ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 133

วิดีโอที่ยี่หวาเพิ่งโพสต์ไปมีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง เพราะเป็นวิดีโอที่ดาหลากำลังเล่นบทรักกับพนักงานคนหนึ่งบนเรือ ซึ่งยี่หวาก็ทำการปิดหน้าผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภาพหรือเสียงก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ได้ตัดต่อ

…..

ย้อนกลับไปเมื่อ 4 วันก่อน ขณะที่ยี่หวากำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ข้างๆ ดาหลา ในจังหวะที่สายตาทุกคนกำลังจับจ้องไปยังควิลเลอร์ที่กำลังกดปุ่มบนหน้าจอโทรศัพท์ ยี่หวาก็ได้แอบใส่ยาปลุกอารมณ์ลงในแก้วดาหลาโดยทำเป็นเอื้อมมือไปหยิบทิชชู…

ซึ่งยี่หวารู้ว่าหลังจากที่ดาหลากลับเข้าไปในห้องเธอจะต้องออกมาหาคนเพื่อระบายอารมณ์จึงจ้างให้พนักงานบนเรือคนหนึ่งดักรอถ่ายภาพเอาไว้ แต่ที่เธอตั้งใจไว้ก็แค่ภาพนิ่งกอดจูบเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าพนักงานคนนั้นจะถ่ายวิดีโอ แถมดาหลาเองก็ไม่ได้ทำแค่กอดจูบแต่กลับ…แถมยังไม่กลับเข้าไปในห้องด้วย

สงสัยคงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าที่แรงเกินไปบวกกับยาที่เธอใส่ลงไปอีก ทำให้ดาหลาควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งเธอเชื่อว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะต้องมีคนเห็นมากกว่านั้นแน่ แต่คงเป็นเพราะว่าพวกเขาเป็นแค่พนักงานก็เลยไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

…..

[เฮ้ย!!! ดีนะไม่ได้เปิดตอนอยู่กับลูก คนแบบนี้ไม่ควรอยู่ในวงการ ออกไปซะ! อย่ามาทำอะไรเสื่อมเสียแบบนี้]

[เลิกดูละครที่ดาหลาแสดง! ได้ข่าวว่าเธอกำลังถ่ายหนังเรื่องใหม่อยู่แถมเป็นนางเอกด้วย ไม่ต้องทำออกมาล่ะ พวกเราไม่อยากดู]

[หรือไม่ก็เปลี่ยนตัวนักแสดงซะ ฉันได้ข่าวว่ายี่หวาก็แสดงหนังเรื่องนั้น ฉันยังอยากดูยี่หวาแสดงหนังอยู่]

[เห็นใสๆ ว่าแล้วต้องไม่ใสอย่างที่เห็น สงสารประธานภูวิศจังที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้]

[ฉันว่าต้องมีการยกเลิกงานหมั้นแน่ๆ เพราะตระกูลพิทวัสชญวงศ์คงไม่เอาผู้หญิงคนนี้ไปทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแน่]

[ตอนแรกก็อยากรู้นะว่าคนที่โพสต์อะไรแบบนี้ทำไปเพื่ออะไร แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำเพื่อให้พวกเราได้ตาสว่าง จะได้ไม่ถูกผู้หญิงคนนี้หลอกได้อีก จะสงสารก็แต่พ่อแม่ของเธอที่มีลูกสาวแบบนี้]

ยี่หวาที่อ่านคอมเมนต์ได้ส่วนหนึ่งก็เงยหน้าขึ้นตะโกนใส่วายุด้วยสีหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรม “ที่รัก!”

“เกิดอะไรขึ้น! ใครรังแกอะไรเธอ” วายุทิ้งปากกาในมือลงอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหายี่หวา

“ทำไมคนพวกนี้ไม่เห็นด่าดาหลาแรงๆ เหมือนกับตอนที่ด่าฉันเลย คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหมว่าแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย”

“อืม ไม่ยุติธรรม” วายุพูดพร้อมกับเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะก่อนจะกดลงบนหน้าจอสองสามครั้ง จากนั้นบนหน้าจอโน้ตบุ๊กยี่หวาก็ปรากฏคำด่าต่างๆ ที่เธอต้องการเห็นในตอนแรก

[ไม่อยากจะเชื่อว่าดาหลาจะเป็นสเปิร์มตัวที่ดีที่สุด]

[คิดว่าตัวเองเป็นจิตรกรเหรอ ที่ผ่านมาถึงได้ชอบสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนใสๆ ทั้งที่แท้จริงแล้วกลวง!]

[สมน้ำหน้าจริงๆ กำลังหมั่นไส้ที่เธอกำลังจะหมั้นกับประธานภูวิศพอดีเลย ขอบคุณคนที่เอาคลิปมาปล่อยด้วยค่ะ]

“ขอบคุณค่ะที่รัก” ยี่หวาหันไปขอบคุณวายุ แม้ในใจเธอจะรู้ดีว่าแค่เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครกล้าด่าแรงๆ หรอก เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว ดาหลาไม่ได้ไปแย่งของใครและไม่ได้ไปทำร้ายใคร แต่อย่างน้อยตอนนี้ดาหลาก็เสียชื่อเสียงไปในระดับหนึ่งแล้ว

ชื่อเสียงที่เธอรักมากถึงขนาดยอมปิดบังว่าเคยมีลูก…

ซึ่งมันก็ดีแล้ว แต่แค่นี้มันก็ยังไม่พอกับความแค้นที่เธอมีอยู่ดี อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องให้ดาหลาออกจากวงการบันเทิงไปซะก่อน คนทางนั้นจะได้จัดการได้ถนัด

อีกด้านหนึ่ง

ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

ดาหลาที่เพิ่งอ่านข่าวในอินเทอร์เน็ตจบก็ปาโทรศัพท์เครื่องสี่หมื่นทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี ก่อนจะกรีดร้องออกมาจนเรญ่าต้องยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง “กรี๊ดดด!!! ฝีมือใคร! ใครมันทำแบบนี้ ใครมันเล่นสกปรกกับฉันแบบนี้!”

“ฮะ? คุณแม่ถูกยิงได้ยังไงคะ ใครเป็นคนยิง!”

“พ่อก็ไม่รู้ เห็นตำรวจบอกว่าน่าจะโดนลูกหลง เพราะบริเวณแถวนั้นเป็นซอยเปลี่ยว มีพวกวัยรุ่นชอบนัดตีกันบ่อยๆ”

“แล้วคุณแม่ไปทำอะไรแถวนั้น”

“พ่อก็ไม่รู้ ต้องรอให้แม่ของเราฟื้นอีกที ลูกก็รีบพักรักษาตัวแล้วพ่อคงไม่ได้ไปเยี่ยม ช่วงนี้มีแต่เรื่องเต็มไปหมดเลย”

“ได้ค่ะ ดาไม่เป็นไรพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

พอเห็นดาหลาวางสายเรญ่าก็รีบพูดขึ้น “เธอจะลาออกจากวงการบันเทิงงั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ”

“เธอทำไม? เธอก็ทำงานเดิมของเธอไปสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันเลย” ดาหลาพูดออกมาอย่างไม่สนใจ

“เธอมันเห็นแก่ตัวที่สุด! สมควรแล้วที่จะโดนแฟนคลับเกลียด” เรญ่าไม่สนใจดาหลาเดินออกจากห้องไปเลย คอยดูเถอะสักวันจะไม่เหลือใคร!

หลังจากที่เรญ่าออกจากห้องไปดาหลาก็นอนดูคอมเมนต์เกี่ยวกับเธอในโทรศัพท์ สักพักพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับยาที่เธอต้องกิน ซึ่งดาหลาก็กินไปอย่างไม่ได้สงสัยอะไร

แต่พอตกกลางคืนเธอก็รู้สึกกระสับกระส่าย ครั่นเนื้อครั่นตัว แถมยังเจ็บหน้าอกอีก…

“ช่วย…ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!” ดาหลาพูดออกมาอย่างทรมาน ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกพยาบาลข้างเตียง

พยาบาลที่วิ่งเข้ามาในห้องก็เห็นดาหลานอนหอบหายใจอยู่ ตามร่างกายมีเหงื่อออกมากกว่าปกติ “ว้าย! เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย ตามหมอเร็ว”