ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 122

ยี่หวาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงโทรศัพท์ คงไม่ใช่ว่าหมอนั่นโทรมาบ่นอะไรเธออีกหรอกนะ

“ฮัลโหล” ยี่หวาเอ่ยออกไปอย่างงัวเงีย

“หายหน้าหายตาไปเลยนะ”

“ใครหายกัน เมื่อวานฉันก็เพิ่งไปแสดงหนังตามที่พี่ควิลบอกไงคะ นักแสดงคนอื่นต่างก็มีผู้จัดการส่วนตัวคอยดูแล ส่วนฉันไม่เห็นมีบ้างเลย” ยี่หวาส่งเสียงน้อยใจออกมา ทำเอาปลายสายถึงกับรู้สึกผิด

“ฉันขอโทษ! เมื่อวานฉันเกิดปัญหาที่บ้านนิดหน่อย อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันขอแก้ตัว”

“แก้ตัวอะไรกัน พรุ่งนี้ไม่มีงานสักหน่อย”

“ใครว่าไม่มีล่ะ เมื่อคืนทางกองถ่ายหนังเรื่องสร้างโลกให้สวยทักมาบอกว่าอยากจะเชิญเธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วย”

“งานเลี้ยงอะไรคะ?”

“ก็งานเลี้ยงบนเรือซูเปอร์ยอชต์น่ะสิ เห็นทางกองถ่ายบอกว่าทางนายทุนเหมาเรือให้จัดงานเลี้ยง 3 วัน 2 คืน พวกเขาก็เลยอยากชวนเธอไปด้วย เพราะบทเธอเองก็มีความสำคัญกับเรื่องเหมือนกัน”

“เอ๋? ทำไมอยู่ๆ ก็มีงานเลี้ยงได้คะ”

“เธอต้องไปถามทางนายทุนเองแล้วแหละ แต่ว่าทุกวันนี้ก็ยังไม่มีการเปิดเผยรายชื่อผู้ลงทุนหนังเรื่องนี้เลย”

“ไม่ไปได้ไหมคะ” เพราะเรนเองก็ยังไม่หายดี เธอไม่อยากห่างจากเขาตอนนี้เลย กลัวว่าเขาจะคิดมากอีก

“ไปเถอะ ฉันอยากไป โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ หรอกนะ”

“สรุปก็คือพี่อยากไปสินะ” เป็นการขอแก้ตัวที่ดีจริงๆ

“แหะๆ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ไปเถอะนะ นะๆ พรีส~”

“เห้อ! ก็ได้ค่ะ”

“ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ” ว่าจบควิลเลอร์ก็วางสายไป ส่วนยี่หวาก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอกำลังนอนอยู่บนตักของวายุ เพราะพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าเขากำลังนั่งมองหน้าเธออยู่

“เอ่อ…ขอโทษนะคะที่ฉันคุยโทรศัพท์เสียงดังจนทำให้คุณตื่น”

“เช้าแล้ว”

ยี่หวาเข้าใจได้ทันทีว่าเขาหมายถึงตอนนี้เช้าแล้วถึงเวลาตื่น ไม่ใช่เพราะเธอเสียงดัง “คุณนั่งหลับแบบนี้มาหลายคืนแล้วไม่เมื่อยบ้างเหรอคะ”

“ไม่เมื่อย”

“นั้นสินะ อายุ 34 ก็เป็นเพียงแค่ตัวเลข” ยี่หวาแซวชายหนุ่มตรงหน้า แต่สีหน้าเขาตอนนี้กลับดูย่ำแย่มาก “เอ่อ…เราไม่พูดถึงเรื่องอายุกันดีกว่าเนอะ”

“ใครโทรมา”

“อ๋อ พี่ควิล ผู้จัดการส่วนตัวของฉันค่ะ เขาโทรมาบอกว่าวันพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงของกองถ่ายหนังบนเรือ พวกเขาชวนฉันไปด้วย แต่ว่างานดันจัด 3 วัน 2 คืนนี่สิคะ ฉันเป็นห่วงเรนจัง เรนจะโกรธฉันอีกหรือเปล่า”

“แค่เธอไม่ขาดการติดต่อ”

“ไม่ขาดแน่นอนค่ะ” ไม่กล้าขาดแล้วด้วย “แต่ก็เหมือนโชคช่วยเลย เพราะการไปงานเลี้ยงครั้งนี้ฉันก็จะได้เจอดาหลาอีก คราวนี้แหละถึงเวลาเอาคืนที่แท้จริง”

วายุได้แต่คิดในใจ ‘โชคที่ไหนกัน เป็นฝีมือเขาต่างหาก’ เพราะเขาอยากให้เธอจัดการผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอกลับคอนโดไปอาบน้ำก่อนนะคะ วันนี้ฉันต้องใช้เวลาทั้งหมดไปกับเรน”

“ชุดเธออยู่ในห้องน้ำ”

“คุณซื้อมาให้ฉันเหรอคะ” เพราะยี่หวาจำได้ว่าเธอไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน

“อืม แบรนด์เธอ”

ยี่หวานิ่งไปเล็กน้อย เอาเถอะ เธอควรชินกับผู้ชายคนนี้ได้แล้ว “ขอบคุณค่ะ”

เสียงผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากยี่หวาดังขึ้น ทำเอาเธอเผลอมองบนไปหนึ่งที ควิลเลอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงต้องรีบสะกิดให้หญิงสาวทำหน้าดีๆ

ยี่หวาก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูควิลเลอร์ “คนพวกนั้นไม่ได้อ่านข่าวบ้างเลยหรือไงคะ” ถึงได้ไม่รู้ว่าคุณวายุไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับดาหลาเลย

“ฉันเองก็แปลกใจ ในเมื่องานเลี้ยงครั้งนี้เหมือนจะจัดขึ้นเพื่อดาหลา แล้วทำไมที่งานคราวก่อนท่านประธานถึงได้ดูเกลียดเธอขนาดนั้น”

“บางคำถามก็ปล่อยให้มันเป็นคำถามต่อไปน่าจะดีกว่า” ว่าจบยี่หวาก็เดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงเพื่อรับลมทะเล

“ยืนแบบนั้นไม่กลัวตกลงไปอีกเหรอ”

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังยี่หวา พอเธอหันไปมองก็พบกับ “คุณโจเซฟ?”

“ไงคุณ ไม่ได้เจอกันนาน” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยทักทายเธอพร้อมกับยื่นแก้วไวน์ในมือให้แต่ก็ถูกยี่หวาปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นถ้าคุณวายุเห็นเธอดื่มต้องโดนบ่นอีกแน่ๆ

“ฉันเพิ่งเจอคุณไป ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่”

“ผมไม่เคยบอกคุณเหรอว่าผมทำธุรกิจเกี่ยวกับโลจิสติกส์ แล้วก็เปิดให้บริการเช่าเรือยอชต์ด้วย เพราะงั้นผมจึงจำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อเช็กความปลอดภัยให้กับลูกค้า”

ที่เขาได้เป็นกรรมการในรายการอาหารก็คงเป็นเพราะเขามักจะต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ สินะ “ไม่เคยค่ะ แต่ก็น่าแปลกใจนะที่เจ้าของธุรกิจมาดูแลลูกค้าด้วยตัวเองแบบนี้”

“ก็แค่กับลูกค้าคนพิเศษเท่านั้นแหละครับ” โจเซฟหันไปสบตากับยี่หวาเพื่อเป็นการบอกว่าเธอคือคนพิเศษ แต่ยี่หวาก็หันหนีอย่างไร้เยื่อใย “แล้วสรุปเรื่องของพวกคุณสองคนนี่ยังไง? ผมเดาเรื่องของคุณทั้งสองคนไม่ได้เลย ตอนนี้ผมสับสนไปหมดว่าควรจะเดินหน้าจีบคุณต่อไปดีไหม”

“ไม่ดีค่ะ” ยี่หวาเอ่ยออกมาอย่างทันควัน “ตอนนี้ฉันกับเขา เรารักกันมาก เพราะงั้นฉันหวังว่าคุณจะเลิกคิดเรื่องฉันอีก”

“แต่ผมได้ข่าวมาว่างานเลี้ยงครั้งนี้เขาจัดขึ้นเพื่อผู้หญิงที่ชื่อว่าดาหลา”

“เรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่คุณคิดเยอะมาก”

“หรือว่าผู้ชายคนนั้นจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ขึ้นเพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่าง”

“ฉลาด! แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ เพราะงั้นก็ทำหน้าที่ดูแลลูกค้าคนอื่นๆ ให้ดีแล้วกันนะคะ ฉันไปล่ะ”