ เหลือบตามองเล็กน้อยขณะที่เธอมาเอาเอกสาร

"ท่านรองแต่งตัวแบบนี้ก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะครับ" ผู้จัดการอีกคนหันมาชม เพราะไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะชอบแนวเซ็กซี่ถึงแม้จะน่ามองก็ตาม

"ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะ เออคืนนี้..ผู้จัดการว่างไหมคะ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"พอดีว่าโรสอยากไปเที่ยวค่ะ แต่ไม่รู้จะไปกับใคร"

"คือว่าผม.."

"หึ" เสียงนี้ดังขึ้นขัดจังหวะ จนสโรชาต้องหันไปมองเจ้าของเสียง

"ผมขอโทษด้วยนะครับที่ออกไปด้วยไม่ได้" ผู้จัดการอยากจะบอกว่าเขามีครอบครัวแล้ว ถ้าไปมีหวังขาเตียงสั่นคลอนแน่

"ท่านรองไม่เปลี่ยนใจมาชวนด้านนี้บ้างเหรือครับ" ถึงแม้ผู้จัดการส่งออกจะมีครอบครัวแล้ว แต่ผู้จัดการฝ่ายผลิตยังโสด เพราะทั้งสองยังคงคุยงานค้างอยู่ ก็เลยยังออกไปจากที่ประชุมไม่ได้

"ดีเลยค่ะโรสกำลังหาเพื่อน.."

"ตกลงเราจะคุยเรื่องงานหรือคุยเรื่องส่วนตัว" ท่านประธานพูดแทรกขึ้นมาบ้าง จนทุกคนต้องได้หันกลับมาคุยเรื่องงานต่อ ส่วนสโรชาเดินออกมาจากห้องนั้น เพราะเธอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว

บ่ายโมงวันเดียวกัน..

ออกไปทานข้าวกลับเข้ามาสโรชาก็เปลี่ยนชุดในแบบที่เธอใส่มาหลายวันนี้ จนคนที่สังเกตอยู่เมื่อเช้าแอบสังเกตอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครกล้าทัก

เธอใช้เวลาเที่ยงกลับไปแปลงโฉม เพราะคืนนี้ เป็นคืนที่สำคัญมาก เรื่องทุกอย่างจะจบหรือไม่จบมันอยู่ที่คืนนี้นี่แหละ

"หึหึ สงสัยเมื่อเช้านี้แต่งตัวไม่ทันล่ะสิ" จังหวะที่เดินผ่านหน้าห้องท่านประธาน ก็ได้มีเสียงนี้เล็ดลอดออกมา

สโรชาหยุดแล้วหันมองไปเล็กน้อย "รู้ดีเหมือนกับไปแอบอยู่ใต้เตียงฉันมาเลยนะคะ"

"นี่!!"

ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลืออยู่แล้ว พอพูดแค่นั้นสโรชาก็เดินกลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง

ยังไงก็ต้องให้มันจบคืนนี้ให้ได้ ยิ่งนานวันไปคนที่เจ็บก็คือเธอ

จนมาถึงช่วงเย็นของวันเดียวกัน วันนี้เธอไม่เป็นอันทำงานเลย แต่ก็ไม่คิดจะทำงานที่นี่อยู่แล้ว

ติ้ก~ เสียงข้อความ LINE ดังขึ้นหญิงสาวรีบเอาโทรศัพท์ออกมาเปิดดู ทุกอย่างเธอไม่ได้ทำอยู่แค่คนเดียว เพราะมีคุณย่าคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง

เธอไม่รู้หรอกว่า มะปรางและอาเสี่ยคนนั้นนัดกันที่ไหน แต่รู้ว่านัด ก็เลยส่งข่าวไปที่แม่ของเขา นอกนั้นนางเป็นคนจัดการเองหมด

"รอใครอยู่" รามสูรเห็นว่าเธอยังไม่ออกไปเขาก็เลยเปิดประตูเข้ามาดู

"คุณอยากรู้เรื่องฉันตั้งแต่เมื่อไรคะ"

"รู้ไหมว่าผู้จัดการที่นี่เขามีครอบครัวกันหมดแล้ว"

"รู้สิคะขนาดท่านประธานยังมีครอบครัวแล้ว" อะไรของเธอสโรชา! ไม่ต้องไปประชดประชันเขาได้ไหม เดี๋ยวก็เสียแผนหมดหรอก

จังหวะที่เธอยืนขึ้นรามสูรมองดูชุดที่เธอใส่ เพราะตั้งแต่ช่วงบ่ายมาเขายังไม่ออกจากห้องทำงานก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ..แล้วไปเปลี่ยนที่ไหน นี่มันคือคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว

"คืนนี้ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน"

"ทำไมถึงไม่อยากกลับ แล้วจะไปไหน"

"ก็ตามประสาคนโสดนั่นแหละค่ะ ว่าจะไปดื่มสักหน่อย" ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามะปรางนัดกับเสี่ยนั่นที่ไหน แม่ของเขาทำงานได้เร็วมาก

"โสด?" คิ้วหนายกขึ้นสูงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จนเธอเดินเข้ามาใกล้

"ไปกันเถอะค่ะ" หญิงสาวรีบเก็บขวดน้ำใส่ถุง

"คุณชอบเที่ยวตั้งแต่เมื่อไร" ขับรถมาไม่ไกลก็ถึงสถานบันเทิงแห่งนั้น และตอนนี้นักท่องราตรีก็ทยอยกันมาบ้างแล้ว

"ทำไมถึงอยากจะรู้เรื่องนี้ล่ะคะ" พอถามกลับคนที่ยิงคำถามมาก่อนกลับเงียบ "ลงรถกันดีกว่าค่ะ" การเงียบมันอาจจะเป็นคำตอบของคนที่ไม่มีใจ เรื่องนี้เธอรู้ดี เพราะถ้าเขามีใจให้กับเธอสักนิด..

หยุดนะสโรชาอย่าคิดอะไรอีก..กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องได้สลัดอารมณ์และความรู้สึกนี้ออกไป

หญิงสาวเปิดประตูลงมาจากรถพร้อมกันกับเขา สายตาเธอแอบมองไปรอบๆ ดูว่าคนที่คุณย่าส่งมาอยู่ตรงไหน พอเห็นว่าคนคนนั้นพยักหน้าให้ สโรชาก็รีบเดินอ้อมไปควงแขนของเขา

"เข้าไปกันเถอะค่ะ"

สายตาคมมองต่ำลงไปดูมือที่เธอเกาะอยู่เล็กน้อย

"ขอโทษค่ะ" สโรชาต้องได้รีบปล่อยมือออก

"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

"เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ"

ติ้ก..

จังหวะนั้นมีข้อความไลน์เข้าเครื่องของรามสูรพอดี

สโรชาอดมองไปดูไม่ได้ว่าใครส่งข้อความมาหาเขา หรือว่าแผนของเธอจะพัง

ที่ซับน้ำนมของแม่ลูกอ่อน? พออ่านข้อความเสร็จ สายตาของรามสูรก็มองดูคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณยังจะเข้าไปกับฉันไหม" หญิงสาวไม่เห็นหรอกว่าใคร LINE เข้ามาหา

รามสูรพยักหน้าตอบกลับเล็กน้อย แต่ดวงตานั้นเลื่อนต่ำลงไปดูตรงที่กำลังสงสัยอยู่..