ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 98

พอโจเซฟรู้ว่าคนตรงหน้าเขาเป็นใครก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำไมคนที่เขารักถึงได้กลายเป็นแฟนของคนระดับนี้ได้ แถมผู้ชายคนนั้นดูจากแววตาก็รู้ว่ารักเธอมากด้วย แล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรไปสู้ แม้ว่าเขาจะมีอิทธิพลแต่ถ้าเทียบกับตระกูลนั้นเขาก็เป็นได้แค่ปลายเล็บของอีกฝ่ายเท่านั้น

หลังจากที่วายุรับยี่หวากลับมาบ้านทุกคนก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมา เพราะพวกเขาคิดว่าจะต้องสูญเสียเธอไปอีกแล้ว แต่คนที่ร้องไห้หนักสุดก็คงจะไม่พ้นเรนจิ ที่ตอนนี้น้ำตาเขาไหลจนเสื้อยี่หวาเปียกหมดแล้ว

“คนเก่งไม่ร้องนะ หม่ามี๊ไม่เป็นไร หม่ามี๊ปลอดภัยแล้ว เชื่อหม่ามี๊นะ” ยี่หวาลูบหลังเรนจิอย่างปลอบโยน ซึ่งตอนนี้เขาอยู่ในอ้อมอกยี่หวาแล้วกำลังกอดคอเธอแน่นไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย

“หม่ามี๊…ฮึก! เรนคิดว่า…หม่ามี๊จะทิ้งเรนไปแล้ว…”

“หม่ามี๊ขอโทษที่ทำให้หนูต้องเป็นกังวล หม่ามี๊ผิดไปแล้ว”

สุดท้ายเรนจิก็ร้องไห้จนหลับไปอยู่ในอ้อมกอดของยี่หวา เมื่อเดวิลและพีรพัฒน์เห็นว่ายี่หวาปลอดภัยดีก็ขอตัวกลับก่อน เพราะถึงพวกเขาจะอยู่ไปก็เป็นส่วนเกินเสียเปล่าๆ รวมถึงธาราธรด้วยที่ถูกสายตาวายุไล่ให้กลับบ้าน

“ฉันเคยจมน้ำจริงด้วยค่ะ” ยี่หวาหันไปพูดกับวายุที่เอาแต่นั่งมองเธอไม่ละสายตาไปไหนนานแล้ว

“เธอจำได้แล้ว?”

“ใช่ค่ะ แต่ว่าฉันจำได้แค่ช่วงเวลาที่ฉันความจำเสื่อม”

“ความจำเสื่อม?”

“ใช่ค่ะ ที่ฉันเคยบอกคุณว่าฉันโดนคนผลักตกน้ำคือเรื่องจริง มันเป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ซึ่งคุณโจเซฟได้ช่วยฉันเอาไว้ แต่ว่าตอนนั้นฉันหยุดหายใจไปทำให้สมองขาดออกซิเจน เลยความจำเสื่อม ซึ่งตอนนี้ฉันก็จำได้แค่ในช่วงเวลาที่ฉันความจำเสื่อมเท่านั้น”

สีหน้าวายุตอนนี้ดูแย่มาก เพราะตอนที่เธอจมน้ำไม่ใช่เขาที่เป็นคนช่วยเธอ ตอนที่เธอความจำเสื่อมเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่อยู่กับเธอ กลายเป็นว่าเขาปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นมาดูแลเธอแทน ก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้รักเธอ ทั้งสองคนคงมีช่วงเวลาดีๆ แถมยังได้อยู่ด้วยกันอีก คิดถึงตรงนี้ภายในใจของวายุก็มีแต่ความอิจฉาและเกลียดตัวเอง

เขาอิจฉาผู้ชายคนนั้นที่ได้อยู่กับยี่หวาตอนเธอลำบาก แล้วก็เกลียดตัวเองที่เขาไม่ได้ช่วยเหลือเธอเพราะมัวแต่กลัว

“ฉันขอโทษที่ทิ้งเธอไป ทำให้เธอต้องลำบาก”

“คุณทิ้งฉัน?”

“ที่ฉันเคยบอกเธอว่ามันเป็นเพราะความผิดพลาดทำให้ฉันมีลูกกับผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นฉันกลัวว่าเธอจะโกรธและผิดหวังในตัวฉัน ก็เลยออกมาจากชีวิตของเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง”

“ฉันอยากเข้ารับการรักษาอย่างจริงจังค่ะ เพราะก่อนหน้านี้พี่ฉันกลัวว่าเรื่องในอดีตจะทำร้ายฉัน ก็เลยอยากให้ฉันได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”

“ถ้าจำได้เธอจะทิ้งฉันไปไหม” สีหน้าและน้ำเสียงของวายุดูเป็นกังวลมาก

“คุณมีเรื่องที่ทำผิดกับฉันมากกว่านี้อีกเหรอคะ”

วายุรีบส่ายหัวไปมา “ไม่มี เรื่องนี้จะเป็นเรื่องเดียวที่ฉันทำผิดกับเธอ”

วันต่อมารายการทอล์คโชว์ได้ทำการเผยแพร่ออกมา ซึ่งได้ผลตอบรับดีมาก และยังมีคนจำนวนไม่น้อยพูดถึงยี่หวา

[ทำไมยี่หวาดูหยิ่งจัง ตอนที่พิธีกรถามเธอก็ตอบแบบไม่ให้พิธีกรได้ถามต่อเลย แถมการตอบก็อย่างกับว่าไม่แคร์ใครเลย]

[แต่ฉันชอบผู้หญิงแบบนี้นะ ดูน่าค้นหาดี ฉันชอบประโยคที่เธอบอกว่าการตั้งความหวัง คือการเสี่ยงกับความเจ็บปวด]

[เธอยังเกร็งอยู่หรือเปล่า เพราะเท่าที่รู้นี่เป็นรายการแรกของเธอ]

[ใครที่บอกว่าพี่ยี่หวาหยิ่งไม่จริงเลย ไปดู #ยี่หวา แล้วจะรู้ว่าพี่เขาไม่หยิ่งเลย ยืนถ่ายรูปกับแฟนคลับตั้งหลายคนแถมยังถ่ายแบบใกล้ชิดด้วย ตัวจริงน่ารักมาก]

[นี่รูปที่ผมถ่ายกับพี่ยี่หวา (ภาพ) ใครที่บอกว่าพี่เขาหยิ่งมาเถียงกับผมได้]

[แต่ที่แน่ๆ แววตาของเดวิลที่จ้องยี่หวาดูไม่ธรรมดายังไงไม่รู้ หรือเพราะว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานาน ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมอปลาย]

[อยากรู้ว่าชุดของยี่หวาแบรนด์อะไร ใครรู้บ้างช่วยตอบหน่อย]

อีกด้านหนึ่งดาหลาที่เพิ่งได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการว่าจะให้เธอเล่นหนังแถมยังเป็นบทนางเอกก็ดีใจกรีดร้องลั่นบ้าน

“เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไร” ญาณิศาที่ได้ยินเสียงร้องของลูกสาวก็รีบเดินมาดูอย่างเป็นห่วง

“คุณแม่! ตอนนี้ดาจะได้เล่นหนังเป็นนางเอกแล้วนะ”

“จริงเหรอลูก! แม่ดีใจด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะคุณแม่ แล้วเรื่องยี่หวาเป็นยังไงบ้าง แม่จัดการมันยัง คราวก่อนมันไปออกรายการ จนตอนนี้คนติดตามมันจะมากกว่าดาแล้วนะ”

“เพื่อนแม่กำลังจัดการให้อยู่ แต่มันไม่ค่อยอยู่คนเดียวเลยลงมือยาก”

“แม่รีบจัดการด้วย ดาไม่อยากอยู่หายใจร่วมกับมัน”

“แม่ก็เหมือนกัน ลูกไม่ต้องห่วง”

ถึงแม้ว่าดาหลาจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าขืนรอให้แม่ของเธอลงมือจัดการมีหวังมันได้โด่งดังกว่านี้แน่ สงสัยเรื่องนี้เธอคงต้องลงมือจัดการเองแล้ว

ดาหลาหยิบมือถือออกมา เอ่ยปากพูดกับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “เรื่องที่เคยบอกไป ฉันอยากให้รีบ ลงมือก่อนที่มันจะดังกว่านี้”

“ทำไมใจร้อน แต่ถ้าเธอว่าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา”

นัยน์ตาของดาหลาฉายแววเหี้ยมโหด “ลงมือหนักๆ อย่าให้มันมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก”

“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้เธอมาสอน ฉันรู้ว่าควรจัดการยังไง แล้วเรื่องเงินก็อย่าลืมแล้วกัน เพิ่มค่าเร่งเวลาด้วย”