ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 31

บทที่ 31 มียางอายไหม

ถูกหวางเห้าชกที่หน้าเต็มๆ

ฟ่านลู่ไม่หลบเลยสักนิด เธอเคยเป็นนักมวยระดับจังหวัด

เรื่องชกต่อยต่อสู้กัน เธอไม่เคยกลัวจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น รูปร่างของเธอกับหวางเห้าก็พอๆกัน ไม่ต่างกันมาก

แค่เอียงตัว ก็หลบหมัดของหวางเห้าได้ทันที ฟ่านลู่ก้มตัวยื่นมือชกเข้าไป

ปั้ง!

ชกไปที่ท้องของหวางเห้า

หวางเห้า “อ้า”ตะโกนออกมาเสียงหนึ่ง เอามือจับที่ท้องและถอยออกไปสามเก้า แล้วนั่งลงกับพื้น

ตั้งแต่ต้นจนจบ ท่าทางของฟ่านลู่รวดเร็วว่องไวมาก

ตั้งตัวยืนตรง ฟ่านลู่รวบผมมัดหางม้า แล้วยิ้มอย่างดูถูก: “คนอย่างคุณ เมื่อก่อนฉันจัดการวันละสิบคน!”

“มึง......” หวางเห้าจับท้องไว้และยังอยากจะตะโกนด่า แต่ในท้องทั้งใส้ทั้งพุงเหมือนคนเข้าด้วยกันหมด เจ็บจนพูดไม่ออก

ภาพที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ ทำให้หลี่หลานตะลึงจนตาค้าง

เขานึกไม่ถึงว่าฟ่านลู่เป็นผู้หญิง แต่กลับสามารถต่อยผู้ชายจนล้มลงได้

“ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้!”

ฟ่านลู่ยกมือขึ้นมาจับคอเสื้อของหวางเห้า เหมือนหิ้วเป็ดไก่อย่างนั้นและผลักตัวเขาออกจากห้องผู้ป่วย: “อย่ามารบกวนคุณป้าอีกนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันโหดร้าย จะตีให้ขาหักจนพิการไปเลย”

“ปล่อยมือออก!”

หวางเห้าสะบัดมือของฟ่านลู่ออกอย่างแรง แล้วถามด้วยสีหน้าที่เจ็บ: “มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? ฉันเป็นน้องเมียของคนที่ไม่เอาไหนอย่างเฉินตงนะเว้ย!”

น้องเมีย?

ฟ่านลู่ตกตะลึงไปสักพัก เธอไม่เคยได้ยินเฉินตงพูดถึงเรื่องนี้เลย

แต่ว่า เธอจึงตอบกลับไปว่า: “คุณเฉินจ้างให้ฉันมาดูแลคุณป้า”

“โอ้โห? มีเงินจ้างนางพยาบาลด้วยหรือนี่?”

หวางเห้ายักคิ้ว ยิ่งมั่นใจกับเรื่องที่ตนคิดไว้ในใจ แล้วตะโกนพูดอย่างเสียงดัง: “ตอนนั้นยังพูดด้วยหน้าตาน่าสงสารว่ามีเงินเหลือแค่สองแสน หาเรื่องจะขอหย่ากับพี่สาวผมอีก ดูตอนนี้แล้ว ที่แท้ก็มีแผนการ แกล้งทำเป็นจน เอาเงินให้พี่สาวสองแสนแล้วไล่ออกจากบ้าน ยังบังคับให้หย่าอีก ประหยัดเงินไปเยอะเลยนะ พอหลังจากนั้นก็รวยขึ้นมาทันที?”

ทันใดนั้นฟ่านลู่รู้สึกตกตะลึงทำตัวไม่ถูก

แต่หลี่หลานกลับร้องไห้และตะโกนขึ้นมากะทันหัน: “หุบปาก ลูกชายชั้นไม่ใช่คนอย่างที่แกพูด แกกำลังใส่ร้ายเขา!”

ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่ตนเองรอดจากความตายกลับมาแล้ว ลูกชายทำไมถึงรวยขึ้นมาอย่างกะทันหัน

แต่ก่อนหน้านั้นที่เธอยังรู้สึกตัวและมีสติดีๆอยู่นั้น ลูกชายเป็นยังไง เธอรู้ดีกว่าใครๆ

มีแม่ที่ไหนไม่รักลูก ก่อนหน้านั้นที่เธอป่วยหนัก ได้แต่มองดูลูกชายลำบาก

“ใส่ร้าย? ผมใส่ร้ายเขายังไง? พี่สาวผมต่างหากที่ถูกใส่ร้าย!”

หวางเห้าก็ยังไม่ยอมเลิกราวี กัดฟันตะคอกอย่างเสียงดัง: “ในตอนนั้นเฉินตงที่เป็นชายหงศ์คนนี้โชคดี ถึงแม้เขาจะเป็นแค่ชาวไร่ชาวสวน พี่สาวผมก็ไม่แคร์ยอมลดตัวลงไปแต่งงานกับเค้า แต่มาตอนนี้ เขามีเงินรวยขึ้นเท่านั้น ก็หย่ากับพี่สาวผม พวกชาวสวนบ้านนอกอย่างพวกคุณ จิตใจแข็งกว่าก้อนหินซะอีก!”

“หุบปาก หุบปากของนายเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ยอมให้นายว่าลูกชายฉันแบบนี้!” หลี่หลานตะโกนตอบด้วยเสียงสั่นไปทั้งตัว

เห็นหลี่หลานที่อารมณ์ขึ้น ฟ่านลู่ก็รู้สึกร้อนใจด้วย

เปี๊ยก!

ฟ่านลู่ตบไปที่หน้าหวางเห้าหนึ่งที: “คุณรีบออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

“ผม......” หวางเห้ากำลังจะโต้ตอบ

เปี๊ยก!

ฟ่านลู่ตบหน้าหวางเห้าอีกครั้ง: “ฉันบอกให้คุณออกไป!”

ใบหน้าของหวางเห้าบวมแดงครึ่งหน้าแล้ว แต่ถ้าให้เขาสู้กับฟ่านลู่ เขาไม่กล้าจริงๆ

ในใจรู้สึกโมโหอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เฉินตงแกล้งจนแล้วหย่ากับพี่สาว ตอนนี้เขาก็หมั้นกับหลินเสว่เอ๋อสำเร็จและเตรียมจะแต่งงานแล้ว

หวางเห้าเปิดปาก กำลังจะตะโกนพูดอีก

เปี๊ยก!

ในเวลานี้พอดี

คุณหมอจางก็วิ่งตามพยาบาลที่นำทางให้ วิ่งมาอย่างรีบร้อน

ผลักดันกลุ่มคนออกและเห็นภาพนี้ คุณหมอจางตกใจจนขนหัวลุก

ครั้งก่อนหลี่หลานถูกกระทบกระเทือนจิตใจจนอาการป่วยกำเริบ ทำให้เกือบจะช่วยชีวิตกลับมาไม่ได้

ครั้งนี้ยังมาอีก?

เห็นหวางเห้าโวยวายเสียงดังมาก คุณหมอจางรีบร้อนเข้าไปดุว่า: “ที่นี่คือโรงพยาบาลนะ คุณคิดว่าที่นี่คือบ้านของคุณหรือไง?”

หวางเห้าโดนดุจนตะลึงไปสักพัก

คุณหมอจางหันหน้าไปมองทางฟ่านลู่: “คุณคือนางพยาบาลที่คุณเฉินจ้างมาใช่ไหม? เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือครับ? ว่าอย่าให้คุณหลี่ถูกกระทบกระเทือนจิตใจอีก”

ฟ่านลู่ตอบด้วยความอัดอั้นใจ: “ฉัน ฉันห้ามเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอมไป”

“ทำไมผมต้องไป? คุณแค่นางพยาบาลเล็กๆคนหนึ่งที่ไอ้หนุ่มบ้านนอกชาวสวนชาวไร่เค้าจ้างมาดูแลแม่ของเขา คุณจะมาห้ามผมไม่ให้มาทวงความยุติธรรมให้พี่สาวได้ยังไง?” หวางเห้าตะโกนอย่างเสียงดัง

“พอแล้ว!”

คุณหมอจางโกรธและดุดังๆ: “คำนึงก็ชาวสวนบ้านนอก คนบ้านนอกไม่ใช่แพะรับบาปนะ! มารยาทเช่นนี้อย่างคุณ ยังมีหน้าพูดคำพูดเช่นนี้หรือครับ?”

หวางเห้าหน้าแดงและกำลังจะโต้ตอบกลับ

คุณหมอจางขี้เกียจจะพูดให้เสียเวลาอีก รีบยกมือขึ้นมาโบกและสั่งการ: “รีบเรียกรปภ.ขึ้นมาลากตัวคนๆนี้ออกไป!”

“คุณ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้?” หวางเห้าตกใจ

คุณหมอจางพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห: “ในฐานะที่ผมเป็นหมอใหญ่โรงพยาบาลแห่งนี้! แม้แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาก็ห้ามผมไม่ได้หรอก!”

หวางเห้าโมโหอย่างมาก

แต่คุณหมอจางก็ยังตะโกนด่าอย่างไม่หยุดยั้ง: “คุณเฉินมาเจอกับครอบครัวของคุณ นั่นแหล่ะคือความซวยที่แท้จริง! คุณหลี่พักรักษาที่โรงพยาบาลนานขนาดนี้ ผมเป็นหมอประจำตัวที่รักษาเธอ ก็เห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง ครั้งไหนที่ไม่ใช่คุณชายหลี่มาดูแลคุณผู้หญิงหลี่ด้วยตนเอง? พี่สาวคุณและพวกคุณเคยมากี่ครั้ง?”

“แม่คุณมาหาผมที่โรงพยาบาล ถามว่าแม่ของคุณเฉินจะหมดลมหายใจเมื่อไหร่ พี่สาวคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ของเขาไปให้ทางบ้านของพวกคุณ ตอนนี้คุณยังหน้าด้านมาหาเรื่องคุณหญิงหลี่ที่นี่อย่างไร้ยางอาย”

“ครอบครัวของคุณรู้จักอายบ้างไหม?”