ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 83

เช้าวันต่อมา..

เอวาตื่นขึ้นจากที่นอนนุ่มๆ ก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องนี้แล้ว เมื่อคืนนี้พอออกจากที่นั่น ทศกัณฐ์ก็พาเธอตรงกลับมาที่พัก แต่กว่าจะปล่อยให้เธอได้นอนเขาก็รังแกเธอไปอีกหลายครั้งเหมือนหิวโหยมาจากไหน

"โอ้ย" คนตัวเล็กค่อยๆ พาร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกกระแทกเข้าห้องน้ำ เพื่อไปชำระร่างกาย ..ตกลงเขาเป็นใครกันแน่ ขณะที่อาบน้ำอยู่เธอก็อดคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้

พออาบน้ำเสร็จเอวาก็เดินมาเปิดดูตู้เสื้อผ้า เพราะเธอไม่มีอะไรติดตัวมาด้วยเลย

พอเปิดดูในตู้ก็เห็นเสื้อผ้าผู้หญิง แถมไม่ธรรมดาด้วย แต่มันก็ไม่แปลกหรอกเขาระดับนี้แล้ว เอวาก็เลยเลือกชุดแบบลำลองออกมาสวมใส่

เธอคิดว่าต้องติดต่อใครสักคนไว้ก่อน เผื่อว่าเขาเป็นพวกเจ้าพ่อมาเฟียแบบที่เธอคิดไว้ กลัวว่าจะไม่มีลมหายใจออกไป

โทรศัพท์เราไปไหน? ..หญิงสาวรีบค้นหาแถวนั้น เพราะเมื่อคืนนี้จำได้ว่าเอาไว้ในกระเป๋า แต่ทำไมไม่มี

คิดว่าจะไม่ออกมาข้างนอกแล้ว เพราะกลัวผู้ชายพวกนั้น แต่เธอต้องตามหาโทรศัพท์ให้เจอก่อน

"มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ" บ้านดูเงียบมาก ก็เลยต้องได้เดินหาก่อนว่ามีใครหยิบของออกจากห้องไหม

"มีอะไรครับ"

"อุ๊ย.." อยู่ดีๆ ก็โผล่เข้ามาใครจะไม่ตกใจล่ะ "เจ้านายของคุณไปไหน"

"ผมบอกไม่ได้"

"ฉันไม่รู้ว่าโทรศัพท์ฉันหายไปไหน ก็เลยจะถามเขาดู"

"ที่นี่ห้ามพกเครื่องสื่อสาร"

"แสดงว่ามันเป็นฝีมือของพวกคุณใช่ไหม"

"ถ้าคุณจะถามเรื่องนี้ คุณกลับเข้าไปในห้องดีกว่า เดี๋ยวจะมีคนเอาอาหารเข้าไปให้"

"ฉันจะกลับบ้าน"

"คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าไม่มีคำสั่งจากเจ้านาย"

"แล้วตอนนี้เจ้านายคุณไปไหน" พอนึกได้ว่าเขาบอกไม่ได้ว่าเจ้านายไปไหน เธอก็เลยต้องถามหาอีกคน "คนที่ชื่อเพลิงก็ได้..ตอนนี้อยู่ไหม" เธอจำได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นชื่อเพลิง

"พี่เพลิงไปกับเจ้านายครับ"

"ช่วยโทรติดต่อเขาให้ฉันหน่อยสิ"

"คงไม่ได้หรอกครับ"

"อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง" เอวาเริ่มขึ้นเสียงแต่พอเห็นสีหน้าของผู้ชายที่เธอกำลังคุยด้วย หญิงสาวก็เลยรีบกลับเข้าห้อง

"เราจะตายอยู่ที่นี่ไหมเนี่ย" เริ่มคิดถึงคุณยายขึ้นมา พ่อแม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เด็ก เติบโตมาได้ก็เพราะยายเลี้ยง แต่ก็โชคดีที่ยายยังแข็งแรง พอเรียนจบเอวาก็ต้องได้ตะลอนหาเงินเพื่อส่งให้ยายไว้ไถ่ถอนที่ดินที่จำนองไว้ และโชคดีของเธออีกอย่างคือมีเพื่อนบ้านที่ดี พอที่จะฝากดูแลยายไว้ได้

แต่ถ้าเธออยู่แบบนี้ก็อดเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่มีชีวิตกลับไปหายายอีก ถ้าขาดการติดต่อกันไปนานยายต้องเป็นห่วงมากแน่

นึกขึ้นมาก็อดด่าตัวเองไม่ได้ เป็นไงละหลงในรูปลักษณ์ของคนหล่อดีนัก เจอเข้าให้จนได้ จำไว้ว่าอย่าแรดอีก

นอนร้องไห้คิดถึงยายจนหลับไป ตื่นมาอีกทีเพราะความหอมของอาหาร

ใครเอาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร? เอวารีบเช็คเสื้อผ้าของตัวเองว่ามันเรียบร้อยไหม เพราะคนที่เอาเข้ามาต้องเป็นผู้ชายแน่ ทำไมเราถึงหลับได้ขนาดนี้

ยังไงต้องกินเพื่ออยู่รอดไปก่อน แต่พอเห็นอาหาร..แบบนี้ไม่ได้กินเพื่ออยู่รอดแล้ว หญิงสาวกินทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ อาหารพวกนี้คงไม่ใช่ฝีมือของผู้ชายที่อยู่ที่นี่แน่ เพราะมันอร่อยระดับโรงแรมห้าดาวเลย

"ทำไมโทรศัพท์ฉันไม่มีเครือข่าย"

"ที่นี่ห้ามใช้เครื่องสื่อสารครับ" เพลิงเป็นคนบอกก่อนที่จะออกจากบ้านไป

"ดูพวกคุณจะลับลมคมในกันจังเลยนะ กลัวฉันแจ้งตำรวจล่ะสิ"

"แจ้งตำรวจทำไม"

"ก็ที่คุณจับฉันมากักขังหน่วงเหนี่ยวนี่ไง"

"คุณเสนอตัวเองไม่ใช่เหรอ"

"เรื่องนั้นฉันแค่พูดเล่น ฉันจะรู้ไหมว่าคุณคิดจริงจัง"

"หน้าผมเหมือนคนอยากจะเล่นกับคุณมากเลยเหรอ"

เอวาอดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าหล่อๆ ของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า จากนั้นขาเรียวก็ค่อยๆ ก้าวถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายก้าวเดินเข้ามาใกล้

"โอ๊ย.." หญิงสาวถอยไม่ระวังชนเข้ากับโซฟาจนล้มลงไปนอนอยู่บนนั้น

"วันนี้ผมไม่มีแรงหรอกนะ" เขาแค่ยืนมองไม่ได้ตามเธอลงมาที่โซฟาด้วย

"คนบ้า" หญิงสาวเพิ่งนึกได้ว่าเขาหมายความว่าอะไร "..ใช่สิคงเอาแรงไปใช้กับผู้หญิงพวกนั้นหมดแล้ว" พอลุกขึ้นได้เธอก็พึมพำเบาๆ

"โอ้ย..คุณ!" แต่ยังไม่ทันยืนตั้งหลักได้เลยก็ถูกเขาจับร่างกดลงกับโซฟาตัวเดิม

"ถ้าคุณอยากได้ ผมก็พอจะช่วยได้นะ" พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำใบหน้าคมก็ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้..