ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 85

"ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม" พอขึ้นมาส่งเอวาข้างบนแล้ว เกวลินไม่อยากลงไปเลย เห็นว่าน้องดูเปลี่ยนไปมาก

"ไม่ต้องหรอกฉันจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า" เธอถามจากเกวลินเรื่องเลขาของท่านประธานแล้ว สโรชายังรอให้เธอกลับมารับตำแหน่งนั้นอยู่

"เรากินข้าวมาแล้วแน่นะ"

"กินมาแล้วค่ะ" เธอกินจากในครัวบ้านของเขานั่นแหละ

"ถ้างั้นพี่ไปนะ"

พอประตูปิดลงไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหนบ้าง อุตส่าห์พยายามเข้มแข็งไว้แล้ว

เอวานอนร้องไห้อยู่แบบนั้นจนหลับไป

เช้าวันต่อมา..

ใครจะดูไม่ออกว่าแกร้องไห้เนี่ย ..หญิงสาวยืนมองตัวเองในกระจก แต่ก็ช่างมันเถอะ ใครเขาจะมาสนใจในตัวเธอขนาดนั้น

[บริษัท]

พอมาถึงเกวลินก็ชวนเอวาไปกินข้าวต้มที่อยู่ข้างบริษัท ก็อยากจะบอกอยู่หรอกว่าไม่หิว ไม่อยากกิน แต่มันดันหิวนี่สิ เอวาก็เลยเดินตามเกวลินไป

ทานเสร็จทั้งสองก็ขึ้นมาที่ชั้นผู้บริหาร

พอขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูหน้าห้องของเขา แต่แปลกใจ แม่เลขาหน้าห้องไปไหนทำไมมีแต่โต๊ะที่ว่างเปล่า

"ถูกย้ายไปเป็นเลขาของผู้จัดการทั่วไป" เกวลินเห็นว่าเอวามองก็รู้แล้วว่าคงสงสัยเรื่องนี้ "พอดีเลขาคนเก่าลาคลอด"

"ค่ะ"

เกวลินเหลือบตามองเอวาเล็กน้อย เพราะมันดูเหมือนไม่ใช่เอวาเลย แต่ก็คงต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องเยียวยาจิตใจเอง

"อ้าวพี่เอวานี่คะ" สโรชาออกมาจากลิฟต์พร้อมกับสามี ก็เห็นว่าเอวานั่งอยู่หน้าห้อง ที่จริงสโรชาคุยกับเกวลินเมื่อคืนนี้แล้ว แต่เธอก็บอกว่าถ้าเอวายังไม่ไหวให้หยุดไปก่อน

"คุณเอวาเข้ามาพบผมหน่อย"

สโรชาเห็นว่าสามีเรียกเอวาเข้าไปพบ ก็เลยเดินแยกตัวกลับมาที่โต๊ะทำงาน

เอวารีบเดินตามท่านประธานเข้าไปในห้อง

"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมติดต่อไม่ได้"

"ฉันกลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ"

"อะไรนะ?" เพราะที่เขาได้ยินมาไม่ใช่แบบนั้น

"ฉันกลับบ้านไปหาคุณยายเพิ่งกลับมาค่ะ" ถึงแม้จะเป็นการโกหก แต่มันคงทำให้เรื่องทุกอย่างจบลง เพราะถ้าบอกความจริงไป ว่าเขาพาเธอไปไว้ที่ไหนมันคงไม่จบง่ายๆ แน่

"ที่คุณพูดมาเป็นเรื่องจริงเหรอ" รามสูรถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะเขากลัวว่าจะถูกทศกัณฐ์ขู่

"จริงค่ะ"

"ถ้างั้นคุณก็ออกไปทำงานเถอะ"

เอวาเดินไปยังไม่พ้นประตูเลยด้วยซ้ำก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น

{"ว่ายังไง"}

{"เรือทหารตามเรือสินค้าของพวกเรามาครับ"}

{"ไม่มีอะไรหรอกเดินเรือต่อไป"}

{"ไม่มีอะไรแน่นะครับ"}

{"ไม่ต้องเป็นห่วง"} เขารู้ดีว่าเรือทหารที่ตามเป็นเรือของใคร

พอวางโทรศัพท์รามสูรก็มายืนมองทอดออกไปนอกอาคาร เขายังคงคิดเหมือนเดิม ถ้าแต่ก่อนยอมเปิดใจบ้างสักนิด ก็คงจะเห็นอะไรอีกมาก

หน้าห้อง..

"หึ" พิมพ์เดินมาที่ห้องเครื่องดื่ม ก็เห็นว่าเอวามาทำงานแล้ว "คิดจะมาก็มาคิดจะหายก็หาย"

เกวลินและสโรชามองหน้ากัน ถ้าเอวาลุกขึ้นมากระชากผมพิมพ์ตบ ทั้งสองจะไม่ห้ามเลย แต่นี่เอวายังคงทำงานเหมือนไม่ได้ยินที่พิมพ์พูด

เย็นวันนั้น..

"เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน"

"ไม่เอาร้านเดิมแล้วนะพี่"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันว่ากลิ่นอาหารมันดูแปลกๆ"

"แปลกยังไง"

"ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ชอบร้านนั้นแล้ว"

สโรชาเปิดประตูออกมาจากห้องสามี ก็เห็นว่าทั้งสองเดินไปที่ลิฟต์แล้วหญิงสาวก็เลยรีบเดิน

"พวกพี่จะไปกินข้าวกันแล้วเหรอ"

"ใช่ จะไปด้วยกันไหม"

"ไปไม่ได้หรอกคุณรามไม่ให้ข้ามไปฝั่งนั้น แต่ฉันจะฝากพวกพี่ซื้ออาหารร้านวันก่อนมาให้"

"ร้านไหน"

"ก็ร้านที่ซื้อมาวันก่อนไง"

"พวกพี่ว่าจะไม่ไปกินร้านนั้น"

"ทำไมล่ะ"

"เอวาบอกมันกลิ่นแปลกๆ"

"ไม่เห็นแปลกเลยอร่อยจะตาย"

"เออพี่ก็ว่าอร่อย คนท้องแท้ๆ ยังบอกอร่อยเลย"

ประโยคที่เกวลินพูดถึงกับทำให้เอวาหน้าเสีย เธอเริ่มนับวันที่ประจำเดือนหายไป เพราะมันก็เกินครึ่งเดือนมาแล้ว ไม่จริงใช่ไหม? ไม่ใช่ใช่ไหม??