ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 67

ค่ำมืดของวันเดียวกันนั้น..

แกร็ก..

"??" ใครมาเปิดประตูห้องข้างๆ เอวาที่เพิ่งจะเข้านอน แปลกใจเพราะห้องนั้นเป็นห้องของสโรชา "หรือว่าสโรชาจะกลับมา" คิดได้แบบนั้นเอวาก็รีบออกมาดู เพราะอยากจะหยอกหลานชายอยู่พอดี

แกร็ก..แอดดด..

"พี่ดีใจนะที่เรามา...?" เอวาถึงกับตาค้างเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในห้องนี้ ดวงตางามมองต่ำลงไปทันที เพราะคนที่อยู่ในห้องกำลังรูดซิปกางเกงลง

"จะมองอีกนานไหม" ชายหนุ่มเปลี่ยนจากรูดซิปกางเกงมาถอดเสื้อให้เสร็จก่อน

"ขอโทษค่ะ"

"ขอโทษก็ออกไปสิ"

"ค่ะ" คนตัวเล็กรีบหันหลังกำลังจะออกไป แต่คิดอะไรได้ก็เลยหันกลับมาใหม่ "คุณผู้จัดการทำไมมาอยู่ที่นี่คะ"

"แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง"

"แรงส์..แต่ชอบอ่ะ" เธอพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับออกจากห้องนั้น "กรี๊ดด" พอคิดว่าเขาจะมาอยู่ข้างห้องก็ดีใจมาก

"เอวาเป็นอะไร" เกวลินได้ยินเสียงกรี๊ดก็รีบเปิดประตูออกมาดู

"เปล่าหรอกค่ะ พี่เข้าไปนอนเถอะ"

"แล้วเรายังไม่เข้านอนหรือไง..อ้าวห้องนั้นใครอยู่" เกวลินเห็นว่าไฟในห้องเปิด "โรสมาเหรอ"

"เปล่าหรอกค่ะ"

"เปล่าแล้วใคร อย่าบอกนะว่าแขกของท่าน" เพราะห้องที่พวกเธออาศัยอยู่เป็นห้องรับรองแขก

"คงใช่มั้งคะ"

"เราอย่าไปกวนเขาแล้วกัน"

"ค่ะ" เอวาตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม ..หาโอกาสแบบนี้มานานแล้ว

ติ๊ก~

"ใครส่งข้อความมา" รามสูรที่เพิ่งจะออกจากห้องน้ำ เห็นว่าภรรยามองโทรศัพท์แล้วก็ยิ้ม

"คุณให้ผู้จัดการไปพักที่นั่นแล้วเหรอคะ"

"ข่าวไวจังนะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"ขอบคุณผมทำไม"

"เปล่าค่ะ"

"พูดมา"

"เปล่าจริงๆ ค่ะ"

"จะพูดไหม" ชายหนุ่มแกะผ้าขนหนูที่พันรอบท่อนล่างอยู่ออก

"อุ๊ยคุณ เดี๋ยวคุณแม่ก็เอาตาหนูเข้ามาส่งแล้ว"

"ก่อนท่านจะเข้ามาขอก่อนได้ไหม"

"คุณก็ไปล็อกประตูก่อนสิคะ"

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบตรงไปที่ประตูแล้วกดล็อกไว้

"ปิดไฟด้วยค่ะ"

"ปิดก็มองไม่เห็นน่ะสิ"

"คุณจะมองทำไม" เธอเป็นแม่ลูกอ่อน ถึงแม้รูปร่างจะยังคงสวยอยู่ แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร

"คุณจะอายผมทำไม" เขาพูดพร้อมกับฝังจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ

คนตัวเล็กค่อยๆ เอนกายลงนอนกับเตียงเพื่อให้อีกฝ่ายได้ตามลงมา

เสื้อผ้าที่เธอเพิ่งจะสวมใส่หลังอาบน้ำเสร็จ ก็ถูกเขาจัดการออกไปจนหมด

"ไม่ต้องมองได้ไหมคะ" เห็นว่าเขาเอาแต่จ้องมองหน้าอกก็เลยนึกอาย เพราะแม่ลูกอ่อนกลัวว่ามันจะไม่สวยเหมือนแต่ก่อน

"ผมรักคุณนะ" แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ และมันก็ยิ่งทำให้เขารักเธอมากขึ้น

"ค่อยปรึกษาคุณหมอใหม่ก็ได้" ริมฝีปากหนายิ้มแบบมีเลศนัย แต่อีกใจก็กลัวเธองอน

เช้าวันต่อมา..

"??" เกวลินออกมาก็แปลกใจมากที่เห็นเอวาอยู่ในชุดว่ายน้ำ "นึกอะไรขึ้นมาถึงได้ตื่นมาเล่นน้ำแต่เช้า"

"พักอยู่สระว่ายน้ำทั้งที ก็ต้องเล่นบ้างแหละค่ะ" ขณะที่พูดสายตาเอวามองไปดูประตูห้องที่กำลังเปิดออกมา

"???" ไม่ได้มองแค่เอวาเกวลินก็มองเหมือนกัน "คุณผู้จัดการ?"

ใบหน้าของเอวาถึงกับบอกบุญไม่รับ เพราะคนที่เธอตั้งใจให้มอง เขากลับไม่ชายตามาเลย

"อย่าบอกนะว่าเรารู้แล้ว" เกวลินหันกลับมาถามเอวาเมื่อผู้จัดการเดินออกไปแล้ว

แต่เอวาไม่ตอบ เดินหน้าบึ้งเข้าห้องไป อุตส่าห์อยากให้เขาเห็นความเซ็กซี่ของตัวเองบ้าง เผื่อเขาจะหันมามอง

"อายไหมล่ะมึง" หญิงสาวมองดูตัวเองในกระจก อ่อยขนาดนี้แล้วแม้แต่สายตาเขายังไม่แล

"นั่นผู้ชายที่ไหน" พุดตาลมองเห็นว่ามีผู้ชายเดินออกมาจากแถวห้องรับรองแขก ก็เลยถามแม่บ้านดู

"ไม่รู้สิคะ หรือว่าจะเป็นแขกของคุณรามคะ" แม่บ้านก็เพิ่งเห็นเหมือนกัน

แค่มองไกลๆ พุดตาลก็คุ้นเด็กหนุ่มคนนี้มาก นางก็เลยให้แม่บ้านไปเอาโทรศัพท์มาเพื่อที่จะถามลูกชายดู

"คุณแม่โทรมาค่ะ" สโรชาเห็นว่าสามีขับรถอยู่ ก็เลยเช็คโทรศัพท์ให้ว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา

เธอก็เลยกดรับสายพร้อมเชื่อมต่อกับระบบของรถยนต์ เพื่อให้เขาคุยสายขณะขับรถได้

{"ครับแม่"}

{"แขกของลูกมาพักที่บ้านเหรอ แม่เห็นมีผู้ชายเดินออกไป"}

{"แม่เห็นเหรอครับ?"}

เอี๊ยดดดด.. สโรชาตกใจเพราะอยู่ดีๆ เขาก็แตะเบรกกะทันหัน หญิงสาวรีบหันกลับไปมองด้านหลังกลัวว่ารถที่ตา มาจะชนเอา แต่โชคดีที่ไม่มีรถ

{"แม่เห็นเดินมาจากทางห้องรับรองแขก ใช่แขกของลูกไหม"}

{"เออคือว่า.."} รามสูรไม่รู้จะแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้ายังไงดี แต่ทันใดนั้นเขาก็มองมาดูหน้าภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ {"สามีของเพื่อนร่วมงานลูกสะใภ้แม่นั่นแหละครับ พอดีคิดถึงเมียผมก็เลยอนุญาตให้เข้ามาพักด้วยกันได้"}