ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ นิยาย บท 7

ทหารสิบนายเดินกลับมาจากบ้าน พวกเขาขอบตาแดงก่ำ ต่างผ่านการร้องไห้มา

เมื่อวานนี้สีหน้าของพวกเขาแต่ละคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้าปนความสิ้นหวัง

ทว่าตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ต่อให้ขอบตาจะแดงก่ำ แต่ปากกลับฉีกยิ้ม

พวกเขากำลังรอให้เย่มู่มู่ส่งน้ำมาให้!

ในเวลานี้ ที่หน้าประตูจวนแม่ทัพเกิดเสียงดังวุ่นวาย มีผู้ลี้ภัยกำลังสร้างปัญหา

จ้านเฉิงอิ้นให้เถียนฉินออกไปดู

พวกเขาออกไปได้ไม่นาน คนที่มารวมตัวกันสร้างปัญหาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงดังเข้ามาในจวนด้านในได้ยินกันชัดเจน

จ้านเฉิงอิ้นลุกขึ้น เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงทุกคนร้องตะโกนว่า “ขอท่านแม่ทัพได้โปรดเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายธัญพืชออกมาด้วยเถอะ”

“ท่านแม่ทัพ ทั้งที่จวนของท่านมีข้าวสาร เหตุใดต้องซ่อนไว้กินเพียงคนเดียว? หรือว่าท่านอยากจะมองดูชาวบ้านด่านเจิ้นกวนหิวตายทั้งเป็นไปต่อหน้าต่อตาหรือ?”

“ท่านแม่ทัพ ได้โปรดช่วยพวกชาวบ้านด้วยเถอะ พวกเราไม่อยากหิวตาย!”

หน้าประตูจวนแม่ทัพ ชาวบ้านที่สร้างปัญหาก็มีถึงสองร้อยคนแล้ว!

ผู้นำก็คือชายที่มีนามว่าหลิวซื่อ ภายใต้ใบหน้ายาวนั้นคือดวงตาสามขาวและโหนกแก้มโดดเด่น

เขารู้จักกับพ่อที่แลกเปลี่ยนลูกเมื่อวานนี้ เมื่อก่อนเคยเป็นอันธพาลในท้องที่เช่นเดียวกัน

ครั้นเขาเห็นจ้านเฉิงอิ้นเดินออกมาจากจวนแม่ทัพ ก็ร้องตะโกนเสียงดัง “ท่านแม่ทัพออกมาแล้ว ทุกคนขอร้องให้เขาแจกธัญพืชเถอะ พวกเราจะมีชีวิตรอดต่อไปหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับท่านแม่ทัพแล้ว!”

นัยน์ตาทั้งสองของจ้านเฉิงอิ้นมองไปยังกลุ่มคนที่สร้างปัญหาด้วยแววตามืดมน

“จวนแม่ทัพไม่มีข้าว รีบออกไปเสีย!”

หลิวซื่อหัวเราะฮ่า ๆ ทั้งกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านบอกว่าไม่มีข้าวก็คือไม่มีข้าวหรือ?”

เขาลากหญิงชราที่ถูกตีจนหน้าบวมเขียวช้ำออกมาจากมุม เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุสามขวบถูกนางกอดปกป้องเอาไว้แน่นในอ้อมอก

ใบหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาขุ่นมัวคู่นั้นคลอไปด้วยน้ำตา รู้สึกผิดต่อแม่ทัพ ไม่กล้ามองไปที่เขา

หลิวซื่อล้วงกระดาษสีทองที่ใช้ห่อข้าวปั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกง บนนั้นยังมีเมล็ดข้าวสีขาวติดอยู่

ชาวบ้านที่หิวโหยจนแทบหมดสติเห็นเมล็ดข้าวนั้น ต่างก็พากันกลืนน้ำลาย

นั่นคือข้าวขาวนี่!

ต่อให้จะมีแค่ไม่กี่เม็ด ใครบ้างจะไม่อยากกิน?

ตอนที่ยังไม่เกิดภัยแล้ง พวกเขายังอาลัยอาวรณ์ซื้อข้าวขาว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เกิดความอดอยากไปทั่วทุกที่

“ท่านแม่ทัพ ท่านให้ข้าวปั้นกับหญิงชราตายยากผู้นี้กินได้ เหตุใดถึงไม่ให้พวกเรา[hk’ ทั้งที่ท่านก็มีธัญพืช”

“ท่านอยากให้ชาวบ้านทั้งเมืองหิวตายหรืออย่างไร?”

เมื่อหลิวซื่อกล่าวจบ ชาวบ้านทั้งหมดก็ตะโกนขึ้น “ขอท่านแม่ทัพแจกจ่ายธัญพืชด้วยเถอะ!”

“ได้โปรดท่านแม่ทัพแจกจ่ายธัญพืชด้วย...”

“ท่านแม่ทัพ ให้ทางรอดกับพวกเราด้วยเถอะ!”

คนหลายร้อยคนพากันคุกเข่า ขอร้องให้จ้านเฉิงอิ้นแจกจ่ายธัญพืช

แต่เขาเองก็ไม่มีธัญพืชเช่นกัน

ถุงเส้นหลายร้อยถุงเมื่อเช้านี้ ต้องส่งให้ค่ายทหารก่อน มิเช่นนั้นม้าศึกสองร้อยตัวสุดท้ายอาจจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว!

เรื่องนี้ เขาจะปล่อยปละละเลยไม่ได้

หลิวซื่อเห็นว่าจ้านเฉิงอิ้นนิ่งเฉย จึงผลักย่างเอ๋อร์และแม่ของเขาที่ถูกตีจนแทบจำไม่ได้ไปตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น

เขากล่าวอย่างดุร้าย “พูดมา แม่ทัพให้ข้าวปั้นกับพวกเจ้าใช่หรือไม่? ในข้าวปั้นห่อเนื้อไว้ด้วย!”

เมื่อได้ยินว่าข้าวปั้นมีเนื้อ ผู้คนมากมายต่างก็พากันกลืนน้ำลายอึก ๆ

หญิงชราถูกตีจนหายใจรวยริน ให้ตายก็ไม่ยอมเปิดปาก

ย่างเอ๋อร์ปกป้องแม่ของเขา หลิวซื่อด่าว่า “ท่านสมรู้ร่วมคิดกับท่านพ่อ กินน้องชายและน้องสาวของข้าไปแล้ว แม้แต่แม่ของข้าก็ไม่ยอมปล่อยไป ข้าจะฆ่าท่านเสีย!”

เด็กอายุสิบขวบคิดจะสู้อย่างสุดกำลังกับหลิวซื่อ แต่กลับถูกหลิวซื่อเตะกลิ้งออกไป

ขณะที่เขาคิดจะเหยียบไปที่หน้าอกของเด็กนั้น

ดาบแหลมคมของจ้านเฉิงอิ้นก็พุ่งเข้าไป ตัดไปที่คอของเขาในดาบเดียว

เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมา ชาวบ้านหลายคนที่เดินหน้าเข้ามาสร้างปัญหาก่อนหน้านี้ ตื่นกลัวจนรีบหดหัวของตัวเอง แล้วถอยกลับไปอย่างต่อเนื่อง

คนที่ฆ่าบ่าวรับใช้ของจวนแม่ทัพคราวก่อน ก็ถูกลากไปที่สนามรบ และถูกฆ่าตายทั้งหมด!

แต่จวนแม่ทัพมีธัญพืช!

ออกไปก็หิวตาย ถูกลากไปที่สนามรบก็ตาย...

ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาย

พวกเขาแค่อยากจะเป็นผีที่อิ่มท้อง!

จ้านเฉิงอิ้นสังหารคนจนสั่นสะเทือนสยบทุกผู้คนเอาไว้ได้

แต่กลับไม่มีใครออกไป

พวกเขายังคงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าจวนแม่ทัพ เชื่อมั่นว่าท่านแม่ทัพมีธัญพืช ถ้าได้กินสักคำ

ต่อให้ตาย พวกเขาก็ยอม!

มือข้างหนึ่งของจ้านเฉิงอิ้นกำด้ามกระบี่เอาไว้แน่นอย่างเอาเป็นเอาตาย!

มองไปที่ชาวบ้านที่กำลังคุกเข่าอยู่หน้าจวนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ!

ในขณะที่บรรยากาศกำลังร้อนระอุ ทั้งสองฝ่ายเริ่มทนไม่ไหว เฉินขุยเฉินอู่สองพี่น้องก็วิ่งออกมาดูข้างนอกด้วยความดีใจ

“ท่านแม่ทัพ น้ำมาแล้วขอรับ!”

ชาวบ้านที่ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นทันที

คราวก่อนที่จวนแม่ทัพแจกจ่ายน้ำให้ ก็แจกจ่ายเพียงครึ่งวัน ทั้งครอบครัวดื่มไปไม่กี่จิบก็หมดแล้ว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน